De consolatione philosophiae

— Tum ego: Mira quidem, inquam., et concessu difficilis inlatio, sed his eam, quae prius concessa, sunt, nimium convenire cognosco. — [*]( 9 <f. Plat. Gorg. 509 d. dc. Hort. 29/39. Augustin. Civ. V 26 extr. (Plasberg28). Wilhelm610. Kiingners5sq. ) [*]( Tl3 atrorum P 8 cuiq̃ K cuipiam Schepss 12 misere F, ut νιd )[*](PTLVDKE ) [*](T1 miserae rej. (infeliciter s. t. F) Peip. 22 distruitur T1K Peip. distribuitur D 26 concludimus P1V1 2seaP )

Recte, inquit, aestimas, sed qui conclusioni accedere durum putat, aequum est vel falsum aliquid praecessisse demonstret vel collocationem propositionum non esse efficacem necessariae conclusionis ostendat; alioquin concessis praecedentibus nihil prorsus est, quod de inlatione causetur.

Nam hoc quoque, quod dicam, non minus mirum videatur, sed ex his, quae sumpta sunt, aeque est necessarium.

— Quidnam? inquam. — Feliciores, inquit, esse improbos supplicia luentes, quam si eos nulla iustitiae poena.

coherceat. Neque id nunc molior, quod cuivis veniat in mentem, corrigi ultione pravos mores et ad rectum supplicii terrore deduci, ceteris quoque exemplum esse culpanda fugiendi. sed alio quodam modo infeliciores esse improbos arbitror impunitos, tametsi nulla ratio correctionis, nullus respectus habeatur exempli. —

Et quis erit, inquam, praeter hos alius modus? — Et illa,:

Bonos, inquit, esse felices, malos vero miseros nonne concessimus? — Ita est, inquam. — Si igitur, inquit, miseriae cuiuspiam bonum aliquid addatur, nonne felicior est

eo, cuius pura ac solitaria sine cuiusQuam boni ammixtione miseria est? — Sic, inquam, videtur. — Quid si eidem misero, qui cunctis careat bonis, praeter ea, quibus miser est, malum aliud fuerit adnexum, nonne multo infelicior eo censendus est, cuius infortunium boni participatione relevatur?

—- Quidni? inquam. — Habent igitur improbi, cum puniuntur quidem, boni aliquid adnexum, poenam ipsam scilicet, quae [*](1 de Hort. 42,52, 49/58, 50/59, 51,60 c. Plasberg 41 sq. 8 Plat. Gorg.472e: d ἀδιϰω̃ν T< ϰαι d α̃διϰος πάντως μὲν ἄϑλιος ἀϑλιώτεϱος μἑντοι, ἑἀνμἡδιδω̨̄ δίϰην μηδἑ τυγχάνη τιμωϱίας, ἡττον δ\' ἄϑλιος ἑἀν διδω̨̄ δίϰην; p. supra 84,27, tn/fo 91,4 ) [*]( PTLVDKE ) [*](lconcIosionePJT 3 collationem T1 Peip. propositionem r 7 neque F, ut υιd. T1, V1K1 16 (si) quis V2K1 22 (eo) praeter PT1V1K1E2, cf. Eng.2 25sqq. post inquam transponunt Sed puniri - Liquere respondi (p.91,5-9f Langen (Symb. phil. Bonn.266) et Eng. Uquere respondi non vertit Plan. malum liquere. — Respon tum Peip. malum liquet esse (om. respondi) E )

— Negare non possum. — Multo igitur infeliciores improbi sunt iniusta impunitate donati quam iusta ultione puniti.

Sed puniri improbos iustum, impunitos vero elabi iniquum esse manifestum est. — Quis id neget?

— Sed ne illud quidem, ait, quisquam \' negabit bonum esse omne, quod iustum est, contraque, quod iniustum est, malum. — Liquere respondi.

Tum ego: Ista quidem consequentia sunt eis, quae paulo ante conclusa sunt; sed quaeso, inquam, te, nullane animarum supplicia post defunctum morte corpus relinquis?

— Et magna quidem, inquit, quorum alia poenali acerbitate, alia vero purgatoria clementia exerceri puto, sed nunc de his disserere consilium non est.

Id vero hactenus egimus, ut, quae indignissima tibi \' videbatur malorum potestas, eam nullam esse cognosceres, quosque impunitos querebare, videres numquam improbitatis suae carere suppliciis, licentiam, quam cito finiri precabaris, nec longam esse disceres infelicioremque fore, si diuturnior, infelicissimam vero, si esset aeterna; post haec miseriores esse improbos iniusta impunitate dimissos quam iusta ultione punitos.

Cui sententiae consequens est, ut tum demum gravioribus suppliciis urgueantur, cum impuniti esse creduntur. —

Tum ego: Cum tuas. mauajn, rationes considero, nihil 26 dici verius -puto, at si ad hominum iudicia revertar, quis ille est, cui haec non credenda. modo, sed saltem audienda videantur? — Ita. est. inquit illa..

Nequeunt enim oculos tenebris assuetos ad lucem perspicuae veritatis attollere similesque avibus sunt, quarum intuitum nox inluminat, dies caecat; dum enim non rerum ordinem, sed suos [*]( .5 sqq. υ.90, 25 8 negavit PT1V1DKE 9 est om. P 13 acer- PTLVDKE vitate PT1VDK 16autquMP 22 demissos PVDE )

Vide autem, quid aeterna. lex sanciat. Melionbus animum conformaveris: nihil opus est iudice praemium defe-.

rente, tu te ipse excellentioribus addidisti. Studium ad peiora. deflexeris: extra. ne quaesieris ultorem, tu te ipse in, deteriora. trusisti, veluti, si vicibus sordidam humum caelumque-