De consolatione philosophiae
Boethius
Boethius. Theological Tractates. The Consolation of Philosophy. Stewart, Hugh Fraser and Rand, Edward Kennard, editors. Cambridge, MA, London: William Heinemann Ltd., Harvard University Press, 1918.
- Quisquis composito serenus aeuo
- Fatum sub pedibus egit 1 superbum
- Fortunamque tuens utramque rectus
- Inuictum potuit tenere uultum,
- Non illum rabies minaequc ponti
- Versum funditus exagitantis aestum
- Nec ruptis quotiens uagus caminis
- Torquet fumificos Vesaeuus ignes
- Aut celsas soliti ferire turres
- Ardentis uia fulminis mouebit.
p.142- Quid tantum miseri saeuos tyrannos
- Mirantur sine uiribus furentes?
- Nec speres aliquid nec extimescas,
- Exarmaueris impotentis iram.
- At quisquis trepidus pauet uel optat,
- Quod non sit stabilis suique iuris,
- Abiecit clipeum locoque motus
- Nectit qua ualeat trahi catenam.
Sentisne, inquit, haec atque animo inlabuntur tuo, an ὄνοσ λύρασ? Quid fles, quid lacrimis manas?
ἐξαύδα, μὴ κεῦθε νόῳ.Si operam medicantis exspectas, oportet uulnus detegas.
Tum ego collecto in uires animo:
Anne adhuc eget admonitione nec per se satis eminet fortunae in nos saeuientis asperitas? Nihilne te ipsa loci facies mouet? Haecine est bibliotheca, quam certissimam tibi sedem nostris in laribus ipsa delegeras? In qua mecum saepe residens de humanarum diuinarumque rerum scientia disserebas? Talis habitus talisque uultus erat, cum tecum naturae secreta rimarer, cum mihi siderum uias radio de-scriberes, cum mores nostros totiusque uitae rationem ad caelestis ordinis exempla formares? Haecine praemia referimus tibi obsequentes? Atqui tu hanc sententiam Platonis ore sanxisti: beatas fore res publicas, si eas uel studiosi sapientiae regerent uel
Hanc igitur auctoritatem secutus quod a te inter secreta otia didiceram transferre in actum publicae administrationis optaui. Tu mihi et qui te sapientium mentibus inseruit deus conscii nullum me ad magistratum nisi commune bonorum omnium studium detulisse. Inde cum inprobis graues inexorabilesque discordiae et quod conscientiae libertas habet, pro tuendo iure spreta potentiorum semper offensio.
Quotiens ego Conigastum in inbecilli cuiusque fortunas impetum facientem obuius excepi, quotiens Triguillam regiae praepositum domus ab incepta, perpetrata iam prorsus iniuria deieci, quotiens miseros quos infinitis calumniis inpunita barbarorum semper auaritia uexabat, obiecta periculis auctoritate protexi! Numquam me ab iure ad iniuriam quisquam detraxit. Prouincialium fortunas tum priuatis rapinis tum publicis uectigalibus pessumdari non aliter quam qui patiebantur indolui.
Cum acerbae famis tempore grauis atque inexplicabilis indicta coemptio profligatum inopia Campaniam prouinciam uideretur, certamen aduersum praefectum
Quid igitur o magistra censes? Infitiabimur crimen, ne tibi pudor simus? At uolui nec umquam uelle desistam. Fatebimur? Sed impediendi delatoris opera cessauit. An optasse illius ordinis salutem nefas uocabo? Ille quidem suis de me decretis, uti hoc nefas esset, effecerat. Sed sibi semper mentiens inprudentia rerum merita non potest inmutare nec mihi Socratico decreto fas esse arbitror uel occuluisse ueritatem uel concessisse mendacium. Verum id quoquo modo sit, tuo sapientiumque iudicio aestimandum relinquo. Cuius rei seriem atque ueritatem, ne latere posteros queat, stilo etiam memoriaeque mandaui.
Nam de compositis falso litteris quibus libertatem arguor sperasse Romanam quid attinet dicere? Quarum fraus aperta patuisset, si nobis ipsorum confessione delatorum, quod in omnibus negotiis maximas uires habet, uti licuisset. Nam quae sperari leliqua libertas potest? Atque utinam posset ulla! Respondissem Canii uerbo, qui cum a Gaio Caesare Germanici filio conscius contra se factae coniurationis fuisse diceretur: ' Si ego,' inquit, ' scissem, tu nescisses. Qua in re non ita sensus nostros maeror hebetauit ut impios scelerata contra uirtutem querar molitos, sed quae sperauerint effecisse uehementer admiror. Nam deteriora uelle nostri fuerit fortasse
Videre autem uidcor nefarias sceleratorum officinas gaudio laetitiaque fluitantes, perditissimum quemque nouis delationum fraudibus imminentem, iacere bonos nostri discriminis terrore prostratos, flagitiosum quemque ad audendum quidem facinus impunitate, ad efficiendum uero praemiis incitari, insontes autem non modo securitate, uerum ipsa etiam defensione priuatos. Itaque libet exclamare:
- O stelliferi conditor orbis
- Qui perpetuo nixus solio
- Rapido caelum turbine uersas
- Legemque pati sidera cogis,
- Vt nunc pleno lucida cornu
- Totis fratris obuia flammis
- Condat stellas luna minores,
- Nunc obscuro pallida cornu
- Phoebo propior lumina perdat,
p.156- Et qui primae tempore noctis
- Agit algentes Hesperos ortus,
- Solitas iterum mutet habenas
- Phoebi pallens Lucifer ortu.
- Tu frondifluae frigore brumae
- Stringis lucem breuiore mora:
- Tu, cum feruida uenerit aestas,
- Agiles nocti diuidis horas.
- Tua uis uarium temperat annum
- Vt quas Boreae spiritus aufert
- Reuehat mites Zephyrus frondes
- Quaeque Arcturus semina uidit
- Sirius altas urat segetes.
- Nihil antiqua lege solutum
- Linquit propriae stationis opus,
- Omnia certo fine gubernans
- Hominum solos respuis actus
- Merito rector cohibere modo.
- Nam cur tantas lubrica uersat
- Fortuna uices? Premit insontes
- Debita sceleri noxia poena,
- At peruersi resident celso
- Mores solio sanctaque calcant
- Iniusta uice colla nocentes.
- Latet obscuris condita uirtus
- Clara tenebris iustusque tulit
- Crimen iniqui.
- Nil periuria, nil nocet ipsis
- Fraus mendaci compta colore.
- Sed cum libuit uiribus uti,
p.158- Quos innumeri metuunt populi
- Summos gaudent subdere reges,
- O iam miseras respice terras
- Quisquis rerum foedera nectis.
- Operis tanti pars non ullis
- Homines quatimur fortunae salo.
- Rapidos rector comprime fluctus
- Et quo caelum regis immensum
- Firma stabiles foedere terras.
Haec ubi continuato dolore delatraui, illa uultu placido nihilque meis questibus mota: Cum te, inquit, maestum lacrimantemque uidissem, ilico miserum exsulemque cognoui. Sed quam id longinquum esset exilium, nisi tua prodidisset oratio, nesciebam. Sed tu quam procul a patria non quidem pulsus es sed aberrasti; ac si te pulsum existimari mauis, te potius ipse pepulisti. Nam id quidem de te numquam cuiquam fas fuisset. Si enim cuius oriundo sis patriae reminiscare, non uti Atheniensium quondam multitudinis imperio regitur, sed
εἶς κοίρανός ἐστιν, εἶς βασιλεύςqui frequentia ciuium non depulsione laetetur; cuius agi frenis atque obtemperare iustitiae summa libertas est. An ignoras illam tuae ciuitatis antiquissimam
- Cum Phoebi radiis graue
- Cancri sidus inaestuat,
- Tum qui larga negantibus
- Sulcis semina credidit, Elusus Cereris fide
- Quernas pergat ad arbores.
- Numquam purpureum nemus
- Lecturus uiolas petas
- Cum saeuis aquilonibus
- Stridens campus inhorruit.
- Nec quaeras auida manu
- Vernos stringere palmites,
- Vuis si libeat frui;
- Autumno potius sua
- Bacchus munera contulit.
- Signat tempora propriis
- Aptans officiis deus
- Nec quas ipse coercuit
- Misceri patitur uices.
- Sic quod praecipiti uia
- Certum deserit ordinem
- Laetos non habet exitus.
Primum igitur paterisne me pauculis rogationibus statum tuae mentis attingere atque temptare, ut qui modus sit tuae curationis intellegam? Tu
Nam id etiam paulo ante cecinisti, hominesque tantum diuinae exortes curae esse deplorasti. Nam de ceteris quin ratione regerentur, nihil mouebare. Papae autem! Vehementer admiror cur in tam salubri sententia Iocatus aegrotes. Verum altius perscrutemur; nescio quid abesse coniecto.
Sed dic mihi, quoniam deo mundum regi non ambigis, quibus etiam gubernaculis regatur aduertis?
Vix, inquam, rogationis tuae sententiam nosco, nedum ad inquisita respondere queam. Num me, inquit, fefellit abesse aliquid, per quod, uelut hiante ualli robore, in animum tuum perturbationum morbus inrepserit? Sed dic mihi, meministine, quis sit rerum finis, quoue totius naturae tendat intentio? Audieram, inquam, sed memoriam maeror hebetauit. Atqui scis unde cuncta processerint? Noui, inquam, deumque esse respondi.Et qui fieri potest, ut principio cognito quis sit rerum finis ignores? Verum hi perturbationum mores, ea ualentia
Sed hoc quoque respondeas uelim, hominemne te esse meministi?
Quidni, inquam, meminerim? Quid igitur homo sit, poterisne proferre? Hocine interrogas an esse me sciam rationale animal atque mortale? Scio et id me esse confiteor. Et illa: Nihilne aliud te esse nouisti? Nihil. Iam scio. inquit. morbi tui aliam uel maximam causam; quid ipse sis, nosse desisti. Quare plenissime uel aegritudinis tuae rationem uel aditum reconciliandae sospitatis inueni. Nam quoniam tui obliuione confunderis, et exsulem te et exspoliatum piopriis bonis esse doluisti. Quoniam uero quis sit rerum fanis ignoras, nequam homines atque nefarios potentes felicesque arbitraris. Quoniam uero quibus gubernaculis mundus regatur oblitus es, has fortunarum uices aestimas sine rectore fluitare—magnae non ad morbum modo uerum ad interitum quoque causae. Sed sospitatis auctori grates, quod te nondum totum natura destituit. Habemus maximum tuae fomitem salutis ueram de mundi gubernatione sententiam, quod eam non casuum temeritati sed diuinae rationi subditam credis. Nihil igitur pertimescas; iam tibi ex hac minima scintillula uitalis calor inluxerit. Sed quoniam firmioribus remediis nondum tempus est et eam ruentium constat esse naturam, ut quotiens abiecerint
- Nubibus atris
- Condita nullum
- Fundere possunt
- Sidera lumen.
- Si mare uoluens
- Turbidus Auster
- Misceat aestum,
- Vitrea dudum
- Parque serenis
- Vnda diebus
- Mox resoluto
- Sordida caeno
- Visibus obstat.
- Quique uagatur
- Montibus altis
- Defluus amnis,
- Saepe resistit
- Rupe soluti
- Obice saxi.
- Tu quoque si uis
- Lumine claro
- Cernere uerum,
- Tramite recto
- Carpere callem,
- Gaudia pelle,
- Pelle timorem
p.170- Spemque fugato
- Nec dolor adsit.
- Nubila mens est
- Vinctaque frenis,
- Haec ubi regnant.
Post haec paulisper obticuit atque ubi attentionem meam modesta taciturnitate collegit, sic exorsa est:
Si penitus aegritudinis tuae causas habitumque cognovi, fortunae prioris affectu desiderioque tabescis. Ea tantum animi tui sicuti tu tibi fingis mutata peruertit. Intellego multiformes illius prodigii fucos et eo usque cum his quos eludere nititur blandissimam familiaritatem, dum intolerabili dolore confundat quos insperata reliquerit. Cuius si naturam mores ac meritum reminiscare, nec habuisse te in ea pulchrum aliquid nec amisisse cognosces, sed ut arbitror haud multum tibi haec in memoriam reuocare laborauerim. Solebas enim praesentem quoque blandientemque uirilibus incessere uerbis eamque de nostro adyto prolatis insectabare sententiis. Verum omnis subita
Quid est igitur o homo quod te in maestitiam luctumque deiecit? Nouum, credo, aliquid inusitatumque uidisti. Tu fortunam putas erga te esse mutatam; erras. Hi semper eius mores sunt ista natura. Seruauit circa te propriam potius in ipsa sui mutabilitate constantiam. Talis erat cum blandiebatur, cum tibi falsae inlecebris felicitatis alluderet. Deprehendisti caeci numinis ambiguos uultus. Quae sese adhuc uelat aliis, tota tibi prorsus innotuit. Si probas, utere moribus; ne queraris. Si perfidiam perhorrescis, sperne atque abice perniciosa ludentem. Nam quae nunc tibi est tanti causa maeroris, haec eadem tranquillitas esse debuisset. Reliquit enim te quam non relicturam nemo umquam poterit esse securus. An uero tu pretiosam aestimas abituram felicitatem? Et cara tibi est fortuna praesens nec manendi fida et cum discesserit adlatura maerorem. Quod si nec ex arbitrio retineri potest
- Haec cum superba uerterit uices dextra
- Et aestuantis more fertur Euripi,
- Dudum tremendos saeua proterit reges
- Humilemque uicti subleuat fallax uultum.
- Non illa miseros audit aut curat fletus
- Vltroque gemitus dura quos fecit ridet.
p.178- Sic illa ludit, sic suas probat uires
- Magnumque suis demonstrat 1 ostentum, si quis
- Visatur una stratus ac felix hora.