Eclogues
Virgil
Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.
- novimus et qui te, transversa tuentibus hircis,
- et quo—sed faciles Nymphae risere—sacello.
- Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis
- atque mala vitis incidere falce novellas.
- Aut hic ad veteres fagos cum Daphnidis arcum
- fregisti et calamos quae tu, perverse Menalca,
- et cum vidisti puero donata, dolebas,
- et si non aliqua nocuisses, mortuus esses.
- Quid domini faciant, audent cum talia fures!
- non ego te vidi Damonis, pessime, caprum
- excipere insidiis, multum latrante Lycisca?
- et cum clamarem: “Quo nunc se proripit ille?
- Tityre, coge pecus,” tu post carecta latebas.
- An mihi cantando victus non redderet ille
- quem mea carminibus meruisset fistula caprum?
- Si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon
- ipse fatebatur, sed reddere posse negabat.
- Cantando tu illum, aut umquam tibi fistula cera
- iuncta fuit? Non tu in triviis, indocte, solebas
- stridenti miserum stipula disperdere carmen?