Octavius

Minucius Felix, Marcus

Minucius Felix. M. Minucii Felicis Octavius Iulii Firmici Materni Liber de errore profanarum religionum. Halm, Karl, editor. Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum, Volume 2, 1867.

sed ubi eundi spatium satis iustum cum sermone consumpsimus, eandem emensi uiam rursus uersis uestigiis terebamus, et cum ad id loci uentum est, ubi subductae nauiculae substratis roboribus a terrena labe suspensae quiescebant, pueros uidimus certatim gestientes testarum in mare iaculationibus ludere.

is lusus est testam teretem iactatione fluctuum leuigatam legere de litore, eam testam plano situ digitis conprehensam inclinem ipsum atque humilem quantum potest super undas inrotare, ut illud iaculum uel dorsum maris raderet [uel enataret], dum leni impetu labitur, uel summis fluctibus tonsis emicaret [emergeret, dum adsiduo saltu subleuatur. is se in pueris uictorem ferebat, cuius testa et procurreret longius et frequentius exsiliret. [*](sic codex, quod propterea monendum est, quod quidam cum Lindnero, Heraldi adnotatione perperam intellecta, putabant in cod. exstare unguines ordinatum; at ea lectio pertinet ad Arnob. I, c. 39. ) [*]( 2 ciuitatis ut glossema del. Dauisius, itineris coni. Heumann 3 arenas r II uelud P et sic saepius 4 tundebat Vrsinus, radebat Vsener II semper P corr. ex super 6 tcrispis P II tortuosisque P. Daniel (in ed. Wotoeri): tororisisque P, sed rasura corr. torosisque, ut estinr 7 ibidem] itidem uel undamm coni. Oehler, probabUius Vsener identidem 9 allideret Vrsinus (pedibus adluderet, fluctus nunc relabens - resorberet praue distinctum in aliquot edd. recentt.); cf. Catuili epithal. 64, 67 11 hęc P corr. m. 2 in hęe 16 tabe Dombart || uidimus Vsener: uidemus Pr 21 uel enataret Pr, uel innataret Wopkens, nec enataret Dauisius, et uelut nataret Dombarl; nos Bursiano auctore (Literar. Centralblatt 1863 p. 497) uel enat. inclusimus 1\\ laeni P 22 emergeret del. Wowerus (ct mergeret Vrsinus) 24 esiliret r )

6

Igitur cum omnes hac spectaculi uoluptate caperemur, Caecuius nihil intendere neque de contentione ridere, sed tacens, anxius, segregatus dolere nescio quid uultu fatebatur.

cui ego: Quid hoc est rei? cur non agnosco, Caecili, alacritatem tuam illam?