De consolatione philosophiae
Boethius
Boethius. Anicii Manlii Severini Boethii Philosophiae Consolationis (Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum, Volume 67). Weinberger, Wilhelm, editor. Vienna, Leipzig: Hoelder-Pichler Tempsky, Akademische Verlags Gesellschaft, 1934.
Auferetur igitur unicum illud inter homines deumque : commercium sperandi scilicet ac deprecandi, si quidem iustae humilitatis pretio inaestimabilem vicem divinae gratiae promeremur, qui solus modus est, quo cum deo colloqui [*]( 3 Hor. Sat. II 5,59; cf-. Cic. Nat. deor. I 70 ) [*]( -1 fert P difFert Bentley (ad Horat.) 2 ridienlo om. P )[*](PTLVDKE) [*]( I? futura P 24 esset Schepss potest P 29 praeconio P 30 pro- Oteremnr (emur in f<M.) T promereremar Schepss ) [*]( LXVn. Boethtas, Cone. (Weinberger.) ) [*]( 8 )
Quae si recepta. futurorum necessitate nihil virium habere
credantur, quid erit, quo summo illi rerum principi conecti atque adhaerere possimus? Quare necesse erit humanum genus, uti paulo ante cantabas, dissaeptum atque disiunctum suo fonte fatiscere.
- Quaenam discors foedera rerum
- causa resolvit? Quis tanta deus
- veris statuit bella duobus,
- ut, quae carptim singula constent,
- eadem nolint mixta iugari?
- An nulla est discordia. veris
- semperque sibi certa cohaerent,
- sed mens caecis obruta membris
- nequit oppressi luminis igne
- rerum tenues noscere nexus[*](?)
- Sed cur tanto flagrat amore
- veri tectas reperire notas?
- Scitne, quod appetit anxia nosse?
- Sed quis nota scire laborat?
- At si nescit, quid caeca petit?
- Quis enim quicquam nescius optet
- aut quis valeat nescita sequi