118. * ἐμεῖο] οὕτω Ζηνόδοτος· τινὲς δὲ “ἐμοῖο,” ἵν᾿ ᾖ κτητική.
119. αὐτόθι μίμνε] τινὲς “αὐτοῦ μίμνε,” ὡς “αὐτοῦ οἱ καὶ
σῆμα” (Il. 21. 322).
120. ὣς γάρ που Ζεὺς ἤθελε] τὴν μὲν τῆς φυγῆς αἰτίαν ἐσιώπησε,
ἢ Περιβοίας.
121. * ἔγημε] λείπει ‘μίαν’ τὴν Δηιπύλην.
123. ὄρχατοι ἀμφίς] παρὰ τὸ τῷ ἕρκει ἠσφαλίσθαι· ὄρχος ὄρχατος. ὡς μέσατος (Il. 8. 223, 11. 6) πάχετος (Od. 9. 187). §. τὸ δὲ “ἀμφίς” χωρὶς τῶν ἀρουρῶν.
124. πρόβατα] ἀντὶ τοῦ “τὰ τετράποδα,’ καὶ “πρόβασιν” (Od.
*κέκαστο] ἀντὶ τοῦ ἐνίκα.
125. *ὡς ἐτεόν περ] Ἀρίσταρχος “εἰ ἐτεόν περ.”
127. πεφασμένον] ἀντὶ τοῦ φανθησόμενον, ἢ πεφασμένως.
128. καὶ οὐτάμενοί περ] καλῶς οὐχ ὁ Νέστωρ ταῦτά φησιν,
ἀλλʼ εἷς τῶν τετρωμένων. δεῖ δὲ πρὸς βραχὺ στίξαι εἰς τὸ
“πέρ,” εἶτα τὸ “ἀνάγκῃ” ἐπαγαγεῖν, ἵνʼ ὥσπερ αἰτίαν τῆς ἐξόδου
ἐπιφέρῃ τὴν περιεστῶσαν ἀνάγκην.
οὐτάμενοι] εἴπερ εἴα τὸ σημαινόμενον, ἦν 〈ἄν〉 ἀπὸ τοῦ οὔτημι ἐνεστῶτος· ἔστιν οὖν ἀπὸ τοῦ οὐτασμένοι 〈ὡς〉 ἐληλάμενοι.
129. *ἔνθα δʼ ἔπειτʼ αὐτοὶ μὲν ἐχώμεθα δηιοτῆτος] λείπει ἡ
αὐτοὶ μὲν ἐχώμεθα δηιοτῆτος] τὴν ἀφορμὴν τῆς συμβουλίας ἀπὸ τῶν Νέστορος λόγων εἴληφεν, “εἴ τι νόος ῥέξει· πόλεμον δʼ οὐκ ἄμμε κελεύω δύμεναι· οὐ γάρ πως βεβλήμενόν ἐστι μάχεσθαι” (62).
131. ἐνήσομεν] τῷ πολέμῳ· οἳ δὲ “ἀνήσομεν” πείσομεν, “ἀλλʼ
ἀνίεις, ἐπεὶ αὐτὸς ἐγείναο παῖδʼ ἀίδηλον” (Il. 5. 880).
132. θυμῷ ἦρα φέροντες] ἐπικουρεῖν τῇ ψυχῇ θέλοντες.
134. *ἦρχε—Ἀγαμέμνων] ἀφθόνως καὶ γενναίως.
136. μετʼ αὐτοὺς ἦλθε] πρὸς αὐτούς. παλαιὸς δέ ἐστιν ὁ λίαν γέρων, ὅθεν φησὶ “δεῦρο δὴ ὄρσο, γρηὺ παλαιγενές” (Od. 22. 395).
παλαιῷ φωτὶ ἐοικώς] καλῶς ἐπὶ τοῦ ὄχλου Κάλχαντι εἴκασται (Il.
13. 45), διʼ ὃ καὶ ἔπειθεν ὡς εὐδοκιμήσας περὶ τὸν λοιμόν, ἐπὶ Ἀγαμέμ-
νονος δὲ οὔ—φησὶ γὰρ “ἀλλά τε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον (Il. 1.
82)—ἀλλ᾿ οὐδὲ Θόαντι (cf. Il. 13. 216)· νέος γὰρ οὗτος· νῦν δὲ ἁπλοϊ-
κῶς ἔφη “παλαιῷ φωτί,” τίνι δέ, οὐ προσέθηκεν, ἀλλʼ ἀπήρκεσεν τὰ
τῆς ἡλικίας εἰς πίστιν· τὸ γὰρ προστιθέναι τὸν στίχον ἐκεῖνον “ἀντιθέῳ
Φοίνικι, ὀπάονι Πηλείωνος” περίεργον, καὶ ἀπρεπὲς Ἀχιλλέως ἀφ-
εστῶτος τῆς μάχης τὸν Φοίνικα μὴ μόνον φαίνεσθαι μετὰ Ἀγα-
μέμνονος, ἀλλὰ καὶ καταρᾶσθαι Ἀχιλλεῖ “ἀλλʼ ὃ μὲν ὣς ἀπό-
λοιτο” (142). ἔστιν οὖν ὡς τὸ “ἀνδρὶ δέμας εἰκυῖα” (Od. 8.
194) καὶ “δέμας δʼ ἤικτο γυναικί” (Od. 4. 796).
139. νῦν δή που Ἀχιλλῆος] ἀεὶ καταδρομήν τινα εὑρίσκομεν τοῦ
140. γηθεῖ—ἐπεὶ οὔ οἱ ἔνι φρένες] ὅτι τὸ ἐπιχαίρειν τοῖς κακοῖς
141. φύζαν] τὴν μετὰ δέους φυγήν· γίνεται δὲ παρὰ τὸ ζα
142. ὣς ἀπόλοιτο] οὕτως Ἕλληνες, ἢ ὡς ἡμᾶς θέλει, ἢ ὡς
σιφλώσειε] περισσὸς ὁ στίχος, καὶ ἡ λέξις νεωτέρων· καὶ οἳ
τὸν εἰδεχθῆ.
143. *σοὶ δ᾿ οὔπω μάλα πάγχυ] ἀντὶ τοῦ ‘οὐδ᾿ ὅλως,’ ὡς τὸ “οὐ νιφετός, οὔτ᾿ ἂρ χειμῶν πολύς” (Od. 4. 566). §. οἱ δὲ γρά- φουσι “σοῦ δ᾿ οὖποι.”
145. * κονίσουσιν] ἐκ τοῦ παρεπομένου φεύξονται.