Carmina

Ennodius, Magnus Felix

Magnus Felix Ennodius. Magni Felicis Ennodii Opera Omnia (Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, Volume 6). Hartel, Wilhelm, editor. Vienna: Gerold, 1882.

  1. VIIII. DICTIO QVAE HABITA EST IN NATALI SANCTI AC BEATISSIMI PAPAE EPIPHANI IN ANNVM XXX. SACERDOTH. PRAEFATIO. Sentio quid plerique taciti loquantur in sensibus et adposita cordis aure uocem cordis intellego. clamant enim ista silentia [*]( 43 cf. Verg. Ecl. X 52 45 cf. Verge Georg. I 223 ) [*]( I < i 37 dextra. L 39 a libri uitceis Ll heliconis scripsi, helicon mihi libri 40 sitem B, sittim Tl 41 a ELPTV, om. B dixi B 43 ad B spelea BLPTVb, spelunca E, speluncas P\' in mg. 50 uec lituis T in raa, corr. 51 flaAtar ET coturuo corda T1 52 tumidos B 56 dedici B ) [*]( vnn. INCIPIT DICTIO BELTYb NATALE BL -PAPE LT, om. E EPIFANII BET TRICENSIMVM B , PRAE.. FACIO LTV, ) [*]( 34* )
    532
    quid sibi alienae professionis homo quaerat ei themate, quid insignitus humilitatis titulis per crepantes ex more uulgi cuneos uocum plausus exepantes, quos tumescentibus fautorum bullis aura popularis exsuscitat. olim talia dicunt debuisse conponi, cum adulantibus adulescentiae floribus et pueritiae s adhuc in illo et saecularis licentiae uerna riderent, cum reboantibus efferri decuit adclamationibus, tunc cum capi potuit etiam fucatae uoluptatis specie. nune cur recitet publice quem laus nec decet publice nec delectat? hi meminerint quod ego rem nostri muneris ago, quem in sacerdotis praeconiis constat sentire quae debeam. cui quamuis nunc intempestiuis laudibus reddam modica, tamen maxima post debebo, in cuius ministerio quicquid ualeo praestat inpendi. simul etiam percepi animo quod, si reddenda est de otioso sermone ratio, non minus de otioso silentio. enut enim otiosa silentia, si laetantibus circumfusis omnigenum mentihus solus, cum dare possem, uerba subtraherem, quippe cum etiam in obsequiis caelestibus hymnos deceat adhiberi et credamus exsortem humanitatis dominum hominum meris laudibus demulceri et hoc ab his speciali quodam iure quos donauit lingua reposcere. quid antistes faciat, qui propriis orationibus egit ut possim? scriptum est enim: dominus dedit mihi linguam eruditionis, quando oporteat sermonem dicere. oportet nunc, ut censeo, et ad loquendi tempus ostium cordis aperitur. sed nunc non ego in poeticis laudibus . ora laxabo. absit a me sentina carminum, quae sicut uera non laudat, sic nec nere laudatur. nunc fauete mentibus certa [*]( 14 Cato Orig. I fr. 1 (p. 51 P.) = Cic. pro Planc. 27, 66 22 Es. 50, 4 ) [*]( 1 qui B ex T in ras. temate Ubri 2 inBignis E 3 ettneo suo cum plausus ( £ plausus E, coplausus T) ETV tomiscentibus BV1 fCorum T 6 secularis LV renecantibus B 8 uoluntatis L reticet ET 9 delectatur E hii BP meminerent B 10 uli ETb 11 annc EP, fi LT, non BVb 12 debeo Ll 13 quidquid B !4 si] ei B 17 possem b, possim libri subtrahere B 18 ∗ymnos L exertem PL - 10 quod Pb 21 antistis B M ad 1.] alloquendi ET 25 hostium EPTI 27 faaete Pb, faaente BELTV )
    533
    dicturo. ia que opere si minora pro ingenii exiguitate non dixero, pro iactantia maiora non fingam.
  2. Vatibus antiquis dicendi maxima uirtus
  3. Illa fuit, doctis si scirent fallere uerbis:
  4. Laus erat in laudem mentitum pangere carmen.
  5. Tunc operi fraus apta fuit: nam more poetae
  6. .5 Seruantes quod crimen habet uetuere pudore
  7. Vera loqui, carmenque fides despexit ubique.
  8. Ars placuit, quam culpa decet: nam doctior error
  9. Extorsit certis metuenda poemata linguis.
  10. Lex docuit sine lege loqui, cum uindicat arte
  11. Quidquid iura negant fandum: retinacula morum
  12. Numina fallaci finxerunt sordida cantu :
  13. Phoebum et ter ternas dixerunt esse sorores,-
  14. Castalium laticem, uarias quoque Palladis artes:
  15. Tunc laurus tripodas cortinam tympana plectrum
  16. Narrabant: illos a ueri tramite fugit
  17. Sensus, et errantes nisus delusit imago.
  18. Nunc linguam citharae, quae cantat pollicis ore,
  19. Sperne, fides: magis, ille, ueni nunc, spiritus, oro,
  20. Cuius inexhausto reuiuiscit semper in anno