Deipnosophistae

Ἐπιτελουμένου δὲ ἤδη τοῦ δείπνου τῶν Φαγησίων ἑορτὴν συντελεῖσθαι νομίσαντες οἱ κυνικοὶ πάντων μᾶλλον ηὐφραίνοντο. καὶ ὁ Κύνουλκος ἔφη ‘ἕως ἡμεῖς δειπνοῦμεν, ὦ Οὐλπιανέ, (λόγοις γὰρ ἑστιᾷ) προβάλλω σοι παρὰ τίνι εἴρηται Φαγήσια ἑορτὴ καὶ Φαγησιπόσια.’ καὶ ὃς ἀπορηθεὶς ἐπισχεῖν τε κελεύσας τοὺς παῖδας τὴν περιφορὰν καίτοι ἤδη οὔσης ἑσπέρας·

θαυμασάντων δὲ πάντων τὸ εὐπαίδευτον τοῦ Κυνούλκου ὁ Πλούταρχος ‘κατὰ τὸ ὅμοιον, ἔφη, καὶ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ τῇ ἐμῇ Λαγυνοφόρια ἑορτή τις ἤγετο, περὶ ἧς ἱστορεῖ Ἐρατοσθένης ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ συγγράμματι Ἀρσινόη. λέγει δὲ οὕτως (p. 197 B)· ‘τοῦ Πτολεμαίου κτίζοντος ἑορτῶν καὶ θυσιῶν παντοδαπῶν γένη καὶ μάλιστα περὶ τὸν Διόνυσον, ἠρώτησεν Ἀρσινόη τὸν φέροντα τοὺς θαλλοὺς τίνα νῦν ἡμέραν ἄγει καὶ τίς

τῶν δὲ παρόντων γραμματικῶν τις ἀποβλέψας εἰς τὴν τοῦ δείπνου παρασκευὴν ἔφη· ‘εἶτα πῶς δειπνήσομεν τοσαῦτα δεῖπνα; ἴσως διὰ νυκτός, ὡς ὁ χαρίεις Ἀριστοφάνης ἐν Αἰολοσίκωνι εἶπεν (I 395 K), οὕτως λέγων οἱονεὶ δι’ ὅλης νυκτός· ὡς καὶ τὸ Ὁμηρικὸν ἔχει· Od. 9.298

1. κεῖτ’ ἔντοσθ’ ἄντροιο τανυσσάμενος διὰ μήλων.

πολλῶν δὲ ὄντων καὶ διαφόρων τῶν παρεσκευασμένων καὶ αἰεὶ παρασκευαζομένων ἰχθύων μεγέθει τε καὶ ποικιλίᾳ ὁ Μυρτίλος ἔφη· ‘εἰκότως, ἄνδρες φίλοι, πάντων τῶν προσοψημάτων ὄψων καλουμένων ἐξενίκησεν ὁ ἰχθὺς διὰ τὴν ἐξαίρετον ἐδωδὴν μόνος οὕτως καλεῖσθαι διὰ τοὺς ἐπιμανῶς ἐσχηκότας πρὸς ταύτην τὴν ἐδωδήν. λέγομεν γοῦν ὀψοφάγους οὐ τοὺς βόεια ἐσθίοντας, οἷος ἦν Ἡρακλῆς, ὃς τοῖς ‘βοείοις κρέασιν ἐπήσθιε σῦκα χλωρά’ (Eur. fr. 899), οὐδὲ τὸν φιλόσυκον, οἷος ἦν Πλάτων ὁ φιλόσοφος, ὡς ἱστορεῖ Φανόκριτος ἐν τῷ περὶ Εὐδόξου (FHG IV 472)· ἱστορεῖ δ’ ὅτι καὶ Ἀρκεσίλας φιλόβοτρυς ἦν· ἀλλὰ τοὺς περὶ τὴν ἰχθυοπωλίαν ἀναστρεφομένους. φιλόμηλοι δ’ ἦσαν Φίλιππός τε ὁ Μακεδὼν καὶ ὁ υἱὸς αὐτοῦ Ἀλέξανδρος, ὡς Δωρόθεός φησιν ἐν τῇ ἕκτῃ τῶν περὶ Ἀλέξανδρον ἱστοριῶν (fr. 1 M)· Χάρης δ’ ὁ Μυτιληναῖος ἱστορεῖ (fr. 4 M) ὡς κάλλιστα μῆλα εὑρὼν ὁ Ἀλέξανδρος περὶ τὴν Βαβυλωνίαν χώραν τούτων τε πληρώσας τὰ σκάφη μηλομαχίαν ἀπὸ τῶν νεῶν ἐποιήσατο, ὡς τὴν θέαν ἡδίστην γενέσθαι. οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι ὄψον κυρίως καλεῖται πᾶν τὸ πυρὶ κατασκευαζόμενον εἰς ἐδωδήν· ἤτοι γὰρ ἕψον ἐστὶν ἢ παρὰ τὸ ὠπτῆσθαι ὠνόμασται.’

πολλῶν οὖν ὄντων τῶν ἰχθύων, οὓς κατὰ τὰς ἑκάστας ὥρας ἐδαινύμεθα, ὦ θαυμασιώτατε Τιμόκρατες, — κατὰ γὰρ τὸν Σοφοκλέα (fr. 691)

1. χορὸς δ’ ἀναύδων ἰχθύων ἐπερρόθει,
2. σαίνοντες οὐραίοισι
   v.2.p.114

1. πολὺς γὰρ ὅμιλος ποντίου κύκλου σοβῶν
2. ................. ἐνάλιος θεωρία,
3. χραίνοντες οὐραίοισιν εὐδίαν ἁλός. —

1. ὅστις ἀγοράζων ὄψον ...........
2. ἐξὸν ἀπολαύειν ἰχθύων ἀληθινῶν
3. ῥαφανῖδας ἐπιθυμεῖ πρίασθαι, μαίνεται·

1. ἐφῆκεν ἑλλοῖς ἰχθύσιν διαφθοράν,

1. ἐν δ’ αὐτῇ πλωτοὶ χρυσώπιδες ἰχθύες ἑλλοὶ
2. νήχοντες παίζουσι δι’ ὕδατος ἀμβροσίοιο.

παρατεθεισῶν οὖν ΑΜΙΩΝ ἔφη τις· ‘ταύτας Ἀριστοτέλης ἱστορεῖ (p. 301 R) τὰ μὲν βράγχια ἔχειν καλυπτά, εἶναι δὲ καρχαρόδοντας καὶ τῶν συναγελαζομένων καὶ σαρκοφάγων χολήν τε ἔχειν ἰσομήκη τῷ ἐντέρῳ καὶ σπλῆνα ὁμοίως. λέγεται δὲ ὡς θηρευθεῖσαι προσανάλλονται καὶ ἀποτρώγουσαι τὴν ὁρμιὰν ἐκφεύγουσιν. μνημονεύει δ’ αὐτῶν Ἄρχιππος ἐν Ἰχθύσι (I 683 K) λέγων οὕτως·

1. ὅτε δ’ ἦσθες | ἀμίας παχείας.

1. πρωὶ μέν γ’ ἀτενὲς ἀπ’ ἀοῦς ἀφύας ἀπεπυρίζομες
2. στρογγύλας καὶ δελφακίνας ὀπτὰ κρέα καὶ πωλύπους,
3. καὶ γλυκύν γ’ ἐπ’ ὦν ἐπίομες οἶνον. Β. οἰβοιβοῖ
4. τάλας.
5. Α. περὶ σᾶμά με καλοῦσα κατίσκα λέγοι. Β. φοῦ
6. τῶν κακῶν.
7. Α. ὃ καὶ παρὰ τρίγλα τε μία παχῆα κἀμίαι δύο
8. διατετμαμέναι μέσαι φάσσαι τε τοσσαῦται παρῆς
9. σκορπίοι τε.

ὁ δὲ ὀψοδαίδαλος Ἀρχέστρατος ἐν τῇ

1. τὴν δ’ ἀμίαν φθινοπώρου, ὅταν πλειὰς καταδύνῃ,
2. πάντα τρόπον σκεύαζε. τί σοι τάδε μυθολογεύω;
3. οὐ γὰρ μὴ σὺ διαφθείρῃς οὐδ’ ἂν ἐπιθυμῇς.
4. εἰ δ’ ἐθέλεις καὶ τοῦτο δαήμεναι, ὦ φίλε Μόσχε,
5. ὅντινα χρή σε τρόπον κείνην διαθεῖναι ἄριστα,
6. ἐν συκῆς φύλλοις καὶ ὀριγάνῳ οὐ μάλα πολλῇ·
7. μὴ τυρόν, μὴ λῆρον· ἁπλῶς δ’ οὕτως θεραπεύσας
8. ἐν συκῆς φύλλοις σχοίνῳ κατάδησον ἄνωθεν,
9. εἶθ’ ὑπὸ θερμὴν ὦσον ἔσω σποδόν, ἐν φρεσὶ καιρὸν
10. γινώσκων ὁπότ’ ἔστ’ ὀπτή, καὶ μὴ κατακαύσῃς.
11. ἔστω δ’ αὕτη σοι Βυζαντίου ἐξ ἐρατεινοῦ,
12. εἴπερ ἔχειν ἀγαθὴν ἐθέλεις, κἂν ἐγγὺς ἁλῷ που
13. τοῦδε τόπου, κεδνὴν λήψει· τηλοῦ δὲ θαλάσσης
14. Ἑλλησποντιάδος χείρων, κἂν κλεινὸν ἀμείψῃς
15. Αἰγαίου πελάγους ἔναλον πόρον, οὐκ ἔθ’ ὁμοία
16. γίνεται, ἀλλὰ καταισχύνει τὸν πρόσθεν ἔπαινον.

οὗτος ὁ Ἀρχέστρατος ὑπὸ φιληδονίας γῆν πᾶσαν καὶ θάλασσαν περιῆλθεν ἀκριβῶς, ἐμοὶ δοκεῖ, τὰ πρὸς γαστέρα ἐπιμελῶς ἐξετάσαι βουληθείς· καὶ ὥσπερ οἱ τὰς Περιηγήσεις καὶ τοὺς Περίπλους ποιησάμενοι μετ’ ἀκριβείας ἐθέλει πάντα ἐκτίθεσθαι ‘ὅπου ἐστὶν ἕκαστον κάλλιστον βρωτόν τε ποτόν τε’. τοῦτο γὰρ αὐτὸς ἐν τῷ προοιμίῳ ἐπαγγέλλεται (fr. 2 R) τῶν καλῶν τούτων

1. ἵππον Θεσσαλικὴν Λακεδαιμονίην τε γυναῖκα,
2. ἄνδρας δ’ οἳ πίνουσιν ὕδωρ καλῆς Ἀρεθούσης.

Βάτων μὲν ἐν Συνεξαπατῶντι δυσχεραίνοντα ποιήσας πατέρα τῷ τοῦ υἱοῦ παιδαγωγῷ καὶ λέγοντα (IV 502 M)·

1. ἀπολώλεκας τὸ μειράκιόν μου παραλαβών,
2. ἀκάθαρτε, καὶ πέπεικας ἐλθεῖν ἐς βίον
3. ἀλλότριον αὑτοῦ· καὶ πότους ἑωθινοὺς
4. πίνει διὰ σὲ νῦν, πρότερον οὐκ εἰθισμένος.
5. Β. εἶτ’ εἰ μεμάθηκε, δέσποτα, ζῆν, ἐγκαλεῖς;
6. Α. ζῆν δ’ ἐστὶ τὸ τοιοῦθ᾽; Β. ὡς λέγουσιν οἱ
7. σοφοί·
8. ὁ γοῦν Ἐπίκουρός φησιν εἶναι τἀγαθὸν
9. τὴν ἡδονὴν δήπουθεν· οὐκ ἔστιν δ’ ἔχειν
10. ταύτην ἑτέρωθεν, ἐκ δὲ τοῦ ζῆν παγκάλως·
    v.2.p.118
11. εὖ σῶς ἅπαντας ἦ τυχὸν δώσεις ἐμοί.
12. Α. ἑόρακας οὖν φιλόσοφον, εἰπέ μοι, τινὰ
13. μεθύοντ’ ἐπὶ τούτοις θ’ οἷς λέγεις κηλούμενον;
14. Β. ἅπαντας· οἱ γὰρ τὰς ὀφρῦς ἐπηρκότες
15. καὶ τὸν φρόνιμον ζητοῦντες ἐν τοῖς περιπάτοις
16. καὶ ταῖς διατριβαῖς ὥσπερ ἀποδεδρακότα
17. οὕτως, ἐπὰν γλαυκίσκος αὐτοῖς παρατεθῇ,
18. ἴσασιν οὗ δεῖ πρῶτον ἅψασθαι τόπου
19. καὶ τὴν κεφαλὴν ζητοῦσιν ὥσπερ πράγματος,
20. ὥστ’ ἐκπεπλῆχθαι πάντας.

1. ἐξὸν γυναῖκ’ ἔχοντα κατακεῖσθαι καλὴν
2. καὶ Λεσβίου χυτρῖδε λαμβάνειν δύο·
3. ὁ φρόνιμος οὗτόσ ἐστι, τοῦτο τἀγαθόν.
4. Ἐπίκουρος ἔλεγε ταῦθ’ ἃ νῦν ἐγὼ λέγω.
5. εἰ τοῦτον ἔζων πάντες ὃν ἐγὼ ζῶ βίον,
6. οὔτ’ ἄτοπος ἦν ἂν οὔτε μοιχὸς οὐδὲ εἷς.

1. Ἐπίκουρος ὁ σοφὸς ἀξιώσαντός τινος
2. εἰπεῖν πρὸς αὐτὸν ὅτι ποτ’ ἐστὶ τἀγαθόν,
3. ὃ διὰ τέλους ζητοῦσιν, εἶπεν ἡδονήν.
4. Β. εὖ γ᾽, ὦ κράτιστ’ ἄνθρωπε καὶ σοφώτατε·
5. τοῦ γὰρ μασᾶσθαι κρεῖττον οὐκ ἔστ’ οὐδὲ ἓν
6. ἀγαθόν·Α. πρόσεστιν ἡδονῇ γὰρ τἀγαθόν.
   v.2.p.119

1. ἀσπάζονται δὲ οὐ μόνον οἱ Ἐπικούρειοι τὴν ἡδονήν,

περὶ δὲ τοῦ Ἐπικούρου Τίμων ἐν γʹ σίλλων φησί (fr. 56 W)·

1. γαστρὶ χαριζόμενος, τῆς οὐ λαμυρώτερον οὐδέν.

πρότερος δὲ τοῦ Ἐπικούρου Σοφοκλῆς ὁ τραγῳδιοποιὸς ἐν Ἀντιγόνῃ περὶ τῆς ἡδονῆς τοιαῦτα εἴρηκεν (1165)·

1. τὰς γὰρ ἡδονὰς
2. ὅταν προδῶσιν ἄνδρες, οὐ τίθημ’ ἐγὼ
3. ζῆν τοῦτον, ἀλλ’ ἔμψυχον ἡγοῦμαι νεκρόν.
4. πλούτει τε γὰρ κατ’ οἶκον, εἰ βούλει, μέγα
5. καὶ ζῆ τύραννον σχῆμ’ ἔχων· ἐὰν δ’ ἀπῇ
6. τούτων τὸ χαίρειν, τἄλλ’ ἐγὼ καπνοῦ σκιᾶς
7. οὐκ ἂν πριαίμην ἀνδρὶ πρὸς τὴν ἡδονήν.

1. τί δεῖ γὰρ ὄντα θνητόν, ἱκετεύω, ποιεῖν
2. πλὴν ἡδέως ζῆν τὸν βίον καθ’ ἡμέραν,
3. ἐὰν ἔχῃ τις ὁπόθεν; ἀλλὰ δεῖ σκοπεῖν
4. τοῦτ’ αὐτὸ τἀνθρώπει’ ὁρῶντα πράγματα,
5. εἰς αὔριον δὲ μηδὲ φροντίζειν ὅτι
6. ἔσται· περίεργόν ἐστιν ἀποκεῖσθαι πάνυ
7. ἕωλον ἔνδον τἀργύριον.

1. θνητῶν δ’ ὅσοι
2. ζῶσιν κακῶς ἔχοντες ἄφθονον βίον,
   v.2.p.121
3. ἐγὼ μὲν αὐτοὺς ἀθλίους εἶναι λέγω.
4. οὐ γὰρ θανών γε δήπουθεν ἔγχελυν φάγοις
5. οὐδ’ ἐν νεκροῖσι πέττεται γαμήλιος.

Ἀπολλόδωρος δ’ ὁ Καρύστιος ἐν Γραμματειδιοποιῷ (IV 441 M)·

1. ὦ πάντες ἄνθρωποι, τί τὸ ζῆν ἡδέως
2. παρέντες ἐπιμελεῖσθε τοῦ κακῶς ποιεῖν
3. πολεμοῦντες ἀλλήλους; πότερα πρὸς τῶν θεῶν
4. ἐπιστατεῖ τις τοῦ βίου νυνὶ τύχη
5. ἄγροικος ἡμῶν οὔτε παιδείαν ὅλως
6. εἰδυῖα, τί τὸ κακόν ποτ’ ἢ τί τἀγαθὸν
7. ἔστ’ ἀγνοοῦσα παντελῶς, εἰκῆ τέ πως
8. ἡμᾶς κυλίνδουσ’ ὅντιν’ ἂν τύχῃ τρόπον;
9. οἶμαί γε. τίς γὰρ μᾶλλον ἂν προείλετο
10. Ἕλλην ἀληθῶς οὖσα λεπομένους ὁρᾶν
11. αὐτοὺς ὑφ’ αὑτῶν καὶ καταπίπτοντας νεκρούς,
12. ἐξὸν ἱλαρούς, παίζοντας, ὑποπεπωκότας,
13. αὐλουμένους. ωδει λέγ’ αὐτή, γλυκυτάτη,
14. ἔλεγχ’ ἄγροικον οὖσαν ἡμῶν τὴν τύχην.

1. οὐ τοῦτο τὸ ζῆν ἐστι τὸν καλούμενον
2. θεῶν ἀληθῶς βίον; ὅσῳ δ’ ἡδίονα
3. τὰ πράγματ’ ἐν ταῖς πόλεσιν ἦν ἂν ἢ τὰ νῦν,
4. εἰ μεταβαλόντες τὸν βίον διήγομεν·
5. πίνειν Ἀθηναίους ἅπαντας τοὺς μέχρι
6. ἐτῶν τριάκοντ᾽, ἐξιέναι τοὺς δ’ ἱππέας
   v.2.p.122
7. ἐπὶ κῶμον εἰς Κόρινθον ἡμέρας δέκα
8. στεφάνους ἔχοντας καὶ μύρον πρὸ ἡμέρας,
9. τοὺς τὴν ῥάφανον πωλοῦντας ἕψειν Μεγαρέων,
10. εἰς τὸ βαλανεῖον ἀπιέναι τοὺς συμμάχους,
11. κεραννύναι τὸν οἶνον Εὐβοεῖς. Β. τρυφὴ
12. καὶ βίος ἀληθῶς. Α. ἀλλ’ ἀπαιδεύτῳ τύχῃ
13. δουλεύομεν.

φιλήδονον δ’ οἱ ποιηταὶ καὶ τὸν ἀρχαῖόν φασι γενέσθαι Τάνταλον· ὁ γοῦν τὴν τῶν Ἀτρειδῶν ποιήσας κάθοδον ἀφικόμενον αὐτὸν λέγει (p. 56 K) πρὸς τοὺς θεοὺς καὶ συνδιατρίβοντα ἐξουσίας τυχεῖν παρὰ τοῦ Διὸς αἰτήσασθαι ὅτου ἐπιθυμεῖ. τὸν δὲ πρὸς τὰς ἀπολαύσεις ἀπλήστως διακείμενον ὑπὲρ αὐτῶν τε τούτων μνείαν ποιήσασθαι καὶ τοῦ ζῆν τὸν αὐτὸν τρόπον τοῖς θεοῖς. ἐφ’ οἷς ἀγανακτήσαντα τὸν Δία τὴν μὲν εὐχὴν ἀποτελέσαι διὰ τὴν ὑπόσχεσιν, ὅπως δὲ μηδὲν ἀπολαύῃ τῶν παρακειμένων, ἀλλὰ διατελῇ ταραττόμενος, ὑπὲρ τῆς κεφαλῆς ἐξήρτησεν αὐτῷ πέτρον, δι’ ὃν οὐ δύναται τῶν παρακειμένων τυχεῖν οὐδενός. καὶ τῶν στωικῶν δέ τινες συνεφήψαντο ταύτης τῆς ἡδονῆς· Ἐρατοσθένης γοῦν ὁ Κυρηναῖος μαθητὴς γενόμενος Ἀρίστωνος τοῦ Χίου, ὃς ἦν εἷς τῶν ἀπὸ τῆς στοᾶς, ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἀρίστωνι παρεμφαίνει τὸν διδάσκαλον ὡς ὕστερον ὁρμήσαντα ἐπὶ τρυφήν, λέγων ὧδε (p. 193 B)· ‘ἤδη δέ ποτε καὶ τοῦτον πεφώρακα τὸν τῆς ἡδονῆς καὶ ἀρετῆς μεσότοιχον διορύττοντα καὶ ἀναφαινόμενον παρὰ τῇ ἡδονῇ.’ καὶ Ἀπολλοφάνης δὲ (γνώριμος δὲ ἦν καὶ οὗτος

1. ἡνίκ’ ἐχρῆν δύνειν, νῦν ἄρχεται ἡδύνεσθαι·
2. ὥρη ἐρᾶν, ὥρη δὲ γαμεῖν, ὥρη δὲ πεπαῦσθαι.

Ἀπολλόδωρος ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ τρίτῳ περὶ Σώφρονος τῷ εἰς τοὺς ἀνδρείους μίμους προθεὶς τὸ ‘καταπυγοτέραν τ᾽ ἀλφηστᾶν’ (Sophr. fr. 61 Bo) φησίν· ‘ἰχθῦς τινες οἱ ΑΛΦΗΣΤΑΙ τὸ μὲν ὅλον κιρροειδεῖς, πορφυρίζοντες δὲ κατά τινα μέρη. φασὶ δ’ αὐτοὺς ἁλίσκεσθαι σύνδυο καὶ φαίνεσθαι τὸν ἕτερον ἐπὶ τοῦ ἑτέρου κατ’ οὐρὰν ἑπόμενον. ἀπὸ τοῦ οὖν κατὰ τὴν πυγὴν θατέρῳ τὸν ἕτερον ἀκολουθεῖν τῶν ἀρχαίων τινὲς τοὺς ἀκρατεῖς καὶ καταφερεῖς οὕτω καλοῦσιν. Ἀριστοτέλης ἐν τῷ περὶ ζῴων (p. 301 R) μονάκανθον εἶναι καὶ κιρρὸν τὸν ἀλφηστικόν. μνημονεύει δ᾽ αὐτοῦ καὶ Νουμήνιος ὁ Ἡρακλεώτης ἐν Ἁλιευτικῷ οὕτως (fr. 18 Birt)·

1. φυκίδας ἀλφηστήν τε καὶ ἐν χροιῇσιν ἐρυθρὸν
2. σκορπίον.

1. μύες ἀλφησταί τε κορακῖνοί τε κοριοειδέες.

ΑΝΘΙΑΣ κάλλιχθυς· τούτου μέμνηται Ἐπίχαρμος ἐν Ἥβας γάμῳ (p. 232 L)·

1. καὶ σκιφίας χρόμις θ᾽, ὃσ ἐν τῷ ἦρι καττὸν Ἀνάνιον
2. ἰχθύων πάντων ἄριστος, ἀνθίας δὲ χείματι.

1. ἔαρι μὲν χρόμιος ἄριστος, ἀνθίας δὲ χειμῶνι,
2. τῶν καλῶν δ’ ὄψων ἄριστον καρὶς ἐκ συκέης φύλλου.
3. ἡδὺ δ’ ἐσθίειν χιμαίρης φθινοπωρισμῷ κρέας·
4. δέλφακος δ᾽, ὅταν τραπέωσι καὶ πατέωσιν, ἐσθίειν·
5. καὶ κυνῶν αὕτη τόθ’ ὥρη καὶ λαγῶν κἀλωπέκων·
6. ὄιος αὖτ’ ὅταν θέρος τ’ ᾖ κἠχέται βαβράζωσιν.
7. εἶτα δ’ ἐστὶν ἐκ θαλάσσης θύννος οὐ κακὸν βρῶμα,
8. ἀλλὰ πᾶσιν ἰχθύεσσιν ἐμπρεπὴς ἐν μυττωτῷ.
9. βοῦς δὲ πιανθείς, δοκέω μέν, καὶ μεσέων νυκτῶν
10. ἡδὺς
11. κἠμέρης.

Ἀριστοτέλης δ’ ἐν τῷ περὶ ζῴων ἠθῶν (620 b 33) ‘ὅπου ἂν ἀνθίας ᾖ, φησίν, οὐκ ἐστὶν θηρίον· ᾧ σημείῳ χρώμενοι οἱ σπογγιεῖς κατακολυμβῶσι καλοῦντες αὐτὸν ἱερὸν ἰχθύν.’ μνημονεύει δ’ αὐτοῦ καὶ Δωρίων ἐν τῷ περὶ ἰχθύων· ‘τὸν δ’ ἀνθίαν τινὲς καὶ κάλλιχθυν καλοῦσιν, ἔτι δὲ καλλιώνυμον καὶ ἔλοπα.’ Ἱκέσιος δ’ ἐν τοῖς περὶ ὕλης ὑπὸ μέν τινων λύκον,

1. τόν τε πολυτίματον ἔλοπ᾽, ὁ δ’ αὐτὸς χαλκὸς ὤνιος,
2. ἕνα μόνον, καὶ κῆνον ὁ Ζεὺς ἔλαβε κἠκελήσατο
3. κατθέμειν αὐτῷ τέ οἱ καὶ τᾷ δάμαρτι θωτέρω.

τίς δ’ ἐστὶν ὁ καλούμενος ἱερὸς ἰχθύς; ὁ μὲν τὴν Τελχινιακὴν ἱστορίαν συνθείς, εἴτ’ Ἐπιμενίδης (p. 233 K) ἐστὶν ὁ Κρὴς ἢ Τηλεκλείδης εἴτ’ ἄλλος τις, ἱερούς φησιν εἶναι ἰχθύας δελφῖνας καὶ πομπίλους. ἐστὶ δ’ ὁ πομπίλος ζῷον ἐρωτικόν, ὡς ἂν καὶ αὐτὸς γεγονὼς ἐκ τοῦ Οὐρανίου αἵματος ἅμα τῇ Ἀφροδίτῃ. Νίκανδρος δ’ ἐν δευτέρῳ Οἰταικῶν φησι (fr. 16 Sch)·

1. πομπίλος, ὃς ναύτῃσιν ἀδημονέουσι κελεύθους
2. μήνυσεν φιλέρωσι καὶ ἄφθογγός περ ἀμύνων.

1. πηδαλίῳ ἄκρῳ ἔπι πομπίλος ἁνιοχεύων
2. ἧστ’ ἀκάτω κατόπισθε θεοῖς ὕπο πομπίλος ἰχθύς.
   v.2.p.126

1. πομπίλος, ὃν καλέουσιν ἁλίπλοοι ἱερὸν ἰχθύν,

1. κωβιοὶ εἰνάλιοι καὶ πομπίλοι, ἱεροὶ ἰχθῦς.

1. πομπίλε, ναύτῃσιν πέμπων πλόον εὔπλοον ἰχθύ,
2. πομπεύσαις πρύμναθεν ἐμὰν ἁδεῖαν ἑταίραν.
   v.2.p.127

1. Ἀπολλώνιος δ’ ὁ Ῥόδιος ἢ Ναυκρατίτης ἐν

1. τῷ ῥά ποτ’ Ὠκυρόην νύμφην, περικαλλέα κούρην,
2. Χησιὰς εὐπατέρεια τέκεν φιλότητι μιγεῖσα,
3. Ὠκυρόην, ᾗ κάλλος ἀπείριτον ὤπασαν Ὧραι·

1. πατρὸς ἐμοῖο φίλου συμφράδμονα θυμὸν ἀέξων,
2. Πομπίλε, δυσκελάδου δεδαὼς θοὰ βένθεα πόντου,
3. σῷζέ με·

1. πομπίλον ὠκυάλων νηῶν αιηονονα δουρον.

Θεόκριτος δ’ ὁ Συρακόσιος ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Βερενίκῃ τὸν λεῦκον ὀνομαζόμενον ἰχθὺν ἱερὸν καλεῖ διὰ τούτων (p. 184 Ziegl)·

1. καἴ τις ἀνὴρ αἰτεῖται ἐπαγροσύνην τε καὶ ὄλβον,
2. ἐξ ἁλὸς ᾧ ζωή, τὰ δὲ δίκτυα κείνῳ ἄροτρα,
3. σφάζων ἀκρόνυχος ταύτῃ θεῷ ἱερὸν ἰχθύν,
   v.2.p.128
4. ὃν λεῦκον καλέουσιν, ὁ γάρ θ’ ἱερώτατος ἄλλων,
5. καί κε λίνα στήσαιτο καὶ ἐξερύσαιτο θαλάσσης
6. ἔμπλεα.

1. ἀκτῇ ἐπὶ προβλῆτι καθήμενος ἱερὸν ἰχθύν,

1. ἢ μᾶλλον χρύσειον ἐν ὀφρύσιν ἱερὸν ἰχθὺν
2. ἢ πέρκας ὅσα τ’ ἄλλα φέρει βυθὸς ἄσπετος ἅλμης.

1. ἱερὸς δέ τοι, ἱερὸς ὕκης.

ἱερὸν μένος Ἀλκινόοιο