ἢν γὰρ δηθύνῃσθα κορυσσόμενος παρὰ πέτρῃ,δείδω, μή σʼ ἐξαῦτις ἐφορμηθεῖσα κίχῃσιτόσσῃσιν κεφαλῇσι, τόσους δʼ ἐκ φῶτας ἕληται.ἀλλὰ μάλα σφοδρῶς ἐλάαν, βωστρεῖν δὲ Κράταιιν,μητέρα τῆς Σκύλλης, ἥ μιν τέκε πῆμα βροτοῖσιν·ἥ μιν ἔπειτʼ ἀποπαύσει ἐς ὕστερον ὁρμηθῆναι.Θρινακίην δʼ ἐς νῆσον ἀφίξεαι· ἔνθα δὲ πολλαὶβόσκοντʼ Ἠελίοιο βόες καὶ ἴφια μῆλα,ἑπτὰ βοῶν ἀγέλαι, τόσα δʼ οἰῶν πώεα καλά,πεντήκοντα δʼ ἕκαστα. γόνος δʼ οὐ γίγνεται αὐτῶν,οὐδέ ποτε φθινύθουσι. θεαὶ δʼ ἐπιποιμένες εἰσίν,νύμφαι ἐυπλόκαμοι, Φαέθουσά τε Λαμπετίη τε,ἃς τέκεν Ἠελίῳ Ὑπερίονι δῖα Νέαιρα.τὰς μὲν ἄρα θρέψασα τεκοῦσά τε πότνια μήτηρΘρινακίην ἐς νῆσον ἀπῴκισε τηλόθι ναίειν,μῆλα φυλασσέμεναι πατρώια καὶ ἕλικας βοῦς.τὰς εἰ μέν κʼ ἀσινέας ἐάᾳς νόστου τε μέδηαι,ἦ τʼ ἂν ἔτʼ εἰς Ἰθάκην κακά περ πάσχοντες ἵκοισθε·εἰ δέ κε σίνηαι, τότε τοι τεκμαίρομʼ ὄλεθρον,νηί τε καὶ ἑτάροις· αὐτὸς δʼ εἴ πέρ κεν ἀλύξῃς,