Ab urbe condita

addit verbis honorem: neque magnificentius quicquam triumpho apud Romanos neque triumphantibus ampliorem eo ornatum esse, quo unum omnium externorum dignum Masinissam populus Romanus ducat.

Laelium deinde et ipsum conlaudatum aurea corona donat; et alii militares viri, prout a quoque navata opera erat, donati.

his honoribus mollitus regis animus erectusque in spem propinquam sublato Syphace Numidiae potiundae.

Scipio C. Laelio cum Syphace aliisque captivis Romam misso, cum quibus et Masinissae legati profecti sunt, ipse ad Tyneta rursus castra refert et quae munimenta inchoaverat permunit.

Carthaginienses non brevi solum, sed prope vano gaudio ab satis prospera in praesens oppugnatione classis perfusi,

iam nullo auctore belli ultra audito oratores ad pacem petendam mittunt triginta seniorum principes;

id erat sanctius apud illos consilium maximaque ad ipsum senatum regendum vis. qui ubi in castra Romana et in praetorium pervenerunt, more adulantium — accepto, credo, ritu ex ea regione, ex qua oriundi erant — procubuerunt.

conveniens oratio tam humili adulationi fruit, non culpam purgantium, sed transferentium initium culpae in Hannibalem potentiaeque eius fautores.

veniam civitati petebant civium temeritate bis iam eversae, incolumi futurae iterum hostium beneficio;

imperium ex victis hostibus populum Romanum, non perniciem petere;

paratis oboedienter servire imperaret, quae vellet. Scipio et venisse ea spe in Africam se ait et spem suam prospero belli eventu auctam, victoriam se, non pacem domum reportaturum esse;