Magna Moralia
Aristotle
Aristotle. Aristotelis Quae Feruntur Magna Moralia. Susemihl, Franz, editor. Leipzig: Teubner, 1883
— πότερον δέ ποπε ὁ σπουδαῖος φιλήσει αὐτὸς ἑαυτὸν μάλιστα ἢ οὔ; ἔστι μὲν οὖν αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα ὡς φιλήσει, ἔστι δʼ ὡς οὔ ἐπειδὴ γάρ φαμεν τὸν σπουδαῖον ἐκστήσεσθαι τῶν ἀγαθῶν τῶν κατὰ τὸ συμφέρον τῷ φίλῳ, τὸν φίλον μᾶλλον αὑτοῦ φιλήσει.
ναί, ἀλλʼ ᾗ τούτων ἐξιστάμενος τῷ φίλῳ αὑτῷ τὸ καλὸν [*](28–1212b, 23 ═ E. N. 1163a, 28–1169 b, 2.) [*](rc. Kb, ἐν τοῖς πρακτικοῖς P2 Ald., ἐν πρακτικοῖς c. c. Bk. Bu., secludenda esse ci. Susem. || 31. ἔσται Π1 Va. || 35. δεῖν ante αὑτοῖς || 37. αὑτῷ Susem., αὐτῷ cet. || 1212 b, 1. χρήσεσθαι ci. Sylburgius || 4. εἰ Π1 Va., ἢ Π 2 || 5. τὰ] κατὰ Scaliger, ποῦ— συμφέροντος—ἡδέος Spengelins, alterutrum, nisi fallor, verum || 9. αὑτὸν Π2 || 10. ὃς Mb et corr. Pb || ὃς Mb et corr. Pb, om. pr. Kb (ὡς suppl. rc.) || 12. τὸν–13. φίλφ om. P2 || 13. ἀλλʼ ἢ Ald., ἀλλὰ KbVa.)
ἔστι μὲν οὖν καὶ φιλάγαθος, οὐ φίλαυτος· μόνον γάρ, εἴπερ φιλεῖ αὐτὸς ἑαυτόν, ὅτι ἀγαθός. ὁ δὲ φαῦλος φίλαυτος· οὐδὲν γὰρ ἔχει διʼ ὃ φιλήσει αὐτὸς ἑαυτὸν οἷον καλόν τι, ἀλλʼ ἄνευ τούτων αὐτὸς ἑαυτὸν φιλήσει, αὐτός. διὸ καὶ οὗτος ἂν κυρίως λέγοιτο φίλαυτος.
ἐχόμενον δʼ ἂν εἴη ὑπὲρ αὐταρκείας εἰπεῖν καὶ τοῦ αὐτάρκους, πότερον ὁ αὐτάρκης προσδεήσεται φιλίας, ἢ οὔ, ἀλλʼ αὐτὸς ἑαυτῷ αὐτάρκης ἔσται καὶ κατὰ τοῦτο. λέγουσι γὰρ τοιαῦτα καὶ οἱ ποιηταί·