De consolatione philosophiae

Boethius

Boethius. Anicii Manlii Severini Boethii Philosophiae Consolationis (Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum, Volume 67). Weinberger, Wilhelm, editor. Vienna, Leipzig: Hoelder-Pichler Tempsky, Akademische Verlags Gesellschaft, 1934.

  1. Rupis Achaemeniae scopulis, ubi versa sequentum
  2. pectoribus figit spicula pugna. fugax,
  3. Tigris et Euphrates uno se fonte resolvunt
  4. et mox abiunctis dissociantur aquis.
  5. Si coeant cursumque iterum revocentur in unum,
  6. confluat, alterni quod trahit unda vadi,
  7. convenient puppes et vulsi flumine trunci
  8. mixtaque fortuitos implicet unda modos;
  9. quos tamen ipsa vagos terrae declivia casus
  10. gurgitis et lapsi defluus ordo regit.
  11. Sic, quae permissis fluitare videtur habenis,
  12. fors patitur frenos ipsaque lege meat.

Animadverto., inquam, idque, uti tu dicis, ita esse consentio.

Sed in hac haerentium sibi serie causarum estne ulla nostri arbitrii libertas an ipsos quoque humanorum motus animorum fatalis catena constringit?

— Est, inquit; neque enim fuerit ulla. rationalis natura, quin eidem libertas adsit arbitrii.

Nam quod ratione uti naturaliter potest, id habet iudicium, quo quidque discernat; per se igitur fugienda optandave dinoscit.

Quod vero quis optandum esse iudicat, petit; refugit vero, quod aestimat esse fugiendum.

Quare, quibus in ipsis inest ratio, inest etiam volendi nolentuque libertas, sed hanc non in omnibus aequam esse constituo.

Nam supernis divinisque substantiis et perspicax iudicium et incorrupta voluntas et efficax optatorum praesto est potestas.