de Ira

Quod vinculum amoris esse debebat, seditionis atque odi causa est, idem velle. Iter angustum rixas transeuntium concitat, diffusa et late patens via ne populos quidem collidit. Ista quae appetitis, quia exigua sunt nec possunt ad alterum nisi alteri erepta transferri, eadem affectantibus pugnas et iurgia excitant.

Respondisse tibi servum indignans libertumque et uxorem et clientem ; deinde idem de re publica libertatem sublatam quereris, quam domi sustulisti. Rursus, si tacuit interrogatus, contumaciam vocas. Et loquatur et taceat et rideat !

" Coram domino ? " inquis. Immo coram patre familiae. Quid clamas ? Quid vociferans ? Quid flagella media cena petis, quod servi loquuntur, quod non eodem loco turba contionis est, silentium solitudinis ?

In hoc habes aures, ut non modulata tantum et mollia et ex dulci tracta compositaque accipiant ; et risum audias oportet et fletum, et blanditias et lites, et prospera et tristia, et hominum voces et fremitus animalium latratusque. Quid miser expavescis ad clamorem servi, ad tinnitum aeris aut ianuae impulsum ? Cum tam delicatus fueris, tonitrua audienda sunt.

Hoc, quod de auribus dictum est, transfer ad oculos, qui non minus fastidio laborant, si male instituti sunt. Macula offenduntur et sordibus et argento parum splendido et stagno non ad solum perlucente.