151. ὥς κε τις αὖτʼ Ἀχιλῆα] ὅπως ἂν ἐμέ, ὡς τὸ “Ζῆνʼ, ὕπατον
152. ὀλέκοντα φάλαγγας] ὑποστικτέον εἰς τὸ “φάλαγγας.”
§. ὁ δὲ λόγος, ὡς ἂν θεάσηται Ἀχιλλέα μαχόμενον, οὕτω καὶ αὐτὸς
μαχέσθω.
153. ὧδέ τις ὑμείων] οὕτω δέ τις ὑμῶν μαχέσθω, ὡς ἂν
154. προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς] Νέστωρ σιωπᾷ· ὕποπτος
156. νήστιας ὄτρυνε] οὐ διʼ ἑαυτόν· συμπάρεστι γοῦν αὐτῷ
157. ἐπεὶ οὐκ ὀλίγον χρόνον ἔσται φύλοπις] ἐπαγωγῶς συμβου- λεύει τῇ προθυμίᾳ τοῦ σπεύδοντος, καὶ ὃν νῦν δοκεῖ καταργεῖν χρόνον ὕστερον ἀπολήψεσθαι φάσκει αὐτὸν ἐν τῇ παρατάσει τῆς μάχης.
161. μένος ἐστὶ καὶ ἀλκή] “μένος” ὑπομονή, “ἀλκή” ἀλέξησις.
163. ἄκμηνος 〈σίτοιο〉] ἄγευστος, παρὰ τὴν ἀκμήν· οὕτω δὲ τὴν ἀσιτίαν Αἰολεῖς λέγουσιν. τινὲς δὲ ‘μὴ καμών ἐν παρασκευῇ ἀρίστου.’ οἳ δὲ ἀκμάζων ἐν ἀσιτίᾳ.ʼ ἢ ὁ χωρὶς ἰκμάδος, ὁ ξηρός.
165. λάθρῃ γυῖα βαρύνεται] ἀντὶ τοῦ ‘κατʼ ὀλίγον ἐπέρχεται ὁ
κάματος.
γυῖα βαρύνεται] ἔνια τῶν ὀνομάτων ἀναμίλλητά ἐστι τῷ ποιητῇ καὶ τὴν σημασίαν ἐναργεστάτην ἔχοντα, ὡς κἀνθάδε βαρύνεσθαί φησι τὰ γυῖα.
166. *δίψα] Ἴωνες· Ἀττικοὶ δίψος λέγουσιν.
167. οἴνοιο κορεσσάμενος] καὶ ὁ Πλάτων ἐν τοῖς Νόμοις (l c. 15 p. 649b) φησὶ πιόντα τὸν ἄνθρωπον ἱλεώτερον ἢ πρότερον γίνεσθαι ἀγαθῶν τε ἐλπίδων καὶ δυνάμεως πληροῦσθαι παρρησίας τε με- στοῦσθαι καὶ ἐλευθερίας, πάσης δὲ ἀφοβίας, ὡς πρᾶξαι ἀόκνως. καὶ Λακεδαιμόνιοι δὲ τὸν ἄκρατον πίνοντες ὁπλίζονται.
170. πρὶν πάντας ἐρωῆσαι] πρὶν παύσασθαι τῆς μάχης
171. λαὸν—σκέδασον] πάλιν ἠθικῶς ἐπʼ ἐκείνῳ τὴν ἐξουσίαν κατα- λείπει τοῦ κελεῦσαι, ὡς ἂν μὴ δοκῇ ἐξ ἐπιτάγματος τούτου συγ- χωρεῖν, ἀλλʼ ἑκουσίως πεισθεὶς ὁ Ἀχιλλεύς.
ἄνωχθι] καὶ τοῦτο εὐπρεπῶς· οὐ γὰρ ἀντιλέγει καθάπαξ ἀλλὰ τατοῦ συμβούλου πράττει, τὴν μὲν ἐξουσίαν τοῦ παντὸς ἀπονέμων Ἀχιλλεῖ, παρακαλῶν δὲ 〈δείπνου〉 ἐπιμεληθῆναι τοῖς στρατιώταις ἐπιτρέψαι.
172. ὅπλεσθαι] ἐκ τοῦ ὁπλέεσθαι συγκέκοπται· φησὶ γὰρ “ὅπλεον” (Od. 6. 73) ἀντὶ τοῦ ἡτοίμαζον.
τὰ δὲ δῶρα—οίσέτω] εἰκότως περὶ τῶν δώρων ὑφηγεῖται, τὸ κεκρυμ-
μένον ὑπʼ ἀμφοτέρων σαφηνίσαι βουλόμενος· αὐτὸς γὰρ πρεσβευ-
174. σὺ δὲ φρεσὶ σῆσιν ἰανθῇς] γενναίως 〈χρῆται〉 τῷ διανοή-
προβάλλεται. §. τὸ δὲ “ἰανθῇς” διὰ τὴν τιμήν. τούτῳ τῷ διανοή-
175. ὀμνυέτω δέ τοι ὅρκον] καὶ τὸ τὸν Ἀγαμέμνονα ἀρχόμενον
Ἀχιλλέα τοῦτο ἀπαιτεῖν ἀναίσχυντον καὶ τῷ καιρῷ οὐχ ἁρμόττον
κειμένου Πατρόκλου περὶ τῆς παλλακίδος ἀκριβολογεῖσθαι. ἄκρως
οὖν ὁ διαλλακτὴς τὸ παρ᾿ ἀμφοτέρων σιωπηθὲν ἐξελέγχει, καὶ διὰ τῶν
ὅρκων πεῖσαι τὸν Ἀχιλλέα σπουδάζων· μέμνηται γὰρ ὧν πρὸς τὴν
πρεσβείανἔλεγεν Ἀχιλλεὺς “τῇ παριαύων τερπέσθω” (Il. 9. 330, 7).
ὅτι δὲ καὶ Ἀγαμέμνων ἑτοίμως εἶχεν ὀμόσαι, δῆλον ἐξ ὧν ὑπισχνεῖται
τοὺς πρέσβεις ἐκπέμπων “μετὰ δʼ ἔσσεται ἥν ποτʼ ἀπηύρων κούρην
Βρισῆος, καὶ ἐπὶ μέγαν ὅρκον ὀμοῦμαι μήποτε τῆς εὐνῆς ἐπιβήμεναι”
(ib. 131, 2). καλῶς οὖν συνιστὰς αὐτοῦ τὴν σωφροσύνην ἐπὶ τοῦ
στρατοῦ φησιν “ὀμνυέτω δέ τοι ὅρκον.” ὅθεν καὶ ὁ βασιλεύς φησι
“χαίρω σεῦ, Λαερτιάδη, τὸν μῦθον ἀκούσας” (185).
179. δαιτὶ—πιείρῃ] πρὸς τὸ μὴ ἄσιτον αὐτὸν ἐξελθεῖν. σεμνοποιεῖ
180. ἵνα μή τι δίκης] τοῦ δικαίου· ἵνα μηδὲν ἐνδέῃ σοι τῶν
μένην, ἑστίασιν (179) διὰ τὴν ὕβριν.
183. “ὅτε τις·” ἀπὸ κοινοῦ βασιλεύς.
χαλεπήνῃ] χαλεπότητος καὶ ἀδικίας ἄρξῃ· θαρρούντως ταῦτά
188. πρὸς δαίμονος] κατά· ὡς ὁρκίζοντές φαμεν ‘πρὸς Διός.’