Ab urbe condita

et illo quidem die sic sine responso dimissi. consulem nocte, quae insecuta

nolle minuere exercitum, quod aut moram sibi ad dimicandum aut in dimicando periculum adferre posset.

stat sententia non minuere copias, ne quid interim hostes inferant ignominiae;

sociis spem pro re ostentandam censet; saepe vana pro veris, maxime in bello, valuisse, et credentem se aliquid auxilii habere, perinde atque haberet, ipsa fiducia et sperando atque audendo servatum.

postero die legatis respondet, quamquam vereatur, ne suas vires eas commodando minuat, tamen se illorum temporis ac periculi magis quam sui rationem habere.

denuntiari militum parti tertiae ex omnibus cohortibus iubet, ut cibum, quem in naves imponant, mature coquant, navesque in diem tertium expediri iussit.

duos ex legatis Bilistagi atque Ilergetibus nuntiare ea iubet;

filium reguli comiter habendo et muneribus apud se retinet. legati non ante profecti, quam impositos in naves milites viderunt; id pro haud dubio iam nuntiantes non suos modo sed etiam hostis fama Romani auxilii adventantis impleverunt.

consul, ubi satis, quod in speciem fuit, ostentatum est, revocari ex navibus milites iubet;

ipse, cum iam id tempus anni appeteret, quo geri res possent, castra hiberna tria milia passuum ab Emporiis posuit. inde per occasiones nunc hac parte, nunc illa modico praesidio castris relicto praedatum milites in hostium agros ducebat.

nocte ferme proficiscebantur, ut et quam longissime a castris procederent et inopinantis opprimerent. et exercebat ea res novos milites, et hostium magna vis excipiebatur; nec iam egredi extra munimenta castellorum audebant.

ubi satis ad hunc modum et suorum et hostium animos est expertus, convocari tribunos praefectosque et equites omnis et centuriones iussit.