de Ira

Non dubito quin Harpagus quoque tale aliquid regi suo Persarumque suaserit, quo offensus liberos illi epulandos adposuit et subinde quaesiit, an placeret conditura ; deinde ut satis illum plenum malis suis vidit, adferri capita illorum iussit et quomodo esset acceptus interrogavit. Non defuerunt misero verba, non os concurrit: " Apud regem," inquit, " omnis cena iucunda est."

Quid hac adulatione profecit ? Ne ad reliquias invitaretur. Non veto patrem damnare regis sui factum, non veto quaerere dignam tam truci portento poenam, sed hoc interim colligo, posse etiam ex ingentibus malis nascentem iram abscondi et ad verba contraria sibi cogi.

Necessaria ista est doloris refrenatio, utique

Dicam et illi, qui in regem incidit sagittis pectora amicorum petentem, et illi, cuius dominus liberorum visceribus patres saturat : " Quid gemis, demens ? Quid expectas, ut te aut hostis aliquis per exitium gentis tuae vindicet aut rex a longinquo potens advolet ? Quocumque respexeris, ibi malorum finis est. Vides illum praecipitem locum ? Illac ad libertatem descenditur. Vides illud mare, illud flumen, illum puteum ? Libertas illic in imo sedet. Vides illam arborem brevem, retorridam, infelicem ? Pendet inde libertas. Vides iugulum tuum, guttur tuum, cor tuum ? Effugia servitutis sunt. Nimis tibi operosos exitus monstro et multum animi ac roboris exigentes ? Quaeris quod sit ad libertatem iter ? Quaelibet in corpore tuo vena ! "