Epistulae

Quis hoc crederet, ut consulum pronepos et Furiani germinis decus inter purpuras senatorum furua tunica pullatus incederet, ut non erubesceret oculos sodalium, ut deridentes se ipse rideret? est confusio, quae ducit ad mortem, et est confusio, quae ducit ad uitam. prima uirtus est monachi contemnere hominum iudicia et semper apostoli recordari dicentis: si adhuc hominibus placere uellem, Christi seruus non essem.

tale quid et dominus loquitur ad prophetas: quod posuerit faciem eorum quasi urbem aeneam et lapidem adamantinum et columnam ferream, ne pauerent ad iniurias populi, sed inpudentiam subsannantium frontis rigore contererent. ingenia liberaliter educata facilius uerecundia quam metus superat et, quos tormenta non uincunt, interdum uincit pudor. non est parum uirum nobilem, uirum disertum uirumque locupletem potentium in plateis uitare comitatum, miscere se turbis, adhaerere pauperibus, rusticis copulari, de principe uulgum fieri. sed quanto humilior, tanto sublimior est.