Ab urbe condita

consul educto in aestiva milite, dum quietos Samnites habebat, exercitum purgare missionibus turbulentorum hominum instituit, aliis emerita dicendo stipendia esse, alios graves iam aetate aut viribus parum validos.

quidam in commeatus mittebantur, singuli primo, deinde et cohortes quaedam, quia procul ab domo ac rebus suis hibernassent; per speciem etiam militarium usuum, cum alii alio mitterentur, magna pars ablegati.

quam multitudinem consul alter Romae praetorque alias ex aliis fingendo moras retinebat.

et primo quidem ignari ludificationis minime inviti domos revisebant; postquam neque reverti ad signa primos nec ferme alium, quam qui in Campania hibernassent, praecipueque ex his seditionis auctores mitti viderunt, primum admiratio, deinde haud dubius timor incessit animos consilia sua emanasse:

iam quaestiones, iam indicia, iam occulta singulorum supplicia inpotensque et crudele consulum ac patrum in se regnum passuros.

haec qui in castris erant occultis sermonibus serunt, nervos coniurationis exsectos arte consulis cernentes.

una, cum haud procul Anxure esset, ad Lautulas saltu angusto inter mare ac montis consedit ad excipiendos, quos consul aliis atque aliis, ut ante dictum est, causis mittebat.

iam valida admodum numero manus erat, nec quicquam ad iusti exercitus formam praeter ducem deerat. inconpositi itaque praedantes in agrum Albanum perveniunt et sub iugo Albae Longae castra vallo cingunt.

perfecto inde opere reliquum diei de imperatore sumendo sententiis decertant, nulli ex praesentibus satis fidentes:

quem autem ab Roma posse exciri? quem patrum aut plebis esse, qui aut se tanto periculo sciens offerat, aut cui ex iniuria insanientis exercitus causa recte committatur?