νῦν δʼ αἰνῶς δείδοικα ποδώκεα Πηλεΐωνα·οἷος κείνου θυμὸς ὑπέρβιος, οὐκ ἐθελήσειμίμνειν ἐν πεδίῳ, ὅθι περ Τρῶες καὶ Ἀχαιοὶἐν μέσῳ ἀμφότεροι μένος Ἄρηος δατέονται,ἀλλὰ περὶ πτόλιός τε μαχήσεται ἠδὲ γυναικῶν.ἀλλʼ ἴομεν προτὶ ἄστυ, πίθεσθέ μοι· ὧδε γὰρ ἔσται·νῦν μὲν νὺξ ἀπέπαυσε ποδώκεα Πηλεΐωναἀμβροσίη· εἰ δʼ ἄμμε κιχήσεται ἐνθάδʼ ἐόνταςαὔριον ὁρμηθεὶς σὺν τεύχεσιν, εὖ νύ τις αὐτὸνγνώσεται· ἀσπασίως γὰρ ἀφίξεται Ἴλιον ἱρὴνὅς κε φύγῃ, πολλοὺς δὲ κύνες καὶ γῦπες ἔδονταιΤρώων· αἲ γὰρ δή μοι ἀπʼ οὔατος ὧδε γένοιτο.εἰ δʼ ἂν ἐμοῖς ἐπέεσσι πιθώμεθα κηδόμενοί περ,νύκτα μὲν εἰν ἀγορῇ σθένος ἕξομεν, ἄστυ δὲ πύργοιὑψηλαί τε πύλαι σανίδες τʼ ἐπὶ τῇς ἀραρυῖαιμακραὶ ἐΰξεστοι ἐζευγμέναι εἰρύσσονται·πρῶϊ δʼ ὑπηοῖοι σὺν τεύχεσι θωρηχθέντεςστησόμεθʼ ἂμ πύργους· τῷ δʼ ἄλγιον, αἴ κʼ ἐθέλῃσινἐλθὼν ἐκ νηῶν περὶ τείχεος ἄμμι μάχεσθαι.ἂψ πάλιν εἶσʼ ἐπὶ νῆας, ἐπεί κʼ ἐριαύχενας ἵππους