Interea inruentibus intra Gallias barbaris Iulianus Caesar coacto
in unum exercitu apud Vangionum ciuitatem donatiuum coepit
erogare militibus, et, ut est consuetudinis, singuli citabantur,
donec ad Martinum uentum est.
tum uero oportunum tempus
existimans, quo peteret missionem — neque enim integrum sibi
fore arbitrabatur, si donatiuum non militaturus acciperet —,
hactenus, inquit ad Caesarem, militaui tibi:
patere ut nunc militem
Deo: donatiuum tuum pugnaturus accipiat, Christi ego
miles sum: pugnare mihi non licet.
tum uero aduersus hanc
uocem tyrannus infremuit dicens, eum metu pugnae, quae postero
die erat futura, non religionis gratia detractare militiam.
at Martinus intrepidus, immo inlato sibi terrore constantior, si
hoc, inquit, ignauiae adscribitur, non fidei, crastina die ante
aciem inermis adstabo et in nomine Domini Iesu, signo crucis,
non clipeo protectus aut galea, hostium cuneos penetrabo securus.
retrudi ergo in custodiam iubetur, facturus fidem dictis, ut inermis
barbaris obiceretur.
postero die hostes legatos de pace miserunt,
sua omnia seque dedentes. unde quis dubitet hanc uere
beati uiri fuisse uictoriam, cui praestitum sit, ne inermis ad
proelium mitteretur.
et quamuis pius Dominus seruare militem
suum licet inter hostium gladios et tela potuisset, tamen ne uel
aliorum mortibus sancti uiolarentur obtutus, exemit pugnae
necessitatem.
neque enim aliam pro milite suo Christus debuit
AF, item u. 5 || tamen om. FQ 6 licet V et meUores
Giselini: scilicet