Conlationes Patrum (Collationibus)

Ab his ergo lacrimis multum distant illae quae obdurato corde de siccis oculis exprimuntur. quas licet non penitus infructuosas esse credamus (bono enim proposito earum adtemptatur emissio, ab his praesertim qui necdum uel ad scientiam peruenire perfectam uel pristinorum seu praesentium uitiorum potuerunt ad purum labe mundari), ab his tamen qui in affectum iam transiere uirtutum nequaquam debet hoc modo extorqueri profusio lacrimarum nec exterioris hominis magno opere adfectandi sunt fletus, qui etiamsi fuerint utcumque producti, numquam pertingere illam spontanearam lacrimarum poterunt ubertatem.

magis enim supplicantis animum suis conatibus detrahentes humiliabunt atque ad humana demergent et ab illa caelesti sublimitate deponent, in qua adtonita mens orantis indeclinabiliter debet esse defixa, eamque conpellent precum suarum intentione laxata erga steriles et coacticias lacrimarum guttulas aegrotare. [*]( 1 Ps. 101, 10 8 Mt 5, 3 10 Pa. 101, 1 ) [*]( 1 cenerem F1 sicut] sunt D 2 puculum F1 poci D potum OX 3 quod 0 4 adque FP 9 discrib. DP 11 domino 0 12 distinguit V numero omisso, X2 addito: XXX, non distinguunt DOPX1 13 obdarato OX: obturato VDP quas licet] qua scilicet D\'P 17 post mandari distinguunt VDOPX1 18 transire V1P 19 exturquiri F* 20 magno opere 0: magnopere VDPXv 21 ad illam OX2v 22 potuerunt OP ubertate V enim] autem D 23 detrahentes V: distrah. DXv distraentes 0 destrah. P adque FP 24 caelisti V caeleste D\' 25 indiclin. F* 26 sterelea D1 27 coactitias D )

Et ut orationis uerae percipiatis adfectum, non meam nobis, sed beati Antoni sententiam proferam. quem ita nonnumquam in oratione nouimus perstitisse, ut eodem in excessu mentis frequenter orante cum solis ortus coepisset infundi, audierimus eum in feruore spiritus proclamantem: quid me inpedis, sol, qui ad hoc iam oreris, ut me ab huius ueri luminis abstrahas claritate? cuius etiam haec quoque est super orationis fine caelestis et plus quam humana sententia: non est, inquit, perfecta oratio, in qua se monachus uel hoc ipsum quod orat intellegit. et ut nos quoque secundum mensuram tenuitatis nostrae huic admirandae sententiae superadicere aliquid audeamus, orationis quae exauditur a domino, in quantum experti Munus, indicia proferemus.

Cum orantes nos nulla interpellauerit haesitatio et fiduciam petitionis nostrae quadam desperatione deiecerit, sed obtinuisse nos ipsa orationis effusione quod poscimus senserimus, non ambigamus preces nostras ad deum efficaciter penetrasse. tantum enim quis exaudiri atque obtinere merebitur, quantum uel inspici se a deo uel deum crediderit posse praestare. inretractabilis namque est domini nostri illa sententia : quaecumque orantes petitis, credite quia accipietis, et ueniet uobis.

GERMANVS: Hanc exauditionis fiduciam nimirum de conscientiae puritate credimus emanare. ceterum nos, quorum cor adhuc peccatorum spina conpungit, quemadmodum eam habere possumus nullis patrocinantibus meritis, quibus exaudiendas orationes nostras fiducialiter praesumamus?

ISAAC: Diuersas exauditionum causas esse secundum animarum diuersum ac uarium statum euangelica siue [*]( 21 Marc. 11, 24 ) [*]( 1 oraciones D\' . 2 antonii DPX nonnuquam D 4 ortu Y 6 oriris V2D2OP2Xv 9 inqaid YDOP ipsut 0 12 orationee D*0 eiaudiuntur D exaudiantur 0 15. fldutiam V diaper. D\'P 16 in ipsa DOPv hora ipsa X 17 ad om. 0 18 exandire D\' adque P merebimor D1 21 petieritis 0 22 uenient D2v 28 fidutiam D 28 diuirsas F1 )