De consolatione philosophiae

Boethius

Boethius. Anicii Manlii Severini Boethii Philosophiae Consolationis (Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum, Volume 67). Weinberger, Wilhelm, editor. Vienna, Leipzig: Hoelder-Pichler Tempsky, Akademische Verlags Gesellschaft, 1934.

  1. hoc patens unum miseris asylum.
  2. Non quicquid Tagus aureis harenis
  3. donat aut Hermus rutilante ripa
  4. aut Indus calido propinquus orbi
  5. candidis miscens virides lapillos,
  6. inlustrent aciem magisque caecos
    7. [*]( 18 v. supra 66, 13 21 cf. Matth. 11,28 24 Verg. Aen. VIII 46: hic locus urbis erit, requies ea certa laborum )[*](PTL VDKE)[*](1 creditur esse P 4 ullum inseret bonum T1 22 ligat fallar roaeis Prip. )
    69
  7. in suas condunt animos tenebras.
  8. Hoc, quicquid placet excitatque mentes,
  9. infimis tellus aluit cavernis;
  10. splendor, quo regitur vigetque caelum,
  11. vitat obscuras animae ruinas;
  12. hanc quisquis poterit notare lucem,
  13. candidos Phoebi radios negabit.

Assentior, inquam; cuncta enim firmissimis nexa rationibus constant. — Tum illa.

: Quanti, inquit, aestimabis, si, bonum ipsum quid sit, agnoveris?

— Infinito, inquam, si quidem mihi pariter deum quoque, qui bonum est, continget agnoscere.

- Atqui hoc verissima inquit ratione patefaciam, maneant modo, quae paulo ante conclusa sunt. — - sunt.

- Nonne, inquit, monstravimus ea, quae appetuntur pluribus, idcirco vera perfectaque bona non esse, quoniam a se invicem discreparent, cumque alteri abesset alterum, plenum absolutumque bonum afferre non posse, tum autem verum bonum fieri, cum in unam veluti formam atque efficientiam colliguntur, ut, quae sufficientia est, eadem sit potentia, reverentia, claritas atque iucunditas, nisi vero unum atque idem omnia sint, nihil habere, quo inter expetenda numerentur?