ἔκ τε καὶ ὀψὲ τελεῖ, σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισανσὺν σφῇσιν κεφαλῇσι γυναιξί τε καὶ τεκέεσσιν.εὖ γὰρ ἐγὼ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν·ἔσσεται ἦμαρ ὅτʼ ἄν ποτʼ ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρὴκαὶ Πρίαμος καὶ λαὸς ἐϋμμελίω Πριάμοιο,Ζεὺς δέ σφι Κρονίδης ὑψίζυγος αἰθέρι ναίωναὐτὸς ἐπισσείῃσιν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶσιτῆσδʼ ἀπάτης κοτέων· τὰ μὲν ἔσσεται οὐκ ἀτέλεστα·ἀλλά μοι αἰνὸν ἄχος σέθεν ἔσσεται ὦ Μενέλαεαἴ κε θάνῃς καὶ πότμον ἀναπλήσῃς βιότοιο.καί κεν ἐλέγχιστος πολυδίψιον Ἄργος ἱκοίμην·αὐτίκα γὰρ μνήσονται Ἀχαιοὶ πατρίδος αἴης·κὰδ δέ κεν εὐχωλὴν Πριάμῳ καὶ Τρωσὶ λίποιμενἈργείην Ἑλένην· σέο δʼ ὀστέα πύσει ἄρουρακειμένου ἐν Τροίῃ ἀτελευτήτῳ ἐπὶ ἔργῳ.καί κέ τις ὧδʼ ἐρέει Τρώων ὑπερηνορεόντωντύμβῳ ἐπιθρῴσκων Μενελάου κυδαλίμοιο·αἴθʼ οὕτως ἐπὶ πᾶσι χόλον τελέσειʼ Ἀγαμέμνων,ὡς καὶ νῦν ἅλιον στρατὸν ἤγαγεν ἐνθάδʼ Ἀχαιῶν,καὶ δὴ ἔβη οἶκον δὲ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν