Epistulae

Jerome, Saint

Jerome, Saint. S. Euesebii Hieronymi Opera, Section 1 (Pars I-III): Sancti Eusebii Hieronymi Epistulae (Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, Volume 52-54). Hilberg, Isidor, editor. Vienna, Leipzig: Tempsky, Freytag, 1910-1918.

inter [*]( !10 *Hebr. 13, 7 18 cf. Hebr. 12, 22 22 cf. II Mach. c. 7 ) [*]( I1 seminibus (ajtegadTcov Theodot.)] leguminibus (dongiow LXX) U (cum Vulg.) comedemus et aquam bibemus (cpayo/Mfla xai vdoo mdjjiefta Theodot. cod. Alex.)] comedamus et bibamus aquam U 3 comedunt] uescuntur U (cum Vulg.) 5 fidebant] uidebat s quod] et s sustent. quodque continentia s 7 deuinceret V 10 conseruationis T 11 suademus Ta.c. U \'suaderemus V 13 alt. ut] ut a T 14 babyll. Ta.c. babil. U, V (s.l. 1 babilonium) imperio TV imperia g 16 titubantem U luxoriam Ta.c. suae om. V 17 exempla Tp.c. babyll. Ta.c. babil. U babibone V .18 ihrlm U irlm V 20 quaer. terrae] sumere de terra s semina et g 23 et ne U inmundos U 24 optulere T 27 fort. pacientium U )

222

poenas magis paternae legis quam dolorum memores — lacerabantur uiscera, tabe et sanie artus defluebant et tamen sententia perseuerabat inmobilis; liber erat animus et mala praesentia futurorum spe despiciebat. lassabantur tortores et non lassabatur fides; frangebantur ossa et uolubili rota omnis conpago neruorum atque artuum soluebatur et in inmensum spirantia mortem incendia consurgebant; plenae erant feruentis olei sartagines et ad frigenda sanctorum corpora terrore incredibili personabant — et tamen inter haec omnia paradisum animo deambulantes non sentiebant, quod patiebantur, sed quod uidere cupiebant.

mens enmi dei timore uallata flammas superat, uarios tormentorum spernit dolores, cumque semel uirtuti se tradiderit, quidquid aduersi euenerit, calcat et despicit; qualis fuit Paulus scribens in his omnibus superamus per I eum, qui nos dilexit. quod enim sustinere non potest carnis fragilitas naturali infirmitate superata, uincit animus fide conloquens deo

Ergo, qui ieiunia, id est conuersationem angelicam, imitantur in terris et meminerunt illius dicti: regnum dei non est cibus et potus, sed iustitia et gaudium et pax et laetitia, per continentiam breui et paruo labore magna sibi et aeterna conciliant praemia et multo plus accipiunt, quam offerunt, et futuri temporis gloria praesentes angustias mitigant, quia in hoc stadio pro uirtute pugnantibus finis erit aliquando certaminis. qui autem pugnam ineunt contra uitia et sapientiae disciplinis suas animas dedicarunt, quantumque patitur humana condicio, scientiam adpetunt futurorum, per speculum et imaginem sensu et fide caelorum regna cernentes consequentur aeterna praemia et nullo temporum fine claudenda.

dies et nox certis horarum sibi succedunt spatiis paulatimque decrescentes, quod amittunt, recipiunt et, quod receperint, tribuunt ad eandem mensuram bis in [*](13 *Rom. 8, 37 18 *Rom. 14,17 26 cf. I Cor. 13, 12) [*]( 1 legis] linguis U 2 tabo T diffluebant 5 3 spe fut. U 4 lassabantur (n exp.) T tort.-lassabatur om. T lassabantur (n exp.) V 7 feruentes Ta.c.U 13 his in mg. V 15 uncit U 18 et om. TV meminerint V 19 iusticie V 20 et laetitia] leti U per] ad U isti per g 21 et multo] multoque U 23 studio V 24 qui autem] nam qui ç 25 dicarunt V 26 conditio V 29 decresc.] add. at crescentes in mg. V 30recipiunt 5)

223

anno conuenientes nec manent in eodem statu, sed breuitate et longitudine horarum momenta discriminant, ut utilem mundo faciant temporum diuersitatem. namque dies ordine et circulo suo de noctis temporibus mutuatur et rursum nox recipit, quod largita est; dumque uicissim et tribuunt et accipiunt et orbe quodam, quod paulatim amiserant, decrescentes sensim et crescentes recipiunt, creatoris dei interpretantur sapientiam.

atque ex hac uicissitudine spatiorum uel menstruus lunae. orbis efficitur uel solis sua per uestigia reuertentis annus inpletur, dumque crescunt dumque decrescunt et lapsui praeteritorum futura succedunt, eadem semper atque alia tempora conmutantur. unde et luna prudentissimo dei artificio condita et formarum mutans uarietates ad plenitudinem tendit et festinat ad diminutionem, ut, quidquid crescens adquisierat, perdat amittatque decrescens, nec stat in eodem statu, sed quibusdam gradibus ascendens atque descendens de paupertate pergit ad diuitias et de diuitiis redit ad paupertatem ipsa diuersitate formarum mutabilem et conditam se esse demonstrans.