Expositio Psalmi CXVIII

deponit animam qui desiderat. si tamen spes propior adsurgat, dat uires spes proxima, si autem absentia sit dilecti, eo ipso quod absentem desiderat qui concupiuit animae suae patitur defectionem. itaque quanto longius est illud quod desideratur, tanto magis deficit qui desiderat. id est ergo deficere, in id unumquemque

totis studiis migrare quod diligat. illud cogitat, illi adhaeret, illud personat quod receperit diligendum, in id quadam animae defectione transfunditur, ut si mater filii expectet praesentiam, quemadmodum expectabat Tobiae uxor filium peregrinantem deficiens a desiderio et in angustiis constituta et tamquam resoluta uiribus. quid enim aliud nisi defectum quendam eius uerba significant ? sed quo magis lassatur affectus, eo amplius amor crescit et, quo diutius abest qui desideratur, eo expectantis desideria maiore quadam ui amoris ignescunt. caro deficit, sed cupiditas alitur et augetur.

Hinc ergo colligere possumus quid sit: defecit in salutare tuum anima mea. etenim spiritui adhaerens anima deficit ab en quod est anima et fit unus spiritus, quoniam qui adhaeret domino unus spiritus est. itaque sanctus