ἀκαλήφη. λέγεται παρὰ τοῖς πρῶτον πάντων ἴφυα φῦναι, εἶθ’ ἑξῆς τὰς κραναὰς ἀκαλήφας.
ἀσπάραγοι. οὗτοι καὶ ἕλειοι καὶ ὄρειοι καλοῦνται.
κἄπειτ’ ἰδὼν ἀσφάραγον ἐν θάμνῳ τινί.
οὐ σχῖνος οὐδ᾽
ἀσφάραγος, οὐ δάφνης κλάδοι.
παρὰ τὸ ἐξορούειν καὶ βλαστάνειν.
κἀξορμενίζει κοὐκ ἔτι
σχολάζεται βλάστη.
ἀσπάραγος ἠγλάιζεν, ὦχρος ἐξήνθηκέ τις.
κάππαριν, βληχώ, θύμον, ἀσπάραγον, πίτταν, ῥάμνον, σφακόν, πήγανον.
καὶ πάλιν
κοχλίας.
οὔκ εἰμι τέττιξ οὐδὲ κοχλίας, ὦ γύναι.
μαινίδες
ἀπιστότερος τῶν κοχλιῶν πολλῷ πάνυ,
οἳ περιφέρουσ’ ὑπ’ ἀπιστίας τὰς οἰκίας. ᾽
προβάλλεται δὲ κἀν τοῖς συμποσίοις γρίφου τάξιν ἔχον περὶ τῶν κοχλιῶν οὕτως·
ἦ τοσούσδ’
κοχλίας κεράστας;
ὑλογενής, ἀνάκανθος, ἀναίματος, ὑγροκέλευθος.
οἱ κοχλίαι φαίνονται κύοντες ἐν τῷ μετοπώρῳ καὶ τοῦ ἔαρος· μόνοι τε οὗτοι τῶν ὀστρακοδέρμων
οἱ κοχλίαι,
φησί, φωλεύουσι μὲν καὶ τοῦ χειμῶνος, μᾶλλον δὲ τοῦ θέρους, διὸ καὶ πλεῖστοι φαίνονται τοῖς μετοπωρινοῖς ὕδασιν. ἡ δὲ φωλεία τοῦ θέρους καὶ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ τῶν δένδρων.
λέγονται δέ τινες τῶν κοχλιῶν καὶ σέσιλοι.
τούτων ἁπάντων ἀκρίδας ἀνταλλάσσομαι,
κόγχων δὲ τὸν σέσιλον. β. ἄπαγ’ ἐς τὸν φθόρον.
βολβοί. τούτων
θερμότερον ἢ κραυρότερον ἢ
μέσως ἔχον,
τοῦτ’ ἔσθ’ ἑκάστῳ
μεῖζον ἢ
κἀγὼ γὰρ οὐ καυλοῖσιν οὐδὲ σιλφίῳ
οὐδ’ ἱεροσύλοις καὶ πικραῖς παροψίσι
βολβοῖς τ’ ἐμαυτὸν χορτάσων ἐλήλυθα.
ἃ δ’ εἲς τ’ ἐδωδὴν πρῶτα καὶ ῥώμης
ἀκμὴν
καὶ πρὸς ὑγίειαν, πάντα ταῦτ’ ἐδαινύμην,
κρέας βόειον ἑφθὸν ἀσόλοικον μέγα,
ἀκροκώλιόν τε γεννικόν, ὀπτὰ δέλφακος
ἁλίπαστα τρία.
πίννας, κάραβον,
βολβούς, κοχλίας, κήρυκας, ᾤ᾽, ἀκροκώλια,
τοσαῦτα· τούτων ἄν τις εὕρῃ φάρμακα
ἐρῶν ἑταίρας ἕτερα χρησιμώτερα
φθίνει δόμος
ἀσυντάτοισι δεσποτῶν κεχρημένος
τύχαις, ἀλάστωρ τ’ εἰσπέπαικε
ἄστυτος οἶκος κοὐδὲ βυσαύχην θεᾶς
ἑφθὸς βοηθῶν δυνατὸς ἐστ’ ἐπαρκέσαι·
μάτην δὲ πόντου κυανέαις δίναις τραφεὶς
πλεκταῖς ἀνάγκαις, τῆς τροχηλάτου κόρης
πίμπλησι λοπάδος στερροσώματον κύτος. ᾽
βολβῶν καὶ καυλῶν χαίρειν λέγω ὀξυβάφοισι
ταῖς τ’ ἄλλαις πάσῃσι παροψίσι.
βολβὸς καὶ κοχλίας καὶ ᾠὸν καὶ τὰ ὅμοια δοκεῖ σπέρματος εἶναι ποιητικά, οὐ διὰ τὸ πολύτροφα εἶναι, ἀλλὰ διὰ τὸ ὁμοειδεῖς ἔχειν τὰς πρώτας φύσεις αὐτὰς
οἱ βολβοὶ δύσπεπτοι μέν εἰσι, πολύτροφοι δὲ καὶ εὐστόμαχοι, ἔτι δὲ σμηκτικοὶ καὶ ἀμβλυντικοὶ ὄψεως, διεγερτικοὶ δ’ ἀφροδισίων.
ἡ δὲ παροιμία φησὶν
διεγείρουσι δ’ ὄντως αὐτῶν πρὸς ἀφροδίσια οἱ βασιλικοὶ λεγόμενοι, οἳ καὶ κρείσσονες τῶν ἄλλων εἰσί· μεθ’ οὓς
οἱ πυρροί, οἱ δὲ λευκοὶ καὶ
οὐδέν σ’ ὀνήσει βολβός, ἂν μὴ νεῦρ’ ἔχῃς.
αἱ δὲ βολβῖναι καλούμεναι εὐχυλότεραι μέν εἰσι τῶν βολβῶν, οὐ μὴν οὕτως εὐστόμαχοι διὰ τὸ γλυκάζον ἔχειν τι· παχυντικαί τε ἱκανῶς εἰσι διὰ τὴν πολλὴν
σόγκους δ’ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι οὐδ’ ὀνομήνω,
μυελόεν βλάστημα, καρηκομόωντας ἀκάνθαις,
βολβίνας θ᾽, αἳ
ἃς ἐν χέρσῳ θρέψε
λευκοτέρας χιόνος, ἰδέειν ἀμύλοισιν ὁμοίας
τάων φυομένων ἠράσσατο πότνια γαστήρ,
περιγράφειν δεῖ τὴν πολλὴν βρῶσιν καὶ μάλιστα τῶν ἐχόντων ὅλκιμόν τι καὶ γλίσχρον, οἷον ᾠῶν, βολβῶν, ἀκροκωλίων,
ἐπαινεῖ. ἐνιαχοῦ, φησίν, οὕτω γλυκεῖς εἰσιν οἱ βολβοὶ ὥστε καὶ ὠμοὺς ἐσθίεσθαι, ὥσπερ ἐν τῇ
τὰ αὐτὰ ἱστορεῖ καὶ τὸ δὲ ἐν
περὶ δὲ τῆς τῶν βολβῶν σκευασίας
τὸν βολβόν, εἰ
βούλει, σκόπει
ὅσα δαπανήσας εὐδοκιμεῖ, τυρόν, μέλι,
σήσαμον, ἔλαιον, κρόμυον, ὄξος, σίλφιον.
αὐτὸς δ’ ἐφ’ αὑτοῦ ᾽ στιν πονηρὸς καὶ πικρός.
κίχλαι. καὶ τούτων ἦσαν καὶ ἄλλων ὀρνίθων ἀγέλαι ἐν τοῖς προπόμασι.
ὀπταὶ δὲ κίχλαι μετ’ ἀμητίσκων εἰς τὸν φάρυγ᾽
εἰσεπέτοντο.
μέμνηται τούτων καὶ
τὰς τ᾽
ἐλαιοφιλοφάγους κιχήλας.
συκαλίδες. ἅτερος τῶν αἰγιθαλῶν ὑφ’ ὧν μὲν ἔλαιον καλεῖται, ὑπὸ δέ τινων πυρρίας· συκαλὶς δ᾽, ὅταν ἀκμάζῃ τὰ σῦκα.
δύο δ’ εἶναι γένη αὐτοῦ συκαλίδα καὶ μελαγκόρυφον. ἀγλαὰς συκαλλίδας.
καὶ πάλιν
ἁλίσκονται δ’ αὗται τῷ τῶν σύκων καιρῷ, διὸ
ἦν δ’ ἐρῳδιοί τε πολλοὶ μακροκαμπυλαύχενες
τέτρακές τε σπερματολόγοι κἀγλααὶ συκαλλίδες.
σπίνοι.
ὀπτᾶν τε τυροῦ
ἕψειν τ’ ἐλαίῳ ῥάφανον ἠγλαισμένην
πνίγειν τε παχέων ἀρνίων στηθύνια
τίλλειν τε φάττας καὶ κίχλας ὁμοῦ σπίνοις
ὁμοῦ τε χναύειν μαινίσιν σηπίδια
πιλοῦν τε πολλὰς πλεκτάνας ἐπιστρεφῶς
πίνειν τε πολλὰς κύλικας εὐζωρεστέρας.
κόψιχοι.
τί οὖν ἀγοράσω; φράζε γάρ.
β. μὴ πολυτελῶς, ἀλλὰ καθαρείως· δασύποδα,
ἐὰν περιτύχῃς, ἀγόρασον καὶ νηττία
ὁπόσα σὺ βούλει καὶ κίχλας καὶ κοψίχους,
ὀρνιθάριά τε τῶν ἀγρίων τούτων συχνά·
χάριεν γάρ.
πάντων ἡμᾶς λόγον ἀπαιτεῖς καὶ οὐδ’ ὁτιοῦν ἔξεστιν εἰπεῖν ἀνυπεύθυνον.
ὅτι τὸ
μέλι, πέρδικες,
φάτται, νῆτται, χῆνες, ψᾶρες,
κίττα, κολοιός, κόψιχος, ὄρτυξ,
ὄρνις θήλεια.
στρουθάριον παρ’ ἄλλοις τε καὶ δὴ καὶ παρ’
περδίκια
λαβὲ τέτταρ’ ἢ καὶ πέντε, δασύποδας δὲ τρεῖς,
στρουθάριὰ θ’ οἷον ἐντραγεῖν, ἀκανθίδας,
καὶ βιττάκους, σπινίδια, κερχνῇδας
τά τ’ ἄλλ’ ἅττ’ ἂν ἐπιτύχῃς.
ἐγκέφαλοι χοίρειοι. τούτων ἡμᾶς
ἐσθίειν οὐκ
ἶσον καὶ κυάμων τρώγειν κεφαλῶν τε
οὐ τοκήων
μόνον, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων βεβήλων, οὐδένα γοῦν τῶν ἀρχαίων βεβρωκέναι διὰ τὸ τὰς αἰσθήσεις ἁπάσας σχεδὸν ἐν αὐτῷ εἶναι.
καίτοι τἄλλα διαρρήδην
ὀνομάσαντα. καὶ
κόμης δὲ λευκὸν μυελὸν ἐκραίνει, μέσου
κρατὸς διασπαρέντος αἵματός θ’ ὁμοῦ,
ἔχει δὲ ἐπίστασιν ἡ τῶν ποιημάτων τούτων ἐκδοχή. καὶ γὰρ
δύστηνε, κρατὸς ὥς σ’ ἔκειρεν ἀθλίως
τείχη πατρῷα,
ὃν πόλλ’ ἐκήπευσ’ ἡ τεκοῦσα βόστρυχον
φιλήμασὶν τ’ ἔδωκεν· ἔνθεν ἐκγελᾷ
ὀστέων ῥαγέντων φόνος, ἵν᾽· αἰσχρὰ μὴ λέγω.
καὶ
οὐδ’ ἂν ἐγκέφαλον ἔσθων λίποι,
καὶ ἄλλοι. λευκὸν οὖν ἂν εἴη μυελὸν εἰρηκὼς
ἀπολέσαιμ’ ἂν ἐγκεφάλου θρίω δύο,
εἰ δ’ ἄγε τοι κεφαλῇ ἐπινεύσομαι.
ὅτι εἰς τὸ πρόπομα καὶ ταῦτα ἐνεβάλλοντο, πέπερι, φυλλίς, σμύρνα, κύπειρον, μύρον
πάλιν
ἂν μὲν ἄρα πέπερι πριάμενός τις εἰσφέρῃ,
στρεβλοῦν γράφουσι τοῦτον ὡς κατάσκοπον.
νῦν δεῖ περιόντα πέπερι καὶ καρπὸν βλίτου
ζητεῖν.
κόκκον λαβοῦσα κνίδιον ἢ τοῦ πεπέριδος
τρίψασ’ ὁμοῦ σμύρνῃ διάπαττε τὴν ὁδόν.
᾽
ἢ καὶ λεπτοθρίοιο πολύχνοα φύλλα κονύζης,
πολλάκι δ’ ἢ πέπερι κόψας νέον ἢ
ἀπὸ
κάρδαμον.
τὸ πέπερι καρπὸς μέν ἐστι, διττὸν δὲ αὐτοῦ τὸ γένος· τὸ μὲν στρογγύλον ὥσπερ ὄροβος, κέλυφος ἔχον ὑπέρυθρον, τὸ
ἡ δὲ τούτων ἀνάκτησις ὄξους ἐγχύσει καὶ πεπέριδος ἢ κνίδης καρπῷ τριφθείσης.
τοῦτο δ’ ἡμᾶς τηρῆσαι δεῖ ὅτι οὐδέτερον ὄνομα οὐδέν ἐστι παρὰ τοῖς
ἔλαιον.
οὑτοσὶ δέ σοι
τοῦ λευκοτάτου πάντων ἐλαίου
ἐστιν μετρητής.
ἐλαίῳ
ἀλείφεται.
φέρει τὰ ὄρη τέρμινθον καὶ σχῖνον καὶ κάρυα τὰ
ὃ μόνον ἄριστόν ἐστι τῶν ἡδυσμάτων.
ἀλλὰ μὴν οὐδὲ
ἐν
γάρος.
ὁ τάλαρος ὑμῶν διάπλεως ἔσται γάρου,
ἀνεμολύνθη τὴν ὑπήνην τῷ γάρῳ.
τοῦ ταριχηροῦ γάρου.
ὅτι δ’ ἀρσενικὸν ἐστι τοὔνομα
ἐν σαπρῷ γάρῳ
βάπτοντες ἀποπνίξουσί με.
καὶ τὸν ἰχθύων γάρον.
ὄξος. τοῦτο μόνον
ὄξει διέμενος ἴσως διότι οἱ
μνημονεύει δέ που καὶ τοῦ ἐκ
καὶ
ἐν δὲ
δειπνεῖ τε καταδύς, πῶς δοκεῖς,
ὄξους δὲ κοτύλην
χωρεῖ τοσοῦτο τῶν
ὁ δὲ
τὰ καταχύσματα
αὐτοῖσιν ὄξος οὐκ ἔχει.
τὸ ὄξος τινὰ τῶν ἐκτὸς συνιστάνει, παραπλησίως δὲ καὶ τὰ ἐν κοιλίᾳ, τὰ δ’ ἐν τῷ ὄγκῳ διαλύει, διὰ τὸ δηλονότι διαφόρους ἐν ἡμῖν μίγνυσθαι χυμούς.
ἐθαυμάζετο δὲ καὶ τὸ
λεκτέον δὲ ὀξύγαρον διὰ τοῦ ῡ καὶ τὸ δεχόμενον
κοτύλας τέτταρας
ἀναγκάσας μεστὰς ἔμ’ αὐτίτου σπάσαι
ὄξους ἐγὼ δ’ ὀξύμελι πίνω.
οὕτως οὖν ἐροῦμεν καὶ ὀξυρόδινον.
καὶ παρ’
ὅτι ἀρτύματα εὕρηται παρὰ
καὶ βορᾶς ἀρτύματα.
καὶ
διαβρέχεις τἀρτύματα.
πολλοὶ μὲν
ἀρτυμάτων μέδιμνοι, πολλοὶ δὲ σάκκοι καὶ θύλακοι βιβλίων καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων τῶν χρησίμων πρὸς τὸν
τὸ δὲ ῥῆμα κεῖται παρὰ
ἐγὼ μάγειρος ἀρτύσω σοφῶς.
γλαῦκον οὐ πρὸς παντὸς ἀνδρός ἐστιν ἀρτῦσαι
καλῶς.
ὄψῳ πονηρῷ πολυτελῶς ἠρτυμένῳ.
ὅτι ἀρτύματα ταῦτα καταλέγει που
κύμινον.
ὅτι εἴρηται ἀρσενικῶς ὁ θύμος καὶ ὁ ὀρίγανος.
ἀστάφιδος, ἁλῶν, σιραίου, σιλφίου, τυροῦ, θύμου,
σησάμου, νίτρου, κυμίνου, ῥοῦ, μέλιτος, ὀριγάνου,
βοτανίων, ὄξους, ἐλαῶν, εἰς ἀβυρτάκην χλόης,
καππάριδος, ᾠῶν, ταρίχους, καρδάμων, θρίων, ὀποῦ.
ὅτι οἴδασιν οἱ παλαιοὶ τὸ
ἀσφάραγον σχῖνόν τε τεμὼν καὶ ὀρίγανον, ὃς δὴ
σεμνύνει τὸ τάριχον ὁμοῦ μιχθεὶς κοριάννῳ.
θηλυκῶς δὲ
αὐτὰρ ὃ γ’ ἐμμαπέως τὸν ὀρίγανον ἐν χερὶ κεύθει.
οὐδετέρως δ’
ἢ ᾽ξ
ὅτι τοὺς πέπονας σικύους σπερματίας κέκληκεν ἐν
ποῦ ποτ’ εἶδές μοι τὸν ἄνδρα, παῖδα
φίλον;
β. ἐν
οὐχ ὁρᾷς ὅτι
ὁ μὲν
ἀβελτεροκόκκυξ ἠλίθιος περιέρχεται
σικυοῦ πέπονος εὐνουχίου κνήμας ἔχων;
τὰ δὲ σφύρ’ ᾤδει μᾶλλον ἢ σικυὸς πέπων.
μαλθακωτέρα
πέπονος σικυοῦ μοι γέγονε.
βρωτὰ μὲν ἁπαλὰ τῷ περικαρπίῳ σικυὸς καὶ πέπων ἄνευ τοῦ σπέρματος, πεττόμενον δὲ τὸ περικάρπιον μόνον, κολοκύντη δὲ ὠμὴ μὲν
ἄβρωτος, ἑφθὴ δὲ καὶ ὀπτὴ βρωτή.
ὁ πέπων δ’ ἐστὶν εὐκαρδιώτερος καὶ εὐπεπτότερος. ἑφθὸς δ’ ὁ σικυὸς ἁπαλὸς, ἄλυπος, οὐρητικός. ὁ δὲ πέπων ἑψηθεὶς ἐν μελικράτῳ διαχωρητικώτερος.
ὁ πέπων εὐχυλότερός ἐστι καὶ ἐπικρατητικὸς
θρίδαξ. ταύτην
θριδακινίδας δ’ εἴρηκε
θρίδακος ἀπολελεμμένας τὸν καυλόν,
πρασοκουρίδες, αἳ καταφύλλους
ἀνὰ κήπους πεντήκοντα ποδῶν
ἴχνεσι βαίνετ᾽, ἐφαπτόμεναι
ποδοῖν σατυριδίων
μακροκέρκων, χοροὺς
ἑλίσσουσαι παρ’ ὠκίμων
πέταλα καὶ θριδακινίδων
εὐόσμων τε σελίνων.
τῆς θριδακίνης ἡ λευκὴ γλυκυτέρα καὶ ἁπαλωτέρα. γένη δ’ αὐτῆς τρία, τὸ πλατύκαυλον καὶ στρογγυλόκαυλον καὶ τρίτον τὸ
τῶν δὲ καυλῶν φησι κολουσθέντων ἡδίους τοὺς παλιμβλαστεῖς εἶναι.
καὶ
ἐν ταῖς θριδακίναις ταῖς κάκιστ’ ἀπολουμέναις,
ἃς εἰ φάγοι τις ἐντὸς ἑξήκοντ’ ἐτῶν,
ὁπότε γυναικὸς λαμβάνοι κοινωνίαν,
στρέφοιθ’ ὅλην τὴν νύκτ’ ἂν οὐδὲ ἓν πλέον
ὧν βούλεται δρῶν, ἀντὶ τῆς ὑπουργίας
τῇ χειρὶ τρίβων τὴν ἀναγκαίαν τύχην,
μὴ παρατίθει σύ μοι θριδακίνας, ὦ γύναι,
ἐπὶ τὴν τράπεζαν, ἢ σεαυτὴν αἰτιῶ.
ἐν τῷ λαχάνῳ τούτῳ γάρ, ὡς λόγος, ποτὲ
τὸν
ὥστ’ ἐστὶ νεκύων βρῶμα,
καλαῖς θριδακίναις
αὐτὸν ἀποκρύψαι,