Magna Moralia
Aristotle
Aristotle. Aristotelis Quae Feruntur Magna Moralia. Susemihl, Franz, editor. Leipzig: Teubner, 1883
ὁ μὲν οὖν ἀκόλαστος αὐτὸς τοιρῦτός ἐστιν οἷος φαῦλός τις τῇ φύσει εἶναι, διὰ τοῦτο καὶ ἀπὸ τούτου ὁ λόγος φαῦλος ἐν αὐτῷ ἐστί· ἀλλʼ οὐχ ὁ ἀκρατὴς οὕτως· οὐ γὰρ ὅτι αὐτὸς τοιοῦτος ἐστίν, ὁ λόγος οὐ σπουδαῖος (φαῦλον γὰρ αὐτὸν ἔδει εἶναι, εἰ αὐτὸς τῇ φύσει [*](1204a) τοιοῦτος ἦν οἷος ὁ φαῦλος)·
ὁ μὲν [οὖν] ἄρα ἀκρατὴς ἔθει ἔοικε φαῦλος εἶναι, ὁ δὲ ἀκόλαστος φύσει· δυσιατότερος δὴ ὁ ἀκόλαστος. τὸ μὲν γὰρ ἔθος ἄλλῳ ἔθει ἐκκρούεται, ἡ δὲ φύσις οὐδενὶ ἐκκρούεται.
πὀτερον δὲ ἐπείπερ ἐστὶν ὁ ἀκρατὴς τοιοῦτος [τις] οἶος εἰδέναι καὶ μὴ διεψεῦσθαι τῷ λόγῳ, ἔστιν δὲ καὶ ὁ φρόνιμός τοιοῦτος ὁ τῷ λόγῳ τῷὀρθῷἕκασταθεωρῶν,πότερον[δʼ]ἐνδέχεταιτὸν φρόνιμον ἀκρατῆ εἶναι, ἢ οὔ; ἀπορήσειε γὰρ ἄν τις τὰ εἰρημένα· ἐὰν δὲ παρακολουθήσωμεν τοῖς ἔμπροσθενεἰρημένοις,οὐκἔσται ὁ φρόνιμος ἀκρατής. ἔφαμεν γὰρ τὸν φρόνιμον εἶναι οὐχ ὁ ὀρθὸς λόγος μόνον ὑπάρχει, ἀλλʼ ᾧ καὶ τὸ πράττειν τὰ κατὰ τὸν λόγον φαινόμεναβέλπιστα· εἰ δὲπράττει τὰβέλτιστα ὁ φρόνιμος, οὐδʼ ἂν ἀκρατὴς εἴη ὁ φρόνιμος, ἀλλʼ ὁ τοιοῦτος δεινὸς μὲν ἐστίν.
διῃρήμεθα [*](1204a, 5—18 ═ E. N. 1152a, 7—14.) [*](26. οὗ ὁ λόγος aut οὗ λόγος Va., οὗ ὁ λόγος P et rc. Kb, οὗ λόγος Ald. et pr. Kb, οὐδ᾿ ὅλως οὐ Π1Va., om. || 28. οὐδὲ Π1 et pr Pb (crx. rc.) ὁ post οἷος om. KbAld. || 30. δυσιατώτερα Π2Kb || 34 οὐχ ὁ ἀκρατὴς οὐχ Kb, ὁ ἀκρατὴς οὐχ Ald. (fors. recte) || 35 οὐ alterum om. pr. KbPb (suppl. rc.), ὁ Ald. || 36. αὐτὸν] τοῦτον e Rieckheri transl. ci. Susem. 1204a, 1. οὖν om KbP2Bk.Bu., || ἄρα] γὰρ P2 2. δυσιατώτερος Π2Kb || δὴ aut ἄρʼ Susem., δʼ Π2P2Bk.Bu., γὰρ KbAld Va. || 5. τις om. Π2Bk.Bu. || 7. δʼ om Π1Bk. Bu. || 11. τὸν om MbAld. )