Tristia

Ovid

Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).

  1. spiritus hic per te patrias exisset in auras,
  2. sparsissent lacrimae pectora nostra piae,
  3. supremoque die notum spectantia caelum
  4. texissent digiti lumina nostra tui,
  5. et cinis in tumulo positus iacuisset avito,
  6. tactaque nascenti corpus haberet humus;
  7. denique, ut et vixi, sine crimine mortuus essem.
  8. nunc mea supplicio vita pudenda suo est.
  9. me miserum, si tu, cum dicens exulis uxor,
  10. avertis vultus et subit ora rubor!
  11. me miserum, si turpe putas mihi nupta videri!
  12. me miserum, si te iam pudet esse meam!
  13. tempus ubi est illud, quo te iactare solebas
  14. coniuge, nec nomen dissimulare viri?
  15. tempus ubi est, quo te [*](illud quo te vel illud nisi non vis vel illud quo ni (non) fugis corr. σ )—nisi non vis illa referri—
  16. et dici, memini, iuvit et esse meam?
  17. utque proba dignum est, omni tibi dote placebam:
  18. addebat veris multa faventis amor.
  19. nec, quem praeferres—ita res tibi magna videbar—
  20. quemque tuum malles esse, vir alter erat.