Ab urbe condita

paucos post dies Zeuxis, qui praefectus Lydiae fuerat, et Antipater, fratris filius,

venerunt. prius Eumene convento, quem propter vetera certamina aversum maxime a pace credebant esse, et placatiore eo et sua et regis spe invento, P.

Scipionem et per eum consulem adierunt; praebitoque iis petentibus frequenti consilio ad mandata edenda, “non tam, quid ipsi dicamus, habentes venimus” inquit Zeuxis, “quam ut a vobis quaeramus, Romani, quo piaculo expiare errorem regis, pacem veniamque impetrare a victoribus possimus.

maximo semper animo victis regibus populisque ignovistis; quanto id maiore et placatiore animo decet vos facere in hac victoria,

quae vos dominos orbis terrarum fecit? positis iam adversus omnes mortales certaminibus secus quam deos consulere et parcere vos generi humano oportet.”

iam antequam legati venirent, decretum erat, quid responderetur.

respondere Africanum placuit. is in hunc modum locutus fertur: “Romani ex iis, quae in deum immortalium potestate erant, ea habemus, quae dii dederunt;

animos, qui nostrae mentis sunt, eosdem in omni fortuna gessimus gerimusque, neque eos secundae

postquam traiecimus Hellespontum, priusquam castra regia, priusquam acie. videremus, cum communis Mars et incertus belli eventus esset, de pace vobis agentibus quas pares paribus ferebamus condiciones, easdem nunc victores victis ferimus:

Europa abstinete; Asia omni, quae cis Taurum montem est, decedite. pro impensis deinde in bellum factis quindecim milia talentum Euboicorum dabitis, quingenta praesentia, duo milia et quingenta, cum senatus populusque Romanus pacem comprobaverint; milia deinde talentum per duodecim annos.

Eumeni quoque reddi quadringenta talenta et quod frumenti reliquum ex eo, quod debitum est, placet.