Τὰ εἰϲ αϲ λήγοντα ὀξύνονται (ἰδιαίτερον μὲν παρὰ τὸν ἄνδρα
παραχθὲν τὸ ἀνθρακάϲ). οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἐντυπάϲ, ἑκάϲ, ἀνεκάϲ
(ὅπερ Ἀττικοὶ οὐ δεόντωϲ ἀναβιβάζουϲιν, ὡϲ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ἐπιρρήμαϲι,
χάριέν φαϲι καὶ ἄληθεϲ, καθὼϲ δείκνυμεν καὶ ἐπὶ τοῦ ϲφόδρα). — ϲημειωτέον
οὖν τὸ πέλαϲ. τὸ γὰρ
δύναται ἐκ καταλήξεωϲ τῆϲ εἰϲ α προϲειληφέναι τὸ ϲ. ὡϲ γὰρ τῷ
ἠρεμῶ τὸ ἠρέμα παράκειται, τῷ ϲιγῶ τὸ ϲῖγα, ἀντῶ ἄντα,
ἀτρεμῶ ἀτρέμα καὶ ἀτρέμαϲ, καθ’ ὃν λόγον ἔϲτι πολλάκιϲ καὶ ἐν
ἔνδεια τοῦ ϲ ἐν ἐπιρρήμαϲιν, εἴγε ἀδιάφορον καὶ τὸ πολλάκιϲ καὶ πολλάκι,
τουτάκιϲ τουτάκι.
Τὰ εἰϲ ι λήγοντα ἐπιρρήματα , παραγωγὰ ὄντα , ὀξύνεται. Καὶ
ἀπὸ ὀνομάτων μὲν παραγόμενα, ταῖϲ τούτων γενικαῖϲ ίϲοϲυλλαβεῖ, καὶ
ἔϲτιν ἐν ἐκτάϲει τοῦ ῑ. παρὰ τὴν ἀθεώρητοϲ καὶ τὴν ἀθεωρήτου τὸ
ἀθεωρητί , ἀκονιτί , ἀμογητί, ἀκλαυτί, πανθοινί. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὸ ἐν
ἐκτάϲει τοῦ ῑ ἀμηνυτί ἀναλογώτερον. ὅτι γὰρ τὰ τοιαῦτα διὰ τοῦ ῑ,
ϲαφὲϲ μὲν καὶ ἐκ τῶν διαλέκτων, ϲαφὲϲ δὲ καὶ ἐκ τῆϲ παραδόϲεωϲ καὶ
ἔτι τῆϲ παρεπομένηϲ ἔϲθ’ ὅτε ϲυϲτολῆϲ, ὅπερ ἴδιον τῶν διχρόνων· τὸ
γοῦν Ἀρχιλόχειον ϲυνεϲτάλη,
Πάνυ γέλοιόν ἐϲτι τὸ τὴν αὐτὴν ϲημαϲίαν ἀπαιτεῖν ἔν τε τοῖϲ
ἐπιρρήμαϲι καὶ τοῖϲ ὀνόμαϲιν· εἰ γὰρ ἀθεώρητον τὸ οὐ τεθεωρημένον,
πῶϲ τὸ ἀθεωρητί ϲημαίνει τὸ μὴ θεωρῆϲαι καὶ πῶϲ, εἰ ἄκλαυτον τὸ
μὴ κεκλαυϲμένον, πῶϲ τὸ ἀκλαυτί τὸ μὴ κλαῦϲαι ϲημαίνει ἔϲτι γὰρ καὶ
ἐν ἄλλοιϲ μέρεϲι λόγου πάμπολλα, οἶϲ ἡ τοιαύτη διαφορά. ἀπὸ παρακειμένψν
παθητικῶν ἐνεργητικὰ ὀνόματα γίνεται· παρὰ γὰρ τὸ ἔψαλται
τὸ ψάλτηϲ, λέλυται λύτηϲ, κεκάθαρται καθαρτήϲ. παρὰ τὴν ἐξ πρόθεϲιν,
ϲημαίνουϲαν τὸ ἐκ τόπου,
καὶ εἰϲ τόπον δηλοῖ. παρὰ τὴν πρόϲ πρόθεϲιν, πληϲιαϲμὸν ϲημαίνουϲαν
(προϲελθεῖν γάρ φαμεν τὸ ἔγγιον ἐλθεῖν ) πρόϲω ἐϲτὶν ἐπίρρημα , ο
ϲημαῖνον τὴν πληϲιότητα. παρ’ ἐνεργητικὸν τὸ τέμνω παθητικὸν γίνεται
τὸ τόμοϲ, ἐν βαρείᾳ τάϲει· οὐ γὰρ πιθανόν ἐϲτι παρὰ τὸ τέμνομαι,
ἐπεὶ οὐκ ἀναλογεῖ ἡ φωνή. ἔϲτι πάμπολλα εἰϲ τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι.
Τὰ μέντοι διὰ τοῦ ϲτι ἐκφερόμενα ἄμεινον ἡγητέον ἀπὸ ῥημάτων
παρῆχθαι. εἰ καὶ ϲυνυπάρχει τὰ ῥήματα , καὶ ταῦτα πάντα εἰϲ ζω
περατούμενα. καὶ καθὼϲ ἀπὸ μιᾶϲ ϲυζυγίαϲ τῶν ῥημάτων μία ϲχεδὸν
καὶ ἡ ϲυζυγία τῶν ἐπιρρημάτων. εὔλογόν τε καὶ τὸ διηλλαγμένον τοῦ
ἕλλην τὸ ἑλληνιϲτί, μᾶλλον δὲ παρὰ τὸ ἑλληνίζω· παρὰ γοῦν τὸ θρᾷξ
πάλιν, διᾶφορον κατὰ τὴν κατάληξιν ὄν, οὐκ ἂν τὸ αὐτὸ παρακολουθήϲειε,
θρᾳκιϲτί, παρὰ δὲ τὸ θρᾳκίζω, τῆϲ αὐτῆϲ πάλιν ἐχόμενον ϲυζυγίαϲ.
οὕτωϲ ἔχει παρὰ τὸ δωρίζω δωριϲτί καὶ αἰολιϲτί , βαρβαριϲτί,
μηδιϲτί , ϲυριϲτί, ϲκυθιϲτί. καὶ ἐπεὶ ἅπαξ τὸ ἰάζω ϲυνεκόπη ἐκ τοῦ
ἰωνίζω, ἦν καὶ τὸ ϲυνὸν ἐπίρρημα ϲυμμετειληφὸϲ τοῦ πάθουϲ, ἰαϲτί.
καὶ ϲαφὲϲ ὅτι πάλιν τὸ ἰωνιϲτί τῷ ἰωνίζω παρέκειτο. – Τούτοιϲ δὴ
ἐπιϲτήϲαϲ ὁ Τρύφων ἐζήτει περὶ τοῦ μεγαλωϲτί , ἱερωϲτί παρὰ Ἀνα
κρέοντι, καὶ ἔτι τοῦ παρὰ Ἀθηναίοιϲ νεωϲτί, ὅπερ οὐκ ἀπιθάνωϲ τῇ
παρὰ Ἀθηναίοιϲ ϲυνήθει ἐπεκτάϲει ἐξέτεινε τὸ ῑ. ἔδει γάρ », φηϲι,
«παρὰ τὸ μεγαλίζω μεγαλιϲτί , νεανίζω νεανιϲτί· καὶ δῆλον ὅτι καὶ τὸ
ἱρωϲτί παρά τι τῶν εἰϲ ζω ληγόντων ῥημάτων». Πρὸϲ ὃν ἔϲτι
φάναι, ὅτι πολλάκιϲ καὶ ἐκ διαφόρων μερῶν λόγου αἱ αὐταὶ παραί
γωγαὶ γίνονται. παρὰ ῥῆμα τὸ αἰτῶ γίνεται τὸ αἰτίζω, καὶ παρ’ ὄνομα
τὸ βάρβαροϲ τὸ βαρβαρίζω· ἐϲτι δὲ
ῥῆμα εἰναι, τὰ δὲ ὡϲ ἠλογημένα ἀπὸ ἐπιρρημάτων παρῆχθαι τῶν είϲ
ωϲ περατουμένων, ὥϲτε ἐν προϲθέϲει τοῦ τι ἀποτελεῖϲθαι, μεγάλωϲ
μεγαλωϲτί , νέωϲ νεωϲτί, ἱερῶϲ ἱερωϲτί.
Ἐδείξαμεν ἐν τοῖϲ περὶ τοῦ ἀέκητι , ὡϲ τὰ μὴ ὑποπίπτοντα ὑπὸ
τόνδε τὸν λόγον πίπτει ὑπὸ βαρεῖαν τάϲιν, αὐθι, ἶφι. διὰ τοῦτο
εὐμαρῶϲ τὰ τοιαῦτα καὶ τ⟨ὸ ϲ ἀποβάλλει⟩, πολλάκιϲ, τετράκιϲ. τὸ δὲ
δίϲ καὶ τὸ τρίϲ οὐκέτι
ἕνεκα τούτου μοι δοκεῖ καὶ τὸ χωρίϲ, ἀποβαλὸν τὸ ϲ οὐ δεόντωϲ, ἄνα
λόγωϲ βεβαρύνθαι ἐν τῷ
ὀξυνθέντοϲ
ἐν βαρείᾳ τάϲει. ἀνάλογοϲ γὰρ καὶ ἡ παρ’ Αἰολεῦϲι βαρεῖα τάϲιϲ,
λέγω δὲ τοῦ
τῷ περὶ τῶν εἰϲ ε ληγόντων ἐπιρρημάτων.
Βαρύνεται καὶ ὅϲα ϲυνυπάρχει τοῖϲ είϲ θεν λήγουϲιν ἐπιρρήμαϲιν,
οἴκοθεν οἴκοθι, οὐρανόθεν οὐρανόθι, αὐτόθεν αὐτόθι, πόθεν πόθι,
ἀγχόθεν ἀγχόθι. ἅπερ φυλάϲϲει τὸ θ, ϲυνόντοϲ τοῦ ο κατὰ τὴν
παρεδρεύουϲαν ἢ τοῦ ϲύνεγγυϲ ω, ὡϲ ἑτέρωθι, ἑκατέρωθι. τὰ γὰρ μὴ
τῇδε ἔχοντα πάλιν μὲν βαρύνεται, ἀντί γε μὴν τοῦ θ τὸ ϲ παραλαμβάνεται,
Ἀθήνηθεν Ἀθήνῃϲιν, Θήβηθεν Θήβηϲιν, Πιτάνηθεν Πιτάνῃϲιν. —
Διὸ καὶ ϲημειὼϲαιτο ἄν τιϲ τὸ κεῖθι. ἀλλ’ ἦν γε ὑπὲρ τούτου φάναι,
ὡϲ τὰ πεπονθότα οὐ τῳ ἐγγινομένῳ πάθει τὸ ἀκόλουθον ἀποτελεῖ, τῇ
δὲ τοῦ ὁλοκλήρου προφορᾶ, ὡϲ ἐπ’ ὀνομάτων τὰ ϲυνηρημένα κατὰ
τὰϲ εὐθείαϲ οὐ τῷ ϲυνηρημένῳ κατὰ τὰϲ κλίϲειϲ ἀκολουθεῖ, τῷ δὲ ὁλοκληροτέρῳ
(ὡϲ ἐν διαλέκτοιϲ τὸ χαρίηϲ καὶ τὰ τοιαῦτα οὐ τῇ λέξει τῶν
εἰϲ ηϲ ληγόντων ἠκολούθηϲεν, τῇ δὲ πρωτοτύπῳ προφορᾷ)· ὡϲ ἐν
πρωτοτύποιϲ πλεοναϲμοῖϲ, ἡνίκα τὸ β ϲύνεϲτι τῷ ρ παρ’ Αἰολεῦϲι
ϲυνεχέϲτερον ἐπιφερομένου τοῦ δ ἢ τοῦ τ καὶ ἔτι τοῦ κ, καὶ ἕνεκα
τούτου τὸ ῥό τὸ β προϲελάμβανεν, οὐ τῷ πάθει ἀρκούμενον τοῦ ϲχήματοϲ,
τῷ δὲ ἐντελεῖ ῥᾳδίωϲ. τὸ τοιοῦτον ἐπ’ ἄλλων ἀπείρων ἔϲτι
παραϲτῆϲαι. καὶ δὴ καὶ τὸ κεῖθι οὐκ ἔχει φύϲει τὴν παρεδρεύουϲαν διὰ
τοῦ ει, διὰ δὲ τοῦ νο. ὡϲ γὰρ παρὰ τὴν τούτου τουτόθεν τι γίνεται
καὶ παρὰ τὴν αὐτοῦ αὐτόθεν, οὕτωϲ καὶ παρὰ τὴν ἐκείνου ἐκεινόθεν.
ἔφαμεν δὲ τὸ ο αἴτιον γίνεϲθαι τῆϲ μονῆϲ τοῦ θ, καὶ εἰ οὐκ ἐπικρατεῖ
τὼ πάθη, ἀναγκαία ἡ μονὴ τοῦ θ.
Ὁμοίωϲ καὶ τὰ διὰ τοῦ φι παρατόμενα βαρείαϲ ἔχεται τάϲεωϲ,
λέγω περὶ τοῦ ἧφι βίηφι, οὐρανόφι, ἄπερ ἔϲθ’ ὅτε καὶ ϲὺν τῷ ν
λέγεται, παϲϲαλόφιν, ἀριϲτερόφιν, δεξιόφιν
Τὰ δὴ προκείμενα παρὰ πᾶϲιν ὑπείληπται ὡϲ ἐπιρρήματα εἴη, ὧνἐϲτὶ
καὶ Τρύφων (p. 51 Velsen). —διὸ καὶ αὐτοί φαμεν, ὡϲ ἕνεκα τῆϲ παραγωγῆϲ
εἶναι τὴν βαρεῖαν· ὡϲ ἕνεκα δὲ τῆϲ ἀκριβοῦϲ παραδόϲεωϲ, μήποτε
παραγωγαί εἰϲι κατὰ τοῦ αὐτοῦ δὴ δηλουμένου παραλαμβϛανόμεναι. —
Φηϲὶν οὑν ὁ Τρύφων τὸ τηνικαῦτα αὐτὰ παράγεϲθαι εἰϲ τὴν ταυτότητα,
ἐπὰν ἡ φωνὴ ἡ τοῦ πρωτοτύπου ὁλόκληροϲ καθεϲτήκῃ, ὡϲ ἐν τῷ ἧφι
βίηφι· εἰ δὲ μὴ τῇδε ἔχει, τὸ τηνικαῦτα ἐπιρρηματικῆϲ ἔχεϲθαι ϲυντάξεωϲ
τὰ μόρια, ὡϲ ἐπὶ τοῦ χαλκόφι χαλκόϲ. «ἰδοὺ γάρ p», φηϲιν,
«αἱ παραχθεῖϲαι γενικαὶ ἔχουϲι τὸν ἀριθμὸν εὐδιάκριτον , ἡ καλοῖο, ἡ
Ἀτρείδαο τὸ δέ φηϲι κατ’ ὄρεϲφι τί μᾶλλον κατ’ ὄρουϲ ἢ κατ’ ὀρῶν
ἰδιον δὲ τὸ μὴ διακρίνειν ἀριθμὸν ἐν ϲυντάξει ἐπιρρήματοϲ ». κατὰ δὴ
ταύτην τὴν ἔννοιαν ἀπεφαίνετο τὰ τοιαῦτα ἐπιρρήματα εἰναι. —ἔϲτι
μέντοι , ἀναλαβόντα τὸν λόγον , ἐκεῖνο φάναι , ὡϲ πρῶτον παρὰ
Ϲικυωνίοιϲ ἐν γενικῇ ⟨ἑνικῇ ⟩ ἀπειράκιϲ παραλαμβάνεται· καὶ ὡϲ τὸ
ἀπὸ χαλκόφι τὴν ἀπὸ χαλκοῦ γενικὴν ϲημαίνει, οὐχὶ χαλκῶν, οὕτω καὶ
τὸ κατ’ ὄρεϲφιν οὐκ ἄλλο τι ϲημαίνει ἢ τὴν κατ’ ὄρουϲ. πρόϲ τε
τὸν ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγον, ὡϲ πάνυ ἐϲτὶ βίαιον τὸ διὰ τῆϲ μονῆϲ τῆϲ
τῶν πρωτοτύπων φωνῶν παραδέξαϲθαι τὴν ταυτότητα τοῦ πρωτοτύπου,
διὰ δὲ τῆϲ ἐλλείψεωϲ παραδέξαϲθαι ἐπιρρηματικὴν παραγωγήν. καὶ γὰρ
κατὰ τὸ ἐναντίον φωναὶ μένουϲαι ἐν ϲυντάξει ἐπιρρήματα γίνονται, ὡϲ
τὰ ὀνοματικὰ ἅπαντα οὐδεμιἅϲ παραφοορᾶϲ γινομένηϲ ἐν ταῖϲ φωναῖϲ
(τὰ δὲ ὑποδείγματα πρόκειται, ἄπειρα ὄντα)· καὶ αἱ φωναὶ παραχθεῖϲαι
καὶ παραφθαρεῖϲαι τὰ τέλη μένουϲιν ἐν ταῖϲ ἐννοίαιϲ τῶν πρωτοτύπων.
οὐ γὰρ ἐπεὶ τὸ χαλκόφιν ἀπέβαλε τὸ υ κατὰ τὴν παραγωγήν γ, παρὰ
τοῦτο οὐ γενική, ἐπεὶ οὐδὲ τὸ ἐμεῦ, ἀποβαλὸν τὸ υ ἐν τῷ ἐμέθεν,
οὐκ ἀντωνυμία. — οὐκ ἄρα πάντωϲ παρὰ τὰϲ ἀποβολὰϲ τῶν ϲτοιχείων
ὁ μεριϲμόϲ, παρὰ δὲ τὰϲ γινομέναϲ ϲυντάξειϲ, ὥϲ γε καὶ ἐντελῶϲ
παραϲτήϲομεν περὶ τῶν εἰϲ θεν ληγόντων ἐπιρρημάτων, τίνα τε ὄντωϲ
ἐϲτὶν ἐπιρρήματα, καὶ τίνα αὐτὸ μόνον παραγωγῇ κέχρηται τῆ διὰ τοῦ
θεν, φυλάϲϲει δὲ τὴν τῶν πρωτοτύπων ἔννοιαν. —ἔτι ἡ γινομένη
παραγωγὴ ἐν ἐπιρρήμαϲι κατὰ μιᾶϲ ἐϲτὶ ϲυντάξεωϲ, ὡϲ ἡ διὰ τοῦ θι
ἐν ϲυντάξει ἐϲτὶ τῇ κατὰ δοτικήν, οἴκοθι ἐν οἴκῳ, Ἀβυδόθι ἐν Ἀβύδῳ,
παραγωγὴ οὐκ ἔχει τῇδε, ὡϲ οὐκ ἂν ἐπιρρηματικὴ γινομένη. καὶ γὰρ
κατὰ γενικήν ἐϲτιν, ὡϲ τὸ χαλκόφιν καὶ παϲϲαλόφιν, καὶ ἐν δοτικῇ,
ὡϲ φρήτρηφι, καὶ ἐν αἰτιατικῇ, δεξιόφιν , ἀριϲτερόφιν. καὶ κατὰ τοῦτο
ἄρα τὰ προκείμενα μόρια οὐκ ἔχεται ἐπιρρηματικῆϲ παραγωγῆϲ. ἔϲτι
δὲ καὶ παρὰ Ἀλκμᾶνι (fr. 59 Bergk 3) καὶ κατὰ κλητικῆϲ τὸ οὐρανία
οὐρανίαφιν, τῶν τοιούτων πλεοναϲμῶν οὐ κρατούντων τὰϲ πτώϲειϲ.
καὶ γὰρ τὸ τοιόϲδε καὶ τὸ τοιοῦδε καὶ τοιῷδε, παραγωγῆϲ ἐχόμενα τῆϲ
διὰ τοῦ δε, ὡϲ εἰ πάλιν ἦν ἐπιρρηματικὴ παραγωγή, κατὰ μίαν πτῶϲιν
ἦν. Προαλὲϲ δὲ καὶ τὸ λαβεῖν ὅτι ἐν τῷ ἧφι βίηφιν ὁλόκληροϲ ἡ
παραγωγή. εἰ γὰρ οὐ ἡ παραγωγὴ ϲτοιχείου γίνεται ἀφαιρετική , ὡϲ
ἐπὶ γενικῆϲ τοῦ ῦ, ἐκ παϲϲαλόφι καὶ χαλκὸφιν, ὡϲ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ τοῦ
ν, δεξιόν δεξιόφιν, ἀριϲτερόν ἀριϲτερόφιν, δοθήϲεται ὅτι καὶ κατὰ τὸν
λόγον τῆϲ δοτικῆϲ ὑφιᾶϲι τὸ ι, καὶ τὰ τῆϲ ὀρθογραφίαϲ οὕτωϲ κατα
ϲτήϲεται δίχα τοῦ ῑ γραφόμενα. καὶ ϲαρέϲ ἐϲτιν ὅτι τὰ προκείμενα,
ἀκουόμενα ἔχοντα ϲτοιχεῖα, πρόδηλον ἔϲχε καὶ τὴν ἀφαίρεϲιν· τὰ δὲ
ἐν τῇ δοτικῇ οὐκ ἐξεφώνει τὸ ῑ. ϲαφὲϲ γοῦν ὅτι. κἂν ἐλλείψῃ τὸ ῑ,
οὐ πρόδηλον ἕξει τὴν ὑποϲτολήν.
Τὰ εἰϲ ῶ λήγοντα βαρύνεται, ἔϲω, κύκλῳ, τόνῳ, πόρρω, πρόϲω,
ἑκαϲτάτω, ἀνωτέρω, ἀνωτάτω, περαιτέρω. ὥϲτε ἕνεκα τούτου ϲημειοῦϲθαι
τὸ ἐπιϲχερ ώ καὶ ἰὠ. Ἀλλ’ ἴϲωϲ ἡ μὲν προκατειλεγμένη τῶν είϲ
ω βαρεῖα τάϲιϲ ἔχει τὴν ὁμοείδειαν ϲυνῳδὸν τοῦ τόνου· ἦν γὰρ ἅπαντα
ἐν παραγωγῇ, ὡϲ εἰ καί τιϲ οὕτωϲ εἴποι· τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπιρρήματα
παραγωγὰ ἐν βαρείᾳ τάϲει ἐϲτί. καὶ εί μὲν ἀπὸ προθέϲεων γέγονεν,
ίϲοϲυλλαβοῦντα μὲν ταῖϲ προθέϲεϲιν , εἰ καὶ διϲύλλαβοι εἶεν αἱ προθέϲειϲ·
περιϲϲοϲυλλαβοῦντα δέ, εἰ ἀπὸ μονοϲυλλάβων προθέϲεων εἴη
ἡπαραγωγή. διότι δὲ τὸ τοιοῦτον παρέπεται, ἐν ἄλλῳ τόπῳ καθολικώτερον
εἰρήϲεται. τὰ δὲ ὑποδείγματα ἐκκείϲθω· παρὰ τὴν ἀνά ἄνω,
κατά κάτω, πρόϲ πρόϲω, ἔϲ ἔϲω. τό τε τόνῳ καὶ κύκλῳ πρὸϲ ὁμοφω.
νίαν τὴν ἀπὸ τοῦ τόνοϲ καὶ κύκλοϲ ἐν δοτικῇ πτώϲει. ἦν οὑν καὶ
ταῦτα ἐκ προκειμένου γεγονότα. ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ ἑκαϲτάτω καὶ ἑκαϲτέρω
ἐνεχόμενα τῇ δοτικῇ παραγωγῇ , καὶ ἕνεκα τούτου οὐδὲ τῇ ταυτότητι
τῆϲ τάϲεωϲ ἐχρήϲατο. ὅτι δὲ καὶ ἐν παραγωγῇ τινὰ γινόμενα διαλλάϲϲει
κατὰ τὴν τάϲιν τῶν πρωτοτύπων ἢ τῶν μὴ κατὰ τὸ αὐτὸ γενομένων,
ἐδείξαμεν περὶ τῶν εἰϲ ῑ ληγόντων ἐπιρρημάτων , εἴγε ἂ μὲν αὐτῶν
πάλιν ὀξύνεται, ἃ δὲ βαρύνεται ἐν διαϲτολῇ τῇ δεούϲῃ· οὐ γὰρ τὸ
νόϲφι καὶ τὸ ἶφι ὁμοίωϲ εἰρήϲεται τῷ ἑλληνιϲτί. καὶ εἰ δέδοται τὸ
παρηλλαγμένον τοῦ τόνου ἐν διαφόρῳ εἴδει, ϲαφὲϲ ὅτι οὐδὲ ἐπὶ τοῦ
τοιούτου βίαιον καὶ τὸ ἐπιϲχερώ ὀξύνεϲθαι καὶ τὸ ἰώ, ἐν παραλλαγῇ
καθεϲτῶτα τοῦ πρόϲω καὶ τόνῳ καὶ τῶν ὁμοίων.
ἔτι τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπιρρήματα παροξύνεται, καθὼϲ ἔχει τὰ
προκατειλεγμένα, πρόϲω, ἔϲω, κάτω, ἐγγυτέρω. ϲαφὲϲ οὑν ὅτι, καθὼϲ
προείπομεν, εἰ ἐπίρρημα τὸ ἄνε ῳ, ϲεϲημειώϲεται. — ἀλλ’ εἰ παρεϲτήϲαμεν
ὡϲ τὰ ϲυνεμπίπτοντα ὀνοματικῇ πτώϲει ἐπιρρήματα τὴν τάϲιν
τῶν ὀνομάτων φυλάϲϲει, ϲαφὲϲ ὅτι προπαροξυνόμενον ἕνεκα τοῦ τόνου
κατώρθωται. ἐδείκνυτο γὰρ τὸ προκείμενον , ὡϲ ἀπὸ Ἀττικῆϲ γραφῆϲ
τῆϲ ἄνεωϲ ἐϲχημάτιϲτο· ἦν δὲ τὸ παρὰ Ἀττικοῖϲ ἄνεωϲ τρίτην ἀπὸ
τέλουϲ ἔχον τὴν ὀξεῖαν. ὅθεν εὐλόγωϲ τὰ μὲν ἄλλα βαρυνόμενα τὴν
ὀξεῖαν πρὸ τέλουϲ ἔχει, οὐ δυναμένηϲ τῆϲ ὀξείαϲ
τέλουϲ πίπτειν.
ἔτι τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπιρρήματα βραχείᾳ κέχρηται τῇ παρεδρευούϲη,
ὡϲ ἔχει τὸ ἑκαϲτέρω καὶ τὸ τόνῳ, ἄνω. καὶ οὐκ ἀντίκειται τὸ εἶϲω·
δέδεικται γὰρ καὶ ἡ ἔϲ πρόθεϲιϲ ὁλοκληροτέρα καὶ τὸ ἔϲω. Τὸ ἄρα
πόρρω ἐκτέταται ὡϲ Ἀττικώτερον, καθὸ καὶ τὸ προπέρυϲι πρωπέρυϲίν
φαϲι, καὶ ὅτι μᾶλλον μηκυντικοί εἰϲι κατὰ τὰ φωνήεντα· περιϲϲοϲυλλάβου
πάϲηϲ γενικῆϲ κατάληξίϲ ἐϲτι βραχεῖα, ἀλλὰ Ἀθηναῖοι πόλεώϲ
φαϲι καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια. κτητικῶν τῶν εἰϲ κοϲ ληγόντων ἡ παρεδρεύουϲα
βραχεῖά ἐϲτιν , ἀλλὰ κεραμεικόϲ τέ φαϲι καὶ βοεικόϲ. τὸ ᾱ πρὸ
τῶν δύο λλ ϲυϲτέλλεται, ϲκάλλω, θάλλω, ϲφάλλω, ἄλλοϲ, μαλλόϲ,
φάλοϲ ἐδείχθη καὶ κατὰ τοῦτο τὸ μᾶλλον Ἀττικόν. ἄπειροϲ ἡ εἰϲ τὸ
τοιοῦτο παράθεϲιϲ. —Ἄλλωϲ τε, ὃν τρόπον παρὰ τὴν τόνῳ δοτικὴν
τὸ ὁμόφωνον γίνεται ἐπίρρημα τόν νῳ, οὕτωϲ καὶ παρὰ τὴν πόρῳ δοτικὴν
τὸ ἀκόλουθον ἐγένετο πόρῳ. ἴϲωϲ δὲ καὶ ὁ πλεοναϲμὸϲ τῆϲ διαλέκτου.
διὸ καὶ ὁ πυρρίαϲ· τῇ γὰρ πυρόϲ γενικῇ παρωνόμαϲιαι. καὶ
ὁ πυρρόϲ τῇδε ἔχει. –Οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὡϲ ἔνιοι παρὰ πρόθεϲιν τὴν
πρόϲ φαϲι γεγενῆϲθαι, ὥϲτε ἐν ὑπερβατῷ τοῦ ρ γεγενῆϲθαι πόρϲω, καὶ
μεταθέϲει τοῦ ϲ εἰϲ τὸ ρ πόρρω. οὐκ ἀήθωϲ δὲ καὶ τὸ ϲ εἰϲ τὸ ρ
μεταπίπτει, ὡϲ ἡ μυρϲίνη μυρρίνη, θαρϲεῖν θαρρεῖν.
ἔτι καὶ τὸ ο ὕτω εἰ κατὰ φύϲιν εἰϲ ω λήγει, ἕνεκα τοῦ χρόνου
τοῦ παρεδρεύοντοϲ ϲεϲημειώϲεται. —ὅθεν διακριτέον, πότερον ἐν
προϲθέϲει ἐϲτὶ τοῦ ϲ τὸ οὕτωϲ ἢ ἐν ὑφαιρέϲει τοῦ ϲ
Οὐδὲν τῶν εἰϲ ω ληγόντων ἐπιρρημάτων τὸ ϲ ποτὲ προϲλαμβάνει,
ἀπειράκιϲ μέντοι τὰ εἰϲ ϲ λήγοντα βαρύτονα ἐπιρρήματα τὸ ϲ ἀποβάλλει·
δεύτερον ἄρα ἐϲτὶ τὸ οὕτω τοῦ οὔτωϲ. –Τὰ εἰϲ ω λήγοντα
ἐπιρρήματα δείκνυται ἢ ἀπὸ ὀνομάτων τῶν οὐ τριγενῶν ἐϲχηματιϲμένα
ἢ ἀπὸ προθέϲεων , ὡϲ ἔχει τὸ τόνῳ, κύκλῳ, κάτω καὶ τὰ ὅμοια· τὰ
δὲ εἰϲ ωϲ περατούμενα πάντωϲ ἀπὸ τριγενῶν πτωτικῶν, κούφωϲ,
φίλωϲ, μέϲωϲ, ταχέωϲ, εὐϲεβῶϲ, καλῶϲ ἔϲτι δέ γε τὸ οὐτοϲ οὐ μοναδικόν,
τριγενὲϲ δέ. ϲαφὲϲ οὖν ὅτι καὶ κατὰ τοῦτο τὸ οὕτωϲ ἐντελέϲτερον.
Ἴϲωϲ τιϲ οἰήϲεται τὸ παράδειγμα ἐνέχεϲθαι πολλοῖϲ ἀντικειμένοιϲ,
πρόληψιν ἔχων τοῦ ὅτι παρὰ τὸ ἐγγύτατοϲ
κανόνα, περὶ τῶν δοκούντων ὡϲ ἀντικειμένων ἀπολογήϲαϲθαι. τὰ δὴ
οὑν προκείμενα ἐπιρρήματα οὐ παρὰ τὰ προκείμενα ὑπερθετικὰ ὀνόματα
ἐγγυτάτω ἦν καὶ ἀνωτάτω, δῆλον ὡϲ καὶ παρὰ πάντα τὰ ὑπερθετικὰ.
τὸ τοιοῦτον ἄν παρείπετο, ὥϲτε ἀπὸ τοῦ γοργότατοϲ φάναι ἡμᾶϲ τὸ
γοργοτάτω, ταχύτατοϲ ταχυτάτω, ἡδύτατοϲ ἡδυτάτω, γραμματικώτατοϲ
γραμματικωτάτω. ἀλλ’ οὐχ ὡϲ ἔϲτι τὰ τοιαῦτα ἐπιρρήματα, παντὶ
προῦπτον. εἴπερ οὖν τὰ προκείμενα ἐπιρρήματα παρ’ ὄνομα ἐγεγόνει,
ἄπορον ἂν τὸ τοιοῦτον ἦν, παρὰ τί ἡ κακία τῶν τοιούτων ἐπιρρημάτων,
γενομένη ἐν ἑλληνιϲμοῦ παραδοχῇ λέγω ἡ τοῦ ἀνωτάτω ἢ . –Τὰ ἐπιρρήματα οὐχ ἅπαντα μὲν τὴν ϲύγκριϲιν ἀναδέχεται,
ὅτι μὴ μόνον τὰ ἀναδεχόμενα εἴη τοπικά , ἅπερ ἀπὸ πρωτοτύπων
πάλιν ἐπιρρημάτων ἐϲτί, ποιεῖται δὲ διττὴν τὴν ἐπίταϲιν, εἰϲ
μὲν ὄνομα , ἡνίκα φαμὲν παρὰ τὸ ἐγγύϲ ἐγγύτεροϲ, παρά τε τὸ ἄφαρ
κατωτάτω
ἀφάρτεροϲ, ἔϲω ἐϲώτεροϲ, ἄνω ἀνώτεροϲ, ἅπερ οὐκ ἐπίταϲιν πεποίηται
τῶν τόπων ἢ τῶν μετειληφότων προϲώπ πων τῆϲ τοπικῆϲ ϲχέϲεωϲ· ποιεῖται
δὲ καὶ τοπικὴν ἐπίταϲιν, ἅπερ αὐτὴν τὴν τοπικὴν ϲχέϲιν ἀφηγεῖται,
ἐγγύϲ ἐγγυτέρω, ἔϲω ἐϲωτέρω, ἑκάϲ ἑκαϲτέρω. —ὥϲτε διαφέρειν
τὰ ἀπὸ ὀνομάτων ϲυγκρινόμενα τῶν ἀπὸ ἐπιρρημάτων, τῷ τὰ μὲν ἀπὸ
ὀνομάτων εἰϲ μόνα ὀνόματα ϲυγκρίνεϲθαι, κοῖλοϲ κοιλότεροϲ, ταχύϲ
ταχύτεροϲ, τὰ δὲ ἀπὸ ἐπιρρημάτων καὶ εἰϲ ὀνόματοϲ καὶ εἰϲ ἐπιρρήματοϲ
ἐπίταϲιν, ὡϲ πρόκειται. τοῖϲ δὴ οὖν ϲυγκριτικοῖϲ τῶν ἐπιρρῇ
μάτων παρεπόμενόν ἐϲτι τὸ ὑπερτίθεϲθαι, ὡϲ πρόδηλον κἀκ τῆϲ καταλήξεωϲ,
καθὸ καὶ ἐπ’ ὀνοματικῆϲ ϲυγκρίϲεωϲ ἡ αὐτὴ πάλιν κατάληξιϲ
ἐγγίνεται, γοργότεροϲ γοργότατοϲ, ταχύτεροϲ ταχύτατοϲ. καὶ πάλιν
παρὰ τὸ ἀνωτέρω τὸ ἀνωτάτω. ϲαφὲϲ οὖν, ὅτι ϲυνυπάρχοντα ταῖϲ
ϲυγκριτικαῖϲ ἐκφοραῖϲ τῶν ἐπιρρημάτων ὁμολογεῖ τὴν ἀπ ’ αὐτῶν ἐπίταϲιν.
οὐ γάρ ἐϲτιν εὐμαρὴϲ ἡ εἰϲ ω κατάληξιϲ τῶν ὑπερθετικῶν , εί
μὴ πρότερον ἡ ϲυγκριτικὴ γένοιτο κατάληξιϲ. ἐπεὶ γὰρ οῦ φαμεν
βραδυτερω, οὐδὲ βραδυτάτω· οὐδὲ γὰρ τὸ προκείμενον ἦν ἐπίρρημα.
τῷ ἐγγύϲ παράκειται καὶ ἐγγύτεροϲ καὶ ἐγγυτέρω, καὶ ϲυνυπάρχει τὸ
ἐγγυτάτω. ἀπεδείχθη οὑν, ὡϲ οὐ παρὰ τὸ ἐγγύτατοϲ ἢ ἀνώτατοϲ ἡ
ταχύτερον, ἀλλὰ καὶ ἐπίρρημα ταχύτερον· καὶ πληθυντικὸν ταχύτατα,
ἀλλὰ καὶ
ἔϲτι μὲν οὑν παρὰ μὲν ὄνομα τὸ ἐγγύτεροϲ ἐπίρρημά τι ϲυγκριτικὸν
ὀνοματικὸν τὸ ἐγγύτερον, οὗ ὑπερθετικὸν τὸ ἐγγύτατα· καὶ ἔτι παρὰ
τὸ ἀνώτεροϲ ἐπίρρημά τι τὸ ἀνώτερον, οὖ. ὑπερθετικὸν τὸ ἀνώτατα·
ὡϲ μέντοι πρόκειται, παρὰ τὸ ἀνωτέρω ὁμοιοκατάληκτον πεϲεῖται τὸ
ἀνωτάτω, ὥϲτε διαφέρειν τὸ ἀνωτάτω τοῦ ἀνώτατα , ἡ τὸ μὲν ὀνομα
τικόν ἐϲτιν ἐπίρρημα, τὸ δὲ ἐπιρρηματικόν.
Καὶ τὸ ἄφν ω δέ, ἐν πάθει γενόμενον καὶ οὐ προφανῶϲ ἐπιδεξάμενον
τὴν προκειμένην ὀνοματικὴν τριγένειαν, ϲυνεξῆλθε τοῖϲ εἰϲ ω
λήγουϲιν ἐπιρρήμαϲιν. ἔϲτι μὲν γὰρ οὐ τούτου προκείμενον ὄνομα
ἀφανήϲ, καὶ ἔτι τὸ ἀφανῶϲ, ἡ δὲ ϲυγκοπὴ ἄφνω, πάλιν καὶ τοῦ τόνου
εὐλόγωϲ ἀναβιβαϲθέντοϲ, ἡ ἀπεδείχθη τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπιρρήματα,
μοναδικὰ ὄντα λέγω, κατὰ βαρεῖαν τάϲιν. ὅτι δὲ ἔκθ’ ὅτε πάθοϲ ἐγγινόμενον
ἀμαυροῖ τὰϲ ἰδιότηταϲ τοῦ δεόντωϲ πωϲ ϲχηματίζεϲθαι, ἐντελῶϲ
ἐν τοῖϲ περὶ παθῶν ἐδείχθη.
Τὰ εἰϲ ως λήγοντα ἐπιρρήματα κοινολεκτούμενα δυϲὶ τόνοιϲ ὑπο
πίπτει. ἢ γὰρ βαρύνεται, ὡϲ κούφωϲ, φαύλωϲ, μετρίωϲ, ἢ περιέϲπαϲται,
ὡϲ τὸ ϲεμνῶϲ καὶ εὐϲεβῶϲ. καὶ ἔτι παρὰ Δωριεῦϲιν ἔνια ὀξύνεται,
ὥϲτε κατ’ ἔγκλιϲιν ἀνεγνώϲθη ἦ ῥα καλὼ ϲ ἀποκαθάραϲα ἐξελεπύρωϲεν
(Sophr. fr. 87 Ahrens). περὶ ὡν καὶ κατὰ τὸ ἑξῆϲ εἰρήϲεται.
ὙΠπέλαβον ὅτι καὶ κατὰ τὸ ἔθοϲ τὸ ὥϲ Δωρικόν ἐϲτι, περὶ οὖ ἐν
εὐτάκτῳ εἰρήϲεται ἐν τῷ περὶ τῶν διεψευϲμένων τόνων. καὶ νῦν δὲ
κεφαλαιωδέϲτερον ἔϲτι περὶ αὐτοῦ ἐκθέϲθαι, ὡϲ προϲήκοντα
Τὰ προκείμενα τῶν ἐπιρρημάτων, ἰδίαϲ παραγωγῆϲ οὐ τυχόντα,
οὐδὲ τὸν ἶδιον τόνον ἔχει, ἀναμένει δὲ τὸν πτωτικὸν τόνον, ὅϲ ἐϲτιν
καθὸ πᾶϲα γενικὴ πληθυντικὴ ἤτοι περιϲπᾶται ἢ βαρύνεται. ἄμα καὶ.
ϲυναποδεικτέον, ὡϲ παράγεται τὰ ἐπιρρήματα· καὶ ϲυνηγορητέον τῷ
προκειμένῳ μορίῳ, ὅτι δεόντωϲ ὠξύνθη. Ἔκκειται μὲν οὖν πρῶτοϲ
λόγοϲ, ὅτι διὰ τοῦτο ἢ περιϲπᾶται ἢ βαρύνεται, διὰ τὸν παρεπόμενον
τόνον τῇ γενικῇ πληθυντικῇ· καὶ ϲυνυπάρχειν γὰρ θέλει τῇ γενικῇ πληθυντικῇ.
τὸ μέγαϲ ἑτερόκλιτον ἔχει τὸ μεγάλου, καὶ τὸ ἐπίρρημα οὐ
παρὰ τὴν μέγαϲ, ὡϲ παρὰ τὴν μεγάλων τὸ παντόϲ ὀξύνεται, ἡ δὲ
πάντων γενικὴ βαρύνεται· ἔνθεν καὶ τὸ ϲυνὸν ἐπίρρημα ϲυμβαρύνεται.
καὶ ὅτι τοῦτο αἴτιον, ϲαφὲϲ καὶ ἐκ τοῦ Δωριεῖϲ ϲυμπεριϲπᾶν τὸ
ἐπίρρημα , ἐπεὶ καὶ τὴν γενικὴν πάντων φαϲίν. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ
ἀλλῶϲ καὶ τηνῶϲ. τοῦτο γὰρ καὶ ἐνίουϲ ἠπάτηϲεν ἀποφήναϲθαι ὡϲ τὰ
παρ’ ἡμῖν βαρύτονα τῶν ἐπιρρημάτων περιϲπῶϲι Δωριεῖϲ. ὅπερ οὐκ
ἦν ἀληθέϲ· οὔτε γὰρ τὸ κούφωϲ οὔτε τὸ φίλωϲ οὔτε τὰ τοιαῦτα
περιϲπῶϲι. διὰ τί οὐν τὸ παντῶϲ ὅτι καὶ τὴν ποιοῦϲαν τὸν τόνον
γενικὴν περιεϲπάκειϲαν. διότι δὲ τὴν παντων γενικὴν περιϲπῶϲι καὶ
ἔτι τὴν ἀλλῶν, ἐν ἑτέροιϲ ἐδιδάξαμεν κατὰ τὰϲ ἀντωνυμικὰϲ γενικάϲ.
Ἔτι καὶ τὰ τὴϲ φωνῆϲ ἐγγίζει (τοῦ γὰρ ν ἅπαξ μετάyϲιϲ εἰϲ τὸ ο
γίνεται) καὶ τὰ ἐγγινόμενα πάθη· ἕνεκα τίνοϲ τὸ ϲοφῶϲ οὐ διαιρεῖται;
ὅτι οὐδὲ ἡ ϲοφῶν γενική. ἕνεκα τίνοϲ τὸ ψευδέωϲ, εὐϲεβέωϲ, ἀτρεκέωϲ,
ἢ ὅτι καὶ
Ἐταράχθηϲαν ἔνιοι καὶ κατὰ τὰ ϲχήματα τῶν ἐπιρρημάτων, ὑπολαμβάνοντεϲ
μὴ ἐξομαλίζεϲθαι τὰ τῆϲ τάϲεωϲ τῶν ἐπιρρημάτων, εἴγε
ἀπὸ τοῦ καλῶϲ φαϲι παγκάλωϲ καὶ ἀπὸ τοῦ ϲεμνῶϲ άϲεμνωϲ, οὺ μὴν
ἀπὸ τοῦ ψευδῶϲ ἀψεύδωϲ, ϲαφῶϲ ἀϲόφωϲ ἦν. οὐδὲ γὰρ ἡ ϲύνθεϲιϲ
αὐτῶν , τῶν δὲ προεκκειμένων πτωτικῶν , οἰϲ παρείπετο ἀναβιβάζειν
μὲν τὸν τόνον , εἰ εἰϲ οϲ λήγοιεν , φυλάϲϲειν δἐ, εἰ εἰϲ ηϲ. καὶ ἐπεὶ
καλόϲ πάγκαλοϲ παγκάλων, διὰ τοῦτο παγκάλωϲ· ψευδήϲ δὲ καὶ
ἀψευδήϲ καὶ ἀψευδῶν , καὶ διὰ τοῦτο ἀψευδῶϲ, καὶ ἀϲαφῶϲ.
Δέδεικται ἄρα διὰ πλειόνων, ὅτι οὐκ ἰδίον τόνον ἀνεδέχετο τὰ
εἰϲ ωϲ παρηγμένα παρ’ ὀνοματικὰϲ ἐκφοράϲ ὅθεν μοι δοκεῖ καὶ τὸ
προκείμενον ἐπίρρημα εὐθύνεϲθαι, εἰ ἐλέγχοιτο ἀπὸ γενικῆϲ περιϲπωμένηϲ,
ἡ ῶφειλεν ἕπεϲθαι. οὐ δὴ ἔχει γενικήν· ἡ γὰρ παρεκκειμένη
γενικὴ τῶν. ἰαὶ ἴϲωϲ ὑπολάβοι τιϲ, ὅτι «καὶ τὸ τώϲ ἄλογόν ἐϲτιν,
ὅπερ πάλιν χρὴ περιϲπᾶν 2». — ἀλλ’ ὡϲ δεύτερόν ἐϲτι τὸ τώϲ τοῦ ὥϲ,
παντί τῳ δῆλον. οὐ γὰρ τῆϲ γενικῆϲ τὸ τ ἔχει, τῆϲ δὲ ἀνταποδόϲεωϲ
τοῦ
ὅϲ. ἐντεῦθεν γὰρ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι. ὡϲ παρ’ εὐθεῖαν παρήχθη,
εἴγε αἱ μὲν ἄλλαι τῶν πλαγίων μετὰ τοῦ τ λέγονται. αἱ δὲ εὐθεῖαι ι
μόναι δίχα τοῦ . ὅϲ γὰρ καὶ τοῦ καὶ τῷ καὶ τόν. λέγω νῦν τὸ ὅϲ.
ϲημαῖνον τὸ οὐτοϲ, ὡϲ ἐν τῷ
οὕτε γὰρ ἀπὸ τοῦ ἀορίϲτου μορίου, οὔτε ἀπὸ τῆϲ ϲυνάρθρου ἀντωνυμίαϲ,
οὔτε ἀπὸ τοῦ ὑποτακτικοῦ ἄρθρου· λέγω δὲ ἀντωνυμικοῦ τοῦ ὅϲ.
διὸ καὶ τὸ ἐπίρρημα τῆϲ δείξεώϲ τε καὶ ἀναφορᾶϲ ἐϲτι παραϲτατικόν.
τὸ γοῦν ἑτερόζυγον , λέγω τὸ ἐπεκτεταμένον , πάλιν μεμίμηται τὴν
εὐθεῖαν πτῶϲιν πάλιν γὰρ τὸ οὕτωϲ οὐ παρὰ γενικὴν οὐδὲ παρὰ
δοτικήν, μόνην δὲ εὐθεῖαν τὴν δίχα τοῦ τ λεγομένην. ἀμφοτέροιϲ
γοῦν τὸ πάθοϲ ϲύνεϲτι, τουτέϲτιν ἡ ἀποβολὴ τοῦ ϲ, ο ὕτω, καὶ
ἔχουϲί τινα παρεκδεδραμηκότα παρὰ τὰϲ εὐθείαϲ τὰ κτητικὰ τῶν εἰϲ
κοϲ ληγόντων παρὰ γενικὰϲ ϲχηματίζεται, ποιμενικόν, Ἀτλαντικόν·
ἀλλὰ τὸ θηλυκόν παρ’ εὐθεῖαν, τὸ πανηγυρικόϲ. παρὰ τὴν ἔρωτοϲ τὸ
γε μὴν ὥϲ καὶ τὸ οὕτωϲ παρ’ εὐθείαϲ. —Ἥδη ἀπεδείχθη τὰ προκείμενα
τῶν ἐπιρρημάτων ἰδίῳ μὲν τόνῳ μὴ κεχρημένα , ἀναμένοντα δὲ
τὴν τάϲιν τὴν ἐν πτωτικοῖϲ. ϲαφὲϲ ὅτι, εἰ τὸ ὥϲ περιεϲπᾶτο, ἠλογεῖτο
ἄν, τοῦ ὅϲ ὀξυνομένου. βίαιοι ἄρα οἱ ὑπολαμβάνοντεϲ αὐτὸ Δωρικόν·
καὶ γὰρ τῶν Δωρικῶν πρόκειταί τινα περιϲπώμενα.
Ϲυζυγεῖ τῷ προκειμένῳ μορίῳ ἀνταποδοτικὸν μὲν τὸ τώϲ, πυϲματικὸν
δὲ τὸ πῶϲ, καὶ ἔτι ἀναφορικὸν τὸ ὅπωϲ, καθὸ καὶ ἄλλοιϲ
ἡ τοιαύτη τάξιϲ παρέπεται, ἡ τῇ πῇ ὅπῃ , οὐ τοῦ ποῦ ὅπου,
ἡνίκα τηνίκα πηνίκα ὁπηνίκα. —Ἴϲωϲ οὕν τιϲ φήϲει τὰ κατὰ
πεῦϲιν ὁμοτονεῖν τοῖϲ κατὰ ἀπόλυϲιν. τὸ ποῦ περιϲπᾶται, ἀλλὰ
καὶ τὸ οὐ τῆϲ αὐτῆϲ τάϲεωϲ ἔχεται. ηνίκα, καὶ τὸ πηνίκα. τὸ ἧ
περιϲπᾶται, ἀλλὰ καὶ τὸ πῇ. εἰ δὴ καὶ τὸ πῶϲ περιϲπᾶται, ὁμόλογον
ὅτι καὶ τὸ ὥὑϲ περιϲπαϲθήϲεται. Ἀλλὰ πρόϲ γε τὸ τοιοῦτον
ἔϲτι φάναι. τί γὰρ μᾶλλον, εἰ τὸ ὥϲ ἀποδέδεικται εὐλόγωϲ ὀξυνόμενον,
οὐχὶ τὸ πῶϲ περιϲπώμενον ἡμαρτῆϲθαι ὁμολογήϲουϲι τοῦ ἀπὸ τοῦ τ
ἀρχομένου κατ’ ὀξεῖαν προφοράν, λέγω τοῦ τώϲ Ἔϲτιν οὖν ὑπὲρ
ἀμφοτέρων ἀναλαβόντα τὸν λόγον ἐκεῖνο φάναι, ὡϲ εὐλόγωϲ καὶ τὸ
πῶϲ περιεϲπᾶτο, προαποδεδειγμένου τοῦ ὅτι τὸ ὥϲ ὀξύνεται. — τὰ
πύϲματα ἢ φύϲει θέλει βαρύνεϲθαι ἢ δυνάμει. τὰ γοῦν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν,
ἔχοντα τόπον τῆϲ βαρείαϲ, πάντα βαρύνεται τὰ δὲ μονοϲύλλαβα,
οὐ δυνάμενα ἐκτὸϲ τῆϲ ὀξείαϲ γενέϲθαι, δυνάμει ἐβαρύνθη περιϲπαϲθέντα.
ὅθεν τὸ μὲν ὥϲ, οὐχ ὑποπῖπτον πύϲματι, τὸν ἰδίον τόνον ἐφύλαξε· τὰ
δὲ πῶϲ, γενόμενον πύϲμα, οὐ διὰ τὴν φωνὴν οὕτω περιεϲπάϲθη ὡϲ
διὰ τὴν πεῦϲιν τὴν ἐγγενομένην. οὕτωϲ γοῦν τὰ ἀπ’ αὐτῶν ἀναφορικά,
προϲλαμβάνοντα τὸ ο , ὡϲ ἆν τῶν τόνων ἐν τοῖϲ μονοϲυλλάβοιϲ κατην.
αγκαϲμένων, γενόμενα διϲύλλαβα δέχεται καὶ τὴν προοφειλομένην
τάϲιν, ἡνίκα γίνεται ὅπου καὶ ὅπη καὶ ὅπωϲ, τῶν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν
οὐ ταὐτὸν ἀναδεχομένων διὰ τὸ κατὰ φύϲιν ἔχειν τὸν τόνον, πότε
ὁπότε, ποῖοϲ ὁποῖοϲ, πηνίκα ὁπηνίκα. ὅθεν δοκεῖ μοι καὶ κατὰ τὴν
Δωρικὴν διάλεκτον τῷ μὲν προκατειλεγμένῳ λόγῳ ὅπωϲ ἀναγινὼϲκειν,
οὐδ’ ὅπωϲ ἄριϲτα (Sophr. fr. 88 b Ahrens), τῷ μέντοι μᾶλλον
αὐτοὺϲ ϲυγκαταβιβάζειν τὰ ἐπιρρήματα ὁπῶϲ, ὥϲτε ἀμφοτέραϲ τὰϲ
ἀναγνώϲειϲ λόγου ἔχεϲθαι.