Deipnosophistae

ὅτι Ποντικῶν καλουμένων καρύων, ἃ λόπιμά τινες ὀνομάζουσι, μνημονεύει Νίκανδρος (cf. p. 54d). Ἑρμῶναξ δὲ καὶ Τιμαχίδας ἐν Γλώσσαις Διὸς βάλανόν φησι καλεῖσθαι τὸ Ποντικὸν κάρυον.

Ἡρακλείδης δὲ ὁ Ταραντῖνος ζητεῖ πότερον προπαρατίθεσθαι δεῖ τὰ τραγήματα, καθάπερ ἔν τισι τόποις τῶν κατὰ τὴν Ἀσίαν καὶ τὴν Ἑλλάδα γίνεται ἢ οὔ, ἀλλὰ μετὰ τὸ δεῖπνον. ἐὰν μὲν οὖν μετὰ τὸ δεῖπνον, συμβαίνει πλείονος τροφῆς κειμένης ἐν τῇ

‘τὰ δὲ ἀμύγδαλα, φησὶ Διοκλῆς, τρόφιμα μέν ἐστι καὶ εὐκοίλια, θερμαντικὰ δὲ διὰ τὸ ἔχειν κεγχρῶδές τι. λυπεῖ δ᾽ ἧττον τὰ χλωρὰ τῶν ξηρῶν καὶ τὰ βεβρεγμένα τῶν ἀβρόχων καὶ τὰ πεφρυγμένα τῶν ὠμῶν. τὰ δὲ Ἡρακλεωτικά, καλούμενα δὲ Διὸς βάλανοι, τρέφει μὲν οὐχ ὁμοίως τοῖς ἀμυγδάλοις, ἔχει δέ τι κεγχρῶδες καὶ ἐπιπολαστικόν· πλείω δὲ βρωθέντα βαρύνει τὴν κεφαλήν. ἧττον δ’ ἐνοχλεῖ καὶ τούτων τὰ χλωρὰ τῶν ξηρῶν. τὰ δὲ Περσικὰ κεφαλαλγικὰ μέν ἐστιν οὐχ ἧττον τῶν Διὸς βαλάνων, τρέφει δὲ μᾶλλον· φάρυγγα τραχύνει καὶ στόμα. ὀπτηθέντα δὲ ἀλυπότερα γίνεται· διαχωρεῖ δὲ μάλιστα τῶν καρύων ἐσθιόμενα μετὰ μέλιτος. τὰ δὲ πλατέα φυσωδέστερά ἐστιν, ἀλυπότερα δὲ τὰ ἑφθὰ τῶν ὠμῶν καὶ πεφρυγμένων, τὰ δὲ πεφρυγμένα τῶν ὠμῶν. Φυλότιμος δὲ ἐν τοῖς περὶ τροφῆς φησι· ‘τὸ πλατὺ κάρυον τὸ καλούμενον Σαρδιανὸν δυσκατέργαστά ἐστιν ὠμὰ πάντα καὶ δυσδιάλυτα, κατεχόμενα ὑπὸ τοῦ φλέγματος ἐν τῇ κοιλίᾳ, καὶ στρυφνότητα ἔχοντα. τὸ δὲ Ποντικὸν λιπαρὸν καὶ δυσκατέργαστον. τὸ δὲ ἀμύγδαλον ἧττον δυσκατέργαστον· φαγόντες οὖν πλείονα

Μνησίθεος δ’ ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ ἐδεστῶν ‘τῶν Εὐβοικῶν, φησί, καρύων ἢ καστάνων (ἀμφοτέρως γὰρ καλεῖται) δύσπεπτος μὲν ἡ κατεργασία τῇ κοιλίᾳ καὶ φυσώδης ἡ πέψις γίνεται, παχύνει δὲ τὰς ἕξεις, ἐάν τις αὐτῶν κρατήσῃ. τὰ δὲ ἀμύγδαλα καὶ τὰ Ἡρακλεωτικὰ καὶ τὰ Περσικὰ κάρυα καὶ τἄλλα τὰ τοιαῦτα χείρω ἐστὶ τούτων. χρὴ δὲ μηδὲν ὅλως τῆς τοιαύτης ἰδέας ἄπυρον ἐσθίειν ἔξω τῶν χλωρῶν ἀμυγδάλων, ἀλλὰ τὰ μὲν ἕψειν, τὰ δὲ φρύγειν. τὰ μὲν γὰρ αὐτῶν ἐστι λιπαρὰ τῇ φύσει, καθάπερ ἀμυγδάλαι τε αἱ ξηραὶ καὶ Διὸς βάλανοι, τὰ δὲ σκληρὰ καὶ στρυφνά, καθάπερ αἵ τε φηγοὶ καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον γένος. τῶν οὖν λιπαρῶν ἀφαιρεῖται τὸ λίπος ἡ πύρωσις· ἐστὶ γὰρ τοῦτο τὸ χείριστον· τὰ δὲ σκληρὰ καὶ στρυφνὰ πεπαίνεται,

1. λόπιμον κάρυόν τε
2. Εὐβοέες, βάλανον δὲ μετεξέτεροι καλέσαντο,

1. ΕΡΕΒΙΝΘΟΙ. Κρώβυλος (IV 569 M)·
2. χλωρὸν ἐρέβινθόν τινα
3. ἐκοττάβιζον κενὸν ὅλως. τράγημα δέ
4. ἐστιν πιθήκου τοῦτο δήπου δυστυχοῦς.

1. θρώσκουσιν κύαμοι μελανόχροες ἢ ἐρέβινθοι.

1. πὰρ πυρὶ χρὴ τοιαῦτα λέγειν χειμῶνος ἐν ὥρῃ
2. ἐν κλίνῃ μαλακῇ κατακείμενον, ἔμπλεον ὄντα,
3. πίνοντα γλυκὺν οἶνον, ὑποτρώγοντ’ ἐρεβίνθους·
   v.1.p.128
4. ‘τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν, πόσα τοι ἔτη ἐστί, φέριστε;
5. πηλίκος ἦσθ’ ὅθ’ ὁ Μῆδος ἀφίκετο;’

1. χρύσειοι ἐρέβινθοι ἐπ’ ἀιόνων ἐφύοντο.

1. ὁ πατὴρ ὁ ταύτης πολὺ μέγιστός ἐστι
2. κριὸς ἐρέβινθος.

1. ἔστιν ἀνήρ μοι πτωχὸς κἀγὼ
2. γραῦς καὶ θυγάτηρ καὶ παῖς υἱὸς
3. χἤδ’ ἡ χρηστή, πένθ’ οἱ πάντες.
4. τούτων οἱ τρεῖς δειπνοῦμεν,
5. δύο δ’ αὐτοῖς συγκοινωνοῦμεν
6. μάζης μικρᾶς. φθόγγους δ’ ἀλύρους
7. θρηνοῦμεν, ἐπὰν μηδὲν ἔχωμεν·
8. χρῶμα δ’ ἀσίτων ἡμῶν ὄντων
9. γίνεται ὠχρόν. τὰ μέρη δ’ ἡμῶν
10. χἠ σύνταξις τοῦ βίου ἐστὶν
11. κύαμος, θέρμος, λάχανον, .....
12. γογγυλίς, ὦχρος, λάθυρος, φηγός,
13. βολβός, τέττιξ, ἐρέβινθος, ἀχράς,
14. τό τε θειοφανὲς μητρῷον ἐμοὶ
    v.1.p.129
15. μελέδημ’ ἰσχάς,
16. Φρυγίας εὑρήματα συκῆς.

1. τακεροὺς ποιήσεις τοὺς ἐρεβίνθους αὐτόθεν.

1. τρώγων ἐρεβίνθους ἀπεπνίγη πεφρυγμένους.

ὅτι Ποσειδῶνος εὕρημα οἱ ἐρέβινθοι.

1. ΘΕΡΜΟΙ.
2. μὴ ὥρασι
3. μετὰ τῶν κακῶν ἵκοιθ’ ὁ τοὺς θέρμους φαγών,
4. ἐν τῷ προθύρῳ τὰ λέμμαθ’ ὁτιὴ κατέλιπε,
5. ἀλλ’ οὐκ ἀπεπνίγη καταφαγών. μάλιστα δὲ ....
6. Β. Κλεαίνετος μὲν οὐκ ἐδήδοκ’ οἶδ’ ὅτι
7. ὁ τραγικὸς αὐτούς· οὐδενὸς γὰρ πώποτε
8. ἀπέβαλεν ..... ὀσπρίου λέπος·
9. οὕτως ἐκεῖνός ἐστιν εὐχερὴς ἀνήρ (Alex. fr. 266 K).

1. καὶ δημόκοινος ἐπεχόρευσε δαψιλὴς
2. θέρμος, πενήτων καὶ τρικλίνου συμπότης.

1. οὐκ ἔστιν οὐδὲν τεχνίον ἐξωλέστερον
2. τοῦ πορνοβοσκοῦ·
3. κατὰ τὴν ὁδὸν πωλεῖν περιπατῶν βούλομαι
4. ῥόδα, ῥαφανῖδας, θερμοκυάμους, στέμφυλα,
5. ἁπλῶς ἅπαντα μᾶλλον ἢ ταύτας τρέφειν.

ΦΑΣΗΛΟΙ. Λακεδαιμόνιοι ἐν τοῖς δείπνοις τοῖς καλουμένοις κοπίσι διδόασι τραγήματα σῦκά τε ξηρὰ καὶ κυάμους καὶ φασήλους χλωρούς· ἱστορεῖ Πολέμων (fr. 86 Pr). Ἐπίχαρμος (p. 280 L)·

1. .. φασήλους φῶγε θᾶσσον, αἴ χ’ ὁ Διόνυσος φιλῇ.

1. ἢ σῦκον ἢ φάσηλον ἢ τοιοῦτό τι.

ΕΛΑΑΙ. Εὔπολις (I 342 K)· ‘σηπίαι δρυπεπεῖς τ᾽ ἐλᾶαι.’ ταύτας Ῥωμαῖοι δρύππας λέγουσι. Δίφιλος δέ φησιν ὁ Σίφνιος τὰς ἐλάας ὀλιγοτρόφους εἶναι καὶ κεφαλαλγεῖς, τὰς δὲ μελαίνας καὶ κακοστομαχωτέρας καὶ βαρύνειν τὴν κεφαλήν, τὰς δὲ κολυμβάδας καλουμένας εὐστομαχωτέρας εἶναι καὶ κοιλίας στατικάς, τὰς δὲ θλαστὰς μελαίνας εὐστομαχωτέρας εἶναι. μνημονεύει τῶν θλαστῶν ἐλαιῶν Ἀριστοφάνης (I 493 K)· ‘θλαστὰς ποιεῖν ἐλαίας.’ πάλιν·

1. οὐ ταὐτόν ἐστιν ἁλμάδες καὶ στέμφυλα.

1. θλαστὰς γὰρ εἶναι κρεῖσσόν ἐστιν ἁλμάδος.

1. ῥυσαὶ καὶ δρυπεπεῖς παρακείσθωσάν σοι ἐλαῖαι. —
2. ὥστε Μαραθῶνος τὸ λοιπὸν ἐπ’ ἀγαθῷ μεμνημένοι
3. πάντες ἐμβάλλουσιν ἀεὶ μάραθον ἐς τὰς ἁλμάδας,

1. γεργέριμον πίτυρίν τε καὶ ἣν ἀπεθήκατο λευκὴν
2. εἰν ἁλὶ νήχεσθαι φθινοπωρίδα.

1. ... ξυγγενέσθαι διὰ χρόνου λιπαρείτω με
2. δρυπεπέσι, μάζαις καὶ διασκανδικίσαι.

ΡΑΦΑΝΙΔΕΣ. αὗται κέκληνται διὰ τὸ ῥᾳδίως φαίνεσθαι. καὶ ἐκτεταμένως δὲ καὶ κατὰ συστολὴν λέγεται παρὰ Ἀττικοῖς. Κρατῖνος (I 104 K)·

1. ταῖς ῥαφανῖσι δοκεῖ, τοῖς δ’ ἄλλοις οὐ λαχάνοισιν.

1. ῥαφανίδες ἄπλυτοι, σηπίαι.

1. νήττας, σχαδόνας, κάρυ’ ἐντραγεῖν, ᾤ᾽, ἐγκρίδας,
2. ῥαφανῖδας ἀπλύτους, γογγυλίδας, χόνδρον, μέλι.
   v.1.p.133

1. ῥαφανίς τ’ ἄπλυτος ὑπάρχει
2. καὶ θερμὰ λουτρὰ καὶ ταρίχη πνικτὰ καὶ κάρυα.

1. ... ἔτνος, πῦρ, γογγυλίδες, ῥάφανοι, δρυπεπεῖς,
2. ἐλατῆρες.

1. ὁ χορὸς δ’ ὠρχεῖτ’ ἂν ἐναψάμενος δάπιδας καὶ
2. στρωματόδεσμα,
3. διαμασχαλίσας αὑτὸν σχελίσιν καὶ φύσκαις καὶ
4. ῥαφανῖσιν.

1. ὅστις ἀγοράζων ὄψον . . . . .
2. ἐξὸν ἀπολαύειν ἰχθύων ἀληθινῶν
3. ῥαφανῖδας ἐπιθυμεῖ πρίασθαι, μαίνεται.
   v.1.p.134

ΚΩΝΟΙ. Μνησίθεος ὁ Ἀθηναῖος ἰατρὸς ἐν τῷ περὶ ἐδεστῶν ὀστρακίδας καλεῖ τῶν κώνων τοὺς πυρῆνας, ἔτι δὲ κώνους. Διοκλῆς δ’ ὁ Καρύστιος πιτύινα κάρυα. ὁ δὲ Μύνδιος Ἀλέξανδρος πιτυίνους κώνους. Θεόφραστος δὲ τὸ μὲν δένδρον πεύκην ὀνομάζει, τὸν δὲ καρπὸν κῶνον. Ἱπποκράτης δὲ ἐν τῷ περὶ πτισάνης (II 456 Littre/), ὃ ἐκ τοῦ ἡμίσους μὲν νοθεύεται, ὑπ’ ἐνίων δὲ καὶ ὅλον, κοκκάλους· οἱ πολλοὶ δὲ πυρῆνας, ὡς καὶ Ἡρόδοτος ὅταν περὶ τοῦ Ποντικοῦ καρύου λέγῃ. φησὶ γάρ (IV 23)· ‘πυρῆνα δ’ ἔχει τοῦτο ἐπὰν γένηται πέπον.’ Δίφιλος δ’ ὁ Σίφνιός φησιν· οἱ στρόβιλοι πολύτροφοι μέν εἰσι, λεαντικοὶ δὲ ἀρτηρίας καὶ θώρακος καθαρτικοὶ διὰ τὸ ἔχειν παρεμπεπλεγμένον τὸ ῥητινῶδες.’ Μνησίθεος δέ φησι πιαίνειν αὐτοὺς τὸ σῶμα καὶ πρὸς εὐπεψίαν ἀλύπους εἶναι, ὑπάρχειν δὲ καὶ οὐρητικοὺς καὶ οὐκ ἐφεκτικοὺς κοιλίας.

ΩΙΑ. Ἀναξαγόρας ἐν τοῖς Φυσικοῖς (cf. p. 183 Schaubach) τὸ καλούμενόν φησιν ὄρνιθος γάλα τὸ ἐν τοῖς ᾠοῖς εἶναι λευκόν. Ἀριστοφάνης (av. 695)· ‘τίκτει πρῶτον ὑπηνέμιον ᾠὸν Νύξ.’ Σαπφὼ δ’ αὐτὸ τρισυλλάβως καλεῖ (fr. 56 B4)·

1. φασὶ δή ποτε Λήδαν ὤιον εὑρεῖν.

1. ὠίου πολὺ λευκότερον.

1. ὤεα χανὸς κἀλεκτορίδων πετεηνῶν.
   v.1.p.135

1. οἷόν τε χηνὸς ὤεον Μαιανδρίου.

1. σταμνάριά τ’ οἴνου μικρὰ τοῦ Φοινικίνου,
2. ᾠάρια, τοιαῦθ’ ἕτερα πολλὰ παίγνια.

1. τούς τε λευκίππους κόρους
2. τέκνα Μολιόνας κτάνον,
3. ἅλικας, ἰσοκεφάλους, ἑνιγυίους,
4. ἀμφοτέρους γεγαῶτας ἐν ὠέῳ
5. ἀργυρέῳ.

1. ἴτρια, τραγήματα ..., πυραμοῦς, ἄμης,
2. ᾠῶν ἑκατόμβη· πάντα ταῦτ’ ἐχναύομεν.

1. οὐσίδιον γάρ μοι καταλιπόντος τοῦ πατρός,
2. οὕτω συνεστρόγγυλα κἀξεκόκκισα
3. ἐν μησὶν ὀλίγοις ὥσπερ ᾠόν τις ῥοφῶν.

1. ᾠὰ λευκά γε
2. καὶ μεγάλα· Β. χήνει’ ἐστίν, ὥς γ’ ἐμοὶ δοκεῖ·
3. οὗτος δέ φησι ταῦτα τὴν Λήδαν τεκεῖν.

ΠΡΟΠΟΜΑ. τούτου, φησί, περιενεχθέντος ὁ τῶν δείπνων ταμίας Οὐλπιανὸς ἔφη, εἰ κεῖται παρά τινι τὸ πρόπομα οὕτω καλούμενον ὡς νῦν ἡμεῖς φαμεν. καὶ ζητούντων πάντων ‘αὐτός, ἔφη, ἐγὼ ἐρῶ. Φύλαρχος ὁ Ἀθηναῖος ἢ Ναυκρατίτης ἐν οἷς ὁ λόγος ἐστὶν αὐτῷ περὶ Ζηλᾶ τοῦ Βιθυνῶν βασιλέως, ὃς ἐπὶ ξένια καλέσας τοὺς τῶν Γαλατῶν ἡγεμόνας ἐπιβουλεύσας αὐτοῖς καὶ αὐτὸς διεφθάρη, φησὶν οὕτως, εἰ μνήμης εὐτυχῶ (FHG I 341)· ‘πρόπομά τι πρὸ τοῦ δείπνου περιεφέρετο, καθὼς εἰώθει τὸ πρῶτον.’ καὶ ταῦτ’ εἰπὼν ὁ Οὐλπιανὸς ᾔτει πιεῖν ἐν ψυκτῆρι, ἀρέσκειν ἑαυτὸν φάσκων διὰ τὸ ἑτοίμως ἀπεμνημονευκέναι. ἦν δὲ τῶν ἐν τοῖς προπόμασι, φησί, παρασκευαζομένων ἄλλα τε καὶ δὴ καὶ ταῦτα.

1. ΜΑΛΑΧΑΙ. Ἡσίοδος (opp. 41)·
2. οὐδ’ ὅσον ἐν μαλάχῃ τε καὶ ἀσφοδέλῳ μέγ’ ὄνειαρ.
   v.1.p.137

1. τρώγοντες μολόχης ῥίζαν.

1. ... πραύτερος ἔγωγε μολόχας.

ΚΟΛΟΚΥΝΤΑΙ. Εὐθύδημος ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ λαχάνων σικύαν Ἰνδικὴν καλεῖ τὴν κολοκύντην διὰ τὸ κεκομίσθαι τὸ σπέρμα ἐκ τῆς Ἰνδικῆς. Μεγαλοπολῖται δ’ αὐτὴν σικυωνίαν ὀνομάζουσι. Θεόφραστος δὲ τῶν κολοκυντῶν φησιν (h. pl. 7, 4, 6) οὐκ εἶναι ἐν μέρει ἰδέας, ἀλλ’ εἶναι τὰς μὲν βελτίους, τὰς

1. τὴν κεφαλὴν ὅσην ἔχει·
2. ὅσην κολοκύντην.
   v.1.p.139

1. ἢ μαζίου τι μικρὸν ἢ κολοκυντίου.

1. ὑγιώτερόν θήν ἐστι κολοκύντας πολύ.

1. Ἐπικράτης ὁ κωμῳδιοποιός (II 287 K)·
2. τί Πλάτων
3. καὶ Σπεύσιππος καὶ Μενέδημος;
4. πρὸς τίσι νυνὶ διατρίβουσιν;
5. ποία φροντίς, ποῖος δὲ λόγος
6. διερευνᾶται παρὰ τούτοισιν;
7. τάδε μοι πινυτῶς, εἴ τι κατειδὼς
8. ἥκεις, λέξον, πρὸς Γᾶς .....
9. Β. ἀλλ’ οἶδα λέγειν περὶ τῶνδε σαφῶς.
10. Παναθηναίοις γὰρ ἰδὼν ἀγέλην
11. μειρακίων . . . . . .
12. ἐν γυμνασίοις Ἀκαδημείας
13. ἤκουσα λόγων ἀφάτων, ἀτόπων.
14. περὶ γὰρ φύσεως ἀφοριζόμενοι
15. διεχώριζον ζῴων τε βίον
16. δένδρων τε φύσιν λαχάνων τε γένη.
17. κᾆτ’ ἐν τούτοις τὴν κολοκύντην
18. ἐξήταζον τίνος ἐστὶ γένους.
19. Α. καὶ τί ποτ’ ἄρ’ ὡρίσαντο καὶ τίνος γένους
20. εἶναι τὸ φυτόν; δήλωσον, εἰ κάτοισθά τι.
21. Β. πρώτιστα μὲν οὖν πάντες ἄναυδοι
    v.1.p.140
22. τότ’ ἐπέστησαν καὶ κύψαντες
23. χρόνον οὐκ ὀλίγον διεφρόντιζον.
24. κᾆτ’ ἐξαίφνης, ἔτι κυπτόντων
25. καὶ ζητούντων τῶν μειρακίων,
26. λάχανόν τις ἔφη στρογγύλον εἶναι,
27. ποίαν δ’ ἄλλος, δένδρον δ’ ἕτερος.
28. ταῦτα δ’ ἀκούων ἰατρός τις
29. Σικελᾶς ἀπὸ γᾶς
30. κατέπαρδ’ αὐτῶν ὡς ληρούντων.
31. Α. ἦ που δεινῶς ὠργίσθησαν χλευάζεσθαί τ᾽
32. ἐβόησαν;
33. τὸ γὰρ ἐν λέσχαις ταῖσδε τοιαῦτα ποιεῖν ἀπρεπές . . . . . . .
34. Β. οὐδ’ ἐμέλησεν τοῖς μειρακίοις.
35. ὁ Πλάτων δὲ παρὼν καὶ μάλα πρᾴως,
36. οὐδὲν ὀρινθείς, ἐπέταξ’ αὐτοῖς
37. πάλιν ἐξ ἀρχῆς τὴν κολοκύντην
38. ἀφορίζεσθαι τίνος ἐστὶ γένους.
39. οἳ δὲ διῄρουν.

Ἄλεξις ὁ χαρίεις πρόπομα ὅλον παρατίθησι τοῖς διακρίνειν δυναμένοις (II 392 K)·

1. ἔλαθον γενόμενος οὗ τὸ πρᾶγμ’ ἠβούλετο.
2. κατὰ χειρὸς ἐδόθη· τὴν τράπεζαν ἧκ’ ἔχων,
3. ἐφ’ ἧς ἐπέκειτ’ οὐ τυρὸς οὐδ’ ἐλαῶν γένη
4. οὐδὲ παρέχουσαι κνῖσαν ἡμῖν πλείονα
5. παροψίδες καὶ λῆρος, ἀλλὰ παρετέθη
   v.1.p.141
6. ὑπερηφάνως ὄζουσα τῶν Ὡρῶν λοπάς,
7. τὸ τοῦ πόλου τοῦ παντὸς ἡμισφαίριον.
8. ἅπαντ’ ἐνῆν τἀκεῖ γὰρ ἐν ταύτῃ καλά,
9. ἰχθῦς, ἔριφοι, διέτρεχε τούτων σκορπίος,
10. ὑπέφαινεν ᾠῶν ἡμίτομα τοὺς ἀστέρας.
11. ἐπεβάλομεν τὰς χεῖρας. ὃ μὲν ἐμοὶ λαλῶν
12. ἅμα καὶ διανεύων ἠσχολεῖθ᾽· ὁ πᾶς δ’ ἀγὼν
13. ἐπ’ ἐμὲ κατήντα. τὸ πέρας οὐκ ἀνῆχ’ ἕως
14. τὴν λοπάδ’ ὀρύττων ἀποδέδειχα κόσκινον.

1. ΜΥΚΑΙ. Ἀριστίας (p. 563 N)·
2. μύκαισι δ’ ὠρέχθει τὸ λάινον πέδον.

1. μεμαγμένην
2. μικρὰν μελαγχρῆ μᾶζαν ἠχυρωμένην
3. ἑκάτερος ἡμῶν εἶχε δὶς τῆς ἡμέρας
4. καὶ σῦκα βαιά· καὶ μύκης τις ἐνίοτ’ ἂν
5. ὠπτᾶτο καὶ κοχλίας γενομένου ψακαδίου
6. ἠγρεύετ’ ἂν καὶ λάχανα τῶν αὐτοχθόνων
7. θλαστή τ’ ἐλαία, καὶ πιεῖν οἰνάριον ἦν
8. ἀμφίβολον.

1. τὸ δεῖπνόν ἐστι μᾶζα κεχαρακωμένη
2. ἀχύροις, πρὸς εὐτέλειαν ἐξωπλισμένη,
3. καὶ βολβὸς εἷς τις καὶ παροψίδες τινές,
4. σόγχος τις ἢ μύκης τις ἢ τοιαῦθ’ ἃ δὴ
5. δίδωσιν ἡμῖν ὁ τόπος ἄθλι’ ἀθλίοις.
6. τοιοῦτος ὁ βίος, ἀπύρετος, φλέγμ’ οὐκ ἔχων.
   v.1.p.142
7. οὐδεὶς κρέως παρόντος ἐσθίει θύμον,
8. οὐδ’ οἱ δοκοῦντες πυθαγορίζειν.

1. τίς γὰρ οἶδ’ ἡμῶν τὸ μέλλον ὅ τι παθεῖν
2. πέπρωθ’ ἑκάστῳ τῶν φίλων; ταχὺ δὴ λαβὼν
3. ὄπτα μύκητας πρινίνους τουσδὶ δύο.
4. ὅτι Κηφισόδωρος ὁ Ἰσοκράτους μαθητὴς ἐν τοῖς

1. ἐγὼ γὰρ εἰ τῶν ὑμετέρων φάγοιμί τι,
2. μύκητας ὠμοὺς ἂν φαγεῖν ἐμοὶ δοκῶ
3. καὶ στρυφνὰ μῆλα κεἴ τι πνίγει βρῶμά τι.

φύονται δὲ οἱ μύκητες γηγενεῖς καί εἰσιν αὐτῶν ἐδώδιμοι ὀλίγοι· οἱ γὰρ πολλοὶ ἀποπνίγουσιν. διὸ καὶ Ἐπίχαρμος παίζων ἔφη (p. 275 L)·

1. οἷον αἱ μύκαι ἄρ’ ἐπεσκληκότες πνιξεῖσθε.

1. ἐχθρὰ δ’ ἐλαίης
2. ῥοιῆς τε πρίνου τε δρυός τ’ ἄπο πήματα κεῖται,
3. οἰδαλέων σύγκολλα βάρη πνιγόεντα μυκήτων.

1. συκέης ὁπότε στέλεχος βαθὺ κόπρῳ
2. κακκρύψας ὑδάτεσσιν ἀειναέεσσι νοτίζοις,
3. φύσονται πυθμέσσιν ἀκήριοι· ὧν σὺ μύκητα
4. θρεπτὸν μή τι χαμηλὸν ἀπὸ ῥίζης προτάμοιο.

1. καί τε μύκητας ἀμανίτας τότ’ ἐφεύσεις,

1. ἵν’ ὥσπερ οἱ μύκητες ἀποπνίξαιμί σε.

1. ὦ τὸν ἀγήρατον πόλον αἰθέρος, Ἥλιε, τέμνων,
2. ἆρ’ εἶδες τοιόνδ’ ὄμματι πρόσθε πάθος;
3. μητέρα παρθενικήν τε κόρην δισσούς τε συναίμους
4. ἐν ταὐτῷ φέγγει μοιραδίῳ φθιμένους.

1. ΣΙΑ. Σπεύσιππος ἐν βʹ Ὁμοίων φησὶ ἐν

1. ἀμφὶ δὲ λειμῶνες μαλακοὶ σίου ἠδὲ σελίνου.

1. Δίφιλός φησι τοὺς μύκητας εἶναι εὐστόμους,

ΥΔΝΑ. γίνεται καὶ ταῦτα αὐτόματα ἀπὸ γῆς μάλιστα περὶ τοὺς ἀμμώδεις τόπους. λέγει δὲ περὶ αὐτῶν Θεόφραστος (1, 6, 9)· ‘τὸ ὕδνον (ὃ καλοῦσί τινες γεράνειον) καὶ εἴ τι ἄλλο ὑπόγειον.’ καὶ πάλιν (fr. 167 W)· ‘καὶ ἡ τῶν ἐγγεοτόκων τούτων γένεσις ἅμα καὶ φύσις, οἷον τοῦ τε ὕδνου καὶ τοῦ φυομένου περὶ Κυρήνην ὃ καλοῦσι μίσυ. δοκεῖ δ’ ἡδὺ σφόδρα τοῦτ’ εἶναι καὶ τὴν ὀσμὴν ἔχειν κρεώδη, καὶ τὸ ἐν τῇ Θρᾴκῃ δὲ γενόμενον οἰτόν. περὶ δὲ τούτων ἴδιόν τι λέγεται· φασὶ γάρ, ὅταν ὕδατα μετοπωρινὰ καὶ βρονταὶ γίνωνται σκληραί, τότε γίνεσθαι, καὶ μᾶλλον ὅταν αἱ βρονταί, ὡς ταύτης αἰτιωτέρας οὔσης. οὐ διετίζειν δέ, ἀλλ᾽ ἐπέτειον εἶναι· τὴν δὲ χρείαν καὶ τὴν ἀκμὴν ἔχειν τοῦ ἦρος. οὐ μὴν ἀλλ’ ἔνιοί γε ὡς σπερματικῆς οὔσης τῆς ἀρχῆς ὑπολαμβάνουσιν. ἐν γοῦν τῷ αἰγιαλῷ τῶν Μιτυληναίων οὔ φασι πρότερον εἶναι πρὶν ἢ γενομένης ἐπομβρίας τὸ σπέρμα κατενεχθῇ ἀπὸ Τιαρῶν· τοῦτο δ’ ἐστὶ χωρίον ἐν ᾧ πολλὰ γίνεται. γίνεται δὲ ἔν τε τοῖς αἰγιαλοῖς μάλιστα καὶ ὅπου

1. ὄστρεά τ’ ἤνεικεν, Θέτιδος Νηρηίδος ὕδνα.