Liber ad Constantium Imperatorem

Non sum nescius, piissime imperator, ca, quae de nonnullis negotiis ad conscientiae publicae audientiam proferan-. tur, pro dignitate eorum, qui eloquuntur, uel grauia existimari solere uel leuia, dum distantis opinionis ambiguam sententiam ad studium intellegentiae permouet hominis; contemtus aut gratia.

sed mihi apud te de diuina re pia dicturo nullus uulgatae consuctudinis metus est, quia, cum sis bonus ac religiosus, nec uitium iudicii apud prudentes religionum, quid a quo audiat, sed an, quae audiat,sint religiosa, diiudicet. et quia mihi a deo [de] praesentia tuae opportunitas praestita est, nec erga haec quidem conscientiae meae cessauit officium, ut in eum, quem apud te habeo de religione sermonem, indignitas forte aliqua tecum loquentis offendat.