In L. Calpurnium Pisonem

pro di inmortales! qui hic inluxit dies mihi quidem, patres conscripti, peroptatus, ut hoc portentum huius loci, monstrum urbis, prodigium civitatis viderem!

equidem nihil malui; vos fortasse consumptum istum cruciatu aut demersum fluctibus audire malletis.

perturbatio istum mentis et quaedam scelerum offusa caligo et ardentes Furiarum faces excitaverunt.

quem enim iste in scopulum non incidit, quod in telum non inruit?

quid est negare ausus aut potius quid non confessus?

quid enim illo inertius, quid sordidius, quid nequius, quid enervatius, quid stultius, quid abstrusius?

turbulenti, seditiosi, factiosi, perniciosi.

quod minimum specimen in te ingeni? ingeni autem? immo ingenui hominis ac liberi: qui colore ipso patriam aspernaris, oratione genus, moribus nomen.

hoc non ad contemnendam Placentiam pertinet unde se is ortum gloriari solet; neque enim hoc mea natura fert nec municipi, praesertim de me optime meriti, dignitas patitur.

hic cum a domo profectus Placentiae forte consedisset, paucis post annis in eam civitatem—nam tum erat --- —ascendit. prius enim Gallus, dein Gallicanus, extremo Placentinus haberi coeptus est.