Ab urbe condita

haec per hiemem gesta; initio autem veris Quinctius Attalo Elatiam excito Boeotorum gentem ad diem animis fluctuantem dicionis suae facere cupiens, profectus per Phocidem quinque milia ab Thebis, quod caput est Boeotiae, posuit castra.

inde postero die cum unius signi militibus et Attalo legationibusque, quae frequentes undique convenerant, pergit ire ad urbem, iussis legionis hastatis — ea duo milia militum erant — sequi se mille passuum intervallo distantibus.

ad medium ferme viae Boeotorum praetor Antiphilus obvius fuit; cetera

rara arma paucique milites circa eos apparebant; hastatos sequentes procul anfractus viarum vallesque interiectae occulebant.

cum iam adpropinquaret urbi, velut obviam egredientem turbam salutaret, tardius incedebat; causa erat morae, ut hastati consequerentur.

oppidani, ante lictorem turba acta, insecutum confestim agmen armatorum non ante, quam ad hospitium imperatoris ventum est, conspexere.

tum velut prodita dolo Antiphili praetoris urbe captaque obstipuerunt omnes; et apparebat nihil liberae consultationis concilio, quod in diem posterum indictum erat Boeotis, relictum esse.

texerunt dolorem, quem et nequiquam et non sine periculo ostendissent.

in concilio Attalus primus verba fecit. orsus a maiorum suorum suisque et communibus in omnem Graeciam et propriis in Boeotorum gentem meritis,

senior iam et infirmior, quam ut contentionem dicendi sustineret, obmutuit et concidit;

et dum regem auferunt perferuntque parte membrorum captum, paulisper contio intermissa est.