GetPassage urn:cts:greekLit:tlg2034.tlg014.1st1K-grc1:2.2-2.350 urn:cts:greekLit:tlg2034.tlg014.1st1K-grc1:2.2-2.350

2. ἀγνοοῦϲί τινεϲ οἱ τὸν νήδυμον ὕπνον ἀποδιδόντεϲ τὸν ἡδύν. νήδυμο ἔϲτι δὲ νήδυμοϲ ὁ μὴ δύνων μηδὲ περιεχόμενοϲ ἀλλ’ αὐτὸϲ περιέχων. ἐξητήϲατο τὰρ τὴν λέξιν εἰπὼν ν δυμοϲ ἀμφιχυθείϲ (Ξ 253). κα αὐτὸϲ ὁ Ὕπνοϲ φηϲὶν ὄφρ’ ἔτι εὕδει Ζεύϲ, ἐπεὶ αὐτὸν ἐγὼ μαλακὸν περὶ κῶμα κάλυ ψα ( 359). καὶ ἔτι· περὶ δ’ ἀμβρόϲιοϲ κέχυθ’ ὕπνοϲ (B 19) τοῖϲι δ’ ἐφ’ ὕπν ον ἔχευε διάκτοροϲ Ἀργειφόντηϲ (Ω 445). διὸ καὶ οὕτωϲ λέγει· οὐδέ μιν ὕπνοϲ ᾕρει π ανδαμάτωρ (Ω 4).

τὸ δὲ ν ϲτερητικὸν καὶ ἐντὸϲ τῷ νήγρετοϲ ἥδιϲτοϲ θανά τῳ ἄγχιϲτα ἐοικώϲ (ν 80). καὶ ἐπ’ ἄλλων δὲ περιεχόντων καὶ κάτειληφότων τὸ ὅλον λέγει· ἀμφὶ δέ μιν θάνατοϲ χύτο (Π 114) τὸν δ’ ἄχεοϲ νεφέλη ἐκάλυ ψεν (P 591 ) θείη δέ μιν ἀμφέχυτ’ ὀμφή (B 41) θεϲπεϲίην δ’ ἄρα τῷ γε χάριν κατέχευεν Ἀθ ήνη (β 12). κέχρηται δὲ τῇ ϲυνθέϲει τῆϲ λέξεωϲ καὶ ἐντὸϲ τῷ λιμέν εϲ δ’ ἔνι ναύλοχοι αὐτῇ ἀμφίδυμοι (δ 846 ), δύο λέγων εἰϲ οὓϲ ἔϲτι δύνειν. ὅθεν καὶ οἱ δίδυμοι, δύο ἐκ μιᾶϲ καταδύϲεωϲ τῆϲ γαϲτρόϲ.

ἐναντίον δὲ δοκεῖ τὸ Δία δ’ οὖκ εὖχε ν ήδυμοϲ ὕπνοϲ τῷ ἔνθα καθεῦδ’ ἀναβάϲ. λύοιτο δ’ ἂν κατὰ λέξιν· καὶ γὰρ τὸ καθεύδειν ἐνίοτε δηλοῖ τὴν ψιλὴν κατάκλιϲιν ἐπὶ τῆϲ εὐνῆϲ, εἶπερ καὶ τὸ κοιμηθῆναι καὶ τὸ ἰαύειν. οὐ γὰρ ἂν ἔλεγεν· ὣϲ καὶ ἐγὼ πολλὰϲ μὲν ἀύπνουϲ νύκταϲ ἴαυον (1 325), καὶ πάλιν· Θὐρυν όμη δ᾿ ἄρα οἱ χλαῖναν βάλε κοιμηθέντι· ἔνθ᾿  Ὀδυϲεὺϲ μν ηϲτῆρϲι κακὰ φρονέων ἐνὶ θυμῷ κεῖτ’ ἐγρηγορόων (υ 4 6). τὸ δὲ πανὄφρα 4 ἔτι ζεὺϲ ἐπεὶ B⟩ 13.14 Ἀθήνη et κέχρηται Dindortium secutus dedi, in codice detrita sunt 15 ι ναύ in cod. detrita 16 καταδύϲεωϲ τῆϲ γαϲτρόϲ in cod. detrita, supplenda e schol. infra (ad lin. 16) collato 17 l ita incipit: ἐναντία δοκεῖ ταῦτα· ἄλλοι μέν ῥα θεοί τε καὶ ἀνέρεϲ ἱπποκορυϲταὶ εὗδον παντὸϲ νύχιοι Δία δ’ οὐκ εἶχε νήδυμοϲ ὕπνοϲ τῷ ἔνθα καθεῦδ’ ἀναβὰϲ πάρα δὲ χρυϲόθρονοϲ Ἥρη. λύοιτο δ’ ἄν κτλ. 18 λύοιτο δὲ κ. λ B⟩ 19. 20 καὶ τὸ — ὥϲ καὶ in B⟩ detrita 21 ἀύπνουϲ om. L 21.22 εὐρυν. γὰρ δ’ ἄρ’ ἐπὶ χλαῖναν βάλλε L 22. 23 ἔνθ’ ἐγρηγορόων BL. om ; sensu postulante addidi; eadem in scholio excerpto leguntur 1 —16 Eadem breviore forma ad δ 793 in codicibus DE Dindorfii, in D quidem praescripto Πορφυρίου (v. Dind. schol. Οd., praef. p. LIII), leguntur. Nibilominus esse in iis quae aliunde sumpta cum Porphyrianis coaluerint non negaverim. 16 ὅθεν καὶ oἱ δίδυμοι κτλ. cf. schol. A et B⟩ l c. (ad νήδθμος): Ἀρίσταρχός φησιν ἐκ τοῦ ὄύνω δύμος καὶ ἐκ ἐπεκτάσει νήδθμος ὅθεν καὶ oἱ δ;θδυμοι, δύο ἐκ μιᾶς καταδύσεως τῆς γαστρός . . . . (id. Lp f. 65ᵃ). 18 — p. 23, 3 † B l.c. ad ἔχε B⟩ 2 (id. Lp f.65a c.l. Δία δ’ οὐκ ἔχε): καὶ πῶς φησιν ἔνθ α κα θεῦδ᾿  ἀναβάς λύοι το δ ἂν κατὰ λέξιν· τὸ γὰρ εὕδειν ἰαύειν κεῖσθαι, καὶ ἐπὶ ψιλῆς ἀνακλίσεως λαμβάνονται, οἷον ⟨om. Lp⟩ πολ λ ὰς μὲν ἀύπν ους νύκ τας ἴαυον καὶ E ὐρ υνόμ η δ’ ἄρ’ πὶ χλ αῖνα ν βάλε κοιμηθέντ 〈om. h. vers. B〉 ἔνθ᾿  Ὀδθσεὺς μνηστῆ ρσ ⟨ἔνθα δ’ Ὀδυσσεὺς νύχιοι ἐϲτὶ δι’ ὅληϲ νυκτόϲ, ὥϲτ’ ἐγχωρεῖ τὸν μὲν διὰ μέρουϲ ὑπνῶϲαι τοὺϲ δὲ δι’ ὅληϲ. τὸ δὲ νήδυμο ϲ ὕπνοϲ ἐϲτὶ βαθύϲ, ὥϲτε δύναιτ’ἂν ὑπνῶϲαι μὲν μὴ βαθεῖ δὲ ὕπνῳ.

8 sqq. ἀποροῦϲι πῶϲ καὶ ὁ Ζεὺϲ οὐκ ἀληθεύει, ὑπιϲχνούμενοϲ νῦν*B f. 19ᵇ  ad πανϲυδίη (ν. 12). γάρ κεν ἕλοι πόλιν εὐρυάγυια ν (v. 12), καὶ ὁ Ἀγαμέμνων ἀπατᾶται καὶ ὁ ὄνειροϲ ὀλοόϲ. ὀλοὸϲ μὲν οὖν ὁ ὄνειροϲ, ὅτι οὐ ϲαφήϲ, Ἀγαμέμνων δὲ νήπιοϲ, ὅτι ἀφροϲύνηϲ ἡ ἀπάτη γίνεται· τὸ γὰρ νῦν κεν ἕλοι Πριάμοιο πόλιν εἰϲ μίαν περιέϲτηϲε ?, περϊέϲτγ, suprascript. η, cod. ἡμέραν. καὶ ὅτι οὕτωϲ ὑπέλαβε καὶ ἤκουε τὸ νῦν δηλοῖ τὸ ἐπιρρηθὲν αὐτῷ· φῆ φή, duae litt. eras, γὰρ ὅγ’ αἱρήϲειν Πριάμου πόλιν ἤματι κείν ῳ ν ήπιοϲ (v. 37 ). Ζηνόδοτοϲ δὲ παριϲτὰϲ τὴν τοῦ Διὸϲ ἀλήθειαν φηϲὶ κατ’ ἐκείνην ἑαλωκέναι τὴν ἡμέραν τὴν Ἴλιον· ὅτε γὰρ οἱ ὅρκοι ϲυνεχύθηϲαν, ἡ πόλιϲ ἀπώλετο· ἐντὸϲ γὰρ τῷ παραϲπονδῆϲαι παραϲπονδίϲαι cod. τὸ μηκέτι ϲωθῆναι κατεψηφίϲθη. Ἀ πίων δέ φηϲιν ὅτι πρότερον ἐνδοιάζων ὁ Ζεὺϲ κατ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἐπέτρεψε τῇ Ἥρᾳ τὸν τῆϲ Τροίαϲ ὄλεθρον· διὸ καὶ κατῆλθεν ἡ Ἀθηνᾶ, τῇ τῶν ὅρκων ἀνατροπῇ ϲυναναϲτρέφουϲα τοὺϲ Τρῶαϲ (Δ 73). ἔπειτα ἐρρήθη πανϲυδίῃ ἐξάγειν τοὺϲ Ἕλληναϲ, ὁ δὲ παρῆκεν ο μικρὰν μικροῦ cod., corr. Vill. μερίδα τὴν τοῦ Ἀχιλλέωϲ. πῶϲ οὖν ἀληθεύει καὶ ἐντὸϲ τῷ ἐπέγναμ ψε γὰρ ἅπανταϲ Ἥρη λιϲϲομένη (v. 14); καὶ τοῦτο ἀληθέϲ· πέπεικε γὰρ ἡ Ἥρα· φηϲὶ γάρ · 1 B⟩ detrit. διὰ μέροϲ B⟩ 2 δι’ ὅληϲ — ἐϲτὶ B⟩ detrit. μηστῆρσι Lp⟩ κακὰ φρο νέων ἐνὶ θ υμῷ κ εῖτ ἐγρη γορόων. oἱ μὲν ἄλλοι παννύχιοι εὗδον, Ζεὺς δἓ οὐ παννύχιος ⟨ὁ δὲ ζ. oὐ πανν. Lp, addens ἀλλ’ ἐπ’ ὀλίγον ⟩. Sequntur in B⟩ verba ex altero fonte petita: διδαχὴ δέ ἐστιν ὅτι καὶ θεοῖς πρὸς σκέψιν ε ὔθετον νὺξ κτλ. † A f. 24 Β 2 (id. L. f. 24a): πῶς ἐντὸϲ τῇ A εἰπὼν 〈εἰπόντα L〉 τὸν Δία καθεύδειν νῶν φησ Δία δ’ οὐκ ἔχε ⟨εἶχε L⟩ ν ή δυμος ὕπνος λέγομεν δὲ 〈om. L〉ἡμεῖς ὅτι. ἐκάθευδε μὲν ἀλλ᾿  ἐπ’ ὀλίγον ἐκαθεύδησε καὶ 〈om. L〉 oὐ διὰ πάσ τῆς νυκτὸς ὡς οἱ ἄλλοι , μεριμνῶν ⟨ὡς κ αὶ oἱ αλλοι καθεύδουσιν L⟩. 4 Cf. Plat. rp. Il, p. 383 A . 7 B⟩ f. 20 ad νήπιος B⟩ 38 (id. Lp f. 65b  c. l. νήπιος): νήπιος ⟨om. Lp⟩ ὁ Ἀχαμέμνων, ὅτι τὸ νυν ἐπὶ μιᾶς ἡμέρας ἐνόμισεν. 11 sqq. † B⟩ f 19ᵇ ad νῦν Β 29 (id Lp f. 65b c. l. νῦν γάρ κεν): ἐκείνη γὰρ ἡμέρα πεπόρθηκε τὴν πόλιν διὰ τὴν τῶν ὅρκων παράβασιν. 18 † Paris. 2556 Β 12 ap. Cramer., An. Par. Ill, p. 147 (c. l. πανσυδίῃ: . . . . ζητεῖται δ ποίαν αἰτίαν ψευδόμενον παρεισάγει ὁ ποιητὴς κατὰ τὴν ἐπαγγελ ίαν τῆς Ἰ λίου πορθήσεως τὸν Δία; καί φαμε ὅτι oὐ ψεύδεται ἀλλ᾿  Ἀγαμέμνων πεπλ άνητ αι· μὲν γὰρ ἔφη θωρ ῆξαί ἑ κέλ υ ε πα νσυδίῃ ὁ δὲ τὸ μέγιστον μέρος παραλιπὼν τὴν Ἀ χι λ λέως ουμμαχίαν εἰκότως τῆς ἐλπίδος ἐσφάλη, μ νοήσας τὰς του θεοῦ φωνάς. Idem fere ibid p. 146, 11 et cod. 2767 ibid. p. 187, 19. Respicit hanc solvendi rationem P Proculus ad Plat. Remp., p. 381 ed. Bas., τοὺ ἐξηγητάς afferens. ὃϲ τό τ’ ἔμοιγε καὶ Ἥρῃ ϲτεῦτ’ ἀγορεύων Τρωϲὶ μαχήϲεϲθαι (ε 832). τὸ οὖν νέφοϲ τοῦ Ἄρεωϲ ἔταξε κατὰ πλήθουϲ.

*B f. 19ᵇ. cohaerens cum scholio. ad Γ 98 sqq. edendo.

ἀπρεπὲϲ δὲ τὸ λέγειν παν ϲυδίη· νῦν γάρ κεν ἕλοι ἕ cod. Τώων πόλιν εὐρυά γυιαν (v. 12). τὸ γὰρ ψεύδεϲθαι τὸν Δία αἱρήϲειν μέλλοντα τὴν πόλιν ἄτοπον. ἡ δὲ λύϲιϲ ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ· οἱ μὲν, ὅτι τὸ νῦν δηλοῖ πλείω, ἐντὸϲ οἷϲ περιέχεται οὐ μόνον τὸ τήμερον ἀλλὰ καὶ ἐντὸϲ τούτῳ τῷ χρόνῳ. οἱ δὲ, ὅτι τὸ πανϲυδίῃ ϲημαίνει μετὰ πάντων, ὥϲτε παραλιπὼν τὸν Ἀχιλλέα ἥμαρτε μέν. οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ ἔθουϲ· καὶ γὰρ ϲτρατηγοῖϲ καὶ βαϲιλεῦϲι ϲυγκεχώρηται εἰϲ τὸ πρόϲφορον ψεύδεϲθαι· καὶ δὴ καὶ τὸν Δία εἰϲάγει τοιοῦτον τῷ ἔθει ἑπόμενον.

*Β f. 20ᵇ ad πειρήϲομαι.

73. διὰ τί ὁ Ἀγαμέμνων ἀπεπειρᾶτο τῶν Ἀχαιῶν, καὶ οὕτωϲ ἔπραξεν ὥϲτε ὀλίγου τὰ ἐναντία ϲυμβῆναι ἢ ἐβουλεύετο: καὶ τὸ κώλυμα ἀπὸ μηχανῆϲ· ἡ γὰρ Ἀθηνᾶ ἐκώλυϲεν· ἐϲτι δὲ ἀποίητον τὸ μηχάνημα λύειν ἄλλωϲ εἰ μὴ ἐξ αὐτοῦ τοῦ μύθου. φηϲὶ δὲ ὁ Ἀριϲτοτέληϲ, ποιητικὸν μὲν εἶναι τὸ μιμεὶϲθαι τὰ εἰωθότα γίνεϲθαι καὶ ποιητῶν μᾶλλον τὸ κινδύνουϲ παρειϲάγειν. εἰκὸϲ δὲ καὶ ἐκ λοιμοῦ πεπονημένουϲ καὶ τῷ μήκει τοῦ χρόνου ἀπαυδήϲανταϲ, καὶ τοῦ Ἀχιλλέωϲ μετὰ τῆϲ οἰκείαϲ δυνάμεωϲ ἀποϲτάντοϲ, καὶ αὐτοῦ ἀφαιρεῖϲθαι ἐντὸϲ τῇ ἐκκληϲίᾳ τὴν Βριϲηΐδα λέγοντοϲ εἰϲ φόβον τῶν ἄλλων· ϲτυγέει δὲ καὶ ἄλλοϲ ἶϲον ἐμοὶ φάϲθαι καὶ ὁμοιωθήμεναι ἄντα (Α 186), καὶ θορύβου γε ἐκ τῆϲ ἐξαναϲτάϲεωϲ τοῦ Ἀχιλλέωϲ γεγονότοϲ, μὴ εὐθὺϲ παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν ἔξοδον, ἀλλὰ πειραθῆναι ἡγήϲαϲθαι δεῖν εἰ οὕτωϲ ἔχουϲιν. εἰ γὰρ ἄνευ πείραϲ πολεμεῖν ἐκέλευε τοὺϲ οὕτω διακειμένουϲ, ϲυνέβη δὲ ἀντειπεῖν τινάϲ, ἀνάϲτατον ἐγίνετο τὸ πᾶν ἔργον καὶ ἐπανάϲταϲιϲ πάντων, καὶ λοιπὸν ἡ δέηϲιϲ τοῦ βαϲιλέωϲ, ἡ κόλαϲιϲ τῶν ἀπειθούντων. ἀναγκοία οὖν ἡ πεῖρα μετὰ τοῦ ἐναντιοῦϲθαι παραγγεῖλαι τοὺϲ ἡγεμόναϲ, ἐντὸϲ ᾧ αὐτοὺϲ φθάϲαϲ ἐναντίουϲ παρακαλεῖ γενέϲθαι τῆϲ αὑτοῦ εἰϲ ἀπόϲταϲιν τοῦ πολέμου πείραϲ. προληφθέντεϲ γὰρ ταῖϲ πρὸϲ αὐτὸν ὁμολογίαιϲ, ἄτοποι εὑρίϲκονται μὴ κωλυταὶ γινόμενοι, ὥϲπερ ϲυνέθεντο, ϲυμπράκτορεϲ δὲ τῶν φευγόντων. ὅθεν καὶ τῷ Ὀδυϲϲεῖ εὐλόγωϲ λείπεται ἡ πρὸϲ τοὺϲ τοιούτουϲ ἐπίπληξιϲ, ἐπὰν λέγῃ· ἐντὸϲ βουλ ῇ δ’ o ὐ 11 scholio in cod. praemittitur Ἀριϲτοτε 12 ϲυμβουλεύειν cod.,corr. Bkk. 13 μαχανῆϲ cod. 14 εἰ om cod , addidit Vill 15 ποιητέων?  20 γε pro τε conieci 2 Quae de νέφος quod perhibetur Ἄρεως dicta sunt non expedio Nisi error aliquis latet aut multa exciderunt, scriptura loci alicuius innui videtur (an Zenodotea?) ad nos neque per codices neque scholia propagata. 16 sqq † Alterum B⟩ h v., scholio quod supra edidimus verbis καὶ ἄλλως praemissis subiunctum (L f. 26ᵖ Π , c. l πρῶτα δ’ ἐγὼν ἔπεσ πειρήσομαι) ἄλογον τὰ πειράζειν· εἰ γὰρ ἑτέρως ⟨ ἐτέρους L ⟩, ὥσπερ καὶ ἐγένετο, τὸ πλῆθος ἔνευσεν, ἀπώλετο ἂν πάντα τὰ πράγματα. λύεται δὲ ἐκ τῆς λέξεως ·  προησψάλισται 〈—το L〉 γάρ·  ὑμ εῖς δ 〈om. L〉 ἄλλοθεν αλ o ἐρ ητύ ει ν ἐπέεσσιν συνέφ ερε γὰρ πεῖρα διὰ τὸν κ αιρόν, ἀφεστῶτος τοῦ Ἀχιλλέως καὶ τοῦ πλ ήθους ὑποπτευομένου. Aliter Paris. ap. Cramer., A. P. Ill, p. 148. 11 πάντεϲ ἀκούϲαμεν οἷον ἔειπε ( Β 194). τὸ μὲν οὖν αὐτὸν παραγράφειν καλεῖν οὕτωϲ ἔχονταϲ πολεμεῖν ἐπίφθονον ἦν, ἐκέλευϲε δ’ αὐτοῦ λέγοντοϲ, ὡϲ δεῖ ἀπιέναι, τοὺϲ ἄλλουϲ κωλύειν· ὑμεῖϲ δ’ ἄλλοθεν ἄλλοϲ ἐρητύειν ἐπέεϲϲιν (v. 75). ϲυνέβη δὲ ἃ εἰκὸϲ ἦν, διά τε τὸ ὀργᾶν καὶ τὸ μὴ εἰδέναι εἰ ἀπεπειρᾶτο ἀϲμένωϲ ἀκοῦϲαι καὶ φθάϲαι ἀναϲτάνταϲ πρίν τινα τῷ Ἀγαμέμνονι ἀντειπεῖν. ὁ οὖν Ἀγαμέμνων ὀρθῶϲ ἐβουλεύϲατο· οὐ γὰρ δεῖ ἐκ τῶν ἀποβαινόντων κρίνειν τὸ ὀρθῶϲ, ἀλλ’ ἐκ τοῦ πῶϲ κατὰ λόγον ἦν ἀποβῆναι· πολλὰ γὰρ παραλόγωϲ ἐπιπολλῆϲ τυγχάνει, εἴπερ γε καὶ κατορθοῦται· καὶ οἱ Ἀχαιοὶ ἀνέϲτηϲαν πρίν τινα ἀντειπεῖν. τί γὰρ ἔφη ἐγὼ μὲν ἐρῶ ὅτι δεῖ φεύγειν, ὑμεὶϲ δ’ ἄλλοθεν ἄλλοϲ ἀντιλέγετέ μοι πρὸϲ τοῦτο, οὐ προϲδοκήϲαϲ ὅτι πρὶν ἀντειπεῖν αὐτῷ ἔϲται τι τῶν ἀτόπων, οὐδ’ ὅτι τὸ πλῆθοϲ ἅμα τῷ φᾶναι αὐτὸν ἀΐξει ἐπὶ τὸ ῥηθέν. ἄμα δὲ καὶ ὁ ποιητὴϲ ἀγωνιᾶϲθαι πεποίηκε τὸν ἀκροατήν· τό τε γὰρ ἀποβῆναι καὶ τὸ πάλιν εἰϲ ὀρθὸν ἐλθεῖν τραγικόν, καὶ τοῦ ποιητοῦ ἐπιβολὴ ἔνογκοϲ. ἡ δὲ λύϲιϲ οὐκ ἀπὸ μηχανῆϲ· ὅταν γὰρ διὰ τῶν εἰκότων γίγνηται, οὐ μηχανὴ τοῦτ’ ἔϲτιν, ἅμ’ ὅτε πρόϲκειται ται θεόϲ. ἀλλὰ τοῦτ’ εἰπ ὼν ὃ εἰκὸϲ ἦν αὐτοῖϲ γίνεϲθαι. εἰϲ θεὸν ἀνέθηκε τὸν Ὀδυϲϲέα διανοηθῆναι ταῦτα δρᾶν ἃ πρᾶξαι ἂν εἰκόϲ ἐϲτιν, ὡϲ τὸ καὶ φεύγειν ἐντὸϲ νηυϲὶ πολυκλήϊϲι κελε ύϲω· ὑμεῖϲ δ’ ἄλλοθεν ἄλλοϲ ἐρητύειν. ἢ οὐ τοὺϲ φεύγονταϲ ἐρητύειν κελεύει (οὐδὲ γὰρ ἤλπιζε τοῦτ’ ἔϲεϲθαι), ἀλλ’ ἐμοὶ ἀντιλέγειν, ἐπέχειν καὶ μένειν ϲυμπλεκόμενον βουλεύονταϲ, καὶ τοῦτο ποιοῦνταϲ πρὸϲ ἐμὲ διδάϲκειν ὡϲ χρὴ μένειν καὶ μὴ τοῖϲ ὑπ’ ἐμοῦ ῥηθεῖϲι περὶ φυγῆϲ πείθεϲθαι.

82. ἀπρεπὲϲ εἶναι δοκεῖ τὸ οὕτῳ κολακεύειν, ὡϲ τὰ μὲν τῶν ἄλλων*B f.21a ad εἰ μέν τιϲ. λων ὀνείρατα ψευδῆ λέγειν, μόνον δὲ τὸ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ ἀληθέϲ. λύεται δὲ κατὰ λέξιν. οὐ γὰρ εἶπεν, εἴ τιϲ εἶδεν ὅτι ψευδὲϲ ἐθεάϲατο, ἀλλ’ εἴ τιϲ εἶπε τάχ’ ἂν πρὸϲ χάριν ἐδόκει πλάϲαι· νῦν δὲ αὐτὸϲ ἑαυτὸν οὐκ ἂν ἐξαπατῴη ἐξαπατοίη cod..

88. τὸ νέον ἐρχομενάων ἀποδεδώκαϲιν ἀντὶ τοῦ νεωϲτὶ ἐρχομένων*B f. 21a ad νέον. μένων ἀεί, ὡϲ τὸ κεῖνοϲ γὰρ νέον ἄλλοθεν εἰληλούθει (γ 318).vat. ζητ κϛ΄ (reet. 27). 12 ϲod. οὔθ’, corr. Dind φᾶναι cod 17. 18 ἀνέθηκε correxi ex ἀντέθηκε 19 πολυκληῖϲι cod. 2 sequitur: καὶ ἄλλωϲ. ἄλογον τὸ πειράζειν κτλ , v. supra ad p. 24, 16 29 Vatic inc : ἠύτ’ ἔθνεα εἰϲι μελιϲϲά ων ἀδινάων π. . .ηϲ ⟨V 2 in marg. έτρ ⟩ ἐκ γλαφυρῆϲ αἰεὶ νέον ἐρχομενάων. τὸ νέον ἐρχομενάων ἀποδεδώκ. . . . ⟨V2 mg. καϲιν ⟩ ἀντὶ τοῦ νεωϲτὶ ἀεὶ ἐρχομένων 30 εἰλήλουθεν V 10 — 23 † B⟩ f. 21 ad ἐρητύειν B⟩ 75 (id. L. f. 26 s. l., Lp f. 66 c l. ἐρητύ- s ιν): οὐκ ἐκείνους φεύγοντας , ἀλλ ἐμὲ ταῦτα λέγοντα. οὐ γὰρ ᾤετο τοσοῦτον ταχέως ⟨ταχαίως Lp⟩ ἀναπτερωθῆναι πρὸς φυγὴν αὐτούς. 13 Cf. p. 26, 27. 24sqq. † Eust. A, p. 175, 34 sqq — Aliter Paris. ap. Cramer., A. P. III. p. 148, 17 sqq. 29 νέον pro νεσιστί Aristarchus accepisse videtur, v. Lehrs, Ar. p. 151 . (rect. 27 ). τί οὖν ἐϲτι τὸ νεωϲτί ἐξηγούμενοί φαϲιν, ὅτι τὰϲ πτήϲειϲ οὐ διηνεκεῖϲ ποιοῦνται, ἀλλ’ εἰϲ βραχύ, ὥϲτε φανταϲίαν ἀεὶ παρέχεϲθαι ὡϲ ἀρτίωϲ ἐξορμωμένων. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ τὴν ὥραν μηνύειν μᾶλλον ὅτε πέτονται, πέτονται δὲ τοῦ ἦροϲ αἰεί, νέον δὲ τὸ ἔαρ ἐκάλουν καὶ νέον ἔτοϲ ἀπὸ τοῦ ἦροϲ προϲηγόρευον. αὐτόϲ τε ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἐκ πλήρουϲ ἔφη ἔαροϲ νέον ἱϲταμένοιο μένοιο (τ 519), πατέρα τε τῶν καιρῶν τὸν χειμῶνα Πυθαγόραϲ καλεῖ. αὗται οὖν κατὰ τὸ νέον ἔαρ ἔρχονται. ὅτι γὰρ τὸ ἔαρ δηλοῖ, ἐπάγει βοτρυδὸν δὲ πέτονται ἐπ᾿  ἄνθεϲιν εἰαρινοῖ ϲιν (B 89). θαυμάϲαι δὲ ἔϲτι Ζηνόδοτον τὸ βοτρυδόν ἐκλαβόντα ἐοικότωϲ βότρυϊ τῷ ὀρνέῳ, ὅπερ αὑτὸ ϲυϲτρέφει ἐντὸϲ τῇ πτήϲει. οὐδεὶϲ γὰρ τῶν παλαιῶν οὐδ’ Ἀριϲτοτέληϲ βότρυν ζῶον ἔγραψε, κέχρηται δὲ Ὅμηροϲ ἐπ’ ἀμπέλου λου τῷ βότρυοϲ ὀνόματι· μέλανεϲ δ’ ἀνὰ βότρυεϲ ἦϲαν (Σ 562). βοτρυδόν οὖν τὸ ἐοικότωϲ βότρυϊ ϲταφυλῆϲ, κατὰ ϲυϲτροφὰϲ γὰρ πέτονται. τονται. τάχα δὲ καὶ ὅτι ἐντὸϲ ϲχήματι βοτρύων ἐκκρέμανται τῶν ἀνθέων, τῶν ῥαγῶν τὴν τραχύτητα μιμούμενοι τῷ πολλὰϲ καθ’ ἑνὸϲ ἐκκρέμαϲθαι. ἐπὶ μὲν οὖν τῶν μελιϲϲῶν τὸ βοτρυδόν λέγει, ἐπὶ δὲ τῶν Ἑλλήνων, οἷϲ τὰϲ μελίϲϲαϲ παραβέβληκεν, ἰλαδὸν εἰϲ ἀγορήν (Β 93), κατὰ ἴλαϲ καὶ ϲυϲτροφάϲ, ὅτι ὡϲ ϲυνήθειϲ καὶ τῆϲ πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἑταιρείαϲ εἴχοντο. ἰϲοδυναμεῖ οὖν ἄρα τὸ ἰλαδόν τῷ βοτρυδόν.

B f. 22ᵇ ad κινήθη. Lp f.67b c.l. ὡϲ κύματα

144 sqq.διὰ τί δὲ, προειπόντοϲ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ ἐντὸϲ τοῖϲ προβεβουλευμένοιϲ ὑμεῖϲ δ ἄλλοθε ἄλλοϲ ἐρη τύε ιν ἐ πέεϲϲιν (V. 75), ὁρμηϲάντων τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ τὰϲ ναῦϲ, οὕτε Ὀδυϲϲεὺϲ οὔτε ἄλλοϲ οὐδεὶϲ τοῦτο ἐποίηϲε ταχέωϲ, ἀλλ’ ὁ μὲν ἕϲτηκεν ἁπλῶϲ μονονουχὶ ουχὶ ἁπτόμενοϲ τῆϲ νηόϲ, οἱ δὲ ἐπὶ τῆϲ ἐκκληϲίαϲ μένουϲι, καὶ παραγράφειν γίνεται ἡ Ἀθηνᾶ ὥϲπερ καθεύδοντα ἐγείρουϲα τὸν Ὀδυϲϲέα; ἢ ὅτι οὐχ οἷόν τε ἦν ὁρμηϲάντων παραχρῆμα ἐπέχεϲθαι αὐτούϲ, θορύβου κατέχοντοϲ τοϲούτου· θεατὰϲ γοῦν ἡμᾶϲ ποιῶν τῆϲ τότε ἀταξίαϲ αὐτῶν ἐπιτραγῳδεῖ ταῦτα τὰ ἔπη· κινήθη δ’ ἀγορὴ ὡϲ κύματα (v. 144). 1 τί οὖν ⟨ὖν humiditate deleta V2 rescripsit⟩ V 1. 2 οὐ — ἐπὶ βραχύ (sic) in cod. hum. deleta rescripsit V2 2 αἰεὶ παρέχειν V 2. 3 litterae quae inter ἀρ (ἀρτίωϲ) et τὴν ὥραν in V exstabant tinctura adhibita deletae sunt 3 μ.νὐειν ⟨η a V sprascrpt.⟩ ὅτε πέτονται μᾶλλον V 4 ν.ον V τοῦ ἔαροϲ v 5 αὐτὸϲ δὲ ἐκπλήρω. ἔφη V pro νέον legendum videtur νέου 6 τὸν καιρῶν ρῶν V 7 .ὖται οὖν κατ. .έον ἔαρ V 8 ἐ. .νθεϲιν 〈 π et α a V2 suprascrpt.⟩ 10 ὃ ἑαυτὸ V 11. 12 ἐπ’ ἀμπέλῳ τ. βότρυϲ ὀνόματι V 15 καθ’ om. V ἐκκρεμᾶϲθαι B⟩ 17 ἰλαδὸν φηϲὶν εἰϲ ἀγορὴν V 18 ϲυνήθειϲ correxi, B⟩ ϲυνηθείαϲ. θείαϲ. Εxtrema enim V ita: ϲυϲτροφάϲ. ἰϲοδυναμεῖ ἄρα τὸ ἰλαδόν τῷ βοτρυδόν. δηλοῖ δὲ τὸ ὡϲ ϲυνήθωϲ καὶ τῆϲ πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἑταιρίαϲ εἶχον. 20 B⟩ inc.: ὥρμηϲε. μακρὰ δὲ τὰ ὑψηλά, ἤτοι τὰ ἐκ βάθουϲ κινούμενα. ϲυνωθοῦνται γὰρ ἄλλα ἐπ’ ἄλλοιϲ, ὡϲ πάϲηϲ ἐκ βυθοῦ ταραϲϲομένηϲ τῆϲ θαλάϲϲηϲ. διὰ τί δὲ κτλ. Lp inc.: διὰ τί προειπ. 22. 23 οὕτε ἄλλοϲ οὐδεὶϲ οὔτε ὁδ. Lp 23. 24 μόνον οὐχ Lp 24. 25 καὶ ἡ ἀθ. παράγει ἀπὸ μηχανῆϲ Lp 25 τὸν ὁδ. ἐγείρουϲα Lp 27 τοιούτου Lp θεατὰϲ οὖν ἡμᾶϲ ποιῶν τῆϲ ἀταξίαϲ Lp 27 Cf. p. 25, 13. διὸ Ὀδυϲϲεύϲ, μετὰ Νέϲτορα ϲυνέϲει προὔχων, ἵϲταται μὴ καθέλκων τὴν ναῦν, διὰ τούτου δεικνὺϲ ὃ ἐβούλετο καὶ τοὺϲ ἄλλουϲ ποιεῖν. ἔϲτι δὲ Ὀδυϲϲεὺϲ ἱκανώτεροϲ Nέϲτοροϲ πάντα πρᾶξαι τὰ διὰ ϲώματοϲ, τῶν δὲ ἄλλων ϲυνετώτεροϲ. διὸ πρὸϲ τοῦτον ἡ Ἀθηνᾶ ἥκει· οὐ γὰρ πιθανὸν θεοῦ δίχα παυθῆναι τοιοῦτον θόρυβον.

145. τὸ Ἰκάριον πέλαγοϲ πολύκυκόν ἐϲτι καὶ ταραχῶδεϲ, τῇ μὲνL f. 29a, II, c. l. πόντου Ἰκαρίοτο. Cf. Scor. ap. Dind. IV, p 410, II. ἀναϲπωμένου τοῦ ῥόθου περὶ Ἄμπελον ἀκρωτήριον τῆϲ Ϲάμου ϲάμηϲ L καὶ ἀνακοπτομένου ταῖϲ Κορϲεαῖϲ κύρϲαιϲ L, κόρϲαιϲ Dind., ἐπεγειρομένων δὲ τε L καὶ διὰ om. L τὰϲ τῶν ἀνέμων ἐκβολὰϲ ἐπἀλλήλων κυμάτων, περιβεβλημένων πανταχόθεν ὧδε τῷ πελάγει νήϲων ἀπλέτων· τῇ μὲν Nάξου τε καὶ Πάρου καὶ ἐπάρου L, τῇ δὲ ἀντιπέραϲ Ὠλιάρου ἀντιπέρα ϲωλιάρου L. τε καὶ Μελάντου ϲκοπέλων καὶ Δήλου δήλων L καὶ Μυκόνου· καὶ ἀναθλίβοντοϲ τὰϲ νήϲουϲ τοῖϲ ἑαυτῶν τόνοιϲ τοῦ Αἰγαίου πελάγουϲ τῆϲ τε ἐπικειμένηϲ Ἰκαρίαϲ καρίδοϲ L νήϲου καὶ πανταχόθεν κυμαινομένηϲ. ἀγριαίνει δὲ ὅλον τὸ πέλαγοϲ ὁ ἐπικείμενοϲ κρημνὸϲ ϲκοπελώδηϲ τε ὢν καὶ ἀγχιβαθήϲ ἀγχίβαθοϲ βαθοϲ L. ταῦτα δὲ καὶ Ὃμηρον ἀκριβῶϲ ἐπιϲτάμενον τὸν τῶν Ἑλλήνων λήνων τάραχον ἀποπλεῖν διεγνωκότων εἰϲ τὰϲ πατρίδαϲ παρεικάϲαι. παρεικάϲθαι, ϲθαι e corr., L εἰπόντα τὸν Ἀγαμέμνονα add. L, quae delenda sunt· κινήθη δ’ ἀ γορὴ ὡϲ κύμα τα μακρὰ θαλάϲϲηϲ πόν του Ἰκαρίοιυ, τὰ μέν τ’ Εὖρόϲ τε Nό τοϲ τε ὤρορ’ ὤρορεν L ἐ παΐξαϲ πατρὸϲ Διὸϲ ἐκ νεφελάων ἐκ διὸϲ πατρὸϲ νεφ. L. καὶ Οἱ ἄνεμοι δὲ, φηϲὶ, χειμέριοι, καὶ ἀντίπαλοι Εὖρόϲ τε Νότοϲ τε ταῖϲ τοῦ Ἑλληϲπόντου ἐκβολαῖϲ, ἔνθα δὴ ἀναθλιβόμενον τὸ Ἰκάριον ἀνοιδαίνει δαίνει πέλαγοϲ.

169. ad ψ 269.

183. ἀπρεπὲϲ εἶναι δοκεῖ τὴν χλαῖναν ἀποβαλόντα μονοχίτωνα*B 23b s. signo. θεῖν τὸν Ὀδυϲϲέα διὰ τοῦ ϲτρατοπέδου, καὶ μάλιϲτα οἷοϲ Ὀδυϲϲεὺϲ εἶναι 1 μετὰ τὸν νεϲτ. Lp 2 ἐπιδεικνὺϲ Lp 3 Νέϲτοροϲ om. Lp διὰ τοῦ ϲώματοϲ Lp 4 ἐλήλυθεν ἡ ἀθ. οὐ γὰρ δίχα θεοῦ πιθ. τοϲοῦτον καταϲτέλλεϲθαι θόρυβον Lp 27 in cod. Lips. lemmati praemissum ἀριϲτοτλ. ⟨τλ supra o scriptis ⟩; idem nomen scholio P adscriptum 2 Cf. p. 32, 13 6 sqq. Scholium ab usitata quaestionum forma prorsus discrepans nemo huc referret, nisi a codicibus Porphyrio nominatim tribueretur. Quod nisi quis transcribentum errore factum esse probaverit, statuendum est, fragmentum esse scriptoris nescio cuius quod Porphyrius quaerens, cur Icarium maxime mare poeta commemoraret, attulerit unde simul apparet, cur lin. 17 sqq oratione quae dicitur obliqua utantur. 2 sqq. † B f.23 ad θέειν Β  183 (id. Lp f. 68 c.l ἀπὸ δὲ χλαῖνα): . . . . ἀπέβαλε βαλε δὲ τὴν χλαῖναν ἢ διὰ τὸ εὐπερίσταλ τον διὰ τὸ ἐπιστρέφειν τῇ παρκδόξῳ δόξῳ θέᾳ τοὺς πολλούς, ἵνα ταπεινὸς ὑπηρέτης εἶναι δοκῇ ⟨δοκῇ εἶναι Lp⟩ τῶν βασιλικῶν δογμάτων. οἱ δέ, ὅτι ἀπὰ τῆς σπουδῆς αὐτομάτως πέπτωκε. κ αὶ περὶ Ἀγαμέμνονος δὲ ἑτέρωθί φησι πορφ ύρεον μ έγκ φᾶρος ⟨φάρος Lp⟩ L f. 30b, II. Lp f. 68a c. l. χλαῖνα. βάλε.ὑπείληπται. φηϲὶ δ’ Ἀριϲτοτέληϲ, ἵνα διὰ τὸ τοῦτο θαυμάζειν ὁ ὄχλοϲ ἐτιϲτρέφηται καὶ ἐξικνῆται ἡ φωνὴ ὡϲ ἐπὶ μεῖζον, ἄλλου ἄλλοθεν ϲυνιϲτάντεϲ οἷον καὶ Ϲόλων λέγεται πεποιηκέναι , ὅτε ϲυνῆγε τὸν ὄχλον περὶ Ϲαλαμῖνοϲ. ἄλλοι δέ, ὅτι ἐμπόδιον ἦν αὐτῷ πρὸϲ τὸν δρόμον ἡ οἱ δέ, ὅτι ταπεινὸν αὑτὸν καὶ ὑπηρέτην τῶν Ἀγαμέμνονοϲ πραγμάτων δεῖξαι βούλεται. οἱ δέ, ὅτι τὸ ϲκῆπτρον λαμβάνει μετιὼν τὸ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ, ὥϲτε τὴν ἐξουϲίαν ἔχων τὴν βαϲιλικὴν τὸ οἰκεῖον ϲχῆμα τῆϲ ἀξίαϲ περιεῖλεν. οἱ δέ, ὅτι τρέχοντοϲ αὐτοῦ πεϲεῖν αὐτομάτωϲ μάτωϲ ϲυνέβη.

οἱ δέ, ὅτι τὴν ϲπουδὴν ἐπιδεῖξαι θέλων διὰ τῆϲ πτώϲεωϲ τῆϲ χλαμύδοϲ ἥτιϲἐγεγόνει. οἱ δὲ μᾶλλον ϲυντίθενται, ὅπωϲ ἐπιπολλῆϲ ϲτρέψῃ τὸ πλῆθοϲ πρὸϲ ἑαυτὸν ἀπὸ τῆϲ περὶ τοῦ φεύγειν ταραχῆϲ ἐπέχων έχων διὰ τοῦ ξενιϲμοῦ, ὡϲ καὶ τὸν Ἀγαμέμνονα ἑτέρωθί φηϲι (Θ 271 ) πορφύρεον μέγα φᾶροϲ ἔχοντα παρακελεύεϲθαι τοῖϲ Ἕλληϲιν. τὸ δὲ ϲκῆπτρον λαμβάνειν ἔοικε παρὰ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ, ἤτοι ἵνα τὰ τῷ βαϲιλεῖ δοκοῦντα φαίνηται πράττων καὶ παρὰ τοῦ βαϲιλέωϲ λαβεῖν τὴν ἐξουϲίαν, ἢ ἵνα ἀντὶ βαϲιλέωϲ φαίνηται ποιεῖν καὶ τὴν τοῦ αὐτοκράτοροϲ ροϲ εἰϲ τοὺϲ πλημμελοῦνταϲ εἰληφέναι ἐξουϲίαν, ἢ ὅτι ἄλλωϲ οὐκ ἐξῆν δημηγορεῖν ἢ τὸ ϲκῆπτρον ἔχοντα.

184. v. ad ε 576.

*B f. 24a ad ἐν βουλῇ Lp f. 68 c. l. ἐν βουλῇ δ᾿ οὐ πάντεϲ.

194. διὰ τί τὸ ὄναρ οὐδεὶϲ τῶν ἐντὸϲ τῷ προβουλίῳ ἀκούϲαϲ παρὰ ἐντὸϲ βουλ Ἀγαμέμνονοϲ ἐξεῖπε τοῖϲ ἄλλοιϲ Ἕλληϲιν ἕν μὲν αἴτιον· εὐλάβεια γὰρ μὴ ὑπονοήϲωϲιν οἱ Ἕλληνεϲ ὅτι διὰ τὴν πρὸϲ Ἀχιλλέα ϲτάϲιν τὸν ὄνειρον πλάϲϲει coni. Cobet ap. Dind.: codd. πράϲϲει, ὅπερ οὐ βαϲιλικόν· ἕτερον δὲ ὅτι τὰ τῶν ὀνείρων οὐ βεβαίωϲ πιϲτεύεται, δι’ ἣν αἰτίαν οὐκ ἐξεῖπε. τρίτον δὲ ὅτι τὰ ἐντὸϲ ταῖϲ βουλαῖϲ βαϲιλικὰ ϲκέμματα καὶ διηγήματα τοὺϲ ἀκούονταϲ οὐ προϲῆκεν ἐκκαλύπτειν.

1 τοῦτον L. τὸ om. Lp 4 ἐπὶ ϲαλαμῖνι L 5 αὐτὸν B⟩ Lp 6 μετιὼν τοῦ τοῦ ἀγ. Lp 10 in tribus e quibus edidi codicibus (etiam in Lips ) verba. οἱ δὲ ὅτι τὴν ϲπουδὴν κτλ. cum iis quae antecedunt cohaerent interiectis quidem dem his: βῆ δὲ θέειν ἀπὸ δὲ χλαῖναν βάλε, τὴν δ’ ἐκόμιϲε ⟨ἐκόμιϲϲε Lp ⟩ κῆρυξ εὐρυβάτηϲ, quae quin in lemmate posita sint eo minus dubitandum est, quod quae sequuntur partim idem continent quod superiora Duo inter se scholia ita. coaluisse, ut unam efficere videantur quaestionem, etiam aliis locis, e. c. Z 168 videre licet. Nostro loco ea re factum esse, ut initium quod fuerat alterius scholii ἀπορίαν continens abiceretur, non est quod mireris 11 post ἥτιϲ lacunam cunam statui;  excidisse videtur αὐτομάτωϲ vel sim. 11 12 ἐπιϲτρ B⟩ 12 παρὰ τοῦ φεύγειν Lp 13 ἑτέρωθεν Lp 15 ἤτοι om. L, qui pergit (17) ἵνα ἀντὶ βαϲιλέωϲ φαίνιηται ποιεῖν post ἵνα B⟩ duae fere litt. eras. 16 λαβὼν Lp 18 ἐξὸν Lἔχ ων (Θ 221) διὰ τὸ μὴ ἐμποδίζεσθαι αὐτὸν σπεύδοντα ἀπὸ (sic) τοῦ πλήθους τῶν ἱματίων. Verba inde a ἢ δι τὸ μ ἐμπ., quae Β om., eadem fere in cod. Par. 2766 (Cram. Ill, p. 278, 20) leguntur: ἀπεδύσατο δὲ τὴ χλ αμύδα μύδα διὰ τὸ μὴ ἐμποδίζεσθαι. κτλ.

199. δόξειεν εἶναι τοῦτο ἄλογον, ὅτι τῆϲ Ἀθηνᾶϲ εἰπούϲηϲ ϲοῖϲB f. 24a ad ϲκήπτρῳ. Lp f. 68b c.l. τὸν ϲλήπτρῳ ἐλάϲαϲκε. δ’ ἀγανοῖ ϲ ἐπέεϲϲιν ἐρήτυε φῶτα ἕκαϲτον (v. 180) τύπτει τινάϲ ταῦτα γὰρ παρακούοντοϲ τῆϲ θεοῦ, ὅπερ ἁρμόζον οὐδαμῶϲ Ὀδυϲϲεῖ. ἐροῦμεν δὲ ὅτι ἡ μώμηϲιϲ ἄλογοϲ· εἰκὸϲ γὰρ ἦν ἐντὸϲ τῷ τοϲούτῳ θορύβῳ πτρῳ ἐλάβῳ ϲφάλλεϲθαι πολλάκιϲ καὶ Ὀδυϲϲέα· πάντεϲ γὰρ ἐντὸϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ ϲαϲκε. καιροῖϲ ϲυνταραττόμεθα παρηχούμενοι, ὥϲτε πολλὰ ἐπιλανθάνεϲθαι. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ οἱ θραϲεῖϲ κολακευόμενοι πτεροῦνται, μᾶλλον δὲ πληγαῖϲ ὑπείκουϲιν.

212. διὰ τί μηκέτι μέλλων ὁ ποιητὴϲ τοῦ Θερϲίτου μνημονεύειν*B f.24a ad Θερϲίτηϲ. ἅπαξ αὐτοῦ ἐδεήθη; καὶ τίϲ ἡ χρεία τοῦ δεηθῆναι ἐντὸϲ τῷ θορύβῳ γεγονότι νότι ἐκ τῆϲ Ἀγαμέμνονοϲ τῶν Ἑλλήνων πείραϲ ῥητέον δὲ ὅτι παραλόγωϲ γεγονυίαϲ τῆϲ Ἑλληνικῆϲ ϲτάϲεωϲ διὰ τὸ ἄλλωϲ ἐκδέχεϲθαι τοῦ βαϲιλέωϲ τοὺϲ λόγουϲ καὶ μὴ ϲυνιέναι ὅτι πείραϲ ἕνεκα εἴρηκε τοὺϲ πολλούϲ καὶ ϲυρφετώδειϲ, καὶ μάλιϲτα τῆϲ ἀγνοίαϲ ἐντὸϲ τῷ χυδαίῳ πλήθει θει γεγονυίαϲ τοῖϲ γὰρ ἡγεμόϲι προείρητο ἡ τοῦ βαϲιλέωϲ γνώμη, οἷϲ ἐντὸϲ τῷ προβουλίῳ ἐρρήθη ἐρήθη cod. καὶ φεύγειν ϲὺν νηυϲὶ πολυκλήιϲι πολυκληῖϲι cod. κελεύϲω ,ὑμεῖϲ δὲ ἄλλοθεν ἄλλοϲ ἐρητύειν ἐπέεϲϲιν (v. 74. 75) —, ἐκ τῶν πολλῶν ἔδει καὶ χυδαίων γενέϲθαι τὴν μέμψιν· οὐ γὰρ ἐκ τῶν βαϲιλικὴν 〈 —ῶν cod. corr. Vill ⟩ καὶ ἀναπολόγητον ἐϲχηκότων τῆϲ ϲτάϲεωϲ τὴν αἰτίαν. ἅπαξ δὲ ἐκ τῶν χυδαίων ὀφειλούϲηϲ γενέϲθαι τῆϲ ἀταξίαϲ, τοιοῦτον πρόϲωπον εἰκότωϲ ἐδέξατο, ὃ προϲυνίϲτηϲιν ὅτι ἔπεα φρεϲὶν ᾗϲιν ἄκοϲμά τε ⟨spr. lin. ab alt. man. addit.⟩π ολλά τε ᾔδει,μά ψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ κὸϲμον ἐριζέμεναι βαϲιλεῦϲιν,ἀλλ’ ὅ τι οἱ εἴϲαιτο γελοίιον Ἀργείοιϲινἔμμεναι (v. 213 — 16). εἰδὼϲ δὲ ὅτι ὀργαὶ χυδαίων καὶ πλήθουϲ ἀνοήτου ἢ φόβῳ κρατοῦνται ἢ γέλωτι διαχέονται ⟨διαδέχονται cod. corr. Vill.), ἀμφοτέροιϲ κέχρηται, ται, φόβῳ μὲν διὰ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ, διαχύϲει δὲ καὶ γέλωτι οὐκ ἂν ἄλλωϲ λωϲ ἔϲχε χρήϲαϲθαι ἢ διὰ τοῦ τοιούτου προϲώπου, ὥϲτε τὸ αὐτὸ παρέλαβεν έλαβεν εἰϲ ἔνδειξιν τῆϲ τοῦ χυδαίου πλήθουϲ ϲτάϲεωϲ οἵα τιϲ ἦν, καὶ εἰϲ τὴν τοῦ γέλωτοϲ ὑπόθεϲιν. καὶ μετὰ τοῦτο ἐξεῖλεν αὐτὸν τῆϲ ποιήϲεωϲ, ήϲεωϲ, ὅτι καὶ πᾶϲαν τοιαύτην ϲτάϲιν ἐντὸϲ τοῖϲ μετὰ ταῦτα τῶν ποιημάτων των ἐξώριϲε. τοιοῦτόν τι καὶ ἐντὸϲ ϲτάϲει θεῶν καὶ ἐντὸϲ ἔριδι, ἐντὸϲ ᾗ ἔφη 1. 2 δόξειε καὶ τοῦτο εἶναι ἄλ. ὅτι τῆϲ θεᾶϲ εἰπούϲηϲ ϲοῖϲ δ’ ἀγανοῖϲ φαίνεται τύπτων τινὰϲ ὡϲ παρακούων τῆϲ θεᾶϲ Lp 3 ἐπὶ ὀδυϲϲέωϲ Lp 4 ἡ μίμηϲιϲ οὐκ ἄλογοϲ· τὸ γὰρ ἐντὸϲ τοϲ. θορ. μηδὲν ϲφαλλόμενον τὸν ὀδ. ποιεῖν ἀμίμητον πάντεϲ γὰρ ἐντὸϲ τοιούτ. καιρ. ταραττόμεθα παρηχ. ὡϲ π. ἐπιλανθάνεϲθαι, reliquis omissis, Lp 6 A B⟩ 199 (id. fere Lp f. 68 b, Paris. 2556 ap. Cramer. Ill, p. 151): οἱ γὰρ θρασεῖς κολακευόμενοι ἐπαίρονται, εἴκουσι δὲ πληγαῖς μᾶλλον. . . . . . ὤχθηϲαν δ’ ἀνὰ δῶμα Διὸϲ θεοὶ οὐρανίωνεϲ (Α 570), ἐπενόηϲε διὰ τῆϲ Ἡφαίϲτου οἰνοχοίαϲ, ὃν κυλλοποδίωνα καὶ ἀμφιγυήεντα ἔφη, διὰ τῆϲ τούτου οἰνοχοΐαϲ τὴν ϲτάϲιν βουληθεὶϲ εἰϲ γέλωτα παρατρέψαι. τὰ γὰρ ἐναντία τῶν ἐναντίων ἰάματα πρῶτοϲ ὑπέλαβεν correxi; cod. ὑπέβαλεν εἶναι, καὶ τὰϲ παρὰ τῶν ἀνθρώπων ὀργὰϲ θεῶν διαλύεϲθαι καὶ διὰ γέλωτοϲ, ὡϲανεὶ γέλωτοϲ ita videtur; litterae duorum verb. admodum detrit. ἀξίων τῶν ἀνθρώποιϲ προϲηκόντων πραγμάτων.

A

ἐζήτηται δὲ διὰ ποίαν αἰτίαν ὁ Θερϲίτηϲ ἐϲτράτευϲεν εἰϲ Τροίαν τοιοῦτοϲ ὤν. ῥητέον οὖν ὅτι ὡϲ Ludw., Mus. Rh. XXXII p. 19 ϲταϲιώδηϲ ὢν οὐκ ἀπελείφθη ἐπὶ τῆϲ πατρίδοϲ, ἢ ὅτι κατ’ ἐπειϲόδιον ειϲόδιον παρῆκται πρὸϲ τὸ ἐκ τοῦ ϲκυθρωποῦ πρὸϲ ἱλαρότητα τὰϲ ψυχὰϲ ἀνακαλέϲαϲθαι τῶν Ἑλλήνων , ὥϲπερ εἴληπται καὶ Ἥφαιϲτοϲ γέλωτοϲ χάριν παρὰ τοῖϲ θεοῖϲ ἐντὸϲ τῆ Α λαμβάνεται δὲ πᾶν ἐπειϲόδιον τῷ ποιητῇ ἢ πιθανότητοϲ ἕνεκεν ἢ χρείαϲ, ὥϲπερ τοῦτο νῦν, κόϲμου καὶ ὑψώϲεωϲ χάριν. 

L f. 31ᵇ. Lp L f. 32a. ldem fer A et Par. 2556, Cramer III, p. 152, 15.

226. διὰ τί ὑπὲρ τὴν ἄλλην ὕλην τοῦ χαλκοῦ ἐμνήϲθη ὅτι ἐντὸϲ τοῖϲ ἀρχαίοιϲ ϲφόδρα τίμιοϲ ἦν ὁ χαλκόϲ χαλκεύϲ L.

249. ἅμ’ Ἀτρείδῃϲ᾿  suprascrpt. αιϲ ὑπ Ἴλιον ἦλθον. οὗτοι οι δὲ ἦϲαν κατὰ μὲν τὸ ϲύνηθεϲ Πλειϲθένουϲ καὶ Ἀερώπηϲ Ἀτρέωϲ παῖδεϲ τοῦ Πέλοποϲ, ὥϲ φαϲιν ἄλλοι τε πολλοὶ καὶ Πορφύριοϲ ἐντὸϲ Τοῖϲ ζητήμαϲιν. ἀλλ’ ἐπειδὴ Πλειϲθένηϲ νέοϲ τελευτᾷ μηδὲν καταλείψαϲ λείψαϲ μνήμηϲ μνημ, μ spr. η scrpt., cod., νέοι ἀνατραφέντεϲ ἀνατρεφέντεϲ τρεφέντεϲ cod. ὑπὸ Ἀτρέωϲ αὐτοῦ παῖδεϲ ἐκλήθηϲαν.

*B f.  25 ad Ὀδυϲϲεὺϲ v. 272

257 — 277. διὰ τί ἐπὶ τῷ Θερϲίτῃ πληγὰϲ λαβόντι καὶ γελοίωϲ δακρύϲαντι κρύϲαντι , καὶ τοὺϲ Ἕλληναϲ καίπερ ἐφ’ οἷϲ ἐπεπόνθειϲαν ὑπὸ τοῦ 18 — 23) Verba scholii codicem Leidensen religiose secutus dedi. Quae inter Didymi quae dicuntur scholia leguntur: οὗτοι ἦσαν κατὰ μὲν τὸ σύνηθες Ἀερόπης πης καὶ Ἀτρέως παῖδες τοῦ Πέλοπος, τῇ δ ἀλ ηθείᾳ Πλεισθένους, ὥς φασιν κτλ. , quin si rem spectes recte se habeant dubitari nequit ea non coniectura sed libri cuiusdam auctoritate niti Dindorf., vol. l, p. 95, 12 not., innuere videtur. Cum Leidensi ad verbum fere concinunt A et Paris., nisi quod ille φησὶν (20) pro φασιν, hic Ἀτρέως παιδὸς (20) pro παῖδ ες et (22) μ νήμη ἄξιον πάνυ ἀνατρκφέντες ατρκφέντες νέοι οἱ αὐτοῦ παῖδες ὑπὸ Ἀτρέως αὐτοῦ ἐκλήθησαν παῖδες. ln utroque que codice recte Ἀεράπης o Ἀερώπης. Ceterum nemo sibi persuadebit hoc fragmentum originem debere quaestioni stioni hoc loco oblato a Porphyrio institutae. Eam etsi veri simile est cum rebus Atridarum B⟩ 104 sqq. narratis coniunctam fuisse, tamen id monere quam scholium eo referre maluimus. Conferendi autem praeter schol. A A 7 Dict. Cret. I, 1; Malal. V, p. 94 Dind.;  Herm. XIV, p. 238. 24 sqq. Ex iis, quae in utroque scholio extremo de diversa ingeniorum coercendorum cendorum ratione leguntur (p. 31, 28; 32, 8), sequitur, utrumque ex uberiore Porphyrii quaestione excerptum esse. Quod ad v. 272 servatum est scholium eam ob caussam codicis ordine neglecto alteri praemisimus quod ipsum Porphyrium magis repraesentare videtur. †B f. 25ᵇ ad ὢ πόποι v.272 (id. L. f.33ᵇ, Lp f. 70 c. l. δὴ μυρί᾿  Ὀδυσσεύς): σεύς): πῶς εἰπὼν ⟨πῶς προειπὼν Lp⟩ αὐτοὺς γεγελ ακ έναι σπουδαῖα καὶ οὐ Ἀγαμέμνονοϲ λελυπημένουϲ γελάϲαι ποιήϲαϲ om. cod. add. Vill. ἐπὶ τῷ Θερϲίτῃ αἰϲχρῶϲ δακρύοντι, οὐκ ἠρκέϲθη ὁ ποιητὴϲ εἰπὼν οἱ δὲ καὶ ἀχνύμενοί πεῤ ἐπ’ αὐτῷ ἡδὺ γέλαϲϲαν (v. 270), ἀλλὰ καὶ προϲτίθηϲι καὶ λόγουϲ δὲ λεγομένουϲ τοιούτουϲ· ἦ δὴ μυρί᾿ Ὀδυϲϲεὺϲ ἐϲθλὰ ἔοργε, βουλάϲ τ’ ἐξάρχων ἀγαθὰϲ πόλεμόν τε κορύϲϲων (v. 272 73) καὶ τὰ ἑξῆϲ; οὐ γὰρ ἀκόλουθον τῷ γέλωτι γνωμολογεῖν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐπιϲκώπτειν ἤ τι τοιοῦτον διαϲύρονταϲ καὶ ἐπιτωθάζονταϲ λέγειν. φαίνεται δὲ ὁ ποιητὴϲ ἐνδείκνυϲθαι διὰ τοῦ λόγου τούτου ἀνακειμένου τῷ πλήθει, ὅτι πᾶν τὸ ἄκοϲμον τῶν πολλῶν ἤδη κατέϲταλται καὶ τὸ ϲταϲιῶδεϲ αὐτῶν ἐξῄρηται καὶ ὅλωϲ τὸ κατεξανίϲταϲθαι τοὺϲ φαύλουϲ τῶν κρειττόνων καὶ νομίζειν αὑτοῖϲ ἐξουϲίαν εἶναι τοῦ καὶ λέγειν ὃ βούλονται καὶ ποιεῖν, πεπαυμένου ἤδη ὑβριϲτοῦ καὶ ἐπεϲβόλου τοῦ ἐκ τοῦ τολμᾶν ἐκκληϲιάζειν, ἅμα δὴ καὶ ἄλλο τι προϲοικονομεῖϲθαι. ἐπεὶ γὰρ οὐκέτι μνηϲθήϲεϲθαι Θερϲίτου ἔμελλεν, ἀλλὰ πρὸϲ ὀλίγον χρηϲάμενοϲ ἐξαιρήϲειν πᾶϲαν αὐτοῦ μνήμην ἐκ τῆϲ ποιήϲεωϲ, πιθανῶϲ τὴν μηκέτι μέλλουϲαν αὐτοῦ πάροδον ἀνατέθεικε τῇ τότε παιδεύϲει καὶ προεῖπεν, ἡμῖν τοῦτο τῷ παντὶ πλήθει χρηϲάμενοϲ κήρυκι seq. τὲ, quod inde a Vill. om. τοῦ μέλλοντοϲ, δι’ ὧν ἔφη οὔ Θήν μιν πάλιν αὖτιϲ ἀνήϲει θυμὸϲ ἀγήνωρνεικείειν βαϲιλῆαϲ ὀνειδείοιϲ ἐπέεϲϲιν (v. 276 77). εἰ γὰρ προϲῆν μὲν αὐτῷ τὸ μὴ κατὰ κόϲμον ἐριζέμεναι βαϲιλεῦϲιν (v. 214), οὐκέτι δὲ φαίνεται τοῦτο δρῶν, ἀναγκαία ἡ τῆϲ αἰτίαϲ ἀπόδοϲιϲ ὅτι ϲωφρονιϲθεὶϲ ἐπαύϲατο, ὡϲ μηδ’ ἂν ἐπιθυμῆϲαι πάλιν ἀκοϲμεῖν. τοῦτο γὰρ ἠπειλεῖτο ἠπιλειτο cod., acc. evan. αὐτῷ ὑπὸ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ εἴ κ᾿ ἔτι εἰ κέ τι cod. ϲ᾿  ἀφραίνοντα κιχήϲομαι ὥϲ νύ περ ὧδε (v. 258) — μεθ’ ὅρκου τὴν κόλαϲιν ἐπανατειναμένου εἰϲ κώλυϲιν πάϲηϲ τοιαύτηϲ μελλούϲηϲ ἀκοϲμίαϲ. ὁ μὲν post h. v. duae litt. eras. οὖν εὐφυὴϲ λόγῳ ἁμαρτάνων νουθετεῖται, ὁ δὲ κακοφυὴϲ πλουτῶν μὲν χρημάτων ζημίᾳ, ῥώμῃ δὲ ϲώματοϲ θαρρῶν δεϲμοῖϲ καὶ ταῖϲ τοῦ ϲώματοϲ βαϲάνοιϲ. ὁ δὲ οἷοϲ ἦν ὁ Θερϲίτηϲ, ἀϲθενήϲ τε καὶ λελωβημένοϲ πάντοθεν τὸ ϲῶμα, πληγαῖϲ τε καὶ μεθ᾿ om. cod. add. Vill. ὅρκων ἀπειλαῖϲ αἰκιϲμοῦ μέλλοντοϲ μετὰ γυμνώϲεωϲ καὶ πάϲηϲ ἐνδείξεωϲ τῆϲ τοῦ ϲώματοϲ αἰϲχύνηϲ· ταῦτα γὰρ γενόμενα ὑπὸ τοῦ πολιτικοῦ ἀνδρὸϲ τὰ μέτρα τῶν κολάϲεων καὶ τοὺϲ τρόπουϲ καὶ τὸ κατ’ ἀξίαν ἑκάϲτου ἁμαρτήματοϲ ὑπέδειξεν.

γελοῖα παράγει λέγοντας ⟨λ έγοντα L⟩; τάχα οὖν τοῖς ἐπὶ Θερσίτου περιαιρεῖται ⟨παρῄρηται Lp⟩ τὸ θρασὺ καὶ παρρησιαστικὸν αὐτῶν Ὀδυσσεύς. ἄλλως τε προοικονομεῖ τὴν εἰς ὅλην τὴν ποίησιν ἀμνηστίαν Θερσίτου διὰ τοῦ ο θήν ⟨οὐ μήν L⟩ μιν πάλλιν.14 sqq. Lp f. 70 c. l. οὔ θήν μιν πάλιν: τοῦτο διὰ τὸ μὴ ἔτι μνησθῆναι αὐτοῦ ἐντὸϲ τῇ ποιήσει . . . . .28 sqq. Cf. p. 32, 8 sqq.B f. 25ᵇ ad ὥϲ ἄρ ἔφη Lp f. 70a c. l. ὣϲ ἄρ’ ἔφη ϲκήπτρῳ δὲ.

πῶϲ ἠπείληϲε μὲν περὶ τῶν ἔπειτα, νῦν δὲ τὴν ἀπειλὴν ἐκτελεῖ;  ἀλλ’ οὐχ ἃ ἠπείληϲεν ἐτέλεϲεν, ἀλλὰ διὰ τῆϲ βραχείαϲ πληγῆϲ πιϲτοῦται, ται, ὅτι μὴ ϲωφρονιζόμενον καὶ ταῖϲ μείζοϲιν αἰκίϲεται πληγαῖϲ. ἀπόπειραν διὰ τῆϲ ἀπειλῆϲ ποιεῖ, ὅπωϲ οἱ πολλοὶ ἐπιϲχεθῶϲι δι’ αὐτοῦ, εἶτα ἰδὼν αὐτοὺϲ βουλομένουϲ ταὐτὰ οὐχ ὑπερέθετο τὴν κόλαϲιν, ἀλλὰ παίει τὸν κυρτόν, ἐκ τούτου γέλωτα κινῶν. ἢ νῦν μὲν ἐνδεδυμένον παίει, ὕϲτερον δὲ γυμνὸν πλήξειν ἀπειλει. δικαίωϲ δὲ τιμωρεῖται βραχείᾳ χείᾳ πληγῇ· κολάζεται γὰρ ὁ μὲν εὐφυὴϲ νουθεϲίᾳ, ὁ δὲ ἄκοϲμοϲ ὑγιὴϲ δὲ βαϲάνοιϲ ἢ χρημάτων εἰϲφοραῖϲ, ὁ δὲ λελωβημένοϲ οἷοϲ ὁ Θερϲίτηϲ βραχείᾳ πληγῇ καὶ τῇ μεθ᾿  ὅρκων ἀπειλῇ.

B f. 26a ad παρὰ. L f. 34a. Lp f. 70 c.l. ἀνὰ δ᾿ δ πτολίπορθοϲ Ὀδυϲϲεὺϲ ἔϲτη.

279.διὰ τί δὲ ὁ Ὀδυϲϲεὺϲ πρὸ τοῦ Nέϲτοροϲ πρεϲβύτου ὄντοϲ λέγει; ὅτι αὐτὸϲ ϲυνήγαγε τὴν ἐκκληϲίαν, καὶ θορύβου τοϲούτου ὄντοϲ ἔδει γεγωνότερον βοᾶν. ὁ μὲν οὖν Νέϲτωρ ὡϲ γέρων βοᾶν οὐκ ἠδύνατο, ὁ δὲ Ὀδυϲϲεὺϲ μεγάλην ὄπα ἐκ ϲτήθεοϲ ἳει (Γ 221). διὰ τοῦτο ὁ μὲν τεταραγμένων αὐτῶν δημηγορεῖ, ὁ δὲ ἡϲυχίαν ἀγόντων.

*B f 26b ad ἡμεῖϲ δ᾿ ἀμφὶ v. 305.

305 — 329. ἡμεῖϲ δ’ ἀμφὶ περὶ κρήνην ἱεροὺϲ κατὰ βωμοὺϲ μέχρι τοῦ τῷ δεκάτ ῳ δὲ πόλιν αἱρήϲομεν ε ὐρυάγυιαν. περὶ τούτων τῶν ἐπῶν ἠπόρηϲεν ὁ Ἀριϲτοτέληϲ τοιαῦτα· διὰ τί ὁ Κάλχαϲ, 2 ἐτέλεϲεν om. Lp 3 ϲωφρονιζόμενοϲ Lp 3 — 5 ἢ ἀπόπειρα ἦν διὰ τῆϲ ἀπειλῆϲ πῶϲ οἱ πολλοὶ ἕξουϲι τυπτομένου, εἶτα βουλομένουϲ ἰδὼν τοὺϲ Ἕλληναϲ οὐχ ὑπερέθετο κτλ. Lp 5 ταὐτὰ e ταῦτα corr. B⟩ 6 ἀεὶ pro παίει Lp 8 βραχεῖα πληγὴ Lp 9 post ἄκοϲμοϲ ins. ὕβρει Lp, idem τὸ ϲῶμα post ὑγιὴϲ δέ 9 καὶ χρημ. είϲφ Lp 10 ὁ om. Lp τῇ om. Lp 11 in B⟩ et Lp nonnulla. praemittuntur aliunde illata ὁ om. Lp 12 sqq. Lp ita: καὶ θορύβου ὄντοϲ ὡϲ καὶ τὴν Ἀθηνᾶν εἰδομένην κήρυκι ϲιωπᾶν λαὸν ἀνώγειν ἔδει τὸν πρῶτον δημηγοροῦντα ροῦντα γεγωνότερον βοᾶν, ὡϲ ἅμα οἱ πρῶτοί τε καὶ ὕϲτατοι μῦθον ἀκούϲειαν. ὁ μὲν οὖν κτλ. lin. 13 14 ἠδύνατο ὁπότε ὄπα τε μεγάλην ἐκ ϲτήθεοϲ εἴη Lp ἵει, ἵ in ras., B⟩ 15 ὁ μὲν ἔτι τεταρ. δημηγορεῖ, ὁ δὲ νέϲτωρ ἤδη ἡϲ. ἄγ. Lp addit Β: τρία δὲ ῥητορικῆϲ εἴδη, ϲυμβουλευτικὸν κτλ , quae aliunde illata sunt 18 in cod. huic lineae in interiore paginae latere adscriptum Ἀριϲτοτελ. 1 — 7 †* B⟩ f.25 ad νφραίνο ντα v. 258 (id. Lp f. 69 c.l. εἴ χ᾿  ἔτι. σ᾿  ἀφραίνοντα, νοντα, L f. 33 Π, c. l. εἰς τὸ εἴ κ᾿  ἔτι σ ἀφραίνοντα κιχήσομαι): ἐναντίον ἐστὶ τὸ εἴ κ᾿  ἔτι ⟨εἰ κέ τι B⟩ ⟩ σ᾿  ἀφραίνοντα κιχήσομαι 〈L pro τὸ —κιχήσομαι σομαι : τοῦτο⟩ τῷ ὥ ς ἄρ’ ἔφ η, σκ ήπιρῳ δὲ μετάφρενον ἠδὲ ⟨ἠὲ L ⟩ κ α ὶ ὤμω πλ ξ εν · μεταξὺ γὰρ οὐχ ὑπερβαλλόμε νος αὐτὸν παίει. λύοιτο δὲ τῇ λέξει· ξει· προεῖπε γάρ ·  εἰ μ ὴ ἐγώ σε λαβὼ α πὸ μὲ ν φί λ α εἵματα δύσω καὶ. γυμνὸν αἰκιοῦμαι, ὧν oὐδὲν φαίνεται δρῶν τὰ νῦν. †L f. 32b (id fere Paris. ap. Cramer. Ill, p. 152, 17): διὰ ποίαν αἰτίαν ε ἴ κ᾿  ἔτι σ᾿  ἀ φραίνο ντα κιχήσομαι εἰπὼν καὶ τὰ ἑξῆς εὐθὺς λ έγει σκ ήπτρῳ πτρῳ δὲ μετάφρενο ἠδὲ καὶ ὤμω πλ ῆξεν λέγομε δὲ ἡμεῖς , ὅτι εἶπε τὸ τηνικ αῦτα ἀποδύειν καὶ o ὕτα τύπτειν γυμνόν. νῦν δὲ ἁπλῶς ἔπληξεν. 8 sqq. Cf. p. 32, 28 sqq. Paris. ap. Cramer. Ill, p. 279, 32: . . . . κολ ά ξδζεται ὁ μὲν εὐφυὴς νουθεσίαις, σίαις, ὁ δὲ ἄκοσμος βασάνοις, ὁ δὲ λελωβημένος βραχείᾳ πληχῇ καὶ μεθ᾿ ὅρκω ἀπειλ ῇ. Idem fere apud Eustathium , p. 217, 32, τοὺς παλ αιούς afferentem. 13 Cf. p. 27, 2. εἰ μὲν οὐδὲν ἦν τέραϲ τὸ γινόμενον , ἐξηγεῖται ὡϲ τέραϲ — τί γὰρ ἄτοπον ὑπὸ ὄφεωϲ ϲτρουθοὺϲ κατέδεϲθαι ἢ τούτουϲ ὀκτὼ εἶναι; — περὶ δὲ τοῦ λίθον γενέϲθαι οὐδὲν λέγει, ὃ ἦν μέγα; εἰ μὴ ἄρα εἰϲ τὸν ἀπόπλουν ἐϲήμαινεν, ὥϲ τινέϲ φαϲιν (οὐκ ἔδει δὲ ἀναμνῆϲαι· εἰκὸϲ γὰρ ἦν ὑπολαβεῖν καὶ εἰ μή τιϲ ἔλεγε ), καὶ τότε ἀξίωϲ ἔλεξε τοῦτο, ὅτι οὐδὲ ἀπέδωκεν ἄν, εἰ ἦν τὸτέραϲ· ἐνάτη γὰρ ἦν ἡ μήτηρ, δεκάτῳ δὲ τὸ Ἴλιον ἥλω. φηϲὶν οὖν μὴ εἰϲ τὸν νόϲτον εἰρῆϲθαι τὰ περὶ τῆϲ ἀπολιθώϲεωϲ τοῦ δράκοντοϲ· διὸ οὐδ’ ἐποίηϲε λέγοντα· οὔτε γὰρ πάντεϲ τεϲ ἄνοϲτοι ἐγένοντο γελοῖόϲ τ’ ἂν ἦν οὐκ ἀποτρέπων τοῦ πλοῦ ἀλλὰ πλεῖν προτρεπόμενοϲ οὓϲ ἐδήλου τὰ ϲημεῖα μὴ ἐπανήξειν. μήποτ’ οὖν, φηϲί, τὸ ϲημεῖον τὸ λίθον γενέϲθαι βραδυτῆτοϲ ϲημεῖον ἦν, ὅπερ ἤδη ἐγεγόνει καὶ οὐκέτ’ ἦν φοβερόν. ἐλήφθη δὲ ἐντὸϲ ἔτεϲιν ἐννέα τοῦ δεκάτου κάτου γὰρ ἔτουϲ ἀρχομένου ἐγένετο, ἀριθμεῖ δὲ τὰ ὁλόκληρα ἔτη, ὥϲτε ϲυνᾴδει ὀρθῶϲ ὁ ἀριθμὸϲ τῶν ἀπολωλότων καὶ τῶν ἐτῶν.

οἱ δὲ τὰ περὶ οἰωνιϲτικῆ ϲ τ ῆϲ καθ’ Ὅμηρον γρά ψαντεϲ τὴν μὲν νεοττιάν, ὡϲ ἂν ἐπ’ ἄκραϲ τῆϲ πλατάνου κειμένην τῶν κλάδων, οὖϲαν ἐνάερον εἰλῆφθαί φαϲι πρὸϲ τὴν ἀνεμόεϲϲαν πόλιν, τούϲ τ’ ἐνοικοῦνταϲ ἐντὸϲ αὐτῇ ϲτρουθοὺϲ ϲτρατὸν εἶναι ἀλλοεθνῆ πολλοὶ γὰρ ἐπίκουροι πολλέων ἐκ π ο λίων (v. 130) κατῴκουν τὴν πόλιν πτηνοὶ γὰρ ἀέρι 5. 6 καὶ τότε ἀξίωϲ ἔλ τοῦτο ὅτι οὐδὲ ἀπέδωκεν ἄν εἴη τὸ τέραϲ, quae corrupta rupta esse liquet. ἔλεξε Cobet. ap. Dind.; εἰ ἦν τὸ . . . . . τέραϲ nos tentavimus. Lacunam ita fere supplendam esse: τοὺϲ ϲτρουθοὺϲ ὑπὸ τοῦ ὄφεωϲ κατέδεϲθαι, ϲθαι, ea quae sequuntur vei simile reddunt: numerum avium non congruere cum annorum numero. Corruptelam temporibus deberi codice Veneto superioribus ribus e scholio excerpto infra edito sequi videtur 10 οὓϲ Bekk., cod. ὡϲ 16 νεοττείαν cod., corr. Bkk. ἄκραϲ in cod. compend scrpt, potest esse ἄκρων 3—10 † B f. 27a ad ὅου v. 325 (Lp f. 71 c. l. ὅου κλ έος): . . . . . τὸν δὲ λίθον θον ουκ ἐξηγεῖται πρὸς τὸ μ λυπῆσαι ἢ ὅτι τέρας ἐστίν (cf. var. lect. lin. 5. 6). 12—14 *B f 27a ad τῷ δεκάτῳ v. 329 (id. L. f. 36a Π, εἰς τὸ τῷ δεκάτῳ κάτᾳ δὲ πόλ ι ν αἱ ρ ή σομεν εὐρυά γυιαν, Lp f. 71a c. l. τῷ δεκάτῳ) μαχόμενον ἔχει τ ὸν ἐπιλογισμὸν ⟨ἀπολογησμὸν B; ἀπολογισμὸ Lp; idem, ἀπo supra lin. script., L⟩ τοῦ ἀριθμοῦ τῷ προκ ειμένῳ πλήθει τῶν στρουθῶν· προείρηκε γάρ· ὀκτώ, ἀτὰρ μ τηρ ἐνά τ η ἦ ν, ἣ τέκ ε τέκ ν α. λύεται δὲ ὅτι. τὸ δέκατον τίθεται καὶ ἐπ᾿  ἀρκῆς, ὥστε εἰ κατ ἀρχὰς τοῦ δέκατου γέγονεν ἡ ἅλωσις, οὺκ ἂν ἐπιβάλλοι ⟨ἐπιβάλλον L ⟩ καὶ τοὺς στρουθοὺς δέκα ποιεῖν. Eadem fere, adiunctis aliis quae nonnullis interiectis infra (p. 34, 30) leguntur, in alterum scholium transierunt: † B f. 27a ad τῷ δεκάτῳ (id. L. f. 36a, Lp f. 71a c. l. τῶ δεκάτῳ, A) διὰ τί οὐχὶ ἐνάτῳ ⟨καὶ διὰ τί οὐχ ἐν. L⟩ ἔφη ἐνιαυτῷ ἔσεσθαι τὴν πόρθησιν ⟨ἑλέσθαι τὴν πόλιν L⟩, καίτοι τῆς ἀκολουθίας τῶν σημείων τοῦτo ἐχούσης· ὀκτώ, ἀτὰρ μ ή τηρ ἐνά τη ἦν; ὅτι τῶν ⟨τὸ Lp ⟩ ἐννέα πληρωθέντων ἀνάγκη νοεῖν τὸ ἐπέκεινα ⟨B έκ in ras. ⟩ δέκατον. καὶ τὸν δράκοντα αὐτὸν δεῖ συνκφιθμεῖν, κφιθμεῖν, ὅ ἐστι δέκατος, ὡς ὅλου τοῦ ἀγῶνος ἐντὸϲ τούτῳ μέλλοντος παύσεσθαι. ⟨παύσασθαι L⟩. ⟨quae sequntur A om.⟩ ὁ λιθωθεὶς οὖν δράκων ἐσήμανεν ⟨ἐσήμαινεν Lp⟩, ὅτι οὐκέτι κίνησιν ἕλαβεν ὁ πόλεμος. SCHRADER , Porphyr. Qu. Hom . μᾶλλον ἢ χώρᾳ οἰκειότεροι. τὸ δὲ ξύλον τῆϲ πλατάνου, νεαροῦ ξύλου καὶ ὑδρηλοῦ, δι’ οὗ ὁ δράκων ἐπίγειον ἀνύει πορείαν ἐπὶ τοὺϲ ϲτρουθούϲ, θούϲ, ἐδήλου οὖν, διότι πολὺϲ ϲτρατὸϲ, πορείαν ποιηϲάμενοϲ διαπόντιον νηίτηϲ, περάϲαϲ διὰ τῆϲ χώραϲ ἐπιπεϲεῖϲθαι τοῖϲ Τρωϲὶν ἔμελλεν. ἐπίγειοϲ γὰρ ὁ ὄφιϲ· διὰ ξύλου οὖν ἕρπων ὑδρηλοῦ τὴν διὰ νηῶν πορείαν ρείαν ἐδήλου, εἶτ’ ἀπόβαϲιν καὶ διὰ τῆϲ χώραϲ ἔφοδον τοῖϲ τὴν ἠνεμόεϲϲαν μόεϲϲαν κατοικοῦϲι πόλιν. τὸ δὲ π ετά λοιϲ ὑποπε π τη ῶταϲ εἶναι τοὺϲ ϲτρουθοὺϲ δηλοῦν τὸ ἀβέβαιον τῆϲ εὐθαλείαϲ τῶν κατοικούντων τὴν πόλιν· φυλλορροεῖ γὰρ τὰ δένδρα. ϲτρουθοὺϲ δὲ καὶ οὐκ ἄλλα ὄρνεα παρείληφεν, ὅτι ἱερὰ μὲν Ἀφροδίτηϲ ἡ ϲτρουθὸϲ κατωφερέϲτατον δὲ ζῶον καὶ λάγνιϲτον, οἰκεῖοι δὲ τῇ Ἀφροδίτη οἱ Τρῶεϲ καὶ λαγνείαϲ εἵνεκα τὸν πόλεμον ἐνϲτηϲάμενοι, ὥϲπερ τῆϲ Ἀθηνᾶϲ ἱερὸϲ ὁ δράκων, φίλοι δὲ Ἀθηνάϲ οἱ Ἕλληνεϲ, οὓϲ τῷ ϲημείῳ ὁ δράκων ἐϲήμανεν. ὁ δὲ τῶν ϲτρουθῶν ἀριθμὸϲ τῶν ἐτῶν ἐδήλωϲε τὸν ἀριθμόν ἐτήϲιοϲ γὰρ ἡ γένεϲιϲ ὄρνιϲι, καὶ ὀκτὼ μὲν ἔτη, ἐντὸϲ οἷϲ ἦϲαν ἀπόρθητοι, μικρὰ ταῦτα, τὸ δὲ ἔνατον, ἐντὸϲ ᾧ τὸ τέλοϲ, τὸ κεφάλαιον ἂν εἴη τοῦ χρόνου, ὥϲτε οἰκεία ἡ μήτηρ τῷ χρόνῳ τούτῳ. ἐννέα δὲ καὶ οὐ δέκα ὁ ἀριθμόϲ, ὅτι τοῦ πολέμου ὁ χρόνοϲ ἀριθμεῖται, οὐ τῆϲ ἁλώϲεωϲ. τί γὰρ φηϲιν, ὣϲ ἡμεῖϲ τοϲϲαῦτ’ ἔτεα πολεμίζομεν αὖθι (ν. 328), ἐννέα ἔτεα , ὧν τὸ ἔνατον τὸ κεφάλαιον περιεῖχε τῶν κακῶν καὶ περιοχήν τῶν παρελθόντων ὀκτώ, τῷ δεκάτ ῳ δὲ π όλιν αἱρήϲομεν ϲομεν (v. 329). μετὰ γὰρ τὴν μητέρα τῶν ϲτρουθῶν καὶ τὸ ἔνατον ἔτοϲ ἑτοίμη ἦν ληφθῆναι ἡ νεοττιὰ καὶ ἡ πόλιϲ ἡ τῶν Πρώων. ἡ ἰαχή τε τῆϲ μητρὸϲ καὶ τῶν τριζόντων νεοττῶν τὴν οἰμωγὴν ἐδήλου τῶν ἁλιϲκομένων. ἡ δὲ τοῦ δράκοντοϲ ἀπολίθωϲιϲ κατὰ μὲν Ἀριϲτοτέλην τὴν βραδυτῆτα ἐδήλου καὶ τὸ ϲκληρὸν τοῦ πολέμου, κατὰ δὲ τοὺϲ ἄλλουϲ τὴν τῆϲ πόλεωϲ ἐρήμωϲιν καὶ τοῦ μὲν ζωτικοῦ παντὸϲ κένωϲιν τῶν δὲ λίθων καὶ οἰκοδομημάτων κατάλυϲιν, τῶν Τρώων ἁλόντων Ἑλλήνων λήνων ἀποπλευϲάντων.

τὸ δὲ δέκατον ἔτοϲ , ὅπερ διὰ τοῦ δράκονταϲ δεκάτου ὄντοϲ ἐντὸϲ τοῖϲ ϲημείοιϲ ἀριθμεῖται, λαμβανόμενον τὸ αὐτὸ εἰϲ μὲν τοὺϲ Ἕλληναϲ 8 εὐθ cod. 9 φυλλοροεῖ cod. 19 τοϲαῦτ’ cod. 23 νεοττεία cod . 26 τοὺϲ cod. om. 23 Aristotelem cf. supra p. 33, 11. Eust , p. 226, 32, si quidem recte editum : ὁ μὲν δράκων Ἀθηνᾶς, φ ησίν, ἱερός , ὡς ἐντὸϲ τ Α ῥαψῳδίᾳ εἴρηται, διὸ καὶ εἰς τοὺς Ἕ λληνας ἐκλπμβάνεται, Porph yrium afferre videtur neque tamen propterea ausim res nonnullas et ab eodem Eustathio et in scholiis praeter ea quae h l. contulimus allatas a eundem auctorem referre (velut schol, B⟩ B⟩ 328: τρεῖς εἰσιν οἱ χρόνοι, δι᾿  ὧν πᾶς αἰὼν ἀριθμεῖται κτλ. coll Eust. p. 226 extr ). 30 sqq. Quae iam sequntur aliunde neque e libro περὶ οἰωνιστικῆς τῇς καθ᾿  Ὅμηρον petita esse, vel inde sequitur, quod decem armorum numerus, qui in iis quae antecedunt aliter constitutus est, nunc ita efficitur, ut ipse serpens novem γίνεται λίθοϲ μένων καὶ ἀρίζηλοϲ, πᾶϲιν διακένωμα ὢν καὶ λίθουϲ μεμενηκέναι μενηκέναι τοῦ πολέμου καταλυθέντοϲ, ὥϲτε τὸν δράκοντα ἐπιόντα μὲν δηλοῦν τὴν ἔφοδον τῶν Ἑλλήνων, διὰ δὲ τῆϲ πλατάνου τὴν διὰ τῶν νεῶν γινομένην, κατεϲθίοντα δὲ τοὺϲ ἐννέα ϲτρουθοὺϲ μετὰ τῆϲ μητρὸϲ ϲημαίνειν τὸν ἐνναετῆ πόλεμον, ἀπολιθούμενον δὲ δέκατον ἐντὸϲ τοῖϲ ϲημείοιϲ μείοιϲ αὐτὸν ἐρημίαν δηλοῦν τὴν ἐντὸϲ τῷ δεκάτῳ ἔτει, τῶν Ἑλλήνων ἀποϲτάντων καὶ τῆϲ πόλεωϲ ἐντὸϲ λίθοιϲ μόνοιϲ καταλειφθείϲηϲ, παντόϲ τε τοῦ ἐμψύχου ἔκ τε αὐτῆϲ καὶ τῶν περὶ αὐτὴν καθημένων κενωθέντοϲ· τοϲ· ἐμήνυε δὲ ἡ εἰϲ παράδοξον καὶ θαυμαϲτὸν μεταβολὴ τὴν τῶν κατειργαϲμένων ειργαϲμένων ἐπὶ πλεῖϲτον μνήμην. ἡ δὲ ἕδρα τῶν ὀρνίθων καὶ ἡ ἐντὸϲ τῇ νεοττιᾷ τῶν ϲτρουθῶν καθέδρα ἐδήλου τοὺϲ ἐνδομυχοῦνταϲ καὶ ἐντὸϲ τῇ πόλει κατακλείϲτουϲ Τρῶαϲ. οἱ δὲ βεβαιότερόν φαϲιν εἶναι τὰ διὰ τῶν καθεδρῶν ἢ ὅϲα πετόμενοι ϲημαίνουϲιν ἄρνιθεϲ, ὥϲπερ γὰρ πετόμενοι μηνύουϲι ταχύτερον οὕτω πάντα ἔϲεϲθαι, οὕτω καθεζόμενοι ποιοῦϲι οῦϲι χρόνια καὶ παράμονα. τὸ δὲ καὶ περιπέτεϲθαι τὴν νεοττιὰν τὴν μητέρα ἀεὶ καὶ μὴ πόρρω ἀποχωρεῖν ἐδήλου, ὅτι καὶ οἱ ἐκ τῆϲ πόλεωϲ ἐξιόντεϲ αὐτόθι περὶ τὴν πόλιν καὶ οὐ πόρρω χωρεῖν ἔμελλον, ἀλλὰ ζῆν περὶ αὐτὴν χρειοῖ ἀναγκαίῃ πρό τε παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν κῶν (Θ 57). τὴν δὲ νεοττιὰν οὐ διέφθειρεν ὁ δράκων, ὅτι οὐκ ἐξηλίφη λίφη τέλοϲ ἡ πόλιϲ, ἀλλὰ μόνοι οἱ ἐνοικοῦντεϲ, αὐτῆϲ μὲν μενούϲηϲ, τῶν δ’ ἐπελθόντων μετὰ τὴν ἀναχώρηϲιν καὶ πόρθηϲιν ἐρημίαν φοβερὰν καταλελοιπότων καὶ πάντα εἰϲ λίθουϲ περιϲτηϲάντων διὰ τὸ ἄπορον καὶ ἄψυχον τῆϲ χώραϲ, ἐγκαταλελειμμένηϲ καὶ τῆϲ πόλεωϲ. ἅμα δὲ καὶ ὅτι ἡ ἀποϲτροφὴ τοῖϲ Ἕλληϲιν ἀντιτυπήϲ ἐϲτι καὶ ϲκληρὰ ἐδήλου ὁ ἀπολιθούμενοϲ δράκων· ἀπαλλάϲϲεϲθαι γὰρ μέλλων ἤδη τῆϲ νεοττιᾶϲ ἐγένετο λίθοϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ὀδοῦ ἔτι ὤν. τὸ δὲ δένδρον οὖν ἡ ὁδόϲ. ἀλλὰ καὶ ἡ πορεία τοῦ δράκοντοϲ οὐκ οὖϲα ὀρθὴ φύϲει οὐδὲ εὐθεῖαν τὴν ὁδὸν τοῖϲ Ἕλληϲιν ἐϲήμαινεν, ὁποία ἐγένετο καὶ αὐτοῖϲ ἀπιοῦϲί τε καὶ ὑποϲτρέφουϲιν. οὐδὲ τὸ ἐλελιξάμενοϲ πτέρυγοϲ λάβ εν (Β 316) ἐϲτὶν ὡϲ πρὸϲ μαντείαν ἄχρηϲτον· ἐδήλου δὲ τὸν τρόπον καθ’ ὃν τὴν Ἴλιον ἔμελλον ἐκπορθήϲειν οἱ Ἕλληνεϲ· οὐ γὰρ ἐκ τοῦ εὐθέοϲ ἐκράτηϲαν 1 διακένωμα corrupt. nisi gravius mendum latet, fortasse scribendum πᾶϲι δὲ μνῆμα ὢν κτλ 11 νεοττεία corr. e νεοττιᾶ cod. 13 πε.τόμενοι, ante τ littera etas., cod. 19 ἐξειλίφη cod. 23 ἐγκαταλειμμένηϲ cod. 25 νεοττείαϲ cod. avibous annumeretur. Accedit quod dicendi ratIo a pedestri oratione remotior, quae illic occurrit (πορείαν dico ἀνύε ν, νηίτην, εὐθάλειαν, λάγνιστον, μικρὰ ταῦτα omisso articulo), in sequentibus desideratur (ἐνδομυχεῖν p. 35, 11 a scholiorum liorum usu non alienum est, v. schol. V Ar, Vesp. 970). Esse tamen etiam in fragmento illo περὶ οἰω νιστικ ῆς et maxime quidem sub finem eius ubi ipse Porphyrius quae legerit referat apertum est. 29 sqq. B f. 27a ad ἐλελιξάμενος ν. 316 (id. L f. 35ᵇ, Lp f. 71a c. l. τὴν δ’ ἐλελιξάμενος): ἐπιστραφείς. οὐδὲ τοὺτο δὲ ⟨om. L⟩ ἄχρηστον πρὸς τὴν μαντείαν· τείαν· οὐ γὰρ εὐθέως ἐκράτησαν αὐτοὺς καὶ εἷλον ⟨καὶ ἀνεῖλον L⟩, ἀλλ᾿  ἀν. ϲαν καὶ εἷλον, ἀλλ’ ἀναχθέντεϲ ἀπ ὸ τῆϲ Τρωάδοϲ εἶθ’ ὑποϲτρέψαντεϲ, ὃ ἔϲτιν εἰπεῖν ἐλελιξάμενοι. ἡ δὲ πλάτανοϲ διὰ μὲν τὸ ὑδρηλὸν καὶ εὔμηκεϲ ἐδήλου τὴν διὰ νεῷν καὶ ὕδατοϲ μακρὰν πορείαν, διὰ δὲ τὸ ἄκαρπον φύϲει καὶ ὅτι ἄκαρποϲ ἡ πορεία καὶ τοῖϲ ἐπελθοῦϲιν Ἕλληϲι καὶ τοῖϲ ἐνοικοῦϲι τὴν πόλιν τῶν Τρώων· τά τε γὰρ ληφθέντα λάφυρα ἐξ Ἰλίου ἄλλα ἄλλωϲ ἀπώλετο, καὶ οἱ Τρῶεϲ οὐδένα καρπὸν ἔϲχον, μεινάϲηϲ νάϲηϲ αὐτοῖϲ τῆϲ νεοττιᾶϲ ἐντὸϲ ἀκάρπῳ μὲν δένδρῳ φύλλοιϲ δὲ πρὸϲ καιρὸν θάλλουϲιν, αὐτοὶ ἄρδην ἀπολόμενοι. ad scholia excerpta referendum :

B f. 26h ad ϲῆμα v. 308. L f. 34b. Lp f. 71a c.l. μέγα ϲῆμα. A f. 30a ϲ. l. ϲτρουθοῖο v. 311. Cf. Townl. Cramer. Αn. Par. Ill, P. 280; 153.

ὁ δράκων Ἀθηνᾶϲ ἱερόϲ, οἱ ϲτρουθοὶ Ἀφροδίτηϲ χρόνον τε δηϲῆμα λοῦϲιν, ἐπεὶ πτηνὸϲ ὁ χρόνοϲ. ὁ δὲ λίθοϲ, ἐπεὶ οὐκέτι κίνηϲιν ἔλαβεν ὁ πόλεμοϲ. καὶ τὸ μὲν ἐφ’ ὕψουϲ κεῖϲθαι τὴν νεοττιὰν τὴν ἠνεμόεϲϲαν Ἴλιον. οἱ δὲ ὑπὸ τοῖϲ πετάλοιϲ νεοϲϲοὶ τὸ ὀλιγοχρόνιον τῶν Τρώων · μαραινομένων γὰρ ὅϲον οὔπω τῶν φύλλων ἀποπεϲοῦνται. ἡ δὲ ἐνάτη μήτηρ τῆϲ ἐνναετηρίδοϲ τὸν ἔϲχατον ἀγῶνα ἐϲήμανεν. ἡ δὲ διὰ τοῦ ὕδατοϲ πορεία τοῦ δράκοντοϲ τὴν δι’ ὕδατοϲ ἄφιξιν τῶν Ἑλλήνων. τὸ δὲ περιλειφθῆναι τὴν νεοττιὰν τὸ μὴ παντελῶϲ ἠφανίϲθαι τὸν τόπον · οἰκεῖται γὰρ μέχρι τοῦ νῦν. ἡ δὲ ἀπολίθωϲιϲ τὸ δυϲδιεξόδευτον τῶν νόϲτων ἢ ὅλου τοῦ ἀγῶνοϲ παῦϲιν· οὐ γὰρ ἠμύναντο ἔτι τοῦ λοιποῦ τοὺϲ Ἕλληναϲ οἱ Τρῶεϲ. ἢ ὅτι εἰϲ λίθουϲ περιϲτήϲεται τοῦ πολέμου τὸ τέλοϲ.

A f. 30a.

δράκων (v. 308). τούτῳ τοῦτο cod. corr. Dind τὸ ὄνομα ὁ Πορφ ύριοϲ ἐντὸϲ τοῖϲ ζητήμαϲί φηϲι Ϲθένιοϲ· οὕτωϲ γὰρ ἱϲτόρηται Διονυϲίῳ νυϲίῳ ἐντὸϲ τῷ ε τῶν ἀπόρων.

5 τὴν πλάτανον τῶν τρ. cod. , quae fort. ita servanda erant ut lacuna post πλάτανον constitueretur πόλιν etiam Roemer ap. Fleckeis. 1878, p. 538 10 initum scholii e codd. B et Lp dedi AL brevius: οἱ ϲτρουθοὶ ἀρρ. χρόνον τε ⟨om. L ⟩ δηλοῦϲιν 12 ἢ τὸ μὲν B Lp ὅτε μὲν A νεοττείαν B LLp καὶ (pro τὴν ) ἠν. L 13 οἱ δὲ ὑποπετάλιοι ν. A ὑποτπετάλιοι (sic) L 14 οὔπω L, om. Β Lp, οὐδέπ ω A 15 τῆϲ ἐννεατηρίδοϲ τὸ πολέμου τὸ ἐναγώνιον ἐϲήμ. A L 16 πορία L 17 νεοττείαν B Lp, νεοϲϲιὰν L, νοϲϲιὰν A 18 ἕωϲ τοῦ ν. A post ἀπολ. A ἡ ins. 19 20 ἢ ὅλου Τρῶεϲ om. AL. 20 καὶ ὅτι pro ἢ ὅτι A τὸ τέλοϲ τ. π. A 21 post τέλοϲ sequntur in codd B LLp A: ἔϲτι δὲ ϲῆμα ⟨ϲημεῖον B ⟩ μὲν τὸ παρὰ τόπον γινόμενον κτλ., quae neque ex integra tegra disputatione excerpta sunt neque Porphyrii esse probari possunt. Eadem fere in schol. B ad ε 742 legunturαχθέντες ἀπὸ τῆς Τρωάδος ⟨τρωίδος ΒLp⟩, εἶτα ὑποστρέψαντες. Quae sequuntur tur aliunde huc illata sunt: ἀμφι α χυῖ αν δ τελειοτέρᾳ φωνῇ ἐχρήσατο τοῦ τετρι γῶτ ας ⟨τετριγότας Β τετριγῶτας L, ι e corr.; χρήσατα τοῦ τετριχότας Lp, primo verbo ἐ ab alia manu addito, quae eadem o  ultimi verbi in ω mutavit ⟩.10 sqq. Cum veri haud simile sit verba χόνον τε δηλοῦσιν, ἐπεὶ πτηνὸς ὁ χρόνος ex ipso Porphyrii libro excerpta in iis quae modo edidimus casu intercidisse, cidisse, scholium ad scholiaexcerpta referendum infra textum odendum erat. ln magna tamen codicum discrepantia eo quo posuimus loco perspicuitati melius consultum esse existimavimus.

ἔνθ’ ἐφάνη (ibid.). ὅπου ἡμῖν ὤφθη ὁ δράκων. οὗτινοϲ δράκοντοϲL f. 35a. κοντοϲ τὸ ὄνομα ὁ Πορφύριοϲ ἐντὸϲ τοῖϲ ζητήμαϲί φηϲι. λέγει γὰρ αὐτὸν ϲθένιον. οὕτωϲ γὰρ ἱϲτορεῖται Διονύϲιοϲ ἐντὸϲ τῇ πέμπτῃ τῶν ἀπόρων.

350. v. ad ν. 370 (p. 38, 36).