Ab urbe condita

tum Maharbal: “non nimirum eidem di dedere: vincere scis, Hannibal, victoria uti nescis.” mora eius diei satis creditur saluti fuisse urbi atque imperio.

Postero die ubi primum inluxit, ire ad spolia legenda foedamque etiam hostibus spectandam stragem insistunt.

iacebant tot Romanorum milia, pedites passim equitesque, ut quem cuique fors aut pugna iunxerat aut fuga. adsurgentes quidam ex strage media cruenti, quos stricta matutino frigore excitaverant vulnera, ab hoste oppressi sunt;

quosdam et iacentis vivos succisis feminibus poplitibusque invenerunt, nudantis cervicem iugulumque et reliquum sanguinem iubentes haurire;

inventi quidam sunt mersis in effossam terram capitibus, quos sibi ipsos fecisse foveas ora superiecta humo interclusisse spiritum apparebat.

praecipue convertit omnes subtractus Numida mortuo superincubanti Romano uivus naso auribusque laceratis, cum ille manibus ad capiendum telum inutilibus in ira versa laniando dentibus hostem expirasset.

spoliis ad multum diei lectis Hannibal minora ducit castra oppugnanda et omnium bracchio obiecto flumine eos excludit.

ceterum abi omnibus labore vigiliis vulneribus etiam fessis maturior ipsius spe deditio est facta.

pacti, ut arma atque equos traderent, in capita Romana trecenis quadrigatis, in socios ducenis, in servos centenis, e ut eo pretio persoluto cum singulis abirent

dum ibi teritur, interea cum ex maioribus castris, quibus satis virium et animi fuit, ad quattuor milia hominum et ducenti equites, alii agmine, alii palati passim per agros, quod minus tutum erat, Canusium perfugissent, castra ipsa ab sauciis timidisque eadem condicione qua altera tradita hosti.

praeda ingens parta est, et praeter equos virosque et si quid argenti — quod in phaleris equorum erat, nam ad vescendum facto perexiguo, utique militantes, utebantur — omnis cetera praeda diripienda data est.

tum sepeliendi causa conferri unum corpora suorum iussit. ad octo milia fuisse dicuntur fortissimorum virorum. consulem quoque Romanum conquisitum sepultumque quidam auctores sunt.

eos, qui Canusium perfugerant, mulier Apula nomine Busa, genere clara ac divitiis, moenibus tantum tectisque a Canusinis acceptos, frumento veste viatico etiam iuvit, pro qua ei munificentia postea, bello perfecto, ab senatu honores habiti sunt.