Epistulae

urbs tua, quondam orbis caput, Romani populi sepulchrum est, et tu in Libyco litore exulem uirum ipsa exul accipies? quam habitura pronubam? quo deducenda comitatu? stridor linguae Punicae procacia tibi fescennina cantabit. rumpe moras omnes. perfecta dilectio forasmittit timorem. adsume scutum fidei, loricam iustitiae, galeam salutis, procede ad proelium. habet et seruata pudicitia martyrium suum. quid metuis auiam? quid formidas parentem? forsitan et ipsae uelint, quod te uelle non credunt.

his inflammata stimulis omnem corporis cultum et habitum saecularem quasi propositi sui inpedimenta proiecit. pretiosa monilia et graues censibus uniones ardentesque gemmae redduntur scriniis, uili tunica induitur, uiliori tegitur pallio et insperata auiae genibus repente prouoluitur fletu tantum et planctibus, quae esset, ostendens.

obstipuit sancta et grauis femina alienum habitum in nepte conspiciens, mater gaudio stabat adtonita. utraque uerum non credere, quod uerum esse cupiebant. haesit uox faucibus et inter ruborem atque pallorem metumque ac laetitiam cogitationes uariae mutabantur.