de Constantia

Tanta quosdam dementia tenet, ut sibi contumeliam fieri putent posse a muliere. Quid refert quam habeant, quot lecticarios habentem, quam oneratas aures, quam laxam sellam ? Aeque inprudens animal est et, nisi scientia accessit ac multa eruditio, ferum, cupiditatium incontinens. Quidam se a cinerario impulsos moleste ferunt et contumeliam vocant ostiari difficultatem, nomenculatoris superbiam, cubiculari supercilium. O quantus risus inter ista tollendus est ! quanta voluptate implendus animus ex alienorum errorum tumultu contemplanti quietem suam ! " Quid ergo ?

Sapiens non accedet ad fores, quas durus ianitor obsidet ? " Ille vero, si res necessaria vocabit, experietur et illum, quisquis erit, tanquam canem acrem obiecto cibo leniet nec indignabitur aliquid impendere, ut limen transeat,

" At sapiens colapho percussus quid faciet ? " Quod Cato, cum illi os percussum esset ; non excanduit, non vindicavit iniuriam, ne remisit quidem, sed factam negavit ; maiore animo non agnovit quam ignovisset. Non diu in hoc haerebimus ; quis enim nescit nihil ex his, quae creduntur mala aut bona, ita videri sapienti ut omnibus ?

Non respicit, quid homines turpe iudicent aut miserum, non it qua populus, sed ut sidera contrarium mundo iter intendunt, ita hic adversus opinionem omnium vadit.