de Ira

Quin potius vitam brevem colligis placidamque et tibi et ceteris praestas ? Quin potius amabilem te, dum vivis, omnibus, desiderabilem, cum excesseris, reddis ? Quid illum nimis ex alto tecum agentem detrahere cupis ? Quid illum oblatrantem tibi, humilem quidem et contemptum, sed superioribus acidum ac molestum exterere viribus tuis temptas ? Quid servo, quid domino, quid regi, quid clienti tuo irasceris ? Sustine paulum ; venit ecce mors quae vos pares faciat.

Videre solemus inter matutina harenae spectacula tauri et ursi pugnam inter se colligatorum, quos, cum alter alterum vexarunt, suus confector expectat. Idem facimus, aliquem nobiscum adligatum lacessimus, cum victo victorique finis et quidem maturus immineat. Quieti potius pacatique quantulumcumque superest exigamus ! Nulli cadaver nostrum iaceat invisum !

Saepe rixam conclamatum in vicinia incendium solvit et interventus ferae latronem viatoremque diducit. Colluctari cum minoribus malis non vacat, ubi metus maior apparuit. Quid nobis cum dimicatione et insidiis ? Numquid amplius isti cui irasceris quam

" Nolo," inquis, " utique occidere, sed exilio, sed ignominia, sed damno adficere." Magis ignosco ei, qui vulnus inimici quam qui pusulam concupiscit ; hic enim non tantum mali animi est, sed pusilli. Sive de ultimis suppliciis cogitas sive de levioribus, quantulum est temporis, quo aut ille poena sua torqueatur aut tu malum gaudium ex aliena percipias ! Iam istum spiritum exspuemus.

Interim, dum trahimus, dum inter homines sumus, colamus humanitatem. Non timori cuiquam, non periculo simus, detrimenta, iniurias, convicia, vellicationes contemnamus et magno animo brevia feramus incommoda. Dum respicimus, quod aiunt, versamusque nos, iam mortalitas aderit.