Deipnosophistae
Athenaeus of Naucratis
Athenaeus. Athenaei Naucratitae Dipnosophistarum Libri XV (3 volumes). Kaibel, Georg, editor. Leipzig: Teubner, 1887-1892.
ἐμοί τε καὶ σοί, ὦ Τιμόκρατες. περιενεχθέντων γὰρ κωλήνων καί τινος εἰπόντος εἰ τακεραί εἰσι, ‘παρὰ τίνι κεῖται τὸ τακερόν;’ ὁ Οὐλπιανὸς ἔφη. ‘καὶ σίναπυ δὲ τίς εἴρηκε τὸ νᾶπυ; ὁρῶ γὰρ ἐν παροψίσι περιφερόμενον μετὰ τῶν κωλεῶν. οἶδα γὰρ καὶ οὕτως λεγόμενον κωλεὸν ἀρσενικῶς καὶ οὐχ, ὡς οἱ ἡμεδαποὶ Ἀθηναῖοι, μόνως θηλυκῶς. Ἐπίχαρμος γοῦν ἐν Μεγαρίδι φησίν (p. 246 L)· ‘ὀρύα, τυρίδιον, κωλεοί, σφονδύλοι, τῶν δὲ βρωμάτων οὐδὲ ἕν.’ καὶ ἐν Κύκλωπι (p. 243 L)·
- Δόρπου δ’ ἐξαῦτις μνησώμεθα, χερσὶ δ’ ἐφ’ ὕδωρ
- χευάντων· μῦθοι δὲ καὶ ἠῶθέν περ ἔσονται (Od. 4.213)
μάθετε δὲ καὶ τοῦτο παρ’ ἐμοῦ, ὦ σοφώτατοι, ὅτι νῦν ὁ Ἐπίχαρμος καὶ χορδὴν ὠνόμασεν, ἀεί ποτε ὀρύαν καλῶν. καὶ ἅλας δὲ ἡδυσμένους ὁρῶ ἐν ἄλλαις παροψίσιν. ἀνηδύντων δὲ ἁλῶν πλήρεις οἱ κυνικοί, παρ’ οἷς κατὰ τὸν Ἀντιφάνην, λέγει δ’ ἐν Κωρύκῳ τις ἄλλος κύων (II 66 K)·
- χορδαί τε ἁδὺ ναὶ μὰ Δία χὠ κωλεός.
ὁρῶ δὲ καὶ μετὰ ὄξους ἀναμεμιγμένον γάρον. οἶδα δὲ ὅτι νῦν τινες τῶν Ποντικῶν ἰδίᾳ καθ’ αὑτὸ κατασκευάζονται ὀξύγαρον.’
- τῶν θαλαττίων δ’ ἀεὶ
- ὄψων ἓν ἔχομεν, διὰ τέλους δὲ τοῦθ᾽, ἅλας.
- ...... ἐπὶ δὲ τούτοις πίνομεν
- οἰνάριον, ἧδος νὴ Δί’ οἰκίας τρόπον.
- Β. πῶς ἧδος; Α. οἷον τοῖς παροῦσι συμφέρει
v.2.p.301- ἁπαξάπασιν ὀξυβάφῳ ποτηρίῳ.
πρὸς ταῦτα ἀπαντήσας ὁ Ζωίλος ἔφη· ‘Ἀριστοφάνης, ὦ οὗτος, ἐν Λημνίαις τὸ τακερὸν ἔταξεν ἐπὶ τοῦ τρυφεροῦ λέγων οὕτως (I 486 K)·
καὶ Φερεκράτης Κραπατάλλοις (I 169 K)·
- Λῆμνος κυάμους τρέφουσα τακεροὺς καὶ καλούς.
σίνηπυ δ’ ὠνόμασε Νίκανδρος ὁ Κολοφώνιος ἐν μὲν Θηριακοῖς οὕτως (v. 921 cf. p. 159 Schn)·
- τακεροὺς ποιῆσαι τοὺς ἐρεβίνθους αὐτόθι.
ἐν δὲ τοῖς Γεωργικοῖς (fr. 70, 16 Schn)·
- ἦ μὴν καὶ σικύην χαλκήρεα ἠὲ σίνηπυ.
καὶ πάλιν (fr. 84 Schn)·
- σπέρματά τ’ ἐνδάκνοντα σινήπυος.
Κράτης δ’ ἐν τοῖς περὶ τῆς Ἀττικῆς λέξεως Ἀριστοφάνη παριστᾷ λέγοντα·
- κάρδαμ’ ἀνάρρινόν τε μελάμφυλλόν τε σίνηπυ.
καθά φησι Σέλευκος ἐν τοῖς περὶ Ἑλληνισμοῦ· ἐστὶ δ’ ὁ στίχος ἐξ Ἱππέων (631) καὶ ἔχει οὕτως· ‘κἄβλεψε νᾶπυ.’ οὐδεὶς δ’ Ἀττικῶν σίναπυ ἔφη. ἔχει δὲ ἑκάτερον λόγον. νᾶπυ μὲν γὰρ οἷον νᾶφυ, ὅτι ἐστέρηται φύσεως· ἀφυὲς γὰρ καὶ μικρόν, ὥσπερ καὶ ἡ ἀφύη. σίναπυ δὲ ὅτι σίνεται τοὺς ὦπας ἐν τῇ ὀδμῇ, ὡς καὶ τὸ κρόμμυον ὅτι τὰς κόρας μύομεν. Ξέναρχος δὲ ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν Σκύθαις ἔφη (II 472 K)·
- κἄβλεπε σίναπυ καὶ τὰ πρόσωπ’ ἀνέσπασε,
ἁλῶν δὲ καὶ ὄξους μέμνηται ὁ καλὸς Ἀριστοφάνης ἐν τοῖς περὶ Σθενέλου τοῦ τραγικοῦ λέγων (I 429 K)·
- τουτὶ τὸ κακὸν οὔκ ἐστ’ ἔτι
- κακόν. τὸ θυγάτριόν γέ μου σεσινάπικεν
- διὰ τῆς ξένης.
- καὶ πῶς ἐγὼ Σθενέλου φάγοιμ’ ἂν ῥήματα;
- εἰς ὄξος ἐμβαπτόμενος ἢ λευκοὺς ἅλας;
ἡμεῖς μὲν οὖν σοι ταῦτα, καλὲ ἄνθρωπε, ζητοῦντι συνεισευπορήσαμεν· σὺ δ’ ἡμῖν ἀποκρίνασθαι δίκαιος εἶ παρὰ τίνι ἐπὶ τοῦ ἀγγείου ἡ παροψὶς κεῖται. ἐπὶ μὲν γὰρ ὄψου παρεσκευασμένου ποικίλου καὶ εἴδους τινὸς τοιούτου Πλάτωνα οἶδα εἰρηκότα ἐν Ἑορταῖς οὕτως (I 609 K)·
ἐν δὲ Εὐρώπῃ πάλιν ἐπὶ παροψήματος διὰ πλειόνων εἴρηκεν, ἐν οἷς ἐστι καὶ τάδε (I 611 K)·
- ὁπόθεν ἔσοιτο μᾶζα καὶ παροψίδες.
κἀν τοῖς δ’ ἑξῆς δίεισιν ὥσπερ ἐπὶ παροψήματος λέγων τῶν παροψίδων. ἐν δὲ Φάωνι (I 649 K)·
- Α. γυνὴ καθεύδουσ’ ἐστὶν ἀργόν. Β. μανθάνω.
- Α. ἐγρηγορυίας δ’ εἰσὶν αἱ παροψίδες
- αὐταὶ μόνον κρεῖττον πολὺ χρῆμ’ εἰς ἡδονὴν
- ἢ τἄλλα βεῖν οὐ γάρ τινες παροψίδες
- εἰσ᾽, ἀντιβολῶ σ᾽;
Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ (I 436 K)·
- τὰ δ’ ἀλλότρι’ ἔσθ’ ὅμοια ταῖς παροψίσι·
- βραχὺ γάρ τι τέρψαντ’ ἐξανάλωται ταχύ.
- πάσαις γυναιξὶν ἐξ ἑνός γέ του τρόπου
- ὥσπερ παροψὶς μοιχὸς ἐσκευασμένος.’
σιωπῶντος οὖν τοῦ Οὐλπιανοῦ, ‘ἀλλ’ ἐγώ, φησὶν ὁ Λεωνίδης, εἰπεῖν εἰμι δίκαιος πολλὰ ἤδη σιωπήσας·
κατὰ τὸν Πάριον Εὔηνον (II 269 B)
- πολλοῖς δ’ ἀντιλέγειν
- ἔθος περὶ παντὸς ὁμοίως,
- ὀρθῶς δ’ ἀντιλέγειν οὐκ ἔτι τοῦτ’ ἐν ἔθει·
- καὶ πρὸς μὲν τούτους ἀρκεῖ λόγος εἷς ὁ παλαιός·
- ‘σοὶ μὲν ταῦτα δοκοῦντ’ ἔστω, ἐμοὶ δὲ τάδε.’
- τοὺς ξυνετοὺς δ’ ἄν τις πείσειε τάχιστα λέγων εὖ,
- οἵπερ καὶ ῥᾴστης εἰσὶ διδασκαλίας.
ἐπὶ τοῦ σκεύους οὖν εἴρηκεν, ὦ φιλότης Μυρτίλε, (προήρπασα γάρ σου τὸν λόγον) Ἀντιφάνης Βοιωτίῳ (II 36 K)·
καὶ Ἄλεξις ἐν Ἡσιόνῃ (II 324 K)·
- καλέσας τε παρατίθησιν ἐν παροψίδι.
καὶ ὁ τὰ εἰς Μάγνητα ἀναφερόμενα ποιήσας ἐν Διονύσῳ πρώτῳ (I 7 K)·
- ὡς εἶδε τὴν τράπεζαν ἀνθρώπους δύο
- φέροντας εἴσω ποικίλων παροψίδων
- κόσμου βρύουσαν, οὐκ ἔτ’ εἰς ἔμ’ ἔβλεπεν.
Ἀχαιὸς δ’ ἐν Αἴθωνι σατυρικῷ (fr. 7 N)·
- καὶ ταῦτα μέν μοι τῶν κακῶν παροψίδες.
Σωτάδης δ’ ὁ κωμικὸς Παραλυτρουμένῳ (II 449 K)·
- κεκερματίσθω δ’ ἄλλα μοι παροψίδων
- κάθεφθα καὶ κνισηρὰ παραφλογίσματα.
v.2.p.304
ἀμφιβόλως δ’ εἴρηται τὸ παρὰ τῷ Ξενοφῶντι ἐν πρώτῳ Παιδείας (c. 3, 4). φησὶ γὰρ ὁ φιλόσοφος· ‘προσῆγεν αὐτῷ παροψίδας καὶ παντοδαπὰ ἐμβάμματα καὶ βρώματα.’ καὶ παρὰ τῷ τὸν Χείρωνα δὲ πεποιηκότι τὸν εἰς Φερεκράτην ἀναφερόμενον (I 191 K) ἐπὶ ἡδύσματος ἡ παροψὶς κεῖται καὶ οὐχ, ὡς Δίδυμος ἐν τῷ περὶ παρεφθορυίας λέξεως (p. 19 Sch), ἐπὶ τοῦ ἀγγείου. φησὶ γάρ·
- παροψὶς εἶναι φαίνομαι τῷ Κρωβύλῳ·
- τοῦτον μασᾶται, παρακατεσθίει δ’ ἐμέ.
Νικοφῶν Σειρῆσιν (I 777 K)·
- νὴ τὸν Δί’ ... ὥσπερ αἱ παροψίδες
- τὴν αἰτίαν ἔχουσ’ ἀπὸ τῶν ἡδυσμάτων,
- οὓς ὁ καλετας ἀξιοῖ τοῦ μηθενός.
Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ (I 436 K)·
- ἀλλᾶς μαχέσθω περὶ ἕδρας παροψίδι.
Πλάτων Ἑορταῖς (I 609 K)·
- πάσαις γυναιξὶν ἐξ ἑνός γέ του τρόπου
- ὥσπερ παροψὶς μοιχὸς ἐσκευασμένος.
περὶ βολβῶν δ’ ἀρτύσεως καὶ σκευασίας τὸν λόγον ποιεῖται. οἱ δ’ Ἀττικοί, ὦ Συραττικὲ Οὐλπιανέ, καὶ ἔμβαμμα λέγουσιν, ὡς Θεόπομπος ἐν Εἰρήνῃ (I 735 K)·
- ὁπόθεν ἔσοιτο μᾶζα καὶ παροψίδες.
- ὁ μὲν ἄρτος ἡδύ, τὸ δὲ φενακίζειν προσὸν
- ἔμβαμμα τοῖς ἄρτοις πονηρὸν γίνεται.
καὶ κωλῆνα δὲ λέγουσι καὶ κωλῆν. Εὔπολις Αὐτολύκῳ (I 269 K)·
Εὐριπίδης Σκίρωνι (fr. 678 N)·
- σκέλη δὲ καὶ κωλῆνες εὐθὺ τοὐρόφου.
ἀπὸ δὲ τοῦ κωλέα συνῃρημένον ἐστὶν ὡς συκέα συκῆ, λεοντέα λεοντῆ, κωλέα κωλῆ. Ἀριστοφάνης Πλούτῳ δευτέρῳ (1128)·
- οὐδὲ κωλῆνες νεβρῶν.
καὶ ἐν Δαιταλεῦσι (I 450 K)·
- οἴμοι δὲ κωλῆς, ἣν ἐγὼ κατήσθιον,
ἐν δὲ Πελαργοῖς (I 504 K)·
- καὶ δελφακίων ἁπαλῶν κωλαῖ καὶ χναυμάτια πτερόεντα.
Πλάτων Γρυψίν (I 604 K)· ‘ἰχθῦς, κωλᾶς, φύσκας’. Ἀμειψίας Κόννῳ (I 672 K)·
- κεφαλάς τ’ ἀρνῶν κωλᾶς τ᾽ ἐρίφων.
Ξενοφῶν Κυνηγετικῷ (c. 5, 30)· ‘κωλῆν σαρκώδη, λαγόνας ὑγράς.’ καὶ Ξενοφάνης δ’ ὁ Κολοφώνιος ἐν τοῖς ἐλεγείοις φησί (II 114 B4)·
- δίδοται μάλισθ’ ἱερώσυνα,
- κωλῆ, τὸ πλευρὸν, ἡμίκραιρ’ ἀριστερά.
- πέμψας γὰρ κωλῆν ἐρίφου σκέλος ἤραο πῖον
- ταύρου λαρινοῦ, τίμιον ἀνδρὶ λαχεῖν,
- τοῦ κλέος Ἑλλάδα πᾶσαν ἐφίξεται οὐδ’ ἀπολήξει,
- ἔστ’ ἂν ἀοιδάων ᾖ γένος Ἑλλαδικόν.’
ἑξῆς δὲ τούτων πολλῶν καὶ παντοδαπῶν ἐπιφερομένων ἡμεῖς ἐπισημανούμεθα τὰ μνήμης ἄξια. καὶ γὰρ ὀρνίθων πλῆθος ἦν αἰεὶ καὶ χηνῶν, ἔτι δὲ τῶν νεοσσῶν ὀρνίθων, οὓς ἵππους τινὲς καλοῦσι, καὶ
ΓΟΓΓΥΛΙΔΕΣ. ταύτας Ἀπολλᾶς ἐν τῷ περὶ τῶν ἐν Πελοποννήσῳ πόλεων (FHG IV 307) ὑπὸ Λακεδαιμονίων γάστρας φησὶ καλεῖσθαι. Νίκανδρος δ’ ὁ Κολοφώνιος ἐν ταῖς Γλώσσαις (fr. 132 Schn) παρὰ Βοιωτοῖς γάστρας ὀνομάζεσθαι τὰς κράμβας, τὰς δὲ γογγυλίδας ζεκελτίδας· Ἀμερίας δὲ καὶ Τιμαχίδας τὰς κολοκύντας ζεκελτίδας καλεῖσθαι. Σπεύσιππος δ’ ἐν δευτέρῳ Ὁμοίων ‘ῥαφανίς, φησί, γογγυλίς, ῥάφυς, ἀνάρρινον ὅμοια.’ τὴν δὲ ῥάφυν Γλαῦκος ἐν τῷ Ὀψαρτυτικῷ διὰ τοῦ π ψιλῶς καλεῖ ῥάπυν. τούτοις δ’ οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ὅμοιον εἰ μὴ ἡ νῦν προσαγορευομένη βουνιάς. Θεόφραστος δὲ (h. pl. 7, 4, 3) βουνιάδα μὲν οὐκ ὀνομάζει, ἄρρενα δὲ καλεῖ τινα γογγυλίδα, καὶ ἴσως αὕτη ἐστὶν ἡ βουνιάς. Νίκανδρος δ᾽ ἐν τοῖς Γεωργικοῖς τῆς βουνιάδος μνημονεύει (fr. 70 Schn)·
Κηφισιακῶν δὲ γογγυλίδων μνημονεύει Κράτης ἐν Ῥήτορσιν (I 138 K) οὕτως·
- γογγυλίδας σπείροις δὲ κυλινδρωτῆς ἐφ’ ἅλωος,
- ὄφρ’ ἂν ἴσαι πλαθάνοισι χαμηλότεραι θαλέθωσι.
- βουνιὰς ἀλλ’ εἴσω ῥαφάνοις, εἴσω λαθαρωκοι.
- γογγυλίδος δισσὴ γὰρ ἰδ’ ἐκ ῥαφάνοιο γενέθλη
- μακρή τε στιφρή τε φαείνεται ἐν πρασιῇσι.
Θεόφραστος δὲ (h. pl. 7, 4, 3) γογγυλίδων φησὶν εἶναι γένη δύο, ἄρρεν καὶ θῆλυ· γίνεσθαι δ’ ἄμφω ἐκ τοῦ αὐτοῦ σπέρματος. Ποσειδώνιος δ’ ὁ ἀπὸ τῆς στοᾶς ἐν τῇ ἑβδόμῃ καὶ εἰκοστῇ τῶν ἱστοριῶν (FHG III 262) περὶ τὴν Δαλματίαν φησὶ γίγνεσθαι γογγυλίδας ἀκηπεύτους καὶ ἀγρίους σταφυλίνους. Δίφιλος δ’ ὁ Σίφνιος ἰατρὸς ‘ἡ γογγυλίς, φησί, λεπτυντική ἐστι καὶ δριμεῖα καὶ δύσπεπτος, ἔτι δὲ πνευματωτική. κρείττων δέ, φησίν, ἡ βουνιὰς καθέστηκεν· γλυκυτέρα γάρ ἐστι καὶ πεπτικωτέρα πρὸς τῷ εὐστόμαχος εἶναι καὶ τρόφιμος. ἡ δὲ ὀπτωμένη, φησί, γογγυλὶς μᾶλλον πέττεται, περιττότερον δὲ λεπτύνει.’ ταύτης μνημονεύει Εὔβουλος ἐν Ἀγκυλίωνι οὕτως (II 165 K)·
- κηφισιακαῖσι γογγυλίσιν ὅμοια πάνυ.
v.2.p.307
καὶ Ἄλεξις ἐν Θεοφορήτῳ (II 325 K)·
- ὀπτήσιμον γογγυλίδα ταυτηνὶ φέρω.
ἡ δὲ ταριχευομένη γογγυλὶς λεπτυντικωτέρα ἐστὶ τῆς ἑφθῆς καὶ μάλιστα ἡ διὰ νάπυος γινομένη, ὥς φησιν ὁ Δίφιλος.
- λαλῶ Πτολεμαίῳ γογγυλίδος ὀπτῶν τόμους.
ΚΡΑΜΒΗ. Εὔδημος ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ λαχάνων κράμβης φησὶν εἶναι γένη τρία, τῆς τε καλουμένης ἁλμυρίδος καὶ λειοφύλλου καὶ σελινούσσης· τῇ δ’ ἡδονῇ πρώτην κεκρίσθαι τὴν ἁλμυρίδα. ‘φύεται δ’ ἐν Ἐρετρίᾳ καὶ Κύμῃ καὶ Ῥόδῳ, ἔτι δὲ Κνίδῳ καὶ Ἐφέσῳ· ἡ δὲ λειόφυλλος ἀνὰ πᾶσαν, φησί, χώραν γίγνεται. ἡ δὲ σελινοῦσσα τὴν ὀνομασίαν ἔχει διὰ τὴν οὐλότητα· ἐμφερὴς γάρ ἐστι σελίνῳ καὶ κατὰ τὴν ἄλλην πύκνωσιν.’ Θεόφραστος δὲ οὕτως γράφει
μήποτε δὲ ὁ Νίκανδρος μάντιν κέκληκε τὴν κράμβην ἱερὰν οὖσαν, ἐπεὶ καὶ παρ’ Ἱππώνακτι ἐν τοῖς ἰάμβοις ἐστί τι λεγόμενον τοιοῦτον (II 475 B)·
- λείη μὲν κράμβη, ὁτὲ δ’ ἀγριὰς ἐμπίπτουσα
- σπειρομένῃς πολύφυλλος ἐνήβησε πρασιῇσιν
- ἢ οὔλη καπυροῖσιν ὀραμνῖτις πετάλοισιν
- ἢ ἐπιφοινίσσουσα καὶ αὐχμηρῇσιν ὁμοίη
- βατραχέη κύμη τε κακόχροος, ἣ μὲν ἔοικε
- πέλμασιν, οἷσι πέδιλα παλίμβολα κασσύουσιν·
- ἣν μάντιν λαχάνοισι παλαιόγονοι ἐνέπουσιν.
καὶ Ἀνάνιος δέ φησι (II 502 B)·
- ὁ δ’ ἐξολισθὼν ἱκέτευε τὴν κράμβην
- τὴν ἑπτάφυλλον, ᾗ θύεσκε Πανδώρη
- Θαργηλίοισιν ἔγχυτον πρὸ φαρμάκου.
καὶ Τηλεκλείδης Πρυτάνεσιν (I 216 K) ‘ναὶ μὰ τὰς κράμβας’ ἔφη. καὶ Ἐπίχαρμος ἐν Γᾷ καὶ Θαλάσσᾳ (p. 224 L) ‘ναὶ μὰ τὰν κράμβαν’. Εὔπολις Βάπταις
- καὶ σὲ πολλὸν ἀνθρώπων
- ἐγὼ φιλέω μάλιστα, ναὶ μὰ τὴν κράμβην.
Ἀθήνησι δὲ καὶ ταῖς τετοκυίαις κράμβη παρεσκευάζετο ὥς τι ἀντιφάρμακον εἰς τροφήν. Ἔφιππος γοῦν ἐν Γηρυόνῃ φησίν (II 251 K)·
Ἀντιφάνης δ’ ἐν Παρασίτῳ ὡς εὐτελοῦς βρώματος τῆς κράμβης μέμνηται ἐν τούτοις (II 86 K)·
- ἔπειτα πῶς
- οὐ στέφανος οὐδείς ἐστι πρόσθε τῶν θυρῶν,
- οὐ κνῖσα κρούει ῥινὸς ὑπεροχὰς ἄκρας
- Ἀμφιδρομίων ὄντων; ἐν οἷς νομίζεται
- ὀπτᾶν τε τυροῦ Χερρονησίτου τόμους
- ἕψειν τ’ ἐλαίῳ ῥάφανον ἠγλαισμένην
- πνίγειν τε παχέων ἀρνίων στηθύνια
- τίλλειν τε φάττας καὶ κίχλας ὁμοῦ σπίνοις
- κοινῇ τε χναύειν τευθίσιν σηπίδια
- πιλεῖν τε πολλὰς πλεκτάνας ἐπιστρεφῶς
- πίνειν τε πολλὰς κύλικας εὐζωρεστέρας.
Δίφιλος δ’ ἐν Ἀπλήστῳ (II 544 K)·
- οἷα δ’ ἐστὶν οἶσθα νῦν·
- ἄρτοι, σκόροδα, τυρός, πλακοῦντες, πράγματα
- ἐλευθέρι᾽, οὐ τάριχος οὐδ’ ἡδύσμασιν
- ἄρνεια καταπεπασμέν’ οὐδὲ θρυμματὶς
- τεταραγμένη καὶ λοπάδες ἀνθρώπων φθοραί.
v.2.p.310- καὶ μὴν ῥαφάνους γ’ ἕψουσι λιπαράς, ὦ θεοί,
- ἔτνος θ’ ἅμ’ αὐταῖς πίσινον.
Ἀλκαῖος Παλαίστρᾳ (I 762 K)·
- ἥκει φερόμεν’ αὐτόματα πάντα τἀγαθά,
- ῥάφανος λιπαρά, σπλαγχνίδια πολλά, σαρκία
- ἁπαλώτατ᾽, οὐδὲν μὰ Δία τοῖς ἐμοῖς βλίτοις
- ὅμοια πράγματ’ οὐδὲ ταῖς .......
- θλασταῖς ἐλάαις.
Πολύζηλος δ’ ἐν Μουσῶν γοναῖς κράμβας αὐτὰς ὀνομάζων φησί (I 792 K)·
- ἤδη δ’ ἧψε χύτραν ῥαφάνων.
- ὑψιπέταλοί τε κράμβαι συχναί.
ΣΕΥΤΛΑ. τούτων φησὶν ὁ Θεόφραστος (h. pl. 7, 4, 4) εὐχυλότερον εἶναι τὸ λευκὸν τοῦ μέλανος καὶ ὀλιγοσπερμότερον καὶ καλεῖσθαι Σικελικόν. ‘ἡ δὲ σευτλὶς ἕτερον, φησί, τοῦ τεύτλου ἐστί.’ διὸ καὶ Δίφιλος ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν Ἥρωι δράματι (II 557 K) ἐπιτιμᾷ τινι ὡς κακῶς λέγοντι καὶ ‘τὰ τεῦτλα τευτλίδας καλῶν’. Εὔδημος δ’ ἐν τῷ περὶ λαχάνων δʹ γένη φησὶν εἶναι τεύτλων, σπαστόν, καυλωτόν, λευκόν, πάνδημον· τοῦτο δ’ εἶναι τῇ χρόᾳ φαιόν. Δίφιλος δ’ ὁ Σίφνιος τὸ σευτλίον φησὶν εὐχυλότερον εἶναι τῆς κράμβης καὶ θρεπτικώτερον μετρίως· ἐκζεστὸν δὲ καὶ λαμβανόμενον μετὰ νάπυος λεπτυντικώτερον εἶναι καὶ ἑλμίνθων φθαρτικόν. εὐκοιλιώτερον δὲ τὸ λευκόν, τὸ δὲ μέλαν
ΣΤΑΦΥΛΙΝΟΣ. ‘οὗτος δριμύς ἐστι, φησὶν ὁ Δίφιλος, ἱκανῶς δὲ θρεπτικὸς καὶ εὐστόμαχος μέσως διαχωρητικός τε καὶ πνευματώδης, δύσπεπτος, οὐρητικὸς ἱκανῶς, διεγερτικὸς πρὸς ἀφροδίσια· διὸ καὶ ὑπ’ ἐνίων φίλτρον καλεῖται.’ Νουμήνιος δ’ ἐν τῷ Ἁλιευτικῷ φησι·
Νίκανδρος δ’ ἐν δευτέρῳ Γεωργικῶν φησιν (fr. 71 Schn)·
- φύλλων δ’ ὅσσ’ ἄσπαρτα τά τ’ ἐρρίζωται ἀρούραις
- χείματος ἠδ’ ὁπόταν πολυάνθεμον εἶαρ ἵκηται,
- αὐχμηρὴν σκόλυμόν τε καὶ ἀγριάδα σταφυλῖνον,
- ῥάφιν τ’ ἔμπεδον καὶ καυκαλίδ’ ἀγροιῶτιν.
μνημονεύει τοῦ σταφυλίνου καὶ Θεόφραστος. Φαινίας δ’ ἐν εʹ περὶ φυτῶν γράφει οὕτως· ‘κατὰ δὲ τὴν αὐτοῦ τοῦ σπέρματος φύσιν ὁ καλούμενος σὴψ καὶ τὸ τοῦ σταφυλίνου σπέρμα.’ κἀν τῷ πρώτῳ δέ φησι· ‘πετασώδη τὴν τῶν σπερμάτων ἀπείληφε φύσιν
- ἐν δέ τε καὶ μαράθου καυλὸς βαθύς, ἐν δέ τε ῥίζαι
- πετραίου, σὺν δ’ αὐτὸς ἐπαυχμήεις σταφυλῖνος,
- σμυρνεῖον σόγκος τε κυνόγλωσσός τε σέρις τε·
- σὺν καὶ ἄρου δριμεῖα καταψήχοιο πέτηλα
- ἠδ’ ὅπερ ὄρνιθος κλέεται γάλα.
ΚΕΦΑΛΩΤΟΝ. τοῦτο καὶ πράσιον καλεῖσθαί φησιν ὁ αὐτὸς Δίφιλος καὶ εὐχυλότερον εἶναι τοῦ καρτοῦ. εἶναι δὲ καὶ αὐτὸ μέσως λεπτυντικόν, θρεπτικόν τε καὶ πνευματῶδες. Ἐπαίνετος δ’ ἐν Ὀψαρτυτικῷ τὰ κεφαλωτὰ καλεῖσθαί φησι γηθυλλίδας. τοῦτο δὲ τὸ ὄνομα μνήμης εὑρίσκω τετυχηκὸς παρὰ μὲν Εὐβούλῳ ἐν Πορνοβοσκῷ οὕτως (II 195 K)·
οἳ δὲ τὸ γήθυον καλούμενον τοῦτό φασιν εἶναι, οὗ μνημονεύει Φρύνιχος ἐν Κρόνῳ (I 373 K)· ὅπερ ἐξηγούμενος δρᾶμα Δίδυμος ὅμοιά φησιν εἶναι τὰ γήθυα τοῖς λεγομένοις ἀμπελοπράσοις, τὰ δ’ αὐτὰ καὶ γηθυλλίδας λέγεσθαι. μνημονεύει τῶν γηθυλλίδων καὶ Ἐπίχαρμος ἐν Φιλοκτήτῃ οὕτως (p. 253 L)· ‘ἐν δὲ σκόροδα
- οὐκ ἂν δυναίμην ἐμφαγεῖν ἄρτον τινά·
- παρὰ Γναθαινίῳ γὰρ ἄρτι κατέφαγον,
- ἕψουσαν αὐτὴν καταλαβὼν γηθυλλίδας.
Πολέμων δ’ ὁ περιηγητὴς ἐν τῷ περὶ Σαμοθρᾴκης (fr. 36 Pr) καὶ κιττῆσαί φησι τῆς γηθυλλίδος τὴν Λητώ, γράφων οὕτως· ‘διατέτακται παρὰ Δελφοῖς τῇ θυσίᾳ τῶν Θεοξενίων, ὃς ἂν κομίσῃ γηθυλλίδα μεγίστην τῇ Λητοῖ, λαμβάνειν μοῖραν ἀπὸ τῆς τραπέζης. ἑώρακα δὲ καὶ αὐτὸς οὐκ ἐλάττω γηθυλλίδα γογγυλίδος καὶ τῆς στρογγύλης ῥαφανῖδος. ἱστοροῦσι δὲ τὴν Λητὼ κύουσαν τὸν Ἀπόλλωνα κιττῆσαι γηθυλλίδος· διὸ δὴ τῆς τιμῆς τετυχηκέναι ταύτης.’
- τῶν δὲ γηθύων
- ῥίζας ἐχούσας σκοροδομίμητον φύσιν.
ΚΟΛΟΚΥΝΤΗ. χειμῶνος δὲ ὥρᾳ ποτὲ κολοκυντῶν ἡμῖν περιενεχθεισῶν πάντες ἐθαυμάζομεν νεαρὰς εἶναι νομίζοντες, καὶ ὑπεμιμνησκόμεθα ὧν ἐν Ὥραις ὁ χαρίεις Ἀριστοφάνης εἶπεν ἐπαινῶν τὰς καλὰς Ἀθήνας ἐν τούτοις (I 536 K)·
ἐθαυμάζομεν οὖν τὰς κολοκύντας μηνὶ Ἰανουαρίῳ ἐσθίοντες· χλωραί τε γὰρ ἦσαν καὶ τὸ ἴδιον ἀπεδίδοσαν τοῦ χυμοῦ. ἐτύγχανον δ’ οὖσαι τῶν συντεθειμένων ὑπὸ τῶν τὰ τοιαῦτα μαγγανεύειν εἰδότων ὀψαρτυτῶν. ἐζήτει οὖν ὁ Λαρήνσιος εἰ καὶ τὴν χρῆσιν ταύτην ἠπίσταντο οἱ ἀρχαῖοι. καὶ ὁ Οὐλπιανὸς ἔφη· ‘Νίκανδρος ὁ Κολοφώνιος ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν Γεωργικῶν μνημονεύει ταύτης τῆς χρήσεως σικύας ὀνομάζων τὰς κολοκύντας· οὕτως γὰρ ἐκαλοῦντο, ὡς πρότερον εἰρήκαμεν· λέγει δ’ οὕτως (fr. 72 Schn)·
- ὄψει δὲ χειμῶνος μέσου σικυούς, βότρυς, ὀπώραν,
- στεφάνους ἴων, ....., κονιορτὸν ἐκτυφλοῦντα.
- αὑτὸς δ’ ἀνὴρ πωλεῖ κίχλας, ἀπίους, σχαδόνας, ἐλάας,
- πυόν, χόρια, χελιδόνια, τέττιγας, ἐμβρύεια.
- ὑρίσους δ’ ἴδοις ἂν νιφομένους σύκων ὁμοῦ τε μύρτων·
- ἔπειτα κολοκύντας ὁμοῦ ταῖς γογγυλίσιν ἀροῦσιν,
- ὥστ’ οὐκ ἔτ’ οὐδεὶς οἶδ’ ὁπηνίκ’ ἐστὶ τοὐνιαυτοῦ.
- .... μέγιστον ἀγαθόν, εἴπερ ἔστι δι’ ἐνιαυτοῦ
- ὅτου τις ἐπιθυμεῖ λαβεῖν. Β. κακὸν μὲν οὖν μέγιστον·
v.2.p.314- εἰ μὴ γὰρ ἦν, οὐκ ἂν ἐπεθύμουν οὐδ’ ἂν ἐδαπανῶντο.
- ἐγὼ δὲ τοῦτ’ ὀλίγον χρόνον χρήσας ἀφειλόμην ἄν.
- Α. κἄγωγε ταῖς ἄλλαις πόλεσι δρῶ ταῦτα πλὴν Ἀθηνῶν.
- τούτοις δ’ ὑπάρχει ταῦτ᾽, ἐπειδὴ | τοὺς θεοὺς σέβουσιν.
- Β. ἀπέλαυσαν ἄρα σέβοντες ὑμᾶς, ὡς σὺ φής, τιητί;
- Αἴγυπτον αὐτῶν τὴν πόλιν πεποίηκας ἀντ’ Ἀθηνῶν.
- αὐτὰς μὴν σικύας τμήγων ἀνὰ κλώσμασι πείραις,
- ἠέρι δὲ ξήρανον· ἐπεγκρεμάσαιο δὲ καπνῷ,
- χείμασιν ὄφρ’ ἂν δμῶες ἅλις περιχανδέα χύτρον
- πλήσαντες ῥοφέωσιν ἀεργέες, ἔνθα τε μέτρια
- ὄσπρια πανσπερμηδὸν ἐπεγχεύῃσιν ἀλετρίς.
- τῇ ἔνι μὲν σικύης ὅρμους βάλον ἐκπλύναντες,
- ἐν δὲ μύκην σειράς τε πάλαι λαχάνοισι πλακείσας
- αὐλοτέροις καυλοῖς τε μιγήμεναι εὐφαοριζη.’
ΟΡΝΕΙΣ. ἐπεὶ δὲ καὶ ὄρνεις ἐπῆσαν ταῖς κολοκύνταις καὶ ἄλλοις κνιστοῖς λαχάνοις (οὕτως δ’ εἴρηκεν
καὶ ἀλλαχόθι θηλυκῶς (Il. 14.290) ‘ὄρνιθι λιγυρῇ.’ καί · Il. 9.323
- ὄρνιθες δέ τε πολλοὶ ὑπ’ αὐγὰς ἠελίοιο.
Μένανδρος δ’ ἐν Ἐπικλήρῳ πρώτῃ σαφῶς τὸ ἐπὶ τῆς συνηθείας φησὶν ἐμφανίζων οὕτως (IV 118 M)· ‘ἀλεκτρυών τις ἐκεκράγει μέγα. οὐ σοβήσετ’ ἔξω, φησί, τὰς ὄρνιθας ἀφ’ ἡμῶν;’ καὶ πάλιν·
- ὡς δ’ ὄρνις ἀπτῆσι νεοσσοῖσι προφέρῃσι
- μάστακ᾽, ἐπεί κε λάβῃσι, κακῶς δέ τέ οἱ πέλει αὐτῇ.
ὀρνίθια δ’ εἴρηκε Κρατῖνος ἐν Νεμέσει οὕτως (I 50 K)· ‘τἄλλα πάντ’ ὀρνίθια.’ ἐπὶ δὲ τοῦ ἀρσενικοῦ οὐ μόνον ὄρνιν ἀλλὰ καὶ ὄρνιθα. ὁ αὐτὸς Κρατῖνος ἐν τῷ αὐτῷ δράματι· ‘ὄρνιθα φοινικόπτερον.’ καὶ πάλιν (I 48 K)·
- αὕτη ποτ’ ἐξεσόβησε τὰς ὄρνις μόλις.
καὶ Σοφοκλῆς Ἀντηνορίδαις (fr. 134 N)·
- ὄρνιθα τοίνυν δεῖ σε γίγνεσθαι μέγαν.
Αἰσχύλος Καβείροις (fr. 90 N)·
- ὄρνιθα καὶ κήρυκα καὶ διάκονον.
Ξενοφῶν δ’ ἐν δευτέρῳ Παιδείας (I 6, 39)· ‘ἐπὶ μὲν τοὺς ὄρνιθας τῷ ἰσχυροτάτῳ χειμῶνι.’ Μένανδρος Διδύμαις (IV 104 M)· ‘ὄρνεις φέρων ἐλήλυθα.’ καὶ ἑξῆς ‘ὄρνιθας ἀποστέλλει’ φησίν. ὅτι δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ πληθυντικοῦ ὄρνις λέγουσι πρόκειται τὸ Μενάνδρειον μαρτύριον (Litt. c)· ἀλλὰ καὶ Ἀλκμάν πού φησι (fr. 28 B4)·
- ὄρνιθα δ’ οὐ ποιῶ σε τῆς ἐμῆς ὁδοῦ.
καὶ Εὔπολις ἐν Δήμοις (I 283 K)·
- ἄυσαν δ’ ἄπρακτα νεάνιδες
- ὥστ’ ὄρνις ἱέρακος ὑπερπταμένω.
- οὐ δεινὸν οὖν κριοὺς μὲν ἐκγεννᾶν τέκνα
- ὄρνις θ’ ὁμοίους τοὺς νεοττοὺς τῷ πατρί;
τὸν δ’ ἀλεκτρυόνα ἐκ τῶν ἐναντίων οἱ ἀρχαῖοι καὶ θηλυκῶς εἰρήκασι. Κρατῖνος Νεμέσει (I 48 K)·
Στράττις Ψυχασταῖς (I 728 K)·
- Λήδα, σὸν ἔργον· δεῖ σ’ ὅπως εὐσχήμονος
- ἀλεκτρυόνος μηδὲν διοίσει τοὺς τρόπους,
- ἐπὶ τῷδ’ ἐπῴζουσ᾽, ὡς ἂν ἐκλέψῃς καλὸν
- ἡμῖν τι καὶ θαυμαστὸν ἐκ τοῦδ’ ὄρνεον.
Ἀναξανδρίδης Τηρεῖ (II 156 K)·
- αἱ δ’ ἀλεκτρυόνες ἅπασαι
- καὶ τὰ χοιρίδια τέθνηκε
- καὶ τὰ μίκρ’ ὀρνίθια.
ἐπεὶ δὲ τοῦ κωμικοῦ τούτου ἐμνήσθην καὶ οἶδα τὸ δρᾶμα τὸν Τηρέα αὐτοῦ μὴ κεκριμένον ἐν τοῖς πρώτοις, ἐκθήσομαι ὑμῖν, ἄνδρες φίλοι, εἰς κρίσιν ἃ εἴρηκε περὶ αὐτοῦ Χαμαιλέων ὁ Ἡρακλεώτης ἐν ἕκτῳ περὶ κωμῳδίας (fr. 17 Koepke) γράφων ὧδε· ‘Ἀναξανδρίδης διδάσκων ποτὲ διθύραμβον Ἀθήνησιν εἰσῆλθεν ἐφ’ ἵππου καὶ ἀπήγγειλέν τι τῶν ἐκ τοῦ ᾄσματος. ἦν δὲ τὴν ὄψιν καλὸς καὶ μέγας καὶ κόμην ἔτρεφε καὶ ἐφόρει ἁλουργίδα καὶ κράσπεδα χρυσᾶ. πικρὸς δ’ ὢν τὸ ἦθος ἐποίει τι τοιοῦτο περὶ τὰς κωμῳδίας· ὅτε γὰρ μὴ νικῴη, λαμβάνων ἔδωκεν εἰς τὸν λιβανωτὸν κατατεμεῖν καὶ οὐ μετεσκεύαζεν ὥσπερ οἱ πολλοί. καὶ πολλὰ ἔχοντα κομψῶς τῶν δραμάτων ἠφάνιζε, δυσκολαίνων τοῖς θεαταῖς διὰ τὸ γῆρας.’ λέγεται δ’ εἶναι τὸ γένος Ῥόδιος ἐκ Καμίρου. θαυμάζω οὖν πῶς καὶ ὁ Τηρεὺς περιεσώθη μὴ τυχὼν νίκης καὶ ἄλλα δράματα τῶν ὁμοίων τοῦ αὐτοῦ. καὶ Θεόπομπος δὲ ἐν Εἰρήνῃ ἐπὶ τῆς θηλείας ἔταξε τὸν ἀλεκτρυόνα λέγων οὕτως (I 735 K)·
- ὀχευομένους δὲ τοὺς κάπρους
- καὶ τὰς ἀλεκτρυόνας θεωροῦσ’ ἄσμενοι.
καὶ Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ (I 435 K)·
- ἄχθομαι δ’ ἀπολωλεκὼς
- ἀλεκτρυόνα τίκτουσαν ᾠὰ πάγκαλα.
καὶ πάλιν·
- ᾠὸν μέγιστον τέτοκεν, ὡς ἀλεκτρυών.
ἐν δὲ Νεφέλαις διδάσκων τὸν πρεσβύτην περὶ ὀνόματος διαφορᾶς φησι (665)·
- πολλαὶ τῶν ἀλεκτρυόνων βίᾳ
- ὑπηνέμια τίκτουσιν ᾠὰ πολλάκις.
λέγεται δὲ καὶ ἀλεκτορὶς καὶ ἀλέκτωρ. Σιμωνίδης ‘ἱμερόφων’ ἀλέκτωρ’ ἔφη (fr. 80 B). Κρατῖνος Ὥραις (I 91 K)·
- νῦν δὲ πῶς με χρὴ καλεῖν;
- Β. ἀλεκτρύαιναν, τὸν δ’ ἕτερον ἀλέκτορα.
εἴρηται δ’ οὕτως ἐπειδὴ καὶ ἐκ τοῦ λέκτρου ἡμᾶς διεγείρει. οἱ δὲ Δωριεῖς λέγοντες ὄρνιξ τὴν γενικὴν διὰ τοῦ χ λέγουσιν ὄρνιχος. Ἀλκμὰν δὲ διὰ τοῦ σ τὴν εὐθεῖαν ἐκφέρει (fr. 26, 4 B4)· ‘ἁλιπόρφυρος εἴαρος ὄρνις.’ καὶ τὴν γενικήν (fr. 67)· ‘οἶδα δ’ ὀρνίχων νόμως πάντων.’
- ὥσπερ ὁ Περσικὸς ὥραν πᾶσαν καναχῶν ὁλόφωνος
- ἀλέκτωρ.
ΔΕΛΦΑΞ. Ἐπίχαρμος τὸν ἄρρενα χοῖρον οὕτως καλεῖ ἐν Ὀδυσσεῖ αὐτομόλῳ (p. 247 L)·
καὶ Ἀναξίλας δ’ ἐν Κίρκῃ καὶ ἀρσενικῶς εἴρηκε τὸν δέλφακα καὶ ἐπὶ τοῦ τελείου τέθεικε τοὔνομα εἰπών (II 266 K)·
- δέλφακά τε τῶν γειτόνων
- τοῖς Ἐλευσινίοις φυλάσσων δαιμονίως ἀπώλεσα
- οὐχ ἑκών· καὶ ταῦτα δή με συμβολατεύειν ἔφα
- τοῖς Ἀχαιοῖσιν προδιδόμειν τ’ ὤμνυέ με τὸν δέλφακα.
ἐπὶ δὲ τῶν θηλειῶν τοὔνομα τάττει Ἀριστοφάνης
- τοὺς μὲν ὀρεινόμους ὑμῶν ποιήσει δέλφακας ὑλιβάτους,
- τοὺς δὲ πάνθηρας, ἄλλους ἀγρώστας λύκους,
- λέοντας.
καὶ Εὔπολις ἐν Χρυσῷ γένει. καὶ Ἱππῶναξ δ’ ἔφη (fr. 70b B) ‘ὡς Ἐφεσίη δέλφαξ’. κυρίως δ᾽ αἱ θήλειαι οὕτως λεχθεῖεν ἂν αἱ δελφύας ἔχουσαι· οὕτως δὲ αἱ μῆτραι καλοῦνται καὶ οἱ ἀδελφοὶ ἔνθεν ἐτυμολογοῦνται. περὶ δὲ τῆς ἡλικίας τοῦ ζῴου Κρατῖνός φησιν ἐν Ἀρχιλόχοις (I 12 K)·
- νέα γάρ ἐστιν· ἀλλὰ δελφακουμένα
- ἕξει μεγάλην τε καὶ παχεῖαν κἠρυθράν.
- ἀλλ’ αἰ τράφεν λῇς, ἅδε τοι χοῖρος καλά.
Ἀριστοφάνης δ’ ὁ γραμματικὸς ἐν τῷ περὶ ἡλικιῶν φησι (p. 102 N)· ‘τῶν δὲ συῶν τὰ μὲν ἤδη συμπεπηγότα δέλφακες, τὰ δ’ ἁπαλὰ καὶ ἔνικμα χοῖροι. ἔνθεν τὸ Ὁμηρικὸν σαφὲς γίνεται· Od. 14.80
- ἤδη δέλφακες, χοῖροι δὲ τοῖσιν ἄλλοις.
Πλάτων δ’ ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν Ποιητῇ ἀρρενικῶς ἔφη (I 631 K) ‘τὸν δέλφακα ἀπῆγε σιγῇ’. ἦν δὲ καὶ παλαιὸς νόμος, ὥς φησιν Ἀνδροτίων (FHG I 375), τῆς ἐπιγονῆς ἕνεκα τῶν θρεμμάτων μὴ σφάττειν πρόβατον ἄπεκτον ἢ ἄτοκον· διὸ τὰ ἤδη τέλεια ἤσθιον·
- τά τε δμώεσσι πάρεστι
- χοίρε᾽, ἀτὰρ σιάλους γε σύας μνηστῆρες ἔδουσι.’
καὶ νῦν δὲ τὴν τῆς Ἀθηνᾶς ἱέρειαν οὐ θύειν ἀμνὴν οὐδὲ τυροῦ γεύεσθαι. καὶ κατὰ χρόνον δέ τινα ἐκλιπόντων τῶν βοῶν, φησὶν ὁ Φιλόχορος (FHG I 394), νομοθετηθῆναι διὰ τὴν σπάνιν ἀπέχεσθαι αὐτοὺς τῶν
- ἀτὰρ σιάλους γε σύας μνηστῆρες ἔδουσι (Od. 14.81).
καὶ Σοφοκλῆς Ἐπιταιναρίοις (fr. 211 N)·
- σπονδῇ τε καὶ σπλάγχνοισιν ἀγρίης χοίρου.
Πτολεμαῖος δ’ ὁ τῆς Αἰγύπτου βασιλεὺς ἐν τῷ ἐνάτῳ τῶν ἀπομνημονευμάτων (FHG III 188) ‘εἰς Ἄσσον, φησίν, ἐπιδημήσαντί μοι οἱ Ἄσσιοι παρέστησαν χοῖρον ὑιον ἔχοντα τὸ μὲν ὕψος δύο καὶ ἡμίσους πήχεων, ὅλον δ’ ἄρτιον πρὸς τὸ μῆκος, τῇ χροιᾷ χιόνινον. ἔφασάν τε τὸν βασιλέα Εὐμένη τὰ τοιαῦτα ἐπιμελῶς ὠνεῖσθαι παρ’ αὐτῶν, διδόντα τοῦ ἑνὸς δραχμὰς τετρακισχιλίας.’ Αἰσχύλος δέ φησιν (fr. 302 N)·
- τοιγὰρ ϊωδὴ φυλάξαι χοῖρος ὥστε δεσμίων.
καὶ πάλιν (fr. 303 N)·
- ἐγὼ δὲ χοῖρον καὶ μάλ’ εὐθηλούμενον
- τόνδ’ ἐν νοτοῦντι κριβάνῳ θήσω. τί γὰρ
- ὄψον γένοιτ’ ἂν ἀνδρὶ τοῦδε βέλτιον;
καὶ ἔτι (fr. 304 N)·
- λευκός· τί δ’ οὐχί; καὶ καλῶς ἠφευμένος·
- ὁ χοῖρος ἕψου μηδὲ λυπηθῇς πυρί.
ταῦτα δὲ παρέθετο Χαμαιλέων ἐν τῷ περὶ Αἰσχύλου (fr. 23 Koepke).
- θύσας δὲ χοῖρον τόνδε τῆς αὐτῆς ὑός,
- ἣ πολλά μ’ ἐν δόμοισιν εἴργασται κακά,
- δονοῦσα καὶ τρέπουσα τύρβ’ ἄνω κάτω.
περὶ δὲ ὑῶν ὅτι ἱερόν ἐστι τὸ ζῷον παρὰ
εἰσαχθέντος δὲ ἡμῖν ποτε καὶ δέλφακος, οὗ τὸ μὲν ἥμισυ κραμβαλέον ἦν ἐπιμελῶς πεποιημένον, τὸ δὲ ἥμισυ ὡς ἂν ἐξ ὕδατος ἡψημένον τακερῶς, καὶ
καὶ περὶ ἑτέρου δὲ μαγείρου (ὄνομα δ’ ἐστὶ Σεύθης) ὁ αὐτός φησιν ποιητὴς οὕτως (IV 523 M)·
- μαθητὰ Λεύκων οἵ τε συνδιάκονοι
- ὑμεῖς· ἅπας γάρ ἐστιν οἰκεῖος τόπος
- ὑπὲρ τέχνης λαλεῖν τι· τῶν ἡδυσμάτων
- πάντων κράτιστόν ἐστιν ἐν μαγειρικῇ
- ἀλαζονεία· τὸ καθ’ ὅλου δὲ τῶν τεχνῶν
- ὄψει σχεδόν τι .... τοῦθ’ ἡγούμενον.
- ξεναγὸς οὗτος ὅστις ἂν θώρακ’ ἔχῃ
v.2.p.323- φολιδωτὸν ἢ δράκοντα σεσιδηρωμένον,
- ἐφάνη Βριάρεως· ἂν τύχῃ δ᾽, ἐστὶν λαγώς.
- ὁ μάγειρος ἂν μὲν ὑποδιακόνους ἔχων
- πρὸς τὸν ἰδιώτην καὶ μαθητὰς εἰσίῃ,
- κυμινοπρίστας πάντας ἢ λιμοὺς καλῶν,
- ἔπτηξ’ ἕκαστος εὐθύς. ἂν δ’ ἀληθινὸν
- σαυτὸν παραβάλλῃς, καὶ προσεκδαρεὶς ἄπει.
- ὅπερ οὖν ὑπεθέμην, τῷ κενῷ χώραν δίδου,
- καὶ τὰ στόμια γίνωσκε τῶν κεκλημένων.
- ὥσπερ γὰρ εἰς τἀμπόρια, τῆς τέχνης πέρας
- τοῦτ’ ἔστιν, ἂν εὖ προσδράμῃς πρὸς τὸ στόμα.
- διακονοῦμεν νῦν γάμους· τὸ θῦμα βοῦς·
- ὁ διδοὺς ἐπιφανής, ἐπιφανὴς ὁ λαμβάνων·
- τούτων γυναῖκες ἱέρειαι Θεᾷ, Θεῷ,
- κορύβαντες, αὐλοί, παννυχίδες, ἀναστροφή·
- ἱππόδρομος οὗτός ἐστί σοι μαγειρικῆς.
- μέμνησο καὶ σὺ τοῦτο.
- ἰδιώτης μέγας
- αὐτοῖς ὁ Σεύθης· οἶσθας, ὦ βέλτισθ᾽, ὅτι
- ἀγαθοῦ στρατηγοῦ διαφέρειν οὐθὲν δοκεῖ.
- οἱ πολέμιοι πάρεισιν· ὁ βαθὺς τῇ φύσει
- στρατηγὸς ἔστη καὶ τὸ πρᾶγμ’ ἐδέξατο.
- πολέμιός ἐστι πᾶς ὁ συμπίνων ὄχλος.
- κινεῖ γὰρ ἁθρόος οὗτος· εἰσελήλυθεν,
v.2.p.324- ἐκ πεντεκαίδεχ’ ἡμερῶν προηλπικὼς
- τὸ δεῖπνον, ὁρμῆς μεστός, ἐκκεκαυμένος,
- τηρῶν πότ’ ἐπὶ τὰς χεῖρας οἴσει τις. νόει
- ὄχλου τοιούτου ῥαχίαν ἠθροισμένην.