Historiarum Alexandri Magni

Intuentibus lacrimae obortae praebuere speciem iam non regem, sed funus eius visentis exercitus:

maeror tamen circumstantium lectum eminebat. Quos ut rex aspexit: “Invenietis,” inquit, “cum excessero, dignum talibus viris regem?” Incredibile dictu audituque,

in eodem habitu corporis, in quem se conposuerat, cum admissurus milites esset, durasse, donec a toto exercitu illud ultimum persalutatus est. Dimissoque vulgo velut omni vitae debito liberatus fatigata membra reiecit propiusque adsidere iussis amicis —