Expositio Psalmi CXVIII

apud iustum deum poena de culpae auctore sumatur. ipse pater fidei Abraham, cum ad immolandum unicus a sene filius posceretur, paternae pietatis affectum diuinae confessione iustitiae temperabat dicens: iustus es, domine. non enim poscis alienum, sed tuum reposcis; ipsum tibi restituo quem dedisti. hunc imitatus Iob extinctis liberis patrimonioque nudatus amisso amictum sui corporis scindens ait: nudus natus sum, nudus, inquit, et moriar. dominus dedit, dominus abstulit; sit nomen domini benedictum m.

Omnes ergo iustum dominum praedicemus. et qui moribunda sepulchro sua membra conponit et qui damno feritur aut funere filiorum, dicat: iustus es, domine. quid enim nostrum amittimus ? clamat apostolus: quid habes quod non accepisti ?

quod habemus ergo accepimus, quod igitur amittimus reddimus, non amittimus. iustus dominus in perculis, iustus in damnis, iustus in ultionibus est, non solum quia unusquisque iuste culpae suae pretium luit, uerum etiam quia, dum unus punitur. plurimi corriguntur. Ananias in Actibus apostolorum fraudati pretii, quod de agri uenditione perceperat.