ἔμπεσʼ ἐπικρατέως, μὴ δὴ πυρὸς αἰθομένοιονῆας ἐνιπρήσωσι, φίλον δʼ ἀπὸ νόστον ἕλωνται.πείθεο δʼ ὥς τοι ἐγὼ μύθου τέλος ἐν φρεσὶ θείω,ὡς ἄν μοι τιμὴν μεγάλην καὶ κῦδος ἄρηαιπρὸς πάντων Δαναῶν, ἀτὰρ οἳ περικαλλέα κούρηνἂψ ἀπονάσσωσιν, ποτὶ δʼ ἀγλαὰ δῶρα πόρωσιν.ἐκ νηῶν ἐλάσας ἰέναι πάλιν· εἰ δέ κεν αὖ τοιδώῃ κῦδος ἀρέσθαι ἐρίγδουπος πόσις Ἥρης,μὴ σύ γʼ ἄνευθεν ἐμεῖο λιλαίεσθαι πολεμίζεινΤρωσὶ φιλοπτολέμοισιν· ἀτιμότερον δέ με θήσεις·μὴ δʼ ἐπαγαλλόμενος πολέμῳ καὶ δηϊοτῆτιΤρῶας ἐναιρόμενος προτὶ Ἴλιον ἡγεμονεύειν,μή τις ἀπʼ Οὐλύμποιο θεῶν αἰειγενετάωνἐμβήῃ· μάλα τούς γε φιλεῖ ἑκάεργος Ἀπόλλων·ἀλλὰ πάλιν τρωπᾶσθαι, ἐπὴν φάος ἐν νήεσσιθήῃς, τοὺς δʼ ἔτʼ ἐᾶν πεδίον κάτα δηριάασθαι.αἲ γὰρ Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλονμήτέ τις οὖν Τρώων θάνατον φύγοι ὅσσοι ἔασι,μήτέ τις Ἀργείων, νῶϊν δʼ ἐκδῦμεν ὄλεθρον,ὄφρʼ οἶοι Τροίης ἱερὰ κρήδεμνα λύωμεν.