Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- si iam deficiam, suppressaque lingua palato
- vix instillato restituenda mero,
- nuntiet huc aliquis dominam venisse, resurgam,
- spesque tui nobis causa vigoris erit.
- ergo ego sum dubius vitae, tu forsitan istic
- iucundum nostri nescia tempus agis?
- non agis, adfirmo. liquet hoc, carissima, nobis,
- tempus agi sine me non nisi triste tibi.
- si tamen inplevit mea sors, quos debuit, annos,
- et mihi vivendi tam cito finis adest,
- quantum erat, o magni, morituro parcere, divi,
- ut saltem patria contumularer humo?
- vel poena in tempus mortis dilata fuisset,
- vel praecepisset mors properata fugam.
- integer hanc potui nuper bene reddere lucem;
- exul ut occiderem, nunc mihi vita data est.
- tam procul ignotis igitur moriemur in oris,
- et fient ipso tristia fata loco,
- nec mea consueto languescent corpora lecto,
- depositum nec me qui fleat, ullus erit;