493. δάκε] ἠνίασεν· καὶ “θυμοδακὴς γὰρ μῦθος” (Od. 8. 185).
δάκε δὲ φρένας Ἕκτορι] τοιοῦτος γὰρ Ἕκτωρ· “οὐ γὰρ ἐγῶ
πληθὺν διζήμενος—ἐνθάδ’ ἀφ’ ὑμετέρων πολίων ἤγειρα ἕκαστον”
(Il. 17. 221)· ἀπὸ κοινοῦ δὲ τὸ “χρή.” §. 〈“ἀποθέσθαι” (492)〉
ἀντὶ τοῦ ἀποτίθεσθαι.
494. αὐτίκα δʼ ἐξ ὀχέων] ἔδει γὰρ ἔργοις, οὐ λόγοις ἀπολογεῖσθαι.
499. ἱερὰς κατʼ ἀλῳάς] “ἀλῳάς” ὡς ἀγαθάς. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἀλῳή, ὃ
ὡς δʼ ἄνεμος ἄχνας—ἀνδρῶν λικμώντων, ὅτε τε ξανθὴ Δημήτηρ] Πτολεμαῖος τοὺς δύο συλλαμβάνων στίχους ἐκτιθείς φησι καὶ τοῦτον οὕτω γράφεσθαι “εὖτʼ ἄν ξανθὴ Δημήτηρ.”
502. αἳ δʼ ὑπολευκαίνονται] καλῶς ἡ “ὑπό·” οὐ γὰρ ἀθρόα ἡ τῶν ἀχύρων πτῶσις ἐπὶ τὴν ἅλω, κατʼ ὀλίγον δὲ ἑτεροιοῦται τὸ χρῶμα τοῦ ἐπιδεχομένου αὐτὰ χωρίου· ὁμοίως δὲ καὶ τοῖς μαχομένοις κατʼ ὀλίγον προσεκάθιζεν ὁ κονιορτός.
ἀχυρμιαί] κατ’ ὀξεῖαν τὸ “ἀχυρμιαί·” Ἰωνικώτερον γάρ ἐστιν ὡς τὸ
ἀγυιαί θαμειαί ταρφειαί. εἰσὶ δὲ οἱ τόποι ἔνθα ἐκτινάσσεται τὰ
ἄχυρα.
505. ἂψ ἐπιμισγομένων] ἐκ δευτέρου τῶν Τρώων προσμιγνύντων τοῖς Ἀχαιοῖς.
ὑπὸ δʼ ἔστρεφον] οἱ μὲν ἡνίοχοι ὑποστρέφουσι τοὺς ἵππους, οἱ δὲ
ἐπιβάται τὸ μένος φέρουσιν. §. ὁ δὲ “δέ” ἀντὶ τοῦ γάρ.
506. ἀμφὶ δὲ νύκτα θοῦρος Ἄρης] σκέπει αὐτούς, ὡς εἰ καὶ θέλοιεν μὴ δύναιντο φυγεῖν, ὡς “πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν” (Il. 21. 7). ἢ ἑαυτὸν ἐσκέπασεν, ὡς μὴ ὁρῷτο κακῶν τοὺς Ἕλλη- νας. ἢ ἵνα οἳ μὲν λευκανθέντες ὁρῷντο, οἳ δὲ σκέποιντο.
507. μάχῃ Τρώεσσιν ἀρήγων] τινὲς ἀντὶ μάχῃ Τρώων·’ οἳ δὲ εἰς τὸ “μάχῃ” στίζουσιν.
509. Ἀπόλλωνος χρυσαόρου] τινές, τιμίως λαλοῦντος διὰ τὴν λύραν.
511. ἢ γάρ ῥα πέλεν Δαναοῖσιν ἀρηγών] Ἀρίσταρχος ὀξυτόνως· καὶ δῆλον ἐκ τῆς πλαγίου “δοιαὶ μὲν Μενελάου ἀρηγόνες (Il. 4. 7).
〈οἰχομένην〉· ἣ γάρ ῥα πέλεν Δαναοῖσιν] πιθανῶς τοῦτο, ἵνα μὴ προλάβῃ ἡ θεομαχία.
512. πίονος ἐξ ἀδύτοιο] κεκνισωμένου.
515. ἀρτεμέα] πρὸς τὸ ἄρτιον.
516. μετάλλησάν γε μὲν οὔτι] πιθανῶς τὸ ψυχρὸν τῆς δισσολο-
γίας περιεῖλε, τὴν διάθεσιν ἤδη ἐμφήνας. §. τὸ δὲ “μετάλλησαν”
ἀντὶ τοῦ ἠρώτησαν.
518. ἄμοτον μεμαυῖα] ἄπληστον ἢ σφοδρόν.
519. τοὺς δʼ Αἴανιε δύω καὶ Ὀδυσσεὺς καὶ Διομήδης] ἱκανὸν
πρὸς αὔξησιν. ἄλλως τε καὶ τὴν παρὰ τῶν ἀκουόντων εὔνοιαν κτῶνται
ἔρημοι θεῶν ὄντες Ἕλληνες· δικαίως 〈οὖν) ἐπάξει τῷ Ἄρει τὴν Ἀθηνᾶν.
523. νηνεμίης ἔστησεν] ποικίλως ἄνω μὲν ἀπὸ ταραχῆς ἀνέμου ἔλαβε τὴν εἰκόνα, ὧδε 〈δὲ〉 ἀπὸ νηνεμίας.
524. ἀτρέμας, ὄφρʼ εὕδῃσι] τὸ “ἀτρέμας” καὶ τοῖς ἄνω δύναται
ὄφρ’ εὕδῃσι] ἐν ὅσῳ. “εὕδῃσι” ὡς “παμφαίνῃσι” (6).
526. διασκιδνᾶσιν ἀέντες] ὡς τιθέντες· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἄημι· τὸ δὲ
παρʼ Ἡσιόδῳ (Theog. 875) “ἄλλοτε δʼ ἄλλοι ἄεισι” Αἰολικόν.
528. Ἀτρείδης δʼ ἀνʼ ὅμιλον ἐφοίτα πολλὰ κελεύων] ἄνω παρα-
529. ἀνέρες ἔστε] οὐκ εἶπεν ‘ἀνδρεῖοι’ ἀλλὰ ‘μὴ προδῶτε τὴν
530. ἀλλήλους τʼ αἰδεῖσθε] εἰκότως· κατὰ φῦλα γάρ εἰσιν· δογ-
*ἀνὰ κρατερὰς ὑσμίνας] τελεία εἰς τὸ “ὑσμίνας.”