Ab urbe condita

multos primo impetu custodes oppresserunt; dein, postquam clamor tumultusque in castra est perlatus datumque a consule signum, arma capiunt et omnibus portis ad opem ferendam effunduntur.

uno in loco ferro ignique gesta res; ab duobus irrito incepto, cum temptassent magis quam inissent certamen, Aetoli abscesserunt; atrox pugna in unum inclinaverat locum.

ibi diversis partibus duo duces Eupolemus et Nicodamus pugnantis hortabantur et prope certa fovebant spe iam ex composito adfore et terga hostium invasurum.

haec res aliquamdiu animos pugnantium sustinuit; ceterum,

postquam nullum ex signum a suis accipiebant et crescere numerum hostium cernebant, destituti segnius instare; postremo re omissa iam vix tuto receptu fugientes in urbem compelluntur, parte incensa et pluribus aliquanto, quam ab ipsis ceciderant, interfectis. ex composito acta res fuisset, dubium erat expugnari una utique parte opera cum magna caede hostium potuisse.

Ambracienses quique intus erant Aetoli non ab solum noctis incepto recessere, sed in reliquum quoque tempus velut proditi ab suis segniores ad pericula erant.

iam nemo eruptionibus, ut ante, in stationes hostium, sed dispositi per muros et turres ex tuto pugnabant.

Perseus ubi adesse Aetolos audivit, omissa obsidione urbis, quam oppugnabat, depopulatus tantum agros Amphilochia excessit atque in Macedoniam redit.

et Aetolos inde avocavit populatio maritumae orae. rex, cum sexaginta lembis sinum invectus adiunctis quae

adversus quos mille Aetoli missi, quacumque se classis circumegerat per litorum amfractus, brevioribus semitis occurrebant.