Epistulae imperatorum pontificum aliorum

si enim uerbum deum passum demonstrant, quae In cruce facta sunt, et propter hominem non concedunt haec facta esse, et, quae in temporibus Mosae, propter genus Habraam non erunt et, quae in temporibus Iesu Naue, et, quae in Ezechiae regis. quod si illa propter Iudaeorum populum mirabiliter facta sunt, quomodo non magis, quae in cruce facta sunt, propter dei uerbi templum? [*]( 7 Cap. XXVIIII = Act. Syn. 28: \'Eiusdem <Theodori Ct. <ex libro C2> contra synusiastas <uel Apollinaristas C2/ quae et proposuit beatus Cyrillus et refutauit\' C. Uerba non Thcodori sed Diodori Tarsensis esse, quippe qui conscripserit \'contra synusiastas\' libros, iam Fritzschius adnotauit (De Th. Mops. uita et scriptis p. 91, adn.). Cyrillus haec refutauit in libro I contra Theodorum et Diodorum; cf. Acta eiusdem quintae synodi, coll. 5 (Mansi IX 232), ubi uerba illa eodem fere modo repetuntur. 8 cf. Luc. 23, 45; Matth. 27, 51 sq. 11 cf. Exod. 10, 22 13 cf. Ios. 10, 13 14 cf. Regn. IV 20, 11 15 cf. Regn. IV 13, 21 ) [*]( 8 sed si caro .. 15 suscitauerunt adfert Pelagius l. c. 443 8 era V 11 mose VC*: moysi Cl (moyse C3, moysii C1 in eiusdem concilii collatione 5) 13 et in V: in C 14 natura V retro reuersus YCJ: retro uersus C2 Pelag. (et sic ut uidetur C in coll. 5) 15 resuscitauerunt YC3 (et C in coli. 5): suscitauerunt C1 C2 Pelag. 18 mosg Y: moysi C1 et corr. ex moyse CM (moyse Cx, mose C3 in coll. 5) abraham C (abrahae ut uid. in coil. 5) )

In supra scripto uicesimo nono capitulo dum quasi Apollinari, qui diuinam naturam passionibus implicabat, contradicitur, a recto tramite declinatur et modus assertionis exceditur, ut purus homo pependisse putetur in cruce. et ideo qui haec ita sapit docet credit aut praedicat et non Christum deum uerum credens manente impassibili deitate eundem carne propria passum esse confitetur, anathema sit.

Manifestum autem est, quod unitas conuenit: per eam enim collectae naturae unam personam secundum unitatem effecerunt. sicut enim de uiro et muliere dicitur, quod iam non sunt duo sed una caro, dicamus et nos rationabiliter secundum unitatis rationem quoniam non sunt duae personae sed una, scilicet naturis discretis. sicut enim ibi non nocet numero duorum unam dici carnem (certum est enim, secundum quod una dicitur), ita et hic non nocet naturarum differentiae personae unitas.

quando etenim naturas discernimus, perfectam naturam dei uerbi dicimus et perfectam personam (nec enim sine persona est subsistentiam dicere). perfectam autem et hominis naturam et personam similiter; quando autem ad coniunctionem respiciamus, unam personam tunc dicimus. [*]( 8 Cap. XXX = Act. Syn. 29: \'Eiusdem (sc. Theodori; \'sancti Cyrilli1 falso add. Cl) ex libro octauo de incarnatione\' C; Graeca seruauit Leontius (Script. uet. nona colI. VI 305, 6i: πρόδηλον se, w; tb tijs ἑνώσεως ἐϕαρμόζον sia yap ταύτης συναχϑει̃σαι at ϕύσεις Sv πρόσωπον xaxa τὴν ε̄νωσιν ἀπετέλεσαν ω̃στε ο̎περ o ϰύριος m τε too ὰνδρὸςxat rijç γυναιϰός ϕησιν, ὥστε οὐϰέτι εὶσὶ 3uo ἀλλὰ σὰρξ μία, ει̌ποιμεν av ϰαὶ η̃μεῑς εἰϰότως xata ένώσεως λόγον, ὥστε οὺϰέτι εὶσὶ Suo πρόσωπα ἀλλ\' iv, ὸηλον- ότι τω̃ν ϕύσεων διαϰεϰριμένων ω̃σπερ yap exet ou λυμαίνετι τω̩̃ ὰριϑμω̩̄ τη̃ς δυάδος to fLLav λέγεσϑαι τὴν σάρϰα — πρὀὸηον γὰρ xa3-\' o jita λέγονται (leg. λέγεται) —, ου̋τω xdvta63-a o6 λυμαίνεται τη̩̃ Ttuv ϕύσεων διαϕορᾱ̜ τοῡ προσώπου yj ἕνωσις. ὅταν μὲν fdp Td; ϕυ̍σεις ὸιαϰρίνωμεν, τελείαν rijv ϕύσιν too ϑεου̃ λόγου ϕαμὲν ϰαὶ τέλειον to πρόσωπον (οὺὀὲ γὰρ ἀπρόσωπtον ε̌στιν ύπόστασιν Ebtetv), τελείαν 81 xat rfjv too ἀνϑρώπου ϕύσιν xat to πρόσωπον ὁμοίως OTav μέντοι ἐπὶ ty;v cova<petav ἀπίδωμεν, ἓν πρόσωπον τότεϕαμέν. 11 Matth. 19, 6 ) [*]( 3 asertionis V 9 manifestum .. 14 discretis adfert Pelagius l. c. 443 15 quid Surius in margine 20 respiciamus VC2: respicienti C4, respicimus Surius )

In supra scripto tricesimo capitulo pessimo exemplo temptatur ostendi, quomodo una persona Christi possit intellegi: id est, sicut de uiro et muliere conuenientibus legitur, sic et in Christo discretis naturis quasi unam esse personam, et sequitur perfectam esse naturam dei uerbi et perfectam personam et perfectam hominis naturam atque personam similiter. unde apparet, quia et de exemplo uiri ac mulieris, ubi duae personae sunt, et de his, quae secuntur, tametsi tacetur numerus, duae tamen inducuntur unius Christi personae. quod qui ita sapit docet credit aut praedicat, anathema sit.

Sed Christum quidem secundum carnem adsumptam serui formam, eum autem, qui eam adsumpsit, super omnia nominans deum, intulit tamen hoc secundum coniunctionem, ut per significationem nominum naturarum manifestam diuisionem faciat. nemo igitur neque eum, qui secundum carnem ex Iudaeis est, dicat deum nec iterum deum, qui est super omnia, secundum carnem ex Iudaeis.

In supra scripto tricesimo primo capitulo in expositione, quae de symbolo trecentorum decem et octo patrum facta uidetur, non solum diuisio naturarum asseritur sed et absolute dicendo neque eum, qui secundum carnem ex Iudaeis <est. deum nec iterum deum, qui est super omnia, dicendum esse secundum carnem ex Iudaeis> nudus deitate homo et purus sine carne deus quasi seorsum et seorsum duae pronuntiantur esse personae. si quis ergo haec ita sapit docet credit aut praedicat et non sic in uno Christo unitas confitetur esse naturas, ut personae sine subsistentiae singularitas agnoscatur, anathema sit. [*]( 11 Cap. XXXI = Act. Syn. 31: \'Eiusdem (sc. Theodori) ex interpretatione symboli trecentorum decem et octo sanctorum patrum\' C ) [*](12 totum capitulum exhibet Pelagius l. c. 443 carnem et adsumptam Surius 15 manifestam diuisionem V: manifestandi uisionem C1, manifestam et diuisiopem C2 21 est deum.. ex Iudaeis. inserui secundum ipsius capituli uerba: om. V )

Iesum enim dicit a Nazareth, quem unxit deus spiritu sancto et uirtute: qui autem dei spiritu unctus est, omnimodo aliquid inde adsumpsit. quis autem furens dicat de spiritu aliquid adsumpsisse diuinam naturam nec non et participum? \'participes\' enim eius uidelicet uocat, qui et ipsi uncti sunt; qui autem uncti sunt et in hoc participes eius iuste facti, non aliter unctionis communicare dicantur nisi ei, qui adsumptus est.

et hoc ipsam autem demonstratur, quod mercedem iustam accepit: 'pro hoc* enim inquit \'quod dilexisti iustitiam et odisti iniquitatem, pro his praecipuam unctionem meruisti\'.

In supra scripto tricesimo secundo capitulo in commento epistolae ad Hebraeos adhibetur illud beati Petri, ubi dixit: Iesum a Nazareth, quem unxit deus spiritu sancto et uirtute, et infertur (qui autem dei spiritu unctus est, omnimodo aliquid inde adsumpsit\' et additur cquis autem furens dicat de spiritu aliquid adsumpsisse diuinam naturam?\'

per quae uerba purus homo Christus inducitur, qui unctione sancti spiritus particeps factus sit diuinae naturae, sicut et alii, et mercedis iustae nomine, quia dilexerit iustitiam et oderit iniquitatem, praecipuam meruerit unctionem. qui ergo haec ita sapit docet credit aut praedicat, anathema sit.

Rabbi, tu es filius dei, tu es rex Israel: hoc est (tu es ille, qui de longe praedicatus es Christus\'; haec enim scilicet de Christo sperabant sicut domestico constituto praeter omnes deo. [*]( 1 Cap. XXXII = Act. Syn. 32: \'Eiusdem ex commento epistolae ad Hebraeos\' C 2 Act. 10, 38 5 Hebr. 1, 9 9 cf. Hebr. 1, 9 23 Cap. XXXIII = Act. Syn. 33: \'Eiusdem Theodori de interpretatione secundum Iohannem euangelii libro primo\'1 C 24 Ioh. 1, 49 ) [*]( 2 Iesum enim .. 5 diuinam naturam exscripsit Pelagius l. c. 443 sq 2 uncxit V 3 dei V: de C Pelag. 5 participium C 7 unctionis c: unctiones V 10 pro VC: prae uulgo in marg. 14 uncxit V 20 iuste V 25 es VCJ: est C1 26 sperabat uulgo )

Certus quidem et ipse erat filium dei non secundum deitatis dicens natiuitatem sed secundum quod domesticus deo erat, per quod filii dei per uirtutem domestici deo constituti homines interim uocabantur.

In supra scripto tricesimo tertio et tricesimo quarto capitulo de interpretatione euangelii secundum Iohannem adhibentur uerba Nathanahel dicentis domino: tu es filius dei, tu es rex Israel et infertur dictum esse Christo tamquam domestico dei, ut non ipse Christus sit deus sed plus quam alii homines sit domesticus deo. et adicitur, quia sicut alii sancti homines filii dei dicuntur, homines tamen sunt, sic et Christus per familiaritatem, quam ad deum habet, a Nathanahele, cum quo loquebatur, deus sit nominatus.

quae si quis ita sapit docet credit aut praedicat et non eundem Christum uerum deum et uerum hominem confitetur unum in utraque natura perfectum, anathema sit.

Quando enim dixerit: de filio suo, qui factus est ex semine Dauid secundum carnem, certum quidem, quod filium hic eum, qui ex semine Dauid factus est secundum carnem, non deum dicit uerbum sed adsumptam serui formam. nec enim deus secundum carnem nec deus ex semine factus est Dauid sed sumptus pro nobis homo, quem filium beatus apostolus manifeste uocat.

In supra scripto tricesimo quinto capitulo cum exponitur locus apostoli de epistola ad Romanos, ubi dicit: de filio suo, qui factus est ei ex semine Dauid secundum carnem, nuda serui forma depromitur dicendo, quod hic filium eum, qui ex semine Dauid factus est secundum carnem, [*]( 1 Cap. XXXIIII = Act. Syn. 34: \'Et post alia\' praefigit C* 8 Ioh. 1, 49 18 Cap. XXXV = Act. Syn. 35: \'Eiusdem Theodori ex libro ad baptizandos\' C 19 et 27 Rom. 1, 3 ) [*]( 2—5 exscripsit Pelagius l. c. 444 4 dei C Pelag.: dei qui V 19 dicit uulgo 29 forma ras. ex forma V )

qui ergo haec ita sapit docet credit aut praedicat et non eundem, qui ex semine Dauid secundum carnem natus est, iuxta Pauli apostoli uocem ipsum credit esse etiam super omnia deum, anathema sit.

Renatus alter factus est pro altero, non iam pars Adam mutabilis et peccatis circumfusi sed Christi, qui omnino inculpabilis per resurrectionem factus est.

In supra scripto tricesimo sexto capitulo, ubi ad baptizatum dicitur, quia \'renatus alter factus est ex altero, non iam pars Adam mutabilis et peccatis circumfusi sed Christi, qui omnino inculpabilis per resurrectionem factus est\\ quibus uerbis Christum ante resurrectionem, quod absit, uult uideri fuisse culpabilem: qui ergo haec ita sapit docet credit aut praedicat, anathema sit.