2. ἀγνοοῦϲί τινεϲ οἱ τὸν νήδυμον ὕπνον ἀποδιδόντεϲ τὸν ἡδύν. νήδυμο ἔϲτι
δὲ νήδυμοϲ ὁ μὴ δύνων μηδὲ περιεχόμενοϲ ἀλλ’ αὐτὸϲ περιέχων. ἐξητήϲατο
τὰρ τὴν λέξιν εἰπὼν ν δυμοϲ ἀμφιχυθείϲ (Ξ 253). κα αὐτὸϲ ὁ Ὕπνοϲ φηϲὶν
ὄφρ’ ἔτι εὕδει Ζεύϲ, ἐπεὶ αὐτὸν ἐγὼ μαλακὸν περὶ κῶμα κάλυ ψα ( 359).
καὶ ἔτι· περὶ δ’ ἀμβρόϲιοϲ
κέχυθ’ ὕπνοϲ (B 19) τοῖϲι δ’ ἐφ’
ὕπν ον ἔχευε διάκτοροϲ Ἀργειφόντηϲ (Ω 445). διὸ καὶ οὕτωϲ λέγει· οὐδέ
μιν ὕπνοϲ ᾕρει π ανδαμάτωρ (Ω 4).
τὸ δὲ ν ϲτερητικὸν καὶ ἐντὸϲ τῷ νήγρετοϲ ἥδιϲτοϲ θανά τῳ ἄγχιϲτα ἐοικώϲ
(ν 80). καὶ ἐπ’ ἄλλων δὲ περιεχόντων καὶ κάτειληφότων
τὸ
ὅλον λέγει· ἀμφὶ δέ μιν θάνατοϲ χύτο (Π 114) τὸν δ’ ἄχεοϲ νεφέλη ἐκάλυ
ψεν (P 591 ) θείη δέ μιν ἀμφέχυτ’ ὀμφή (B 41) θεϲπεϲίην δ’ ἄρα τῷ γε
χάριν κατέχευεν Ἀθ ήνη (β 12). κέχρηται δὲ τῇ ϲυνθέϲει τῆϲ
λέξεωϲ καὶ ἐντὸϲ τῷ λιμέν εϲ δ’ ἔνι ναύλοχοι αὐτῇ ἀμφίδυμοι
(δ 846 ), δύο λέγων εἰϲ οὓϲ ἔϲτι
δύνειν. ὅθεν καὶ οἱ
δίδυμοι, δύο ἐκ μιᾶϲ καταδύϲεωϲ τῆϲ γαϲτρόϲ.
ἐναντίον δὲ δοκεῖ τὸ Δία δ’ οὖκ εὖχε ν ήδυμοϲ ὕπνοϲ τῷ ἔνθα καθεῦδ’
ἀναβάϲ. λύοιτο δ’ ἂν κατὰ λέξιν· καὶ γὰρ τὸ καθεύδειν ἐνίοτε δηλοῖ τὴν
ψιλὴν κατάκλιϲιν ἐπὶ τῆϲ εὐνῆϲ, εἶπερ καὶ τὸ κοιμηθῆναι καὶ τὸ ἰαύειν.
οὐ γὰρ ἂν ἔλεγεν· ὣϲ καὶ ἐγὼ πολλὰϲ
μὲν ἀύπνουϲ νύκταϲ
ἴαυον (1 325), καὶ πάλιν· Θὐρυν όμη δ᾿ ἄρα οἱ χλαῖναν βάλε κοιμηθέντι·
ἔνθ᾿ Ὀδυϲεὺϲ μν ηϲτῆρϲι κακὰ φρονέων ἐνὶ θυμῷ κεῖτ’ ἐγρηγορόων
(υ 4 6). τὸ δὲ πανὄφρα
8 sqq. ἀποροῦϲι πῶϲ καὶ ὁ Ζεὺϲ οὐκ ἀληθεύει, ὑπιϲχνούμενοϲ νῦν
γάρ κεν ἕλοι πόλιν εὐρυάγυια ν (v. 12), καὶ ὁ Ἀγαμέμνων
ἀπατᾶται καὶ ὁ ὄνειροϲ ὀλοόϲ. ὀλοὸϲ μὲν οὖν ὁ ὄνειροϲ, ὅτι οὐ ϲαφήϲ,
Ἀγαμέμνων δὲ νήπιοϲ, ὅτι ἀφροϲύνηϲ ἡ ἀπάτη γίνεται· τὸ γὰρ νῦν κεν ἕλοι
Πριάμοιο πόλιν εἰϲ μίαν περιέϲτηϲε
δηλοῖ τὸ ἐπιρρηθὲν αὐτῷ· φῆ
κατεψηφίϲθη. Ἀ πίων δέ φηϲιν ὅτι πρότερον ἐνδοιάζων ὁ Ζεὺϲ
κατ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἐπέτρεψε τῇ Ἥρᾳ τὸν τῆϲ Τροίαϲ ὄλεθρον· διὸ καὶ
κατῆλθεν ἡ Ἀθηνᾶ, τῇ τῶν ὅρκων ἀνατροπῇ ϲυναναϲτρέφουϲα τοὺϲ Τρῶαϲ (Δ
73). ἔπειτα ἐρρήθη πανϲυδίῃ ἐξάγειν τοὺϲ Ἕλληναϲ, ὁ δὲ παρῆκεν ο μικρὰν
πῶϲ οὖν ἀληθεύει καὶ ἐντὸϲ τῷ ἐπέγναμ ψε γὰρ
ἅπανταϲ Ἥρη λιϲϲομένη (v. 14); καὶ τοῦτο ἀληθέϲ· πέπεικε γὰρ ἡ Ἥρα· φηϲὶ
γάρ ·
ἀπρεπὲϲ δὲ τὸ λέγειν παν ϲυδίη· νῦν γάρ κεν ἕλοι
μὲν, ὅτι τὸ νῦν δηλοῖ πλείω, ἐντὸϲ οἷϲ περιέχεται οὐ μόνον
τὸ τήμερον ἀλλὰ καὶ ἐντὸϲ τούτῳ τῷ χρόνῳ. οἱ δὲ, ὅτι τὸ πανϲυδίῃ
ϲημαίνει μετὰ πάντων, ὥϲτε παραλιπὼν τὸν Ἀχιλλέα ἥμαρτε μέν. οἱ δὲ ἀπὸ
τοῦ ἔθουϲ· καὶ γὰρ ϲτρατηγοῖϲ καὶ βαϲιλεῦϲι ϲυγκεχώρηται εἰϲ τὸ
πρόϲφορον ψεύδεϲθαι· καὶ δὴ καὶ τὸν Δία εἰϲάγει τοιοῦτον τῷ ἔθει
ἑπόμενον.
73. διὰ τί ὁ Ἀγαμέμνων ἀπεπειρᾶτο τῶν Ἀχαιῶν, καὶ οὕτωϲ ἔπραξεν ὥϲτε
ὀλίγου τὰ ἐναντία ϲυμβῆναι ἢ ἐβουλεύετο: καὶ τὸ κώλυμα ἀπὸ μηχανῆϲ· ἡ
γὰρ Ἀθηνᾶ ἐκώλυϲεν· ἐϲτι δὲ ἀποίητον τὸ μηχάνημα λύειν ἄλλωϲ εἰ μὴ ἐξ
αὐτοῦ τοῦ μύθου. φηϲὶ δὲ ὁ Ἀριϲτοτέληϲ, ποιητικὸν μὲν εἶναι τὸ μιμεὶϲθαι
τὰ εἰωθότα γίνεϲθαι καὶ ποιητῶν μᾶλλον
τὸ κινδύνουϲ
παρειϲάγειν. εἰκὸϲ δὲ καὶ ἐκ λοιμοῦ πεπονημένουϲ καὶ τῷ μήκει τοῦ χρόνου
ἀπαυδήϲανταϲ, καὶ τοῦ Ἀχιλλέωϲ μετὰ τῆϲ οἰκείαϲ δυνάμεωϲ ἀποϲτάντοϲ, καὶ
αὐτοῦ ἀφαιρεῖϲθαι ἐντὸϲ τῇ ἐκκληϲίᾳ τὴν Βριϲηΐδα λέγοντοϲ εἰϲ φόβον τῶν
ἄλλων· ϲτυγέει δὲ καὶ ἄλλοϲ ἶϲον ἐμοὶ φάϲθαι καὶ ὁμοιωθήμεναι ἄντα (Α
186), καὶ θορύβου γε ἐκ
τῆϲ ἐξαναϲτάϲεωϲ τοῦ Ἀχιλλέωϲ
γεγονότοϲ, μὴ εὐθὺϲ παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν ἔξοδον, ἀλλὰ πειραθῆναι ἡγήϲαϲθαι
δεῖν εἰ οὕτωϲ ἔχουϲιν. εἰ γὰρ ἄνευ πείραϲ πολεμεῖν ἐκέλευε τοὺϲ οὕτω
διακειμένουϲ, ϲυνέβη δὲ ἀντειπεῖν τινάϲ, ἀνάϲτατον ἐγίνετο τὸ πᾶν ἔργον
καὶ ἐπανάϲταϲιϲ πάντων, καὶ λοιπὸν ἡ δέηϲιϲ τοῦ βαϲιλέωϲ, ἡ κόλαϲιϲ τῶν
ἀπειθούντων. ἀναγκοία
οὖν ἡ πεῖρα μετὰ τοῦ ἐναντιοῦϲθαι
παραγγεῖλαι τοὺϲ ἡγεμόναϲ, ἐντὸϲ ᾧ αὐτοὺϲ φθάϲαϲ ἐναντίουϲ παρακαλεῖ
γενέϲθαι τῆϲ αὑτοῦ εἰϲ ἀπόϲταϲιν τοῦ πολέμου πείραϲ. προληφθέντεϲ γὰρ
ταῖϲ πρὸϲ αὐτὸν ὁμολογίαιϲ, ἄτοποι εὑρίϲκονται μὴ κωλυταὶ γινόμενοι,
ὥϲπερ ϲυνέθεντο, ϲυμπράκτορεϲ δὲ τῶν φευγόντων. ὅθεν καὶ τῷ Ὀδυϲϲεῖ
εὐλόγωϲ λείπεται
ἡ πρὸϲ τοὺϲ τοιούτουϲ ἐπίπληξιϲ, ἐπὰν
λέγῃ· ἐντὸϲ βουλ ῇ δ’ o ὐ
ὀργᾶν καὶ τὸ μὴ εἰδέναι εἰ ἀπεπειρᾶτο ἀϲμένωϲ ἀκοῦϲαι καὶ
φθάϲαι ἀναϲτάνταϲ πρίν τινα τῷ Ἀγαμέμνονι ἀντειπεῖν. ὁ οὖν Ἀγαμέμνων
ὀρθῶϲ ἐβουλεύϲατο· οὐ γὰρ δεῖ ἐκ τῶν ἀποβαινόντων κρίνειν τὸ ὀρθῶϲ, ἀλλ’
ἐκ τοῦ πῶϲ κατὰ λόγον ἦν ἀποβῆναι· πολλὰ γὰρ παραλόγωϲ ἐπιπολλῆϲ
τυγχάνει, εἴπερ γε καὶ κατορθοῦται· καὶ οἱ Ἀχαιοὶ ἀνέϲτηϲαν πρίν τινα
ἀντειπεῖν. τί γὰρ ἔφη ἐγὼ μὲν ἐρῶ ὅτι δεῖ φεύγειν,
ὑμεὶϲ δ’ ἄλλοθεν ἄλλοϲ ἀντιλέγετέ μοι πρὸϲ τοῦτο, οὐ προϲδοκήϲαϲ ὅτι
πρὶν ἀντειπεῖν αὐτῷ ἔϲται τι τῶν ἀτόπων, οὐδ’ ὅτι τὸ πλῆθοϲ ἅμα τῷ φᾶναι
αὐτὸν ἀΐξει ἐπὶ τὸ ῥηθέν. ἄμα δὲ καὶ ὁ ποιητὴϲ ἀγωνιᾶϲθαι πεποίηκε τὸν
ἀκροατήν· τό τε γὰρ ἀποβῆναι καὶ τὸ πάλιν εἰϲ ὀρθὸν ἐλθεῖν τραγικόν,
καὶ τοῦ ποιητοῦ ἐπιβολὴ ἔνογκοϲ. ἡ δὲ λύϲιϲ οὐκ ἀπὸ
μηχανῆϲ· ὅταν γὰρ διὰ τῶν εἰκότων γίγνηται, οὐ μηχανὴ τοῦτ’ ἔϲτιν, ἅμ’
ὅτε πρόϲκειται ται θεόϲ. ἀλλὰ τοῦτ’ εἰπ ὼν ὃ εἰκὸϲ ἦν αὐτοῖϲ γίνεϲθαι.
εἰϲ θεὸν ἀνέθηκε τὸν Ὀδυϲϲέα διανοηθῆναι ταῦτα δρᾶν ἃ πρᾶξαι ἂν εἰκόϲ
ἐϲτιν, ὡϲ τὸ καὶ φεύγειν ἐντὸϲ νηυϲὶ πολυκλήϊϲι κελε ύϲω· ὑμεῖϲ δ’
ἄλλοθεν
ἄλλοϲ ἐρητύειν. ἢ οὐ τοὺϲ φεύγονταϲ ἐρητύειν
κελεύει (οὐδὲ γὰρ ἤλπιζε τοῦτ’ ἔϲεϲθαι), ἀλλ’ ἐμοὶ ἀντιλέγειν, ἐπέχειν
καὶ μένειν ϲυμπλεκόμενον βουλεύονταϲ, καὶ τοῦτο ποιοῦνταϲ πρὸϲ ἐμὲ
διδάϲκειν ὡϲ χρὴ μένειν καὶ μὴ τοῖϲ ὑπ’ ἐμοῦ ῥηθεῖϲι περὶ φυγῆϲ
πείθεϲθαι.
82. ἀπρεπὲϲ εἶναι δοκεῖ τὸ οὕτῳ κολακεύειν, ὡϲ τὰ μὲν τῶν ἄλλων
λων ὀνείρατα ψευδῆ λέγειν, μόνον δὲ τὸ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ
ἀληθέϲ. λύεται δὲ κατὰ λέξιν. οὐ γὰρ εἶπεν, εἴ τιϲ εἶδεν ὅτι ψευδὲϲ
ἐθεάϲατο, ἀλλ’ εἴ τιϲ εἶπε τάχ’ ἂν πρὸϲ χάριν ἐδόκει πλάϲαι· νῦν δὲ
αὐτὸϲ ἑαυτὸν οὐκ ἂν ἐξαπατῴη
88. τὸ νέον ἐρχομενάων ἀποδεδώκαϲιν ἀντὶ τοῦ νεωϲτὶ ἐρχομένων
μένων ἀεί, ὡϲ τὸ κεῖνοϲ γὰρ νέον ἄλλοθεν εἰληλούθει (γ
318).
μένοιο (τ 519), πατέρα τε τῶν καιρῶν τὸν χειμῶνα
Πυθαγόραϲ καλεῖ. αὗται οὖν κατὰ τὸ νέον ἔαρ ἔρχονται. ὅτι γὰρ τὸ ἔαρ
δηλοῖ, ἐπάγει βοτρυδὸν δὲ πέτονται ἐπ᾿ ἄνθεϲιν εἰαρινοῖ ϲιν (B 89).
θαυμάϲαι δὲ ἔϲτι Ζηνόδοτον τὸ βοτρυδόν ἐκλαβόντα ἐοικότωϲ βότρυϊ τῷ
ὀρνέῳ, ὅπερ αὑτὸ ϲυϲτρέφει ἐντὸϲ τῇ πτήϲει. οὐδεὶϲ γὰρ τῶν παλαιῶν
οὐδ’ Ἀριϲτοτέληϲ βότρυν ζῶον ἔγραψε, κέχρηται δὲ Ὅμηροϲ ἐπ’
ἀμπέλου λου τῷ βότρυοϲ ὀνόματι· μέλανεϲ δ’ ἀνὰ βότρυεϲ ἦϲαν (Σ 562).
βοτρυδόν οὖν τὸ ἐοικότωϲ βότρυϊ ϲταφυλῆϲ, κατὰ ϲυϲτροφὰϲ γὰρ πέτονται.
τονται. τάχα δὲ καὶ ὅτι ἐντὸϲ ϲχήματι βοτρύων ἐκκρέμανται τῶν ἀνθέων,
τῶν ῥαγῶν τὴν τραχύτητα μιμούμενοι τῷ πολλὰϲ καθ’ ἑνὸϲ ἐκκρέμαϲθαι.
ἐπὶ μὲν οὖν τῶν μελιϲϲῶν τὸ βοτρυδόν λέγει, ἐπὶ δὲ τῶν
Ἑλλήνων, οἷϲ τὰϲ μελίϲϲαϲ παραβέβληκεν, ἰλαδὸν εἰϲ ἀγορήν (Β 93), κατὰ
ἴλαϲ καὶ ϲυϲτροφάϲ, ὅτι ὡϲ ϲυνήθειϲ καὶ τῆϲ πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἑταιρείαϲ
εἴχοντο. ἰϲοδυναμεῖ οὖν ἄρα τὸ ἰλαδόν τῷ βοτρυδόν.
144 sqq.
προβεβουλευμένοιϲ ὑμεῖϲ δ ἄλλοθε ἄλλοϲ ἐρη τύε
ιν ἐ πέεϲϲιν (V. 75), ὁρμηϲάντων τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ τὰϲ ναῦϲ, οὕτε Ὀδυϲϲεὺϲ
οὔτε ἄλλοϲ οὐδεὶϲ τοῦτο ἐποίηϲε ταχέωϲ, ἀλλ’ ὁ μὲν ἕϲτηκεν ἁπλῶϲ
μονονουχὶ ουχὶ ἁπτόμενοϲ τῆϲ νηόϲ, οἱ δὲ ἐπὶ τῆϲ ἐκκληϲίαϲ μένουϲι, καὶ
παραγράφειν γίνεται ἡ Ἀθηνᾶ ὥϲπερ καθεύδοντα ἐγείρουϲα τὸν Ὀδυϲϲέα; ἢ
ὅτι οὐχ
οἷόν τε ἦν ὁρμηϲάντων παραχρῆμα ἐπέχεϲθαι αὐτούϲ,
θορύβου κατέχοντοϲ τοϲούτου· θεατὰϲ γοῦν ἡμᾶϲ ποιῶν τῆϲ τότε ἀταξίαϲ
αὐτῶν ἐπιτραγῳδεῖ ταῦτα τὰ ἔπη· κινήθη δ’ ἀγορὴ ὡϲ κύματα (v. 144).
θεοῦ δίχα παυθῆναι τοιοῦτον θόρυβον.
145. τὸ Ἰκάριον πέλαγοϲ πολύκυκόν ἐϲτι καὶ ταραχῶδεϲ, τῇ μὲν
κυμάτων,
περιβεβλημένων πανταχόθεν ὧδε τῷ πελάγει νήϲων ἀπλέτων· τῇ μὲν Nάξου τε
καὶ Πάρου τὰϲ νήϲουϲ τοῖϲ ἑαυτῶν τόνοιϲ τοῦ Αἰγαίου
πελάγουϲ τῆϲ τε ἐπικειμένηϲ Ἰκαρίαϲ
L
delenda sunt
δαίνει πέλαγοϲ.
169. ad ψ 269.
183. ἀπρεπὲϲ εἶναι δοκεῖ τὴν χλαῖναν ἀποβαλόντα μονοχίτωνα
πραγμάτων
δεῖξαι βούλεται. οἱ δέ, ὅτι τὸ ϲκῆπτρον λαμβάνει μετιὼν τὸ τοῦ
Ἀγαμέμνονοϲ, ὥϲτε τὴν ἐξουϲίαν ἔχων τὴν βαϲιλικὴν τὸ οἰκεῖον ϲχῆμα τῆϲ
ἀξίαϲ περιεῖλεν. οἱ δέ, ὅτι τρέχοντοϲ αὐτοῦ πεϲεῖν αὐτομάτωϲ μάτωϲ
ϲυνέβη.
τῆϲ χλαμύδοϲ ἥτιϲ
δοκοῦντα φαίνηται
πράττων καὶ παρὰ τοῦ βαϲιλέωϲ λαβεῖν τὴν ἐξουϲίαν, ἢ ἵνα ἀντὶ βαϲιλέωϲ
φαίνηται ποιεῖν καὶ τὴν τοῦ αὐτοκράτοροϲ ροϲ εἰϲ τοὺϲ πλημμελοῦνταϲ
εἰληφέναι ἐξουϲίαν, ἢ ὅτι ἄλλωϲ οὐκ ἐξῆν δημηγορεῖν ἢ τὸ ϲκῆπτρον
ἔχοντα.
184. v. ad ε 576.
194. διὰ τί τὸ ὄναρ οὐδεὶϲ τῶν ἐντὸϲ τῷ προβουλίῳ ἀκούϲαϲ παρὰ ἐντὸϲ βουλ
Ἀγαμέμνονοϲ ἐξεῖπε τοῖϲ ἄλλοιϲ Ἕλληϲιν ἕν μὲν αἴτιον· εὐλάβεια γὰρ μὴ
ὑπονοήϲωϲιν οἱ Ἕλληνεϲ ὅτι διὰ τὴν πρὸϲ Ἀχιλλέα ϲτάϲιν τὸν ὄνειρον
πλάϲϲει
αἰτίαν οὐκ ἐξεῖπε. τρίτον δὲ ὅτι τὰ ἐντὸϲ ταῖϲ
βουλαῖϲ βαϲιλικὰ ϲκέμματα καὶ διηγήματα τοὺϲ ἀκούονταϲ οὐ προϲῆκεν
ἐκκαλύπτειν.
199. δόξειεν εἶναι τοῦτο ἄλογον, ὅτι τῆϲ Ἀθηνᾶϲ εἰπούϲηϲ ϲοῖϲ
ϲφάλλεϲθαι πολλάκιϲ καὶ Ὀδυϲϲέα· πάντεϲ
γὰρ ἐντὸϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ ϲαϲκε. καιροῖϲ ϲυνταραττόμεθα παρηχούμενοι,
ὥϲτε πολλὰ ἐπιλανθάνεϲθαι. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ οἱ θραϲεῖϲ κολακευόμενοι
πτεροῦνται, μᾶλλον δὲ πληγαῖϲ ὑπείκουϲιν.
212. διὰ τί μηκέτι μέλλων ὁ ποιητὴϲ τοῦ Θερϲίτου μνημονεύειν
ἅπαξ αὐτοῦ ἐδεήθη; καὶ τίϲ ἡ χρεία τοῦ δεηθῆναι ἐντὸϲ τῷ
θορύβῳ γεγονότι νότι ἐκ τῆϲ Ἀγαμέμνονοϲ τῶν Ἑλλήνων πείραϲ ῥητέον δὲ ὅτι
παραλόγωϲ γεγονυίαϲ τῆϲ Ἑλληνικῆϲ ϲτάϲεωϲ διὰ τὸ ἄλλωϲ ἐκδέχεϲθαι τοῦ
βαϲιλέωϲ τοὺϲ λόγουϲ καὶ μὴ ϲυνιέναι ὅτι πείραϲ ἕνεκα εἴρηκε τοὺϲ
πολλούϲ καὶ ϲυρφετώδειϲ, καὶ μάλιϲτα τῆϲ ἀγνοίαϲ ἐντὸϲ τῷ χυδαίῳ πλήθει
θει γεγονυίαϲ τοῖϲ γὰρ ἡγεμόϲι προείρητο ἡ τοῦ βαϲιλέωϲ
γνώμη, οἷϲ ἐντὸϲ τῷ προβουλίῳ ἐρρήθη
—, ἐκ τῶν πολλῶν ἔδει καὶ χυδαίων γενέϲθαι τὴν μέμψιν· οὐ
γὰρ ἐκ τῶν βαϲιλικὴν 〈 —ῶν cod. corr. Vill ⟩ καὶ ἀναπολόγητον ἐϲχηκότων
τῆϲ ϲτάϲεωϲ τὴν αἰτίαν. ἅπαξ δὲ ἐκ τῶν χυδαίων ὀφειλούϲηϲ γενέϲθαι τῆϲ
ἀταξίαϲ, τοιοῦτον πρόϲωπον εἰκότωϲ ἐδέξατο, ὃ προϲυνίϲτηϲιν ὅτι
ἢ γέλωτι διαχέονται ⟨διαδέχονται cod. corr. Vill.),
ἀμφοτέροιϲ κέχρηται, ται, φόβῳ μὲν διὰ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ, διαχύϲει δὲ καὶ
γέλωτι οὐκ ἂν ἄλλωϲ λωϲ ἔϲχε χρήϲαϲθαι ἢ διὰ τοῦ τοιούτου προϲώπου, ὥϲτε
τὸ αὐτὸ παρέλαβεν έλαβεν εἰϲ ἔνδειξιν τῆϲ τοῦ χυδαίου πλήθουϲ ϲτάϲεωϲ
οἵα τιϲ ἦν, καὶ εἰϲ τὴν τοῦ γέλωτοϲ ὑπόθεϲιν. καὶ μετὰ τοῦτο ἐξεῖλεν
αὐτὸν τῆϲ ποιήϲεωϲ,
ήϲεωϲ, ὅτι καὶ πᾶϲαν τοιαύτην ϲτάϲιν
ἐντὸϲ τοῖϲ μετὰ ταῦτα τῶν ποιημάτων των ἐξώριϲε. τοιοῦτόν τι καὶ ἐντὸϲ
ϲτάϲει θεῶν καὶ ἐντὸϲ ἔριδι, ἐντὸϲ ᾗ ἔφη
καὶ διὰ γέλωτοϲ, ὡϲανεὶ γέλωτοϲ
ειϲόδιον παρῆκται πρὸϲ
τὸ ἐκ τοῦ ϲκυθρωποῦ πρὸϲ ἱλαρότητα τὰϲ ψυχὰϲ ἀνακαλέϲαϲθαι τῶν Ἑλλήνων ,
ὥϲπερ εἴληπται καὶ Ἥφαιϲτοϲ γέλωτοϲ χάριν παρὰ τοῖϲ θεοῖϲ ἐντὸϲ τῆ Α
λαμβάνεται δὲ πᾶν ἐπειϲόδιον τῷ ποιητῇ ἢ πιθανότητοϲ ἕνεκεν ἢ χρείαϲ,
ὥϲπερ τοῦτο νῦν, κόϲμου καὶ ὑψώϲεωϲ χάριν.
226. διὰ τί ὑπὲρ τὴν ἄλλην ὕλην τοῦ χαλκοῦ ἐμνήϲθη ὅτι ἐντὸϲ τοῖϲ
ἀρχαίοιϲ ϲφόδρα τίμιοϲ ἦν ὁ χαλκόϲ
249. ἅμ’ Ἀτρείδῃϲ᾿
Τοῖϲ ζητήμαϲιν. ἀλλ’ ἐπειδὴ Πλειϲθένηϲ νέοϲ τελευτᾷ
μηδὲν καταλείψαϲ λείψαϲ μνήμηϲ
257 — 277. διὰ τί ἐπὶ τῷ Θερϲίτῃ πληγὰϲ λαβόντι καὶ γελοίωϲ δακρύϲαντι
κρύϲαντι , καὶ τοὺϲ Ἕλληναϲ καίπερ ἐφ’ οἷϲ ἐπεπόνθειϲαν ὑπὸ τοῦ
ἐϲθλὰ ἔοργε, βουλάϲ τ’ ἐξάρχων ἀγαθὰϲ πόλεμόν
τε κορύϲϲων (v. 272 73) καὶ τὰ ἑξῆϲ; οὐ γὰρ ἀκόλουθον τῷ γέλωτι
γνωμολογεῖν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐπιϲκώπτειν ἤ τι τοιοῦτον διαϲύρονταϲ καὶ
ἐπιτωθάζονταϲ λέγειν. φαίνεται δὲ ὁ ποιητὴϲ ἐνδείκνυϲθαι διὰ τοῦ λόγου
τούτου ἀνακειμένου τῷ πλήθει, ὅτι πᾶν τὸ ἄκοϲμον τῶν πολλῶν
ἤδη κατέϲταλται καὶ τὸ ϲταϲιῶδεϲ αὐτῶν ἐξῄρηται καὶ ὅλωϲ τὸ
κατεξανίϲταϲθαι τοὺϲ φαύλουϲ τῶν κρειττόνων καὶ νομίζειν αὑτοῖϲ ἐξουϲίαν
εἶναι τοῦ καὶ λέγειν ὃ βούλονται καὶ ποιεῖν, πεπαυμένου ἤδη ὑβριϲτοῦ καὶ
ἐπεϲβόλου τοῦ ἐκ τοῦ τολμᾶν ἐκκληϲιάζειν, ἅμα δὴ καὶ ἄλλο τι
προϲοικονομεῖϲθαι. ἐπεὶ γὰρ οὐκέτι μνηϲθήϲεϲθαι Θερϲίτου
ἔμελλεν, ἀλλὰ πρὸϲ ὀλίγον χρηϲάμενοϲ ἐξαιρήϲειν πᾶϲαν αὐτοῦ μνήμην ἐκ
τῆϲ ποιήϲεωϲ, πιθανῶϲ τὴν μηκέτι μέλλουϲαν αὐτοῦ πάροδον ἀνατέθεικε τῇ
τότε παιδεύϲει καὶ προεῖπεν, ἡμῖν τοῦτο τῷ παντὶ πλήθει χρηϲάμενοϲ
κήρυκι
ἀκοϲμεῖν. τοῦτο γὰρ ἠπειλεῖτο
κακοφυὴϲ πλουτῶν
μὲν χρημάτων ζημίᾳ, ῥώμῃ δὲ ϲώματοϲ θαρρῶν δεϲμοῖϲ καὶ ταῖϲ τοῦ ϲώματοϲ
βαϲάνοιϲ. ὁ δὲ οἷοϲ ἦν ὁ Θερϲίτηϲ, ἀϲθενήϲ τε καὶ λελωβημένοϲ πάντοθεν
τὸ ϲῶμα, πληγαῖϲ τε καὶ μεθ᾿
γενόμενα ὑπὸ τοῦ πολιτικοῦ
ἀνδρὸϲ τὰ μέτρα τῶν κολάϲεων καὶ τοὺϲ τρόπουϲ καὶ τὸ κατ’ ἀξίαν ἑκάϲτου
ἁμαρτήματοϲ ὑπέδειξεν.
πῶϲ ἠπείληϲε μὲν περὶ τῶν ἔπειτα, νῦν δὲ τὴν ἀπειλὴν ἐκτελεῖ; ἀλλ’ οὐχ ἃ
ἠπείληϲεν ἐτέλεϲεν, ἀλλὰ διὰ τῆϲ βραχείαϲ πληγῆϲ πιϲτοῦται, ται, ὅτι μὴ
ϲωφρονιζόμενον καὶ ταῖϲ μείζοϲιν αἰκίϲεται πληγαῖϲ. ἀπόπειραν διὰ τῆϲ
ἀπειλῆϲ ποιεῖ, ὅπωϲ οἱ πολλοὶ ἐπιϲχεθῶϲι δι’ αὐτοῦ, εἶτα ἰδὼν αὐτοὺϲ
βουλομένουϲ ταὐτὰ οὐχ ὑπερέθετο τὴν κόλαϲιν, ἀλλὰ
παίει τὸν
κυρτόν, ἐκ τούτου γέλωτα κινῶν. ἢ νῦν μὲν ἐνδεδυμένον παίει, ὕϲτερον δὲ
γυμνὸν πλήξειν ἀπειλει. δικαίωϲ δὲ τιμωρεῖται βραχείᾳ χείᾳ πληγῇ·
κολάζεται γὰρ ὁ μὲν εὐφυὴϲ νουθεϲίᾳ, ὁ δὲ ἄκοϲμοϲ ὑγιὴϲ δὲ βαϲάνοιϲ ἢ
χρημάτων εἰϲφοραῖϲ, ὁ δὲ λελωβημένοϲ οἷοϲ ὁ Θερϲίτηϲ βραχείᾳ πληγῇ καὶ
τῇ μεθ᾿ ὅρκων ἀπειλῇ.
279.
305 — 329. ἡμεῖϲ δ’ ἀμφὶ περὶ κρήνην ἱεροὺϲ κατὰ βωμοὺϲ μέχρι τοῦ τῷ
δεκάτ ῳ δὲ πόλιν αἱρήϲομεν ε ὐρυάγυιαν. περὶ τούτων τῶν ἐπῶν ἠπόρηϲεν ὁ
Ἀριϲτοτέληϲ τοιαῦτα· διὰ τί ὁ Κάλχαϲ,
ἦν ὑπολαβεῖν καὶ εἰ μή τιϲ ἔλεγε ), καὶ τότε ἀξίωϲ ἔλεξε
τοῦτο, ὅτι οὐδὲ ἀπέδωκεν ἄν, εἰ ἦν τὸ
πλεῖν προτρεπόμενοϲ οὓϲ ἐδήλου τὰ
ϲημεῖα μὴ ἐπανήξειν. μήποτ’ οὖν, φηϲί, τὸ ϲημεῖον τὸ λίθον γενέϲθαι
βραδυτῆτοϲ ϲημεῖον ἦν, ὅπερ ἤδη ἐγεγόνει καὶ οὐκέτ’ ἦν φοβερόν. ἐλήφθη
δὲ ἐντὸϲ ἔτεϲιν ἐννέα τοῦ δεκάτου κάτου γὰρ ἔτουϲ ἀρχομένου ἐγένετο,
ἀριθμεῖ δὲ τὰ ὁλόκληρα ἔτη, ὥϲτε ϲυνᾴδει ὀρθῶϲ ὁ ἀριθμὸϲ τῶν ἀπολωλότων
καὶ τῶν ἐτῶν.
οἱ δὲ τὰ περὶ οἰωνιϲτικῆ ϲ τ ῆϲ καθ’ Ὅμηρον γρά ψαντεϲ τὴν μὲν νεοττιάν,
ὡϲ ἂν ἐπ’ ἄκραϲ τῆϲ πλατάνου κειμένην τῶν κλάδων, οὖϲαν ἐνάερον εἰλῆφθαί
φαϲι πρὸϲ τὴν ἀνεμόεϲϲαν πόλιν, τούϲ τ’ ἐνοικοῦνταϲ ἐντὸϲ αὐτῇ ϲτρουθοὺϲ
ϲτρατὸν εἶναι ἀλλοεθνῆ πολλοὶ γὰρ ἐπίκουροι πολλέων ἐκ π ο λίων (v. 130)
κατῴκουν τὴν πόλιν πτηνοὶ γὰρ ἀέρι
ρείαν ἐδήλου, εἶτ’ ἀπόβαϲιν καὶ διὰ τῆϲ χώραϲ ἔφοδον
τοῖϲ τὴν ἠνεμόεϲϲαν μόεϲϲαν κατοικοῦϲι πόλιν. τὸ δὲ π ετά λοιϲ ὑποπε π
τη ῶταϲ εἶναι τοὺϲ ϲτρουθοὺϲ δηλοῦν τὸ ἀβέβαιον τῆϲ εὐθαλείαϲ τῶν
κατοικούντων τὴν πόλιν· φυλλορροεῖ γὰρ τὰ δένδρα. ϲτρουθοὺϲ δὲ καὶ οὐκ
ἄλλα ὄρνεα παρείληφεν, ὅτι ἱερὰ μὲν Ἀφροδίτηϲ ἡ ϲτρουθὸϲ κατωφερέϲτατον
δὲ ζῶον καὶ λάγνιϲτον, οἰκεῖοι δὲ τῇ Ἀφροδίτη οἱ Τρῶεϲ
καὶ λαγνείαϲ εἵνεκα τὸν πόλεμον ἐνϲτηϲάμενοι, ὥϲπερ τῆϲ Ἀθηνᾶϲ ἱερὸϲ ὁ
δράκων, φίλοι δὲ Ἀθηνάϲ οἱ Ἕλληνεϲ, οὓϲ τῷ ϲημείῳ ὁ δράκων ἐϲήμανεν. ὁ
δὲ τῶν ϲτρουθῶν ἀριθμὸϲ τῶν ἐτῶν ἐδήλωϲε τὸν ἀριθμόν ἐτήϲιοϲ γὰρ ἡ
γένεϲιϲ ὄρνιϲι, καὶ ὀκτὼ μὲν ἔτη, ἐντὸϲ οἷϲ ἦϲαν ἀπόρθητοι, μικρὰ ταῦτα,
τὸ δὲ ἔνατον, ἐντὸϲ ᾧ τὸ τέλοϲ, τὸ κεφάλαιον ἂν εἴη τοῦ
χρόνου, ὥϲτε οἰκεία ἡ μήτηρ τῷ χρόνῳ τούτῳ. ἐννέα δὲ καὶ οὐ δέκα ὁ
ἀριθμόϲ, ὅτι τοῦ πολέμου ὁ χρόνοϲ ἀριθμεῖται, οὐ τῆϲ ἁλώϲεωϲ. τί γὰρ
φηϲιν,
καὶ περιοχήν τῶν παρελθόντων ὀκτώ, τῷ δεκάτ ῳ δὲ π
όλιν αἱρήϲομεν ϲομεν (v. 329). μετὰ γὰρ τὴν μητέρα τῶν ϲτρουθῶν καὶ τὸ
ἔνατον ἔτοϲ ἑτοίμη ἦν ληφθῆναι ἡ νεοττιὰ καὶ ἡ πόλιϲ ἡ τῶν Πρώων. ἡ ἰαχή
τε τῆϲ μητρὸϲ καὶ τῶν τριζόντων νεοττῶν τὴν οἰμωγὴν ἐδήλου τῶν
ἁλιϲκομένων. ἡ δὲ τοῦ δράκοντοϲ ἀπολίθωϲιϲ κατὰ μὲν Ἀριϲτοτέλην
τὴν βραδυτῆτα ἐδήλου καὶ τὸ ϲκληρὸν τοῦ πολέμου, κατὰ δὲ
τοὺϲ ἄλλουϲ τὴν τῆϲ πόλεωϲ ἐρήμωϲιν καὶ τοῦ μὲν ζωτικοῦ
παντὸϲ κένωϲιν τῶν δὲ λίθων καὶ οἰκοδομημάτων κατάλυϲιν, τῶν Τρώων
ἁλόντων Ἑλλήνων λήνων ἀποπλευϲάντων.
τὸ δὲ δέκατον ἔτοϲ , ὅπερ διὰ τοῦ δράκονταϲ δεκάτου ὄντοϲ ἐντὸϲ
τοῖϲ ϲημείοιϲ ἀριθμεῖται, λαμβανόμενον τὸ αὐτὸ εἰϲ μὲν τοὺϲ
Ἕλληναϲ
ϲημαίνειν τὸν ἐνναετῆ πόλεμον, ἀπολιθούμενον δὲ δέκατον
ἐντὸϲ τοῖϲ ϲημείοιϲ μείοιϲ αὐτὸν ἐρημίαν δηλοῦν τὴν ἐντὸϲ τῷ δεκάτῳ
ἔτει, τῶν Ἑλλήνων ἀποϲτάντων καὶ τῆϲ πόλεωϲ ἐντὸϲ λίθοιϲ μόνοιϲ
καταλειφθείϲηϲ, παντόϲ τε τοῦ ἐμψύχου ἔκ τε αὐτῆϲ καὶ τῶν περὶ αὐτὴν
καθημένων κενωθέντοϲ· τοϲ· ἐμήνυε δὲ ἡ εἰϲ παράδοξον καὶ θαυμαϲτὸν
μεταβολὴ τὴν τῶν κατειργαϲμένων
ειργαϲμένων ἐπὶ πλεῖϲτον
μνήμην. ἡ δὲ ἕδρα τῶν ὀρνίθων καὶ ἡ ἐντὸϲ τῇ νεοττιᾷ τῶν ϲτρουθῶν
καθέδρα ἐδήλου τοὺϲ ἐνδομυχοῦνταϲ καὶ ἐντὸϲ τῇ πόλει κατακλείϲτουϲ
Τρῶαϲ. οἱ δὲ βεβαιότερόν φαϲιν εἶναι τὰ διὰ τῶν καθεδρῶν ἢ ὅϲα πετόμενοι
ϲημαίνουϲιν ἄρνιθεϲ, ὥϲπερ γὰρ πετόμενοι μηνύουϲι ταχύτερον οὕτω πάντα
ἔϲεϲθαι, οὕτω καθεζόμενοι ποιοῦϲι
οῦϲι χρόνια καὶ παράμονα.
τὸ δὲ καὶ περιπέτεϲθαι τὴν νεοττιὰν τὴν μητέρα ἀεὶ καὶ μὴ πόρρω
ἀποχωρεῖν ἐδήλου, ὅτι καὶ οἱ ἐκ τῆϲ πόλεωϲ ἐξιόντεϲ αὐτόθι περὶ τὴν
πόλιν καὶ οὐ πόρρω χωρεῖν ἔμελλον, ἀλλὰ ζῆν περὶ αὐτὴν χρειοῖ ἀναγκαίῃ
πρό τε παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν κῶν (Θ 57). τὴν δὲ νεοττιὰν οὐ διέφθειρεν
ὁ δράκων, ὅτι οὐκ ἐξηλίφη
λίφη τέλοϲ ἡ πόλιϲ, ἀλλὰ μόνοι οἱ
ἐνοικοῦντεϲ, αὐτῆϲ μὲν μενούϲηϲ, τῶν δ’ ἐπελθόντων μετὰ τὴν ἀναχώρηϲιν
καὶ πόρθηϲιν ἐρημίαν φοβερὰν καταλελοιπότων καὶ πάντα εἰϲ λίθουϲ
περιϲτηϲάντων διὰ τὸ ἄπορον καὶ ἄψυχον τῆϲ χώραϲ, ἐγκαταλελειμμένηϲ καὶ
τῆϲ πόλεωϲ. ἅμα δὲ καὶ ὅτι ἡ ἀποϲτροφὴ τοῖϲ Ἕλληϲιν ἀντιτυπήϲ ἐϲτι καὶ
ϲκληρὰ ἐδήλου ὁ
ἀπολιθούμενοϲ δράκων· ἀπαλλάϲϲεϲθαι γὰρ
μέλλων ἤδη τῆϲ νεοττιᾶϲ ἐγένετο λίθοϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ὀδοῦ ἔτι ὤν. τὸ δὲ
δένδρον οὖν ἡ ὁδόϲ. ἀλλὰ καὶ ἡ πορεία τοῦ δράκοντοϲ οὐκ οὖϲα ὀρθὴ φύϲει
οὐδὲ εὐθεῖαν τὴν ὁδὸν τοῖϲ Ἕλληϲιν ἐϲήμαινεν, ὁποία ἐγένετο καὶ αὐτοῖϲ
ἀπιοῦϲί τε καὶ ὑποϲτρέφουϲιν. οὐδὲ τὸ ἐλελιξάμενοϲ πτέρυγοϲ λάβ εν (Β
316)
ἐϲτὶν ὡϲ πρὸϲ μαντείαν ἄχρηϲτον· ἐδήλου δὲ τὸν τρόπον
καθ’ ὃν τὴν Ἴλιον ἔμελλον ἐκπορθήϲειν οἱ Ἕλληνεϲ· οὐ γὰρ ἐκ τοῦ εὐθέοϲ
ἐκράτηϲαν
ἐξ Ἰλίου ἄλλα ἄλλωϲ ἀπώλετο, καὶ οἱ Τρῶεϲ οὐδένα καρπὸν
ἔϲχον, μεινάϲηϲ νάϲηϲ αὐτοῖϲ τῆϲ νεοττιᾶϲ ἐντὸϲ ἀκάρπῳ μὲν δένδρῳ
φύλλοιϲ δὲ πρὸϲ καιρὸν θάλλουϲιν, αὐτοὶ ἄρδην ἀπολόμενοι.
ὁ δράκων Ἀθηνᾶϲ ἱερόϲ, οἱ ϲτρουθοὶ Ἀφροδίτηϲ χρόνον τε δηϲῆμα
λοῦϲιν, ἐπεὶ πτηνὸϲ ὁ χρόνοϲ. ὁ δὲ λίθοϲ, ἐπεὶ οὐκέτι κίνηϲιν ἔλαβεν
ὁ πόλεμοϲ. καὶ τὸ μὲν ἐφ’ ὕψουϲ κεῖϲθαι τὴν νεοττιὰν τὴν ἠνεμόεϲϲαν
Ἴλιον. οἱ δὲ ὑπὸ τοῖϲ πετάλοιϲ νεοϲϲοὶ τὸ ὀλιγοχρόνιον τῶν Τρώων ·
μαραινομένων γὰρ ὅϲον οὔπω τῶν φύλλων ἀποπεϲοῦνται. ἡ δὲ ἐνάτη μήτηρ τῆϲ
ἐνναετηρίδοϲ τὸν ἔϲχατον ἀγῶνα ἐϲήμανεν. ἡ δὲ διὰ τοῦ
ὕδατοϲ πορεία τοῦ δράκοντοϲ τὴν δι’ ὕδατοϲ ἄφιξιν τῶν Ἑλλήνων. τὸ δὲ
περιλειφθῆναι τὴν νεοττιὰν τὸ μὴ παντελῶϲ ἠφανίϲθαι τὸν τόπον · οἰκεῖται
γὰρ μέχρι τοῦ νῦν. ἡ δὲ ἀπολίθωϲιϲ τὸ δυϲδιεξόδευτον τῶν νόϲτων ἢ ὅλου
τοῦ ἀγῶνοϲ παῦϲιν· οὐ γὰρ ἠμύναντο ἔτι τοῦ λοιποῦ τοὺϲ Ἕλληναϲ οἱ Τρῶεϲ.
ἢ ὅτι εἰϲ λίθουϲ περιϲτήϲεται τοῦ πολέμου
τὸ τέλοϲ.
δράκων (v. 308). τούτῳ
ἔνθ’ ἐφάνη (ibid.). ὅπου ἡμῖν ὤφθη ὁ δράκων. οὗτινοϲ δράκοντοϲ
350. v. ad ν. 370 (p. 38, 36).