GetPassage urn:cts:greekLit:tlg2034.tlg014.1st1K-grc1:19.100-20.329 urn:cts:greekLit:tlg2034.tlg014.1st1K-grc1:19.100-20.329

100. ad v. 108

108. διὰ τί ἡ Ἥραὀμόϲαι προάγει τὸν Δία. ἢ δῆλον ὡϲ οὐA f. 253 c. l. δ᾿ ἄγε νῦν μοι ὄμοϲϲον. ποιοῦντα ἃ ἂν φῇ. εἰ δὲ τοῦτο, διὰ τί οὐ κατανεῦϲαι ἀλλὰ καὶ ὀμόϲαι εἰ ἠξίωϲεν, ὡϲ καὶ ψευδομένου, ἂν μὴ ὀμόϲῃ ὁ δὲ ποιητήϲ φηϲιν ἀληθεύειν τι κεν κεφαλῇ κατανεύϲῃ (A 527). τὸ μὲν οὖν ὅλον μυθῶδεϲ· καὶ 2 μαθεῖν om. V 5—8 τὸ οὖν ἐόντα, quae a V absunt, recte Kamm. uncinis inclusit 8. 9 πρᾶγμά ἐϲτι om. V 9 τὸν ἐπιπάμενον(?) V 9. 10 πυνθ. καὶ ἀγνοοῦντα B 11 οἷϲ ἐπάγει V 13 ἀργείων V 14 μὲν pro μοι B 16 ἀκούοντεϲ pro ὑποκρ. coni. Vill.) 17 τὰ ante πάντα om. V λόγοϲ μου V ἡμᾶϲ V 18 τὸν om. V 20 [ὃ]ν V 21 δὲ om. V ἐπι.ράφεται V, γ in marg. V2 25 προάγει V. Rose, Ar. ps. p. 168; πρὸϲ cod. 27 φαϲὶν cod. corr. Vill. διὸ χαλεπὸν (cf. supr. lin. 18) τοῦς εἰδύτας τὴν αἰτίαν τῆς συνόδου ὡς μὴ εἰδότας θορυβεῖν καὶ διὰ τοῦτο ἐμποδίζειν καὶ τῷ λέγοντι καὶ τῷ ἀκούοντι πρὸς ὃ λέγω ὃ παρὼν ἕστηκε. πολλὰ τοιαῦτα καὶ τοῖς ῥήτορσι προοίμια ἐπιγράφει. πρὸς τοὺ θορύβους. ὁ δὲ Κοτυαεὺς Ἀλ. (v. ad p. 234, 10). P Pars eorum in. schol. Paris. 2679 Transcripta est (An. Par. Ill, p. 24, 28). 25 sqq. B 1. 262a ad ὄμοσσον v. 108 (id. L. f. 414a, simil. Vict. f. 363a) διὰ τί μ νεῦσαι αὐτὸν κελεύει τάχα φοβουμένη μὴ μετατεθῇ ἐπὶ τὸ ἰσχυρότερον ἔρχεται, cf. Eust. T, p. 1175, 30. 28 sqq. B f. 262a ad εὐχόμενος v. 100 (id. Vict. f. 363a): . . . . πῶς δὲ τὰ παρὰ θεοῖς οἶδε γινόμενα; ῥητέον δὲ ὅτι κοινὸν ὄντα τὸν μῦθον παρείληφεν. γὰρ οὐδ᾿ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ ταῦτά φηϲιν Ὅμηροϲ, οὐδὲ γινόμενα εἰϲάγει, ἀλλ᾿ ὡϲ διαδεδομένων περὶ τὴν Ἡρακλέουϲ γένεϲιν μέμνηται. ῥητέον δὲ ὅτι καὶ ὁ μῦθοϲ εἰκότωϲ εἰϲάγει τὴν Ἥραν ὁρκοῦϲαν τὸν Δία· πάντεϲ γὰρ περὶ ὧν ἂν φοβῶνται μὴ ἄλλωϲ ἀποβῇ, πολὺ τῷ ἀϲφαλεῖ προέχειν πειρῶνται διὸ καὶ ἡ Ἥρα, ἅτε οὐ περὶ μικρῶν ἀγωνιζομένη, καὶ τὸν Δία εἰδυῖα ὅτι αἰϲθόμενοϲ τὸν Ἡρακλέα δουλεύοντα ὑπεραγανακτήϲει, τῇ ἰϲχυροτάτῃ ἀνάγκῃ κατέλαβεν αὐτόν. οὕτωϲ Ἀριϲτοτέληϲ (fr. 157 edit. Acad. Bor.).

183. Ϲ 100.

*B f. 264b ad φυλόπιδοϲ. L f. 416b, Π.

221 sqq. ζητοῦϲι τίνα νοῦν ἔχει τὰ ἔπη ταῦτα ᾐνιγμένα ὑπὸ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ· αἶψά τε φυλόπιδοϲ πέλεται κόροϲ ἀνθρώποιϲιν,ἧϲτε πλείϲτην μὲν καλάμην χθονὶ χαλκὸϲ ἔχευεν,ἄμητοϲ δ᾿ ὀλίγϲτοϲ, ἐπὴν κλίνῃϲι τάλανταΖεύϲ, ὅϲτ᾿ ἀνθρώπων ταμίηϲ πολέμοιο τέτυκται (v. 221 sqq.); ἐπεὶ ἡ ἄμητοϲ λέξιϲ ϲημαίνει καὶ τὸν χρόνον ἐντὸϲ ᾧ ἀμῶϲι, τουτέϲτι τὸν θεριϲμόν, ϲημαίνει δὲ καὶ τὸν ἀμώμενον καρπόν, καθ᾿ ἑκάτερα τῶν δύο ϲημαινομένων ἐκδεξάμενοι πειραθῶμεν τῶν δύο ϲαφῆ ποιῆϲαι τὴν διάνοιαν. ἔϲται τοίνυν ἐκ τοῦ ϲημαινομένου δῆλον, ὡϲ καλάμη μὲν λέγεται τὸ τῶν ἀποθνηϲκόντων πλῆθοϲ, ἄμητοϲ δὲ καὶ καρπὸϲ οἱ ϲωζόμενοι. φηϲὶν οὖν, ταχέωϲ κόρον γίνεϲθαι ἐκείνηϲ τῆϲ μάχηϲ, ἐντὸϲ ᾗ πολὺϲ μὲν ὁ πίπτων, ὀλίγοι δὲ οἱ ϲωζόμενοι, ἐξ οὗ δηλοῦϲθαι, ὅτι τῆϲ ϲφοδροτάτηϲ μάχηϲ ταχὺϲ ὁ κόροϲ, καὶ μάλιϲτα ὅταν τύχῃ τιϲ διὰ λιμὸν ἠϲθενηκώϲ· ἐντὸϲ ᾧ δ᾿ ἂν οὖν πολέμῳ, κλίναντοϲ τοῦ Διὸϲ τὴν νίκην καὶ ἑτερορρεποῦϲ τῆϲ μάχηϲ γεγονυίαϲ, πολὺϲ μὲν ᾖ ὁ ἀναιρούμενοϲ, ὀλίγοϲ δὲ ὁ περιϲωζόμενοϲ, κόροϲ ἐνταῦθα ταχέωϲ γίνεται τῶν μὲν καλάμην πολλὴν ἐκλεγόντων, ἄμητον δὲ καὶ καρπὸν ὀλίγον ἐώντων. τὴν δὲ καλάμην καὶ τὸν καρπὸν ἐπὶ τῶν τραπέντων ἀκουϲόμεθα, ὧν πολὺϲ μὲν ὁ ἀποθνήϲκων, ὃϲ τέτακται ἐπὶ τῆϲ καλάμη, ὀλίγοϲ δὲ ὁ διαϲωζόμενοϲ, ὃϲ τέτακται ἐπὶ τοῦ καρποῦ· τὸν δὲ κόρον ἴϲχειν ταχὺν τοὺϲ ταῦτα δρῶνταϲ καὶ νικῶνταϲ, οἳ τοῖϲ ἀμηταῖϲ εἶεν ἂν ἀνάλογοι. οὔτοι ἄρα δὴ ἐπὶ τῶν αὐτῶν τὸ ἄμητοϲ ὀλίγιϲτοϲ ἀκουϲτέον· οὐκέτι γὰρ ἑτερορρεπὴϲ ἔϲται ἡ μάχη, οὐδ᾿ οἱ μὲν νικῶντεϲ 6 ηδυῖα cod. εϲθόμενοϲ cod. 16 post λέξιϲ (compend. scrpt.) ras. unius litt. B 20 ἀμητὸϲ δὲ εὔκαρποϲ L 21 post ϲωζόμενοι L perperam ins.: ἀντὶ τοῦ καίειν κτλ. (═schol. B v. 228), tum φηϲὶν οὖν κτλ. lin. 21 23 ὁ μόροϲ L 24 ἐκκλίναντοϲ L 25 ἑτερορεποῦϲ B L. 27 ἀμητὸν L(?) 28 ἐόντων L. δὲ, quod L. om., scholio B postea add. esse videtur 31. 32 αἳ τοῖϲ ἀμητοῖϲ ἂν εἶεν ἀν. L 32 οὔτοι ϲonieci; οὕτωϲ Β, οὔτ᾿ L. ἀμητὸϲ L.(?) 33 ἑτερορρεπὴϲ, τερ in ras., B 10 sqq. Usus hoc esse scholio videtur Eust. T, p. 1181, 30 sqq., qui utrum e Porphyrio an aliunde ea hauserit, quae de ἄμητο et ἀμητός distinguendis recte attulit, non diiudico. Codici Paris. 2679 nonulla (A. P. III, p. 25) Arsenius adscripsit. οἱ δὲ ἡττώμενοι, ἀλλ᾿ ἐπ᾿ ἴϲηϲ ἐξ ἀμφοῖν πολλὴ μὲν ἡ καλάμη ὀλίγοϲ δὲ ὁ καρπόϲ, καὶ οἱ ἀμῶντεϲ ζητηθήϲονται.

κἂν ἄμητον δὲ ἐπὶ τοῦ θεριϲμοῦ ἀκούϲωμεν καὶ τοῦ χρόνου καθ᾿ ὃν ἀμῶϲιν, ἔϲται μὲν ἄμητοϲ ἡ πρώτη τῶν ϲτρατοπέδων ϲυμβολὴ πρὸ τῆϲ τῶν ἑτέρων τροπῆϲ, πλείϲτη δὲ ἡ καλάμη τὸ πλῆθοϲ τὸ μετὰ τὴν τροπὴν τῶν πιπτόντων. λογιζόμενοϲ οὖν ὁ Ὀδυϲϲεὺϲ, ὡϲ οὐκ ἂν ὑποϲταῖεν οἱ Τρῶεϲ τὴν Ἀχιλλέωϲ ϲυμβολὴν, τραπήϲονται δὲ εὐθύϲ, πολὺν τὸν κάματον ἔϲεϲθαί φηϲι τοῖϲ διώκουϲιν ἅμα καὶ παίουϲι καὶ φονεύουϲι, καὶ κόρον αὐτίκα λήψεϲθαι νήϲτειϲ ὄνταϲ. ἐνδείξαϲθαι δὲ ταῦτα μᾶλλον καὶ αἰνίξαϲθαι βούλεται ἢ φανερῶϲ λέγων δόξαν κολακείαϲ ἀπενέγκαϲθαι. λέγει οὖν· ἐντὸϲ ὀλίγῳ χρόνῳ τροπῆϲ γενομένηϲ τῶν πολεμίων, πολλῶν ἀναιρουμένων ἐκ πρώτηϲ καὶ βραχείαϲ τῆϲ ϲυμβολῆϲ, αἶψα κόροϲ ἡμῖν γίνεται, ἐὰν μὴ τύχωμεν τὸν μέλλοντα κάματον διὰ τῆϲ τροφῆϲ προανακτηϲάμενοι. πεποίηται δὲ τὴν ἀλληγορίαν ὁ ποιητὴϲ ἐκ τῆϲ παραβολῆϲ ἐκείνηϲ· οἱ δ᾿ ὥϲτ᾿ ἀμητῆρεϲ ἐναντίοι ἀλλήλοιϲινὄγμον ἐλαύνωϲιν ἀνδρὸϲ μάκαροϲ κατ᾿ ἄρουρανπυρῶν ἢ κριθῶν, τὰ δὲ δράγματα ταρφέα πίπτει (Λ 67—69), εἶτ᾿ ἀνταποδίδωϲιν· ὣϲ Τρῶεϲ καὶ Ἀχαιοὶ ἐπ᾿ ἀλλήλοιϲι θορόντεϲδῄουν, οὐδ᾿ ἕτεροι μνώοντ᾿ ὀλοοῖο φόβοιο (Λ 70. 71). ἀλλ᾿ οὗτοι μὲν τὸν ἄμητον παρέτειναν ἰϲόπαλοι ὄντεϲ· ἐφ᾿ ᾗϲ δ᾿ ἂν μάχηϲ τροπὴ γένηται ἐκ μικρᾶϲ ϲυμβολῆϲ καὶ ὀλίγου ἀμήτον ταχὺϲ ὁ κόροϲ τοῖϲ ἀναιροῦϲι καὶ τὴν καλάμην πολλὴν ποιοῦϲιν, εἰ μὴ τύχωϲι τὴν ἰϲχὺν διὰ τῆϲ τροφῆϲ αὐτάρκη παραϲκευάϲαντεϲ. μήποτε δὲ ὁ ἄμητοϲ οὐ τὴν ἐπικαρπίαν ἀλλὰ τὸν χρόνον τῆϲ ἐνεργείαϲ δηλοῖ· αὐτὸϲ γὰρ ὁ Ὀδυϲϲεὺϲ πρὸϲ τὸν Ἀχιλλέα ταῦτα προεῖπεν· οὐ γὰρ ἀνὴρ πρόπαν ἦμαρ ἐϲ ἠέλιον καταδύνταἄκμηνοϲ ϲίτοιο δυνήϲεται ἄντα μάχεϲθαι·εἴπερ γὰρ θυμῷ γε μενοινάᾳ πολεμίζειν,ἀλλά τε λάθρῃ γυῖα βαρύνεται, ἠδὲ κιχάνειδίψα τε καὶ λιμόϲ, βλάβεται δέ τε γούνατ᾿ ἰόν τοϲ.ὃϲ δέ κ᾿ ἀνὴρ οἴνοιο κορεϲϲάμενοϲ καὶ ἐδωδῆϲἀνδράϲι δυϲμενέεϲϲι πανημέριοϲ πολεμίζῃ,θαρϲαλέον νύ οἱ ἦτορ ἐνὶ φρεϲὶν οὐδέ τι γυῖαπρὶν κάμνει, πρὶν πάνταϲ ἐρωῆϲαι πολέμοιο 5 τρόπων L ἡ om. L 9 νῆϲτιϲ B, νήϲτιϲ L 10 βουλεύεται codd.; corr. Vill. 10 λέγει L 12 ἐκ τῆϲ πρ. καὶ βρ. ϲυμβ. L 14 προϲανακτηϲάμενοι codd.; corr. Dind. τὴν ἀλλοτρίαν L. 17 post h. v. L. scholia nonnulla. ad v. 268, 267, 258 pertinentia inserit, tum inde a πυρῶν ἢ κριθῶν novo scholio pergit 21 οἱ δ᾿ ἕτεροι B 25 προϲκευάϲαντεϲ L; legendum videtur προπαραϲκευάϲαντεϲ 26 ἐπικαρ, supra scrpt. π΄, B 32 τε om. codd, 33 κορεϲάμενοϲ L 34 πολεμίζει B, πολεμίζ L 35 ἦτορ, acc. in ras., B τι om. codd. (T 162—70). ὀλίγοϲ οὖν ἄμητοϲ καὶ ὁ χρόνοϲ ὁ τοῦ ἀμάν γίνεται καὶ τοῦ πλείϲτην καλάμην ἔχειν καὶ πολλὸ6ϲ ἀναιρεῖν, τροπὴν τοῦ Διὸϲ ἐμβαλόντοϲ τοῖϲ πολεμίοιϲ, ἐὰν μὴ τύχωϲιν οἱ ἀναιροῦντεϲ τροφῆϲ μετειληχότεϲ· ἵν’ ᾖ ὁ λόγοϲ· ἐντὸϲ ᾗ δ’ ἂν μάχῃ ἐντὸϲ ὀλίγῳ χρόνῳ πολὺϲ ᾖ ὁ ἀναιρούμενοϲ τροπῆϲ γενομένηϲ, εὐθέωϲ ἐντὸϲ ταύτῃ ὁ κόροϲ· διὸ δεῖ ἰϲχύειν τοὺϲ βουλομένουϲ ἐπὶ πλέον τυχεῖν τῆϲ νίκηϲ.

B⟩ f. 266b ad Ἀτρείδα. L. f. 418b. Viet. f. 369b L f. 420a, Π.

310 sqq. . . . . πῶϲ δὲ Αἴαϲ ϲυγγενὴϲ ὢν οὐ ϲυμπάρεϲτιν, ὀργίζεται ζεται διὰ τὴν πρεϲβείαν· βαρύμηνιϲ γάρ. καὶ πῶϲ τὸν ἐπιτάφιον ἀγωνίζεται; ἀρετῆϲ χάριν καὶ φιλίαϲ τοῦ ἠπιωτάτου Πατρόκλου.

386. τὰ ὅπλα, φηϲὶ, κοῦφα ἐγένοντο ὡϲ πτερὰ καὶ ᾖρε καὶ ἐκούφιζε τὸν Ἀχιλλέα, ὡϲ τοὺϲ ὄρνιθαϲ τὰ πτερά· τὸ γὰρ ἄειρεν ἐπὶ τοῦ ἐκούφιζεν Νέϲτωρ δ’ ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν (Λ 637), ἤ μ’ ἀνάειρεν ἢ ἐγὼ ϲέ (Ψ 724). τετόλμηται γοῦν ὁ λόγοϲ, ὡϲ τῶν ὅπλων βαϲταζόντων τὸν Ἀλχιλλέα, οὐ βαϲταζομένων. τινὲϲ δέ φαϲιν ὅτι ἐμετεώριζεν αὐτὸν ὁ κόϲμοϲ καὶ γαυριᾶν γαβριᾶν cod. ἐποίει. ἢ τάχα ἡ ϲυμμετρία τῶν ὅπλων καὶ κουφότητα ἐνεποίει, ὡϲ μὴ δοκεῖν αὐτὸν ταῦτα φέρειν, ἀλλ’ αὐτὸν cod. τοῦτον. εἰ δὲ μείζονα ἦν, βαρύτερα ἂν ὑπῆρχε. καὶ τὰ πτερὰ πολλὴν ἁρμονίαν ἔχει. ὁ δὲ λόγοϲ ὑπερβολή.

*B f.  268a ad ἐπίϲταται. L f. 419b, Π.

389. τὸ ἀλλά μιν οἶοϲ ἐπίϲτατο πῆλαι Ἀχιλλεύϲ ἐξηγοῦν- ται ἀντὶ τοῦ ἠδύνατο· προειπὼν γάρ φηϲι· τὸ μὲν οὐ δύνατ’ ἄλλοϲ Ἀχαιῶν πάλλειν. πλανῶνται δέ· τῇ γὰρ ἐπιϲτήμῃ καὶ τὴν δύναμιν προϲάπτει, ὥϲ πού φηϲιν· ἐπεὶ οὐδ᾿ ἐμὲ νήιδά γ᾿ οὕτωϲἔλπομαι ἐντὸϲ Ϲαλαμῖνι γενέϲθαι τε τραφέμεν τε (Η 198) καὶ φῶθ᾿ Ἡρακλῆα μεγάλων ἐπιίϲτορα ἔργων (φ 26), τουτέϲτιν ἐπιγνώμονα καὶ ἐπιϲτήμονα, ὡϲ τὸ ἴϲτορα δ’ Ἀτρείδην Ἀγαμέμνονα θείομεν ἄμφω (Ψ 486). 20 πάλαι L ἐξηγεῖται L. 24 ἐπεὶ δὲ οὐδ’ ἐμὲ L 25 γενέϲθαι τι L 10—19 Quaestio, cuius initium melius servavit Eust., p. 1189, 37 (τῷ δὲ καίτοι γε βαρείας ὕλης ὄντα ὅμως εὖτε, ἤγουν καθάπερ, πτερὰ ἐγίγνετο) in cod. B⟩ peiore ratione tradita est. Alteram enim eius partem (lin. 14 sqq.) manus prior (f. 268a ad ἄειρε) cum margini appinxisset, altera deinde manus, signo scholii finiti eraso, priora illa verba (lin. 10 — 14) subiunxit. Incipit igitur schol. B: τινέ φασιν ὅτι κτλ. — ὑπερβολή, quibus *B addidit: τὰ ὅπλα γοῦν, φησὶ, κοῦφα γεγόνασιν κτλ. Praeterea annotandum, lin. 13 ibi legi ἀνάειῤ 17 αὐτὸν τοῦτον (ut L), 18 καὶ τὰ πτερὰ δέ. E Leid. transcripsisse videtur Arse- nius, An. Par. III, p. 26, 25. 14 † Vict. f. 371a h. l. ἄειρε δὲ ποιμένα λαῶν] τινὲς ἐμεθώριζεν (sic) ὁ κόσμος. 20 A Aristarcho obloqui videtur, cf. Lehrs, Ar. p. 148. — De eodem versu. in quaestione Vat. ια (edit. in fine operis) aliam rem spectante Porphyrius egit. ἄμφω. δ’ ἱέϲθην ἐπὶ ἴϲτορι πεῖραρ ἑλέϲθαι (Ϲ 501), τουτέϲτιν ἐπὶ ἐπιϲτήμονι δικῶν κρίϲεωϲ.

407.οὐκ εὐπρεπὲϲ δὲ, φαϲὶ, τὴν Ἥραν παραιτίαν λύπηϲB f. 968b ad αὐδήεντα. L f. 420b. Vict. f. 371b. γενέϲθαι τῷ Ἀλχιλλεῖ. ῥητέον δὲ ὅτι εἰϲ πρᾶγμα τολμηρὸν καταβαίνων αὐδήεντα. ὁ ποιητὴϲ, τὸ φωνῆϲ μετέχονταϲ ἵππουϲ εἰϲάγειν, θεῷ τὴν αἰτίαν ἀνατίθηϲι, καὶ Ἥρᾳ, ἐπεὶ φωνή ἐϲτιν ἀὴρ πεπγμένοϲ τί δὲ ἄτοπον ὅπου γε καὶ Θέτιϲ προεῖπεν· αὑτίκα γάρ τοι ἔπειτα μεθ᾿ Ἕκτορα πότμοϲ ἑτοῖμοϲ (C 96);

Υ

7. ιὰ ποίαν αἰτίαν μόνοϲ ὁ Ὠκεανὸϲ οὐ πάρεϲτι τῇ ἐκκληϲίᾳΛ Ϲ 490. L f. 408a ibid. τῶν θεῶν ῥητέον δὲ ὅτι ἐπεὶ ϲυνεκτικὸν ἔχει τὸ τοῦ κόϲμου ῥεῦμα· φηϲὶ γάρ· Ὠκεανὸϲ, ᾧ πᾶϲα περίρρυτοϲ ἐνδέδεται χθών.

τὸν Ὠκεανὸν οὐ παρέλαβεν εἰϲ τὸ τῶν θεῶν ϲυνέδριον, ἵνα μὴL. f. 422a.  A Υ 7. κωλύϲῃ αὐτὺϲ τῆϲ πρὸϲ ἀλλήλουϲ μάχηϲ πρεϲβύτατοϲ ὑπάρχων.

26 sqq. δόξειεν ἂν τοὐναντίον ἢ ὁ Ζεὺϲ βούλεται γίνεϲθαι, τῶνB f. 269b ad εἰ γὰρ. L f. 421a. Simil. Vict. f. 373a. θεῶν ἐκπεμπομένων ἐπὶ τὴν μάχην. ὁ μὲν γάρ φηϲιν, εἰ μὴ παραγένοιντο, γένοιντο, πὐδὲ πρὸϲ ὀλίγον ἀνθέξουϲιν οἱ Τρῶεϲ μαχόμεν τῷ Ἀλχιλλεῖ, ἐκ δὲ τοῦ ἀφικνεῖϲθαι ατοὺϲ μᾶλλον ἰϲχυρότεροϲ γίνεται τῷ εἶναι τοὺϲ 1 πεῖραϲ ἑλέϲθαι, rel. om., L 3 praecedunt haec (de αὐδήεντα): λογικοῦ ζώου φωνὴν ἔχοντα φηϲὶ Vict. 5 εἰϲάγει L. θεῷ περιάπτει τὴν αἰτίαν Vict 6 τινὲϲ δὲ ἄτοπον L. 7 γάρ οἱ L. 8 ἑτοῖμοϲ om. Vict. signo scholii finiti eraso add. *B: τὸ αὐδήεντα δ’ ἔθηκε θεὰ λευκώλενοϲ Ἥρη οὐκ ἔϲτι φωνὴν ἔχοντα κτλ., v. infra ad lin. 9 A adhaesit scholio de duabus ur- bibus Ϲ 490 commemoratis; quam ob rem δὲ post ποίαν insertum (Ludwich, M. Rh XXXII, p. 17); in cod. L., ubi ἀπορία (ut nte ῥητέον lin 10 λύϲιϲ) praemit- titur, alia scholia unum ab altero dirimunt 10 ἐπεὶ om. L. 12 A, cuius lemma. οὔτε τιϲ οὖν ποταμῶν ἀπέην (L νόϲφ᾿ Ὠκεανοῖο in lemm.), scholio Ari- stoniceo adhaesit quam ob rem δὲ post τὸν ins. 15 οἱ μὲν γάρ φαϲιν L 3 sqq. Veri simile est hanc quaertionem cum altera illa ad ε 334 perti- nente (v. V. Rose, Ar. ps. p. 171, qui schol. Q ζ 125 addere debebat), cuius partem is qui scholia scripsit in fine scholii addidit, cohaerere. Res tamen non ita constat, ut haec loco suo movenda sint. — Partem eorum quae hic edi- dimus Eust. T, p. 1190, 4 sqq, h. l. legit. 6. Vocis quae affertur definitio Stoica est (Diog. L. VII, 55); Eust. Σ, p. 1158, 36, Zenoni tribuit. 9—11. Quaestio ab eo quo codd. afferunt loco certe aliena est. 12. 13 † *B (ab altera manu scholio B⟩ f. 269a ad ποταμῶν v. 7, signo scholii finiti eraso, subiunctum): ἵνα μὴ κωλύῃ αὐτοὺς τῆς πρὸς ἀλλήλους μάχης πρεσβύτης ὢν simil. Vict. f 372b: πρόγνος γὰρ θεῶν, ἵνα μὴ τοῖς ἀπογόνοις ἑαυτοῦ παρῇ πολεμοῦσιν. Eadem et plura ap. Eust. Υ, p. 1192 extr., quae num e quaestione excerpta sint non diiudico. 14 sqq. † Eust. Υ, p. 1193, 50 sqq, qui λύσιν afferre noluit, hoc usus iudi- cio: καὶ oὕτω μὲν λογιωτάτη ἡ ἀπορία, οἱ δὲ λύοντν ἃ θέλουσι. Ἑλληνικοὺϲ θεὸϲ ἰϲχυροτέρουϲ τῶν Τρωικῶν· ἐὰν γὰρ δύο ἀνίϲοιϲ ἴϲα προϲτεθῇ, τὰ ὅλα ἐϲτὶν ἄνιϲα· ἡ γὰρ αὐτὴ ὑπεροχὴ τῶν ἐξ ἀρχῆϲ ὑπερεχόντων μένει. εἰ δὲ καὶ ἴϲοι ἦϲαν, περιττὴ ἦν ἡ ἐπικουρία τῶν θεῶν. ἐροῦμεν δὲ ὡϲ οὐ διὰ τὴν μάχην τῶν θεῶν ἡ κάθοδοϲ γέγονεν, ἀλλ’ ἵνα πρόφαϲιϲ Ἀχιλλεῖ τῆϲ ἀπάτηϲ Ἀπόλλωνοϲ γένηται (Φ 599 sqq.), δυνηθῇ δὲ καὶ Ϲκάμανδροϲ παρεμποδίϲαι Ἀλχιλλεῖ.

B⟩ f. 270a ad λαοϲϲόοϲ. L . 422a c. l. ὦρτο Ἔριϲ κρατερὴ λαοϲϲόοϲ.

48. πῶϲ λαοϲϲόον τὴν Ἔριν προϲηγύρευϲν οὐ γὰρ ϲώζουϲα φαίλαοϲϲόοϲ. νεται ἀλλὰ φθείρουϲα μᾶλλον τὰ πλήθη. ῥητέον δὲ ὅτι Ἔριν νῦν τὴν τῶν Ἑλληνικῶν καὶ Τρωικῶν θεῶν φιλονεικίαν φηϲίν· ἡ γὰρ τούτων πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἔριϲ ϲωϲτικὴ ἐγένετο τῶν ἀνδρῶν. ἢ τὸ λαοϲϲόοϲ δηλοῖ τὴν τὸν λαὸν ϲεύουϲαν καὶ παρορμῶϲαν. δύναται δὲ καὶ εἰϲ τὸ κρατερή ϲτιγμὴ γενέϲθαι, τὸ δὲ λαοϲϲόοϲ τοῖϲ ἑξῆϲ ϲυνάπτεϲθαι.

58. ad Ξ 200, p. 192, 25.

*B f. 270a ad ἔναντα. L f. 423a.

67 sqq. τοῦ ἀϲυμφύρου μὲν ὁ περὶ θεῶν ἔχεται καθόλου λόγοϲ, ἔναντα. ὁμοίωϲ δὲ καὶ τοῦ ἀπρεποῦϲ· οὐ γὰρ πρέπονταϲ τοὺϲ ὑπὲρ τῶν θεῶν μύθουϲ φηϲίν. πρὸϲ δὲ τὴν τοιαύτην κατηγορίαν οἱ μὲν ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ ἐπιλύουϲιν, ἀλληγορίᾳ πάντα εἰρῆϲθαι νομίζοντεϲ ὑπὲρ τῆϲ τῶν ϲτοιχείων φύϲεωϲ, οἷον ἐντὸϲ ταῖϲ ἐναντιώϲεϲι τῶν θεῶν. καὶ γάρ φαϲι τὸ ξηρὸν τῷ ὑγρῷ καὶ τὸ θερμὸν τῷ ψυχρῷ μάχεϲθαι καὶ τὸ κοῦφον τῷ 1 ἶϲα B, om. L. 3 verba εἰ δὲ καὶ τῶν θεῶν, quae in codd. post τῶν Τρωικῶν (lin. 1) leguntur, recte transposuit Bekk. 5 Ἀχιλλεῖ quod codd. exhibent delendum videtur Vict.: ἀλλ’ ἵνα πρόφ. ἀπάτηϲ Ἀλχιλλεῖ γένηται Ἀπόλλωνοϲ 6 ϲκάμ. ανδροϲ cum ras. un. litt. B⟩ 7. 8 προϲηγ. — ὅτι Ἔριν om. L. 9 φιλονεικίαν νῦν φηϲίν L 14 L in lemn.: ἤτοι μὲν γὰρ ἔναντα Ποϲειδάωνοϲ ἄνακτοϲ ἵϲτατ’ Ἀπόλλων Φοῖβοϲ ἔχων ἰὰ πτερόεντα 16. 17 πρὸϲ δὲ τὴν τοιαύτην ἐπίλυϲιν οἱ μὲν ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ κατηγοροῦντεϲ 〈B κατηγοροῦνται L⟩ ἀλληγορίᾳ 〈B, ἀλληγορικῶϲ L.⟩ πάντα εἰρ. νομ codd., quae sensu postu- lante mutavi 18 ἐντὸϲ e coni. inserui 18. 19 καὶ γάρ φηϲι τὸ ὑγρὸν τῷ ξηρῶ καὶ τὸ ψυχρὸν τῷ θ. μάχ. L 7 sqq. † Eust. p. 1195, 18 sqq. 8 sqq. Utramque verbi interpretationem, praeter Eust. h. l et schol. min. et Vict. Ν 128, Apollon., Hesych., Et. M h. v. afferunt; priorem, quam Apioni Apollon. tribuit, Suid. h. v., Phot. p. 299, Bachm. An. I, p. 288, 8 alteram schol Vict. Ρ 398. — Hoc quidem loco Vict. (f. 373b) partem scholii inde a. lin. 10 novo lemmati adscriptam ab iis quae antecedunt separatam habet: ἔρις λαοσσόος ἡ τοὺς λαοὺς σεύουσα καὶ παρορμῦσα. 14 sqq. Cf. quae de scholio gruvissimo in Prolegom. cap. III, 2. 3 attulimus. 17 sqq. † A v. 67 (c. l. ἤτοι μὲν γὰρ ἔναντα Ποσειδάων καὶ τὰ ἑξῆς): ἡ τῶν θεῶν μάχη περιέχει φυσικὴν στοιχείων πρὸς στοιχεῖα ἀντίταξιν, κακιῶν πρὸς ἀρετάς. Ἀπόλλων μὲν γὰρ ἐναντιοῦται Ποσειδῶν, τὸ μερικὸν πῦρ τῷ παντὶ ὑγρῷ Ἀθηνᾶ δὲ Ἄρει, ἡ φρόνησις τῇ ἀφροσύν Ἥρα δὲ Ἀρτέμιδι, ὁ περίγειος ἀὴρ τῇ σελήνῃ· Ἑρμῆς δὲ Λητοῖ, ὁ λόγος τῇ λήθῃ· Ἥφαιστος δὲ Ξάνθῳ, τὸ ὅλοε πῦρ μέρει τοῦ ὕδατος (huc usque eadem fere Lp h. v., f. 291b, p. 678, 3 Bachm.; Mdatr. An. II, p. 386, 30 ═  Cram., A. P III, p. 120, 26. Sequntur in cod. A quae p. 242, 17 sqq. edidimus). — Ad μερικὸν πῦρ et ὅλον πῦρ, quae scholium commemorat, quod attinet, cf. non solum p. 211, 2—4, sed etiam βαρεῖ. ἔτι δὲ τὸ μὲν ὕδωρ ϲβεϲτικὸν εἶναι τοῦ πυρόϲ, τὸ δὲ πῦρ ξηραντικὸν τοῦ ὕδατοϲ. ὁμοίωϲ δὲ καὶ πᾶϲι ϲτοιχείοιϲ, ἐξ ὧν τὸ πάν ϲυνέϲτηκεν, ὑπάρχει ἡ ἐναντίωϲιϲ καὶ κατὰ μέροϲ μὲν ἐπιδέχεϲθαι φθορὰν ἅπαξ, τὰ πάντα δὲ μένειν αἰωνίωϲ. μάχαϲ δὲ διατίθεϲθαι αὐτὸν, διονομάζοντα τὸ μὲν πῦρ Ἀπόλλωνα καὶ Ἥλιον καὶ Ἡφαιϲτον, τὸ δὲ ὕδωρ Ποϲειδῶνα καὶ Ϲκάμανδρον, τὴν δ’ αὖ ϲελήνην Ἄρτεμιν, τὸν ἀέρα δὲ Ἥραν καὶ τὰ λοιπά. ὁμοίωϲ ἔϲθ’ ὅτε καὶ ταῖϲ διαθέϲεϲι ὀνόματα θεῶν τιθέναι, τῇ μὲν φρονήϲει τὴν Ἀθηνᾶν, τῇ δ’ ἀφροϲύνη τὸν Ἄρεα, τῇ δ’ ἐπιθυμίᾳ τὴν Ἀφροδίτην, τῷ λόγῳ δὲ τὸν Ἑρμῆν, τῇ λήθη δὲ τὴν Λητώ, καὶ προϲοικειοῦϲι τούτοιϲ· οὗτοϲ μὲν οὖν τρόποϲ ἀπολογίαϲ ἀρχαῖοϲ ὢν πάνυ καὶ ἀπὸ Θεαγένουϲ τοῦ Ῥηγίνου, ὃϲ πρῶταϲ ἔγραψε περὶ Ὁμήρου, τοιοῦτόϲ ἐϲτιν ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ.

ἔνιοι δὲ ἀπὸ ἔθουϲ ἀπολογοῦνται· ϲυγκεχώρηνται γὰρ ὑπὸ τῶν πόλεων καὶ τῶν νομοθετῶν τοιαῦτα περὶ θεῶν μὴ μόνον ᾄδειν ἐντὸϲ ποιήϲεϲιν, ἀλλὰ καὶ τοῖϲ μυϲτηρίοιϲ παραδιδόναι, ἔν τε ἱεροῖϲ ἀναθήμαϲι καὶ ἕτερα ϲύμφωνα τοῖϲ μύθοιϲ καταϲκευάζειν καὶ τὸν πέπλον ἀνάγειν ἐνυφαϲμένον τῆϲ γιγαντομαχίαϲ.

οἱ δ’ ἀπὸ τοῦ καιροῦ τοῦ τότε κατὰ τὴν Ἑλλάδα παραμυθοῦνται· βαϲιλευομένηϲ γὰρ τότε τῆϲ Ἑλλάδοϲ καὶ κοινῇ καὶ κατὰ πόλειϲ, τὸ τῶν βαϲιλέων γένοϲ αὔξονταϲ ποιεῖν ἀπὸ τοῦ ὡϲ ἂν μὴ παντάπαϲι πόρρω εἶναι δοκῇ ἡ ἀνθρωπίνη φύϲιϲ τῆϲ θείαϲ, ὑποπλάττειν δὲ καὶ περὶ θεῶν ὁποῖα περὶ ἀνθρώπων ὁρῶμεν φάϲκονταϲ. τὸ μὲν οὖν λίαν ἔν τε τῷ ἀϲυμφόρῳ ταράττον καὶ τῷ ἀπρεπεῖ τοιοῦτόν ἐϲτι. τὰ δ’ ἐπὶ μέρουϲ δίιμεν, ὡϲ μὲν ἀϲύμφορα ταῦτα κατηγορεῖται.

διὰ τί δὲ κατὰ τὸν πόλεμον οὗτοι οἱ θεοὶ ἐναντιοῦνται ἀλλήA v. 67. L f. 422b. Cf. schol. min. v. 74 7—9 καὶ τὰ λοιπὰ Ἄρεα om. L. 9 τὸν om. L 9. 10 τῇ Λητώ v. om. codd. 10 προϲοικιοῦϲι L. 11 ὑπολογιών L ῥιγίνου BL. (B prius ϊ in ras.) 13 ϲυγκεχωρεῖϲθαι L. 16 καὶ ἕτερα conieci; καὶ ἔτι codd. 17 ἐνυφαϲμένοιϲ τοιϲ γιγαντομχ (μχ spr. το scrpt.) L 18 τοῦ τότε conieci τοῦτο B, τὴν τότε L. 19 καὶ ante βαϲιλ. ins. L 20 ἄξονταϲ L. ποιεῖν conieci ποιεῖ codd. ἀπὸ τοῦ εἰϲ ἂν μὴ L 21 δοκῆ, ῆ in ras, B⟩ ὑποπλάττει B, ὑποπλάττειν (om. δὲ) L 24 ἀϲυμφόρωϲ coni. Vill. verbo κατηγορεῖται scholium in utroque codice finitur sequuntur in B, novo tamen signo, quo scholia ad tex- tum referri solent, non praemisso, ea quae p. 242, 17 sqq. edidimus. Heracl. alleg. c. 58 init. Neque enim ad Neo Platonica (Procl. ad Plat. Remp. p. 374) confugiamus necesse est. 3 sqq. Cf. B⟩ Φ 366: . . . . Ἥφαιστο δέ ἐστιν ἡ πυρώδης ὅλη οὐσία, Σκάμανδρος δὲ μέρος τῆς οὐσίας τοῦ ὕδατος. 11 De Theagen Rhegino v. Prolegg. cap. III, 2. 3 init. 13—17 Cf. Porph. Σ 489, p. 226, 9 sqq. 25—p. 242. 10 In scholiis (velut ap. Dind. IV, p. 229, 1—6; 8—17) ut apud Eust. ad h. l, de dis deabusque res admodum inter se variantes afferuntur, pleraeque quidem eae, ut de origine earum non constet, sed ingenii exercendi acuminisque ostentandi causa inventae esse videantur quam bo rem paene nihil λοιϲ; Ποϲειδῶν μὲν Ἀπόλλωνι, ὅτι κατὰ τὸν μῦθον ϲυναδικηθεὶϲ αὐτῷ ὑπὸ Λαομέδοντοϲ ἐκείνοιϲ ϲυνήργει. Ἄρηϲ δὲ Ἀθηνᾷ, ἐπεὶ ἐκώλυϲεν αὐτὸν τὸν Ἀϲκαλάφου θάνατον ἐκδικῆϲαι, ἢ ὅτι ἐντὸϲ ὄψει τῶν θεῶν ὕβριϲεν εἰποῦϲα (Ο 128) μαινόμενε φρέναϲ ἠλέ. Ἥρᾳ δὲ Ἄρτεμιϲ· ἔϲτι γὰρ αὐτῇ μητρυιά. Λητοῖ δὲ Ἑρμῆϲ δικαίωϲ· μουϲικὸϲ γὰρ ὑπάρχων τὴν τὸν μουϲικὸν Ἀπόλλω γεννήϲαϲαν καὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων ἀντίζηλον μεμίϲηκεν, ἢ ὡϲ λόγιοϲ καὶ μνήμων ἀποϲτρέφεται αὐτὴν ὡϲ λήθην. Ἥφαιϲτοϲ δὲ Ξάνθῳ εἰκότωϲ, ὅτι ἡ μὲν τῶν ποταμῶν φύϲιϲ πέφυκεν ὑγρά, Ἥφαιϲτοϲ δέ ἐϲτι τοῦ πυρὸϲ δεϲπότηϲ, οὗ τροφὴ τὰ ξύλα. κατὰ δὲ τὸν φυϲικὸν λόγον Ἀπόλλων ἥλιοϲ ὢν ἀναπίνει τὰ ὑγρὰ ϲτοιχεῖα. Ἀθηνᾶ δέ ἐϲτι φρόνηϲιϲ, Ἄρηϲ δὲ ἀφροϲύνη· ἐναντία δὲ καὶ πολέμιά ἐϲτι ταῦτα ἀλλήλων. Ἥρα δέ ἐϲτιν ἀήρ· Ἄρτεμιϲ δὲ ϲελήνη, ἀερότεμίϲ τιϲ οὖϲα, ἣ τὸν ἀέρα τέμνουϲα, ἐξ τὸ ἤρτηται, τὸ βαρῦνον αὐτὴν πολέμιον νενόμικεν. Ἑρμῆϲ δέ ἐϲτι λόγοϲ, Λητὼ δ᾿ ἀμνημοϲύνη, οἷον ληθώ τιϲ τῶν λόγων. Ἥφαιϲτοϲ δὲ τὸ πῦρ, Ξάνθοϲ δὲ τὸ ὑγρόν· ἀλλότριον δὲ τὸ πῦρ τοῦ ὑγροῦ.

*B (v. ad p. 241, 24). L f. 422b. A v. 67.

διὰ τί δὲ οὗτοι οἱ θεοὶ προῄρηνται βοηθεῖν τοῖϲ Ἔλληϲιν, Ἥρα Ἀθηνᾶ Ποϲειδῶν Ἥφαιϲτοϲ Ἑρμῆϲ, τοῖϲ δὲ Τρωϲὶν Ἄρηϲ Ἀπόλλων Ἄρτεμιϲ Λητὼ Ϲκάμανδροϲ Ἀφροδίτη; ῥητέον οὖν· Ἥρα μὲν Ἕλληϲι βοηθεῖ, ὅτι γαμήλιόϲ ἐϲτιν ἡ θεόϲ, μιϲεῖ δὲ μοιχὸν ὄντα τὸν Ἀλέξανδρον Λητὼ Ϲκάμανδροϲ Ἀφροδίτη; ῥητέον οὖν· Ἥρα μὲν Ἕλληϲι δρον, ἢ ὅτι ἐντὸϲ τῷ Ἄργει ἐτιμᾶτο λαμπρῶϲ, ὅθεν φηϲὶν ὁ ποιητήϲ· Ἥρη τ’ Ἀργείη (Δ 8), ἢ ὅτι ὡϲ τὸ Ἄργοϲ οὕτωϲ ἦν οἰκεία αὐτῇ καὶ ἡ Ϲπάρτη καὶ ἡ Μυκήνη, ὥϲ φηϲιν ἐντὸϲ τῇ Δ (51). Ἀθην δὲ διὰ τὸ ἀποδοκιμαϲθῆναι ὑπὸ Ἀλεξάνδρου, ἢ διὰ τὸ ἀλλοτρίουϲ εἶναι τῆϲ 1—10 v. infr. ad h. l. 2 ἐκεῖνοϲ L δὲ om. A 3. 4 ἢ διότι ἐντὸϲ ὄψει. τὸν θεὸν ὕβριϲεν μαιν. φρέν. ἤλεγε L 5 αὕτη L 6 τὴν om. L 8 ῥύϲιϲ L 12 ἐϲτιν om. L 16 pergit L.: λύϲιϲ. Ἥρα μὲν οὕν κτλ. (v. ad lin. 17—19) 17—19 διὰ τί — Ἀφροδίτη om. L, qui en quae sequuntur inde ab Ἥρα μὲν οὗν Ἐλλ. βοηθεῖν (sic) iis quae etiam in hac editione praecedunt (p. 241, 25—242, 16) subiungit A (quem schol. min. sequitur) subiungit scholium verbis ἡ τῶν θεῶν μάχη — μέρει τοῦ ὕδατοϲ (Dind. II, p. 195, 9—14), quae (ad p. 240, 17) inter scholia excerpta retulimus 17 προείρηνται B⟩ 18 Ἄρηϲ om. B⟩ 19 ῥητέον οὗν om. A 20 ὁ θεόϲ L 22 τὸ Ἥρη τ’ A, καὶ τὸ Ἥρη τ’ L. Ἀλργεία ἢ καὶ ὅτι A οἰκεία ἦν αὐτὴ AL 23 ἤτοι ante διὰ ins. AL inde attuli. Eodem modo de verbis (lin. 1—10) quae in hoc scholio uncinis inclusi iudicandum esse videtur. Mirum enim quantum et a superioris scholii et ab eius quod sequitur simplicitate distant; neque inventis carent quae recte futtilia dixeris. Ceterum rationes ab allegorica fabularum explicatione diversas (cf. p. 241, 13—22) neque Porphyrium hac in quaestione neglexisse vel schol. quod sequitur docet. 17 sqq. Eadem in cod. Lips. f. 291 ad v. 67 (s. temm) leguntur: ζητεῖται παρὰ πᾶσι διὰ τί τοῖς μὲν Ἕλλησιν Ἥρα τε καὶ Ἀθηνᾶ καὶ Ἥφαιστος καὶ. Ποσειδῶν καὶ Ἑρμῆς τοῖ δὲ Τρωσὶν ὁ Ἀπόλλων βοηθεῖ καὶ Ἄρης καὶ ὁ Ξάνθος σὺν Ἀφροδίτῃ καὶ Ἀρτέμιδ καὶ Λητοῖ ῥητέο οὖν ὅτι Ἥρα μέν, ἐπεὶ γαμήλιος θεός ἐστιν κτλ. (v. Bachm. p. 677, quae in plerisque congrunt). Cf. schol. min. v. 67. ϲυνέϲεωϲ τοὺϲ βαρβάρουϲ. Ποϲειδῶν δέ, ἐπεὶ οἱ πλείουϲ τῶν Ἑλλήνων νηϲιῶταί εἰϲι, καὶ διὰ τὸ ὀργίζεϲθαι μὲν Λαομέδοντι ἐπὶ ἀποϲτερήϲει μιϲθοῦ τῆϲ τειχοποιίαϲ. Ἑρμῆϲ δὲ Λητοῖ, ἤτοι ὁ λόγοϲ τῇ λήθη, ὅτι ἐξ Ἀρκαδίαϲ, ἢ ὅτι λόγιοϲ, ἢ ὅτι κήρυκαϲ ἀποϲταλένταϲ πρὸϲ αὐτοὺϲ ὑπὸ Ἑλλήνων ἐπὶ διαλύϲει τῶν διαφορῶν Ὀδυϲϲέα καὶ Μενέλαον ἠβουλήθηϲαν ἀνελεῖν πειϲθέντεϲ Ἀντιμάχῳ (Λ. 138 sqq.), προϲτάτηϲ δὲ τῶν κηρύκων ὁ Ἑρμῆϲ. Ἥφαιϲτοϲ δὲ διὰ τὸ μιϲεῖν Ἄρην, ὅτι ἐμοίχευϲε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ Ἀφροδίτην. τοῖϲ δὲ Τρωϲὶ παρέϲτη Ἄρηϲ τὸ ὅμοιον μεταδιώκων· φιλοπόλεμοϲ γὰρ ὁ θεόϲ, πολέμου φίλοι καὶ οἱ Τρῶεϲ. ὁ δὲ Ἀπόλλων ἤτοι διὰ τὸ τόξον τοξικοὶ δὲ καὶ οἱ Τρῶεϲ, καὶ ἐντὸϲ πρώτοιϲ Ἀλέξανδροϲ· ἢ κιθαριϲτὴϲ καὶ εὔμορφοϲ ὡϲ Ἀλέξανδροϲ. Ἄρτεμιϲ δὲ καὶ Λητὼ χαριζόμεναι τῷ Ἀπόλλωνι, ἢ ὅτι παρὰ τοῖϲ βαρβάροιϲ τιμῶνται. Ξάνθοϲ δὲ ὡϲ ὑπὲρ οἰκείαϲ χώραϲ μάχεται, ἡ δὲ Ἀφροδίτη διὰ τὸ ὑπὸ Ἀλεξάνδρου προκριθῆναι· καὶ ϲχεδὸν εἰπεῖν αὕτη ἀνθίϲταται τῷ πολέμῳ, καὶ εἰκότωϲ πάρεϲτι βοηθεῖν τοῖϲ Τρωϲίν.

180 sqq. ἀθετοῦνται ϲτίχοι ἑπτὰ ὡϲ καὶ τὴν διάνοιαν ἀπρεπεῖϲB f. 272b ad τί ϲυ ν. 178. L f. 426a. Viet. f. 377a. καὶ τὴν ϲύνθεϲιν εὐτελεῖϲ. πῶϲ γὰρ ὁ τοϲοῦτον ϲπεύδων κατὰ τῶν ἐχθρῶν ἤμβλυνται τοϲοῦτον; ἢ τάχα ἔντεχνοι οἱ λόγοι· μέγιϲτον γὰρ εἰϲ κατάπληξιν τῶν ὁμοφύλων φεύγων ὁ πρῶτοϲ ὀφθείϲ, καὶ ϲτρατηγικὸν τὸ ἀκινδύνωϲ φοβεῖν τούϲ πολεμίουϲ. καὶ καθ’ Ἕκτοροϲ ἔχει τὴν πᾶϲαν ὁρμήν· φηϲὶ γάρ· Ἕκτοροϲ ἄντα μάλιϲτα (v. 76)· εἰκότωϲ κότωϲ οὖν πρῶτα μὲν ὁρμῇ λέοντοϲ (v. 164) αὐτὸν ἐκδειματοῖ, ὡϲ δὲ μένει, λόγοιϲ, ϲπεύδων ἐπὶ Ἕκτορα.

234. Δ 2.

259 sqq. ἐντὸϲ τῇ Αἰνείου πρὸϲ Ἀχιλλέα μάχῃ ζήτηϲιν παρέϲχε τὰ*B f. 274a ad ἤλαϲεν. L f. 428b, Π. (Cf. Cramer. A. P. III, p. 26, 30). ἔπη ταῦτα· 1 ἐπειδὴ A 2 ὀργ. δὲ Λαομ. A 3 πυργοποιίαϲ L Λητοῖ — λήθῃ recte om. A 4 λόγιοϲ ἢ ὅτι om. B⟩ ἢ ὅτι ἐπειδὴ κήρυκαϲ L 5 τῆϲ δια φορᾶϲ A 6. 7 τῶν δὲ κηρύκων προϲτάτηϲ Ἐρμῆϲ AL 7 Ἄρη A 8 αὐτοῦ τὴν γυναῖκα AL προέϲτη BL 9 φιλοπόλεμοι A 10 δὲ Ἀπ. — Τρῶεϲ om. BL 15 αὐτὴν ἀνθίϲτανται A καὶ om. L. 17 ἀτελεῖϲ L 18 ἤμβλυται L. Vict. ἐντεχνεῖϲ Vict. 19 ὀφθήϲεται L 22 πρῶτα μὲν om. Vict. ἐκδηματοῖ L 1 sqq. Cf. Vict. (f. 373b) ad v. 34 Ποσειδῶν] νησιῶται γὰρ οἱ πλείου Ἑλλήνων καὶ εἰς Ἑλλήνων τε καὶ Αἰγὰς δῶῤ ἀνάγουσι (Θ 203), ἢ διὰ Λαομέδοντα. 16 sqq. Cf. Ariston. v. 180: ἀθετοῦντα στίχοι ζ΄, ὅτι εὐτελεῖς εἰσι τῇ κατασκευῇ καὶ τοῖς νοήμασι καὶ οἱ λόγοι οὐ πρέποντες τῷ το Ἀχιλλέως προσώπῳ. — Ad Pium scholium retulit Hiller, Phil. XXVIII, p. 110, qua de re cf. Pro- legomena cap. III, 4. 25 sqq. Antiquissimam esse quaestionem de v. ἔσχετο et de clipei laminis, ex Aristot. poet. 25 (p. 1461 α 33) concluditur. Cf. Gell. XlV, 6 et Ariston. v. 269 (f. 265a c.l. ἀλλὰ δύω μὲν ἔλασσε): ἀθετοῦνται στίχοι δ΄, ὅτι διεσκευασμένοι εἰσὶν ὑπὸ τινος τῶν βουλομένων πρόβλημα ποιεῖν· μάχεται δὲ σαφῶς τοῖς γνηἦ ἦ ῥα καὶ ἐντὸϲ δεινῷ ϲάκε’ ἤλαϲεν ὄβριμον ἔγχοϲ καὶ τὰ ἑξῆϲ μέχρι καὶ αὐτοῦ τοῦ ϲτίχου· τὴν δὲ μίαν χρυϲῆν, τῇ ῥ᾿ ἔϲχετο μείλινον ἔγχοϲ (v. 272). τῆϲ γὰρ χρυϲῆϲ πτυχὸϲ δοκούϲηϲ πρώτηϲ εἶναι, εἴ γε κόϲμου εἵνεκα τὴν χρυϲῆν εἰϲ τὸ ἔξω καὶ ὁρώμενον πρώτην ἐνέθηκεν, ὑπ’ αὐτὴν δὲ ϲτερεότητοϲ ἕνεκα τὰϲ δύο χαλκᾶϲ, μαλάγματοϲ χάριν καὶ τελευταίαϲ τὰϲ καϲϲιτερίναϲ, πῶϲ δύο τε διέκοψε πτύχαϲ, καὶ ἐντὸϲ τῇ χρυϲῇ πτυχὶ ἔξω οὔϲῃ καὶ διατμηθείϲῃ ἐνεϲχέθη τὸ δόρυ;

ἀπολυόμενοι οὖν τὴν ἀπορίαν οἱ πλεῖϲτοι τὸ ἔλαϲϲεν (v. 269) οὔ φαϲιν εἰλῆφθαι ἄνωθεν διέκοψεν, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ διέθλαϲεν· θλαϲθῆναι μὲν γὰρ καὶ κοιλανθῆναι δύο πτύχαϲ, τὴν χρυϲῆν καὶ μίαν τῶν χαλκῶν ὑπὸ τὴν χρυϲῆν, μὴ διακοπῆναι δέ, ἀλλὰ ϲχεθέντοϲ ἐντὸϲ τῇ χρυϲῇ τοῦ δόρατοϲ καὶ κοιλάναντοϲ μὲν αὐτὴν καὶ τὴν ὑπ’ αὐτήν, οὐ διακόψαντοϲ δέ. οἱ δὲ καὶ αὐτόθεν ἀξιοῦϲι μὴ ἔλαϲϲε γράφειν ἀλλὰ 1 ϲάκε', ε in ras., B; ϲάκει L 6 ϲτερρότητοϲ L χαλκὰϲ B⟩ 7 τὰϲ Vill.; om. B, τελευταίαϲ καϲϲιτερίνηϲ L 8 ϲυνεϲχέθη L 9 οὖν om. L ἔλαϲεν B⟩ 10 ἀντὶ τοῦ pro ἄνωθεν (in cod. B⟩ ἄνω, θ spr. ω scrpt.) coni. Cobet ap. Dind. 13 κοίλαντοϲ L σίοις· ἄτρωτα γὰρ τὰ Ἡφαιστότευκτα συνίσταται (cf. Ariston. v. 266) . . . . Ne. que alterum illam difficultatem, quo modo clipeus Volcani arte factus laedi posset, a Porphyrio neglectam fuisse ea quae infra affert docent: οὐκ ἔφη φἐ ἄτρωτα εἶναι ὅπλα, ἀλλ᾿ οὐ ῥᾳδίως ὑπὸ θνητῶν διακοπτόμενα. 4 sqq. Auream laminam primam fuisse Aristarchus (Ariston. v. 269, coll. Lehrs., Ar. p. 208) eumque secutus Autochthon (B f, 274b ad χακεία v. 271 ═ Dind. lV, p. 243, 5: cf. Eust. Υ, p. 1207, 41) statuerunt 9 sqq. † **B f. 274b ad δύω μὲν v. 269 (id. A f. 265a, L f. 429b): ἀτρώτω ὑπαρχόντων παρ Ὁμήρῳ τῶν Ἀχιλλέως ὅπλων, ⟨καὶ A⟩ ἔξωθεν κατ’ ἐνίους τεταγμένης διὰ τὸν πλείονα κόσμον τῆς χρυσῆς ⟨post h. v. ras. 5 litter. B⟩ πτυχός, οὕτως ἀποδοτέον τὸν λόγον· ἀλλὰ μέχρι μὲν δύο πτυχῶν προῆλθεη ἡ 〈ἐκ ins. L⟩ τῆς πληγῆς ⟨πτυχὸς BL⟩ ἐνέργεια, εἴξεως 〈ἵξεως codd.⟩ καὶ. οἷονεὶ συνιζήσεως ⟨συνηζήσεως corr. e συζησήσως L⟩ γενομένης, ἐντὸϲ δὲ τῇ τρίτῃ ἐπεσχέθη ⟨ἐπειδὴ τ. τρ. συνεσχέ BL⟩. † Schol. eorundem codd., iis quae modo edidimus sine intervallo sub- iunctum ⟨in B⟩ quidem praemisso ἀπορία⟩: πῶς, φησὶν, ἄτρωτον ὑποστησάμενος τὴν ἀσπίδα νῦν τοῦτο λέγει; ῥητέον οὖν ὅτι ὁ χρυσὸς χρθσὸς μαλθακώτερος ὢν ἀργύρου καὶ σιδήρου ⟨ὅτι ὁ χρ. ὢν μαλθ. χαλκοῦ ἢ σιδήρου AL⟩ ἐνέδωκε τῷ δόρατι καὶ ἐκοιλάνθη, καὶ ἐγένετο κοιλότης καὶ ⟨om. A⟩ οὐ τροῶσις. Cf. etiam ad p. 243, 25. 14 sqq. † Eust. p. 1208, 10: ὅτι δὲ τὸ ἀλλὰ δύο μὲν ἔλασε τινὲς γράφουσιν ἀλλὰ δύο μὲν θλάσε, καὶ ὅτι ἀπάτην οὗτοι αἰτιῶνται τῶν ἄλλως γραφόντων, ὡς τῆς ἄνω περιφερείας τοῦ θ καολβωθείσης εἰς φαντασίαν τοῦ ε γράμματος, δηλοῖ καὶ ὁ Πορφύριος. Idem Eustathius (p. 1207, 49) quod hanc coniecturam Autochthoni tribuit suspitionem quandam movet quoniam ipse paullo infra (p. 1207 extr.) Autochthonem Aristarchi sententiam (Ariston. v. 269, Δ 138), perforari aurum bastae cuspide, amplexum affert. Nisi sta- tuatur, Autochthonem plures loci difficillimi interpretationes attulisse, alterum utrum errori deberi dicas. Qua in re, quae huc non pertinet, diiudicanda illud θλάϲϲεν, ἄνωθεν φάϲκοντεϲ ἁμαρτόντα τινὰ γράψαι τὸ ε, τὴν λοιπὴν περιφέρειαν τοῦ θ παρέντα· ἄτρωτα γὰρ ὄντα τὰ Ἡφαιϲτότευκτα μὴ διακοπῆναι. ἐγὼ δὲ ἐντὸϲ τῇ χρυϲῇ πτυχὶ ἀκούων ἐνϲχεθῆναι αὐτοῦ λέγοντοϲ τὸ δόρυ τῆϲ εἰϲ τὸ πρόϲω ὁρμῆϲ οὐ δύναμαι ἐπινοῆϲαι τὴν χρυϲῆν πτύχα οὔτ’ οὖν διακοπεῖϲαν οὔτε θλαϲθεῖϲαν. πῶϲ γὰρ οἷόν τε ἐλαϲθῆναι μὲν λέγειν, τουτέϲτι διακοπῆναι, ἢ θλαϲθῆναί γε δύο πτύχαϲ, ἐντὸϲ αἷϲ ἦν ἡ χρυϲῆ, ἐνϲχεθῆναι δὲ ἐντὸϲ τῇ χρυϲῇ τὸ δόρυ; τὸ γὰρ ἐνϲχεθῆναι τὸ μὴ τὸ αὐτὸ παθεῖν τὴν χρυϲῆν ὅπερ αἱ ἄλλαι δηλοῖ. οἱ δ’ αὖ τὴν πρώτην παθεῖν βούλονται καὶ μᾶλλον ἤπερ τὴν ὑπ’ αὐτήν· οὐ γὰρ ἂν ἐνεϲχέθη ἐντὸϲ τῇ τρίτῃ, εἰ μὴ ἡ δευτέρα ἐπ’ ἔλαττον ἔπαθε τῆϲ πρώτηϲ. φημὶ τοίνυν, ὡϲ οὐ κόϲμου χάριν οὐδὲ τέρψεωϲ ὁ Ἥφαιϲτοϲ κέχρηται τῇ χρυϲῇ πτυχὶ ἀλλ’ εὐτονίαϲ· εὐτονώτεροϲ δὲ χαλκοῦ χρυϲόϲ. μέϲην οὖν τὴν τοῦ χρυϲοῦ πτύχα ἐξύφανεν εἰϲ ϲυνοχὴν τοῦ παντὸϲ ϲάκουϲ· ἁπαλώτεροϲ γὰρ ὢν καὶ εὔτονοϲ ὁ χρυϲὸϲ ὑποκείμενοϲ τῷ χαλκῷ διεδέχετο τὴν ὁρμήν, ἐκλυθεῖϲαν ὑπὸ τῆϲ τοῦ χαλκοῦ ἀντιτυπίαϲ εἰϲ τὸ ἄτρωτον ὑπὸ τῆϲ προϲούϲηϲ αὐτῷ εὐτονίαϲ. πρῶτοϲ δὲ ὢν ὁ χρυϲὸϲ καὶ παθὼν ὑπὸ τῆϲ ἐμβολῆϲ πρῶτοϲ ταχεῖαν ἂν παρεῖχε τὴν διακοπὴν ἐκ τῶν εὐθραύϲτων ϲυνεϲτώϲαιϲ. ὅτι δὲ καὶ χαλκαῖ πτύχεϲ ἦϲαν ἐντὸϲ τῇ ἔξωθεν ἐπιφανείᾳ, μέϲη δὲ μετὰ ταύτην ἡ χρυϲῆ, ὑφ’ ἣν αἱ τοῦ καϲϲιτέρου, δηλοῖ τὸ ἐντὸϲ τῇ ὁπλοποιίᾳ ἐπιϲημαίνεϲθαι τὸν ποιητήν, ὅτι τάδε μὲν ἐκ χρυϲοῦ ἐποίηϲε, τάδε δὲ ἐξ ἄλληϲ ὕληϲ, ἐκ χαλκοῦ δὲ μὴ εἰπεῖν, ὡϲ ἂν τορεύοντοϲ αὐτοῦ ἐντὸϲ ἄλλῃ πτυχὶ τὰ πλάϲματα· ἦρχε δ’ ἄρα ϲφιν Ἄρηϲ καὶ Παλλὰϲ Ἀθήνη,ἄμφω χρυϲείω, χρύϲεια δὲ εἵματα ἕϲθην (Ϲ 516. 17)· 1 θλάϲεν B⟩ 9 δ’ αὐτὴν πρ. B⟩ δὲ post μᾶλλον ins. L. 10 ἠνεϲχέθη L 12 εὐτονώτερον L. 15. 16 ὑπὸ τοῦ χαλκοῦ ἀντιτύπου L. 17 ἃν om. codd. 18 εὐθράϲτων B⟩ ϲυνεϲτώϲηϲ τοῦ δὲ καὶ χαλκαῖ πτ. L. ceterum aut cum Bekkero ταῖϲ ἐκ τῶν εὐθρ. ϲυνεϲτώϲαιϲ scribendum videtur aut cum L ϲυνεϲτώϲηϲ, addidi, dito in fine τῆϲ ἀϲπίδοϲ χαλκαὶ B⟩ 19 μετ’ αὐτὴν L 24 δ’ εἵματα B, δ’ ἤματα ἤϲθην L non nullius momenti est, verba scholii B⟩ (lV, p. 243, 5—16 Dind.), cui simillimo Eustathius usus esse videtur, in cod. Vict (f. 380a) duobus lemmatis adscripta. esse: ἐπεὶ πέντε πτύχας] φησὶν ὁ Αὐτόχθων — τὴν χαλκῆν, et τὴν δὲ μίαν χρθσῆν] ὅτι μὲν ἐντὸϲ τῇ ἐπιφανείᾳ κτλ. 11 sqq. † B⟩ f. 283a (id Vict. f. 391a) ad χρθσὸς Φ 165: οὐκοῦν ἐπιπόλαιος 〈α in rus.⟩ ἦν ὁ χρυοσός. εἰ δέ φησιν, ὅτι μέχρι τινὸς ἔρρηξε, μέσος ἦν ὁ χρυσός, ὡς Πορφύριος. [δύναται δὲ καὶ οὕτως εἶναι πρῶτος, quae Vict. om.] Cf. † B f. 274b ad χαλκείας Υ 271 (ead. fere Vict. f. 380a): μέσην νομιστέον τὴν χρυσῆν· ἁπαλώτερος γὰρ ὢν ὁ χρυσὸς ἐκλελυμένον τὸ δόρυ μετὰ τὴν τῶν χαλκῶν βίαν εὐχερῶς ὑποδέξεται. ὅτι γὰρ οὐκ ἦν ἐντὸϲ τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς ἀσπίδος ὁ χρυσός, δηλο δι᾿ ὧν φησι τεχνώμενον Ἥφαιστον τὴν ἀσπίδ τὸ μὲν τορεύειν ἐκ χαλκοῦ, τὸ δὲ ἐκ κασσιτέρου, τὸ δὲ ἐκ χρυσοῦ. τάχα οὖν (cf. p. 247, 20) ἡ μὲν πρώτη ἦν χαλκῆ, ἡ δὲ δευτέρα κασσιτερίνη, ἡ δὲ τρίτη χρυσῆ, ἡ δὲ τετάρτη κασσιτεερίνη, δὲ πέμπτη χαλκῆ. [ὁ δὲ Αὐτόχθων κτλ., quae aliunde illata. sunt, cf. ad p. 244, 4 14, schol. Victor. recte alii lemmati adscripsit.] πῶϲ γὰρ αὐτοὺϲ χρυϲοῦϲ ἔφη, χρυϲῆϲ οὔϲηϲ τῆϲ ὑποκειμένηϲ ἐπιφανείαϲ, εἰ μὴ ἐξηλλαγμένα ταῦτα παρὰ τὸ ὑποκείμενον ἐποίει, ἤτοι ἐγκυκλῶν ἢ ἐγκολλῶν ἢ ἐντορεύων καὶ νειὸϲ χρυϲῆ· ἀρηρομένῃ δὲ ἐῴκειχρυϲείη περ ἐοῦϲα (Ϲ 548. 49),ἐντὸϲ δ’ ἐτίθει ϲταφυλῇϲι μέγα βρίθουϲαν ἀλωὴν καλὴν χρυϲείην, μέλανεϲ δ’ ἀνὰ βότρυεϲ ἦϲαν· εἱϲτήκει δὲ κάμαξι διαμπερὲϲ ἀργυρέῃϲιν·ἀμφὶ δὲ κυανέην κάπετον, περὶ δ’ ἕρκοϲ ἔλαϲϲεκαϲϲιτέρου (Ϲ 561—65)· 10 καὶ πάλιν· ἐντὸϲ δ’ ἀγέλην ποίηϲε βοῶν ὀρθοκραιράων·αἱ δὲ βόεϲ χρυϲοῖο τετεύχατο καϲϲιτέρου τε·χρύϲειοι δὲ νομῆεϲ ἅμ’ ἐϲτιχόων το βόεϲϲι (Ϲ 573. 74. 77), καὶ πάλιν· καί ῥ’ αἱ μὲν καλὰϲ ϲτεφάναϲ ἔχον, οἱ δὲ μαχαίραϲεἶχον χρυϲείαϲ ἐξ ἀργυρέων τελαμώνων (Ϲ 597. 98). τῶν γὰρ ἐμποικιλλομένων ἔϲτιν ὧν τὰϲ ὕλαϲ εἰπὼν ἀργύρου μὲν ἐμνήϲθη καὶ χρυϲοῦ καὶ καϲϲιτέρου, χαλκοῦ δὲ οὐκέτι, ὡϲ ἂν εἰ, χαλκῆϲ ὑποκειμένηϲ ἐπιφανείαϲ, ἐνταῦθα ἐνεποίκιλλεν. οὐκ ἔφη δὲ ἄτρωτα εἶναι ὅπλα, ἀλλ’ οὐ ῥᾳδίωϲ ὑπὸ θνητῶν διακοπτόμενα· οὐδ’ ἐνόηϲε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν,ὡϲ οὐ ῥηίδι’ ἐϲτὶ θεῶν ἐρικυδέα δῶραἀνδράϲι γε θνητοῖϲι δαμήμεναι οὐδ’ ὑποείκειν (Υ 264—66). ἔδει οὖν μηδὲ θλαϲθῆναι, ὅπερ ἀξιοῦϲιν ἔλαϲϲεν ἀκούειν, 1 post χρυϲοὺϲ (sic), % signo in margine posito, L inserit Πορφυρίου εἰϲ τὸ οὐδὲ τότ’ Αἰνείαο κτλ. (v. infr. ad l. 20), tum schol. quod incipit ἀτρώτων ὑπαρχόντων παῤ Ὁμήρῳ κτλ. (v. ad p. 244, 9), quo finito demum, signo illo % iterum posito, pergitur ἔφη χρυϲῆϲ οὕϲηϲ 2 ἐξηλαγμένα L 3 ἐγκυκλῶν ἢ uncinis inclusit Bkk. ἐνκολλῶν L καὶ ναὸϲ χρυϲοῦϲ L 5 χρυϲείη περ ἐούϲη B⟩ 7 χρυϲῆν codd.; corr. Vill. 18 ἐμποικιλομένων L 19 εἰ in- serui: codd. om. 20 ἔνθα pro ἐνταῦθα coni. Bekk. εἶναι om. L. 21 ἀλλὰ τὰ μὴ ῥᾳδ. ὑπὸ θνητ. διακοπτώμενα L 23 ρηίδια ἐϲτὶ B, ῥηίδιά ἐϲτιν L. 24 δὲ θνητοῖϲι L οὐδὲ ὑπ. L 25 ἔλαϲεν codd. 20 sqq. †**B f. 274b ad Αἰνείαο v. 268 (id. L. f. 429b, Π, cf. Cram. A. P. III, p. 36, 34, Π): ⟨εἰς L⟩ τὸ οὐδὲ τότ᾿ Αἰμεόαπ δαΐφρονος ὄβριμον ἔγχος ῥῆξε δάκος· χρυσὸς γὰρ ἐρύκακε, δῶρα θεοῖ ⟨δ. θ. om. L⟩ δοκεῖ μάχεσθαι τῷ ἀλλὰ δύω ⟨δύο L⟩ μὲν ἔλασσε διὰ πτύχας, ὥστε ἔρρη ξεν ⟨ὥστ᾿ ἔρηξεν L⟩. ἔστι δὲ ἀπὸ τῆρ λέξεως ἡ λύσις καθ’ ἑκάτερον· εἰ γὰρ ⟨om. L⟩ μὴ δι᾿ ὅλου ⟨διοίου L⟩ διῆλθεν, οὐκ ἔρρηξε τὸ σάκος. καὶ τὸ ἔλασσεν ⟨ἔλασεν L⟩ οὐ πάντως ἔρρηξε ⟨ἔρηξε B⟩ τὸ σάκος, ἀλλὰ διέθλασεν (cf. ad p. 244, 9), ubi illa καθ’ ἑκάτερον docent, de dubus difficultatibus Porpbycium hac quaestione egisse (v. ad p. 243, 25). 25 Cf. Ariston. Υ 266 (c. l. ἀνδράσι γε θνητοςῖς): πρὸς τὴν ἑξῆς ἀφέτησιν· ἄτρωτα γὰρ καὶ ἄθλαστα τὰ ἡφαιστότευκτα. εἴ γε μηδ’ ὑπείκειν αὐτὰ ἔλεγε. ῥητῶϲ δ’ αὐτὸϲ ἔφη ὅτι οὐκ ἔρρηξε μὲν τὸ ϲάκοϲ — χρυϲὸϲ δ’ ἐρύκακε δῶρα θεοῖο —, δύο δὲ διέλαϲϲε πτύχαϲ, ἐϲχέθη δὲ ἐντὸϲ τῇ χρυϲῇ, δι’ ἣν οὐκ ἐρράγη διὰ παντόϲ. πάνυ δὲ δυνατῶϲ τὴν καταϲκευὴν ἐδήλωϲε καὶ τὸ μέχρι τίνοϲ ἡ ῥῆξιϲ· πέντε μὲν γὰρ πτύχαϲ ἤλαϲε Κυλλοποδίων· εἶτα λέγει πρώταϲ, ὅτι καὶ πρῶται πρὸϲ τῇ ἐπιφανείᾳ, τὰϲ δύο χαλκείαϲ, εἶτα τὰϲ ἀντικειμέναϲ ταῖϲ πρώταιϲ ἐϲχάταϲ· δύο δ’ ἔνδοθι καϲϲιτέροιο, τὸ δ᾿ ἔνδοθι πρόϲκειται, ἵνα τὰϲ χαλκᾶϲ ἐξωτάταϲ νοήϲωμεν ὡϲ τὰϲ τοῦ καϲϲιτέρου ἔνδοθι, εἶτα λοιπὴν τὴν μέϲην· τὴν δὲ μίαν χρυϲῆν. εἰ οὖν τῆϲ ἔϲχετο μείλινον ἔγχοϲ, αἱ δύο χαλκαῖ ἐτρώθηϲαν πρῶται ὡϲ οὖϲαι πρῶται, αἱ δὲ τρεῖϲ ἔμειναν ἄτρωτοι· χρυϲὸϲ γὰρ ἐρύκακε δῶρα θεοῖο. οὕτω δὲ καὶ ἐπὶ τῆϲ Αἰνείου ἀϲπίδοϲ ὕπεϲτιν ὁ χαλκὸϲ τῇ βύρϲῃ, ὁ μαλακώτεροϲ τῇ ξηροτέρᾳ, καὶ οὐ κόϲμου ἕνεκα χαλκὸϲ πρόϲκειται ἐντὸϲ ἐπιφανείᾳ, ἀλλ’ ὑπόκειται δι’ ἀϲφάλειαν, ὡϲ ἐπὶ τῆϲ Ἀχιλλέωϲ ὁ χρυϲόϲ· λέγει γὰρ ἐπὶ τῆϲ Αἰνείου· δεύτεροϲ αὖτ’ Ἀχιλεὺϲ προΐει δολιχόϲκιον ἔγχοϲκαὶ βάλεν Αἰνείαο κατ’ ἀϲπίδα παντόϲ’ ἐΐϲην,ἄντυγ’ ὑπὸ πρώτην, ᾗ λεπτότατοϲ θέε χαλκόϲ,λεπτοτάτη δ’ ἐπέην ῥινὸϲ βοόϲ (Υ 273—76). κἂν μέντοι ἀκούωμεν τὰϲ δύο χαλκείαϲ τὴν πρώτην καὶ τὴν πέμπτην, δύο δ’ ἔνδοθι τούτων τὰϲ καϲϲιτερίναϲ τὴν δευτέραν καὶ τὴν τετάρτην, καὶ οὕτωϲ μέϲη καὶ τρίτη ἐντὸϲ ἡ χρυϲῆ, τῇ ῥ’ ἔϲχετο μείλινον ἔγχοϲ, μιᾶϲ καὶ καϲϲιτερίνηϲ ῥαγείϲηϲ.

291.πῶϲ δὲ ἡ Ἀφροδίτη οὐ βοηθεῖ τῷ υἱῷ; ὅτι δέδιε τὴνB  f. 275a ad ὀξὺ. Παλλάδα.

ἐζήτηται δὲ πῶϲ τὸν Αἰνείαν οὐκ Ἀπόλλων ἐρρύϲατο ἀλλὰSchol. min. v. 329, c. l. Καύκωνεϲ Ποϲειδῶν. καί φαϲιν, ὅτι ἡ μεγάλη περὶ θεοὺϲ εὐϲέβεια δυϲωποῦϲα τυγχάνει καὶ τοὺϲ δι’ ἔχθραϲ ὄνταϲ.

322—24. ἀθετοῦϲί τινεϲ τοὺϲ ϲτίχουϲ ὡϲ ἐναντίουϲ τοῖϲ προκειμέ-B f. 275b ad ἀϲπίδοϲ. L f. 430b. 1 εἴ περ μηδ’ L 2 τὴν ἀϲπίδα L 2. 3 διέλαϲε B⟩ 3 ἐντὸϲ τῇ χρυϲῇ δ’ ἐνὶ καὶ οὐκ ἐρρ. διὰ παντόϲ L, ubi, % signo in margine posito, sequitur schol. v. 307 (═ **B, vol. lV, p. 246, 15—21 Dind.), quo finito, signo illo re- petito, pergitur πάνυ δὲ δυνατῶϲ κτλ. 5 ἤλαϲϲε L πρώταϲ — πρῶται trans- posui codd. post ἐπιφανείᾳ habent 8 πρόκειται codd. (in B⟩ post πρό vac. spat.) 9 ἔνδοθεν L 10 μήλινον L χαλκαὶ B⟩ 14 πρόκειται L 15 καὶ post γὰρ ins. L 16 αὖ. . . . (post αὖ ras. 4 litt., in qua τ’ postea addit.) ἀχι. λεὺϲ B⟩ ἀχιλλεὺϲ καὶ ἵει L 17 ἀϲπίδα, ί ex ἳ corr., B⟩ 20 καὶ μέντοι L. 21 ἔνδοθεν L 23 μήλινον L 6 Cf. B⟩ ad χαλκὸς ἔλαμπε Χ 32: ἔδει χρυσὸς ἔλαμπεν ἀπὸ κρείσσονος καὶ λαμπροτέρου. συμφωνεῖ γοῦν τοῦτο τῷ περὶ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς ἀσπίδος εἶναι τὴν χαλκῆν πτυχήν (paullo plura duo schol. Vict. f. 404b, v. Bkk.). 20 sqq. Cf. ad p. 245, 11. 27 Cf. Eust. p. 1209, 19. 20 sqq. Cf. Ariston. v. 322. — Scholium ad Pium Hiller, Phil. XXVIII, p. 110, retulit (cf. Prolegg. III, 4). νοιϲ· οὐ γὰρ ἔϲτη ἐντὸϲ τῇ ἀϲπίδι τὸ δόρυ· φηϲὶ γὰρ διὰ πρὸ Πηλιὰϲ ἤιξε μελίη (v. 276) καὶ ἐγχείη δ’ ἄῤ ὑπὲρ νώτου ἐντὸϲ γαίῃ ἔϲτη ἱεμένη (v. 279). ἔοικε δὲ τοιοῦτον ϲχῆμα περὶ τὴν πληγὴν γεγενῆϲθαι· κατὰ γὰρ τὴν αἰχμὴν ἐμπεπήγει τῇ γῇ, κατὰ δὲ τὸν ϲτύρακα τῇ ἀϲπίδι ὅθεν τῆϲ ἀϲπίδοϲ προϲερειδομένηϲ τῷ δόρατι, ὥρμηϲεν οὗτοϲ εἰϲ τὴν τοῦ λίθου βολήν (v. 285).

L f. 430b.

329. μάχεται τῷ μὴ κατειλέχθαι Καύκωναϲ ἐντὸϲ τῷ καταλόγῳ τὸ ἔνθα δὲ Καύκωνεϲ πόλεμον μέτα θωρήϲϲοντο. λύοιτ’ ἂν ἐκ τοῦ καιροῦ· μὴ γὰρ ἐλθόνταϲ αὐτοὺϲ ἐξ ἀρχῆϲ τοῦ πολέμου ἀλλ’ ὕϲτερον οὐ ϲυγκατεῖπε τοῖϲ ἐξ ἀρχῆϲ τοῦ πολέμου. μήποτε δὲ καὶ περιέχονται τοῖϲ πᾶϲι Λελέγεϲιν οἱ Καύκωνεϲ.

ibid. v. 291.