Gregorius Nazianzenus, Christus Patiens, Brambs,
Teubner, 1885
Πῆ γοῦν τὸν ᾄδην καμβαλὼν βαίνεις, Τέχνον;
πη πη δ’ ἐγώ σε καὶ πότ’ ἂν ἴδω, Τέκνον;
Ἔλθ’ ἐλθὲ καὶ φάνηθι μητρὶ σῇ τάχει.
[*](2068 sq. Marc. 16, 7. 2070 Bacch. 434. 2072 Bacch. 437. 2073—75 Bacch. 434—36. 2076 Troad. 853. 2083 Rhes. 358.)[*](2064 ἀλ’ έξεγ. Μ. τάχει Α. 2065 ὀπτάνεσθε Α, ὁπτ. Μ. πως θέλει ΑΒ, πως θέλων V. 2066 om. Μ. 2068 πάντων ἔγ. et fort. ἴφη Α. 2069 ξὺν Vd, σὺ ceteri. 2070 ἅδις Μ. 2072 θ’ ἅϊδος COMVB et a pr. m., ut videtur, Α, ubi per correct. φρουροῖσθ’. Idem deinde θύετρ’. 2075 ἐπερρ. V. 2077 ὡς ἤχιστος Α. 2078 πέπτωκε Μ. Χριστὸς δ’ CM. Μ. 2079 ἄρ’ ἡ δευτέρα Α. 2081 χαμβαλὼν CMA, καταβαλὼν a pr. m. Β, καββ. in rasura, quod V d. 2082 om. V, in margine habet Β. alterum πῆ οm. Α. 2083 ἔλθε V. σὴ μητρὶ VB.)
144
ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ.
ὄψει γε θᾶττον, ὡς ἐγᾦμαι, πλειόνων.
Ἀλλ’ ἀπίωμεν, ὡς ὁ λευχείμων ἔφη,
μύσταις φίλοις ἅπασι χάρμα μηνῦσαι.
Πρῶτον δ’ ἄπειμι πρὸς Πέτρον καὶ παρθένον,
εὐάγγελον φέρουσα βάξιν τοῖς φίλοις·
ὁ γὰρ φανεὶς εἴρηκεν εἰπεῖν καὶ Πέτρῳ.
Ἄπειμι γοῦν κένωσιν εἰπεῖν τοῦ τάφου
καὶ τὴν ὅρασιν τοῦ φανέντος καὶ λόγους·
οὗτοι δ’ ὅμως ἔδραμον ἰδεῖν τὸν τάφον,
οἶμαι δὲ πάντα σφᾶς θεωρῆσαι καλῶς.
Ἀλλ’ ὤ · τίν’ ἀθρῶ; Δεσπότην καινῇ θέᾳ;
ΘΕΟΤΟΚΟΣ.
Οὐκ οἶδ’ ἀκριβῶς· εἰκάσαι γε μὴν πάρα·
μορφῇ γὰρ οὔτι φαῦλον εἰσβαλεῖν τινά —
[*](2085 sq., 2089 Marc. 16, 7. 2087 Ιο. 20, 2. 2093 Ιο. 20, 6. 2095 sq. Rhes. 272 sq.)[*](2084 θάττον ὡς ἐγώμαι Μ, 2085 λευχείμων VB, λευχίμων CM, λευσχήμων Α. 2087 ἄπιμι V, item 2090. 2088 βάξιν CM. 2093 πάντε Μ. σφὰς ΑΒ. 2094 Deiparae iam hunc ν. tribunt ΑΒ. ὠ MVB. 2095 sq. et 2098 —2103 Deiparae tribunt omnes. At d, quem sequitur e, Magdalenae tribuit ductus vv. 2452 sqq. Hic enim Magdalena eadem se verba dixisse fatetur, quae sunt in ν. 2096, et idem se vidisse et fecisse, quod profertur in vv. 2101 sqq. Atqui primum quidem reputandum est ëtam non solum in νν. 2094 sqq., sed iam inde a ν. 1989 sequi narrationem Matthaei dicentis duas Marias ad sepulcrum ivisse et Iesu obvias fuisse, e quibus ille quidem alteram Mariam perperam putat esse Deiparam, unde hanc ipsam Filium alloquentem fieri veri simillimum est; at eundem inde a v. 2449 Ioannis exerpere evangelium Magdalenam solam ei obviam venisse dicentis et solam eam facientem inducere, quae antea ambae fecerunt. Deinde tragoediae auctor omnium evangeliorum coniungere studens etiam in νν. 2444 sqq. secundum Ioannem narrat, quae pugnant cum νν. 2055 sqq. Cf. v. 2099 cum νν. 2078, 2081. 2095 μιν V. 2096 μορφὴν V. οὔτι φαῦλον)