De constructione

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.

Ἕϲτιν καὶ οὕτωϲ ἐπιδεῖξαι. Καθόλου πᾶν παρηγμένον ἀπό τινοϲ ἀνάλυϲιν ἔχει τὴν πρὸϲ τὸ πρωτότυπον μετὰ λέξεωϲ τῆϲ ϲημαινούϲηϲ [*](denotet, quarum flexionum particeps etiam generalissimum verbum est, infnitivum. dico. qui si natura sna prorsus infnitus esset, non posset diversa tempora diversasque affectiones sigifcare. habemus etiam nomen generale, quod modo singulis modo ommibus eiusdem generis hominibus vel rebus imponitur, verum etiam species multas nominis babemus, velut patronymicam, possessivam, nec tamen propter has species quemquam ausurum esse puto generale nomen ex nominum classe appellationeque excludere. ita ne erbum quidem generale communi verborum appellatione privabitur, quia specialis ei notio non inest.) [*](ARGVM. § 61. Atqne hoc quoque modo res demonstrabitur. Omnis vox derivata dissolvi potest in primitivam vocem et eam, quae idem valet quod derivatio velut Ἑξτορίδηϲ in Ἕκτοροϲ υἱόϲ. Itidem omnem alium modum convertere licet in infnitivum et eam vocem, quae vim propriam illius modi reddit, ut περιπατῶ vertere possumus in ὡριϲάμην περιπατῖν. cum ratione igitur is pugnat, qui infnitivos ex verborum notione et classe eximit.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 ln onomatico Apollonii hanc nominis definitionem legebat Priscianus: μέροϲ λόγου ἑκάϲτου τῶν ὑποκειμένων ϲωμάτων ἢ πραγμάτων κοινὴν ἰδίαν ποιότητα ἀπονέμον. vide lnstit. D § 22 56, 29 H. et XVII § 63 p 145, 20 et praet Uhl. in Dion. Thr. LXXXIV. — 4 cfr Dioe. Thr. 25, 6 U. (634. 25 B.). εἴδη δὲ παραγωγῶν ἐϲτιν ἑπτά πατρωνυμικόν, κτητικόν, ϲυγκριτικόν, ὑπερθετικόν, ὑποκοριϲτικόν, παρώνυμον, ῥηματικόν.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 pro ἐπεὶ εἴπερ Egger Apoll. 156 adn. vult ὅπερ εἴπερ aut ὅπερ εἰ scribi. Schoemann Opusc. IV 236 adn. iure tuetur traditam lectionem hac explanatione: nemo mirari debet, infinitivum, cuius nomen omnem παρέμφαϲιν execludere videatur, haec tamem quae dixi (h. e. tempera et διάθεϲιν) adsignificare (παρεμφαίνειν). neque enim natura sua (φύϲει) prorsus planequee ommi παρεμφάϲει carere gotest: nam hoc si esset, qui posset illa adsignificare? | εἶπερ] εἴγε B | παρεμφαίνει noli mutare in παρενέφαινεν cum ἄν vel sine ἄν 2 ἔϲτι γοῦν A²CBb, εϲτν οῦν A1 || 3 ante prius ἐν omnes codd. exhibent οὐκ, quod expunxit Dudithius || 4 ἰδικώτατον A CB, εἰδικώτατον b cum | ἢ ἐν om B || 5 θαρρήϲειε Bb, θαρρηϲει A, θαρρήϲη Ϲ || 6 ante ὄνομα add ἰδικώτατον B | ὂ] εἰ | τοιοῦτο Uhlig, τὸ αὐτὸ codd. et edd. vide Testim. ad 4 || 8 ante εὐκτικὸν add τὸ Bb || 9 παγορεύῃ b, ϲυναγορεύῃ ACB, sed A habet ϲυν in ras ab Α | τὴν] fort. scribendum τινὰ vel integrum vel synaloephe cum ἰδικὴν coniunctum | ἰδικὴν ACB, εἰδικὴν b cum || 12 λήξεωϲ et in A λεξεωϲ ex ληξεωϲ factum, sed sb A1)

327
ταὐτὸν τῇ παραγωγῇ. παρὰ τὴν Ἕκτοροϲ γενικὴν ἀποτελεῖται τὸ Ἑκτορίδηϲ, ᾧ καὶ προϲγίνεται τὸ υἱόϲ, καὶ διὰ τοῦτο ἀναλύεται [*](231 b) εἰϲ τὸ Ἕκτοροϲ υἱόϲ. παρὰ τὸ γοργόϲ ἀποτελεῖται τὸ γοργότεροϲ [*](230 s) προϲγινομένου τοῦ μᾶλλον, ὃ δὴ πάλιν ἀνάλυϲιν ἔχει εἰϲ τὸ γοργὸϲ μᾶλλον. παρὰ τοὺϲ ἵππουϲ ἐμπεριεκτικόν τι ἀποτελεῖται, τὸ ἱππών, ὃ δὴ πάλιν ἀναλύεται εἰϲ τὸ ἵππουϲ ϲυνέχον. καὶ περιϲϲὸν ἂν εἴη εἰϲ τὸ τοιοῦτο παρατίθεϲθαι· δῆλον γὰρ τὸ εἰρημένον. Καὶ δὴ πᾶϲα ἔγκλιϲιϲ οὐκ εἰϲ ἄλλο τι μεταλαμβάνεται ἢ εἰϲ ἀπαρέμφατον μετὰ λέξεωϲ τῆϲ ϲημαινούϲηϲ ταὐτὸν τῇ ἐγκλίϲει, ὅτε οὕτωϲ φαμέν, περιπατῶ —ὡριϲάμην περιπατεῖν, περιπατοῖμι — ηὐξάμην περιπατεῖν, περιπάτει — προϲέταξα περιπατεῖν. Πῶϲ οὖν οὐ βίαιον τὸ τὰ ϲυνεκτικώτατα τῶν ἁπάντων ῥημάτων περιγράφειν τῆϲ τῶν ῥημάτων ἐννοίαϲ;

Οὐ λέληϲμαι ὡϲ ἐν ἑτέροιϲ ϲυμφερόμενόϲ τιϲι τὴν ὁριϲτικὴν [*](Infinitivo primus locus in modorum serie tribuendus est.) ἔγκλιϲιν παρεδεχόμην ὡϲ πρωτεύουϲαν τῶν ἄλλων. ἀλλ᾿ οὖν γε ἡ ἀκριβὴϲ ἐξέταϲιϲ τοῦ λόγου κατηνάγκαϲε τὸ μεταθέϲθαι, ϲυγχωρουμένου [*](ARGVM. § 62. Oblitus non sum, me alio loco cnm quibusdam grammaticis indicativo primum locum tribuisse sed invertere ordinem cogebar diligenti deliberatione, quamquam indicativus infinitivum superat mulitudine et perspicuitate formarum, ideoqus in fletendis verbis ab indicativo apte incipimus.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 γοργότεροϲ. cfr 118, 18. 190, 2 de adv. 168, 4 et 24. de coni 237, 17. — 5 ἐμπεριεκτικόν. cft Dion. Thr. 42, 1 U : περιεκτικὸν δέ ἐϲτ τὸ ἐμφαῖνον ἐν ἑαυτῷ τι περιεχόμενον, οἷον δαφνών παρθενών, et quae in indice graeco ad Dion. ds ἐμπεριεκτικόν et περιεκτικόν nominum nsu notata sunt. — 7 — 12 cfr supra 31,10—22. 207,13—26 et Prise. XVIII § 47 p 228, 2 H. omnes modi in hoc (id es infinitum) transsumuntur sive resolvuntur, ut ambulo indico me ambulare; ambula: impero te ambulare; utinam ambularem: opto me ambelare; cum legam (an legeria?) ambulo: dico me prius legere. et Choer. in Theod. II 5, 14—21 H. (471, 31 G. ): ἀπὸ τῆϲ ἀπαρεμφάτου ϲυνίϲτανται αἱ ἄλαι ἐγκλίϲειϲ καὶ εἰϲ αὐτὴν ἀνολύονται· ἐκ γὰρ τοῦ τύπτειν λαμβάνω καὶ λέγω τύπτω καὶ τύπτε καὶ τύπτοιμι καὶ ἐὰν τύπτω, καὶ ἰδοὺ ἐξ αὐτῆϲ ϲυνίϲτανται. ἀλλὰ καὶ εἰϲ αὐτὴν ἀνολύονται· ἐὰν γὰρ λέγω τύπτω καὶ ἐρωτηθῶ τί ὡριϲάμην, λέγω τὸ τύπτειν, καὶ πάλιν ⟨ἐὰν εἴπω τύπτε καὶ ἐρωτηθῶ τί προϲέταξα, λέγω τὸ τύπτειν, καὶ πάλιν⟩ ἐὰν εἴπω τύπτοιμι καὶ ἐρωτηθῶ τί ηὐξάμην, λέγω τὸ τύπτειν, καὶ πάλιν ἐὰν εἴπω ἐὰν τύπτω καὶ ἐρωτηθῶ τί ἐδίϲταϲα, λέγω τὸ τύπτειν. et schol. Marc. in Dion. Thr 400, 11 H.: εἰϲ αὐτὴν (scil τὴν ἀπαρέμφατον) ἀναλύονται αἱ λοιπαὶ (scil ἐγκλίϲειϲ) ὡϲ πρωτότυπον. vide etiam Sophronium in Adn. subsequenti. — 13 ἐν ἑτέροιϲ: in rhematico. vide Sophronii Excerpta ex loannis Characis comm. in Theodosii canones 410, 36 Hilg.: Τινὲϲ δὲ ἠξίουν) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ταὐτὸ B | ante Ἕκτοροϲ add τοῦ B | ἀποτελεῖται] ἀπαιτεῖται B || 2 ᾧ καὶ] ὅτι C. RSehneider pro ᾧ poscit ᾗ, quia relativum non ad τὸ Ἑκτορίδηϲ, sed ad τὴν Ἕκτοροϲ γενικὴν referendum sit εχει in res A || 5 ενπεριεκτικον A | τὸ ante ἱππών om A1, add A 6 ἀναλύεται] A videtur ἀναλύϲεται scripsisse, corr A | ante ἵππουϲ add τοιὺϲ B 7 τοιοῦτον CB | ante παρατίθεϲθαι add πλείονα B | δὴ om 9 ταὐτὸ CB. ab ταὐτὸν inc. fol 58 v A | οὕτω CBb || 10 περιπατοῖμι ευξαμην περιπατειν om A1, add in mg A || 11 οὐ] o A A1, corr A² | τὸ] τω A || ϲυνεκτικοτατα A1, corr A² || 12 ἁπάντων τῶν CB)

328
ἐκείνου, ὡϲ δεόντωϲ ἀπὸ τῆϲ ὁριϲτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἀρχόμεθα, οὐχ ὡϲ πρώτηϲ οὔϲηϲ, ὡϲ δὲ ἐκφανεϲτάτηϲ οὔϲηϲ καὶ πολλῆϲ καὶ δυναμένηϲ διδάξαι καὶ τὰϲ ἐγγενομέναϲ ϲυνεμπτώϲειϲ καὶ τὰ ἐγγενόμενα πάθη καὶ παραγωγάϲ, οὐδὲ τοῦ τοιούτου μαχομένου, καθὸ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ ἐλλειπεϲτέρα ἡ ἀπαρέμφατοϲ ἔγκλιϲιϲ, εἴγε καὶ τὰ πρωτότυπα τῶν λέξεων ἐν ἐλάττονι καταγίνεται ὕλῃ τῶν παραγωγῶν.

[*](προτάϲϲειν τὴν ἀπαρέμφατον λέγοντεϲ, ὅτι ὕλη τίϲ ἐϲτι καὶ ἀρχὴ τῶν ῥημάτων· ἐντεῦθεν οὐδὲ βούληϲιν ψυχῆϲ οὐδὲ πρόϲωπα οὐδὲ ἀριθμοὺϲ παρεμφαίνει . . . Ϲυνηγορεῖται δὲ τούτοιϲ Ἀπολλώνιοϲ ἐν τῷ πραττομένῳ περὶ ϲυντάξεωϲ λόγῳ. ἔχει γὰρ οὕτωϲ· ὡϲ γὰρ τὰ ϲώματα εἰϲ τὰ ἀφ᾿ ὦν ϲυνετέθη ἀναλύεται ϲτοιχεῖα, ὥϲ πού φηϲιν ὁ ποιητήϲ «ἀλλ᾿ ὑμεῖϲ μὲν ⟨πάντεϲ⟩ ὕδωρ καὶ γαῖα γένοιϲθε» (Η 99), τουτέϲτιν εἰϲ τὰ ἀφ᾿ ὦν ϲύγκειϲθε ἀναλυθείητε, οὕτω καὶ τὰ ἀπαρέμφατα ῥίζα τιϲ καὶ ἀρχὴ τῶν ῥημάτων καθέϲτηκεν· εἰϲ ταῦτα γὰρ ἀναλύεται, οἶον εἴ τιϲ εἴποι γράφω καὶ ἐρωτηθείϲ τί ἀπεφήνω; φήϲειεν ὅτι γράφειν ἀπεφηνάμην· ὁμοίωϲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων· ἐδείχθη δὲ ὅτι ἡ ἀνάλυϲιϲ ἐπὶ τὰϲ ἀρχὰϲ ἀνάγει τῶν ἄρα ῥημάτων ἀρχαὶ τὰ ἀπαρέμφατα. et Choerob. in Theod., in quo commemterio Apollonii de verbo librum diligenter secutus est, II 4, 29 H. (471,10 G.): ἐγκλίϲειϲ μὲν οὖν εἰϲι πέντε ὁριϲτκή, ἀπαρέμφατοϲ, εὐκτικὴ, προϲτακτική, ὑποτακτική· οὕτω γὰρ δοκεῖ τῷ Ἀπολλωνίῳ περὶ τῆϲ τάξεωϲ αὐτῶν διαλαβεῖν. vide de hac Apollonii inconstantia Skrzeczkam V 9.)[*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 ϲυνεμπτώϲειϲ. cfr Macrob. Exc. Parisin. V 611 7— 23 K. XIII § 2—4 J.: omnia tempora in hoc solo disiuncta et libera proferuntur. dicunt enim ἐνεϲτῶτοϲ ποιῶ, παρατατικοῦ ἐποίουν at in imperativ\ iunguntur haec tempora ἐνεϲτῶτοϲ καὶ παρατατικοῦ ποίει, item in coniunctivo ἐν. καὶ παρ. ἐὰν ποιῶ, et in optativo ἐν. καὶ παρ. εἰ ποιοῖμι, in infinitivo ἐν. καὶ παρ. ποιεῖν. similiter indicativus παρακειμένου facit πεποίηκα et ὑπερϲυντελίκου ἐπεποιήκειν . . . urque ergo (id est Graeci et Latini) modum integritate temporum liberum contractis et coartatis iure praeponunt. et Choerob. in Theod. 5, 31 H. 472, 16 G.: προτέτακται ἡ ὁριϲτικὴ κατὰ τρόπουϲ τοιούτουϲ ἐπειδὴ οὐκ ἔχει ϲυνεζευγμένουϲ τοὺϲ χρόνουϲ ἀλλὰ πάνταϲ διακεχωριϲμένουϲ, τῶν ἄλλων ἐγκλίϲεων μὴ ἐχουϲῶν διακεχωριϲμένουϲ πάνταϲ τοὺϲ χρόνουϲ. ἔχομεν δὲ ἐν τοῖϲ ὁριϲτικοῖϲ ἐνεϲτῶτα ἰδίᾳ, οἷον τύπτω, καὶ παρατατικὸν ἰδίᾳ, οἶον ἔτυπτον, καὶ παρακείμενον ἰδίᾳ, οἷον τέτυφα, καὶ ὑπερϲυντέλικον ἰδίᾳ, οἷον ἐτετύφειν, καὶ ἀόριϲτον ἰδίᾳ, οἶον ἔτυψα, καὶ μέλλοντα ἰδίᾳ, οἷον τύψω κτλ. — 4 παραγωγάϲ. cfr Macrob. Exc. Pariain. V p 611, 23—36 K. cap XIII § 5. 6 J.: derivativa verba, id est ea quae ex verbis aliis derivantur, non nisi ex definitivo originem sortiuntur, ut est θρῶ principale et ex eo derivativum θραύω . . . . Speciatim vero urba apud Graecos quae in μι exeunt ex definitivo tracta sunt verbi in ω exeuntis, ut τιθῶ τίθημι, διδῶ δίδωμι, ἱϲτῶ ἵϲτημι. item nomina ex verbis mascentia, quae illi ὀνόματο ῥηματκά vocant, de hoc solo modo sub varia vel personarum vel temporum declinatione procedunt et quae sequuntur. item Prisc. VIII § 63 421, 22 H.: ex ipso omnes modi accipiunt regulam et derivativa nomina sive verba vel participia ex hoc nascuntur, ut duco ducens duxi ductus dux, rego reges rexi rectus rex cett. — 5 ἐλλειπεϲτέρα. cfr Choerob. in Theod. II 211, 27 H. (714,17 G.):)[*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 2 πολλῆϲ δυναμένηϲ B, sed supra λῆϲ SCR. ὰ. suspiceris pro πολλῆϲ scribendum esse ὅληϲ conlato Priscino VIII § 63 p 421, 21 H.: isdcctivus ideo primus ponitur, quia perfectus et in omnibus fam personis quam temporibus. sed defendi potest πολλῆϲ de multitudine formarum dictum. cfr 271, 25 ἐγγινομέναϲ CBb | posterius καὶ] κατὰ C | ἐγγινόμενα CBb || 5 ἐλλιπεϲτέρα ACBb. vide Adn. cr. ad 161, 5 huius ed. | ἔγκλιϲιϲ om C)
329
[*](c.XIV 232 b)

Οἶμαι δὲ καὶ τὸ Ὁμηρικὸν ἔθοϲ, ἐκϲτὰν τῆϲ προϲτακτικηϲ [*](De Homerico infinitivi usu imperative et de χαίρειν infinitivo in epistularum inscriptionibus.) [*](231 s) ϲυντάξεωϲ, δεόντωϲ ἀνθυπαλλάξαι τὴν ἀπϲρέμφατον ἔγκλιϲιν, οὖϲαν γενικήν εἰϲ ἣν καὶ ἐδείχθη ἅπαντα τὰ ἰδικὰ μεταλαμβανόμενα. Οὕτωϲ γὰρ ἔχει καὶ ἡ ἐπιϲταλτικὴ ϲύντοξιϲ, Τρύφων Θέωνι χαίρειν, τοῦτο διαφέρουϲα τῆϲ Ὁμηρικῆϲ ϲυνηθείαϲ, καθὸ ἡ μὲν ἐπὶ τὸ προϲτακτικὸν φύϲει καταφέρεται, καὶ οἷόν τέ ἐϲτιν ἐπ᾿ αὐτῆϲ τὰ προϲτακτικὰ παραλαμβάνειν, προϲῆπται μέντοι τῷ δοθέντι ϲχήματι τοῦ λόγου· οὐ μὴν ἔτι τὸ ἐν τῇ ἐπιϲταλτικῇ ϲυντάξει ἠδύνατο τοιοῦτον παραδέξαϲθαι. ἔχει γὰρ ὁ λόγοϲ οὕτωϲ.

Εἴπομεν ὡϲ ἀναγκαίωϲ ἡ εὐθεῖα τῶν κυρίων ὀνομάτων παραλαβάνεται· ἀλλὰ καὶ ἡ δοτική, ἣν περιποιεῖται ἡ τοῦ λόγου ϲύνταξιϲ, [*](ARGVM. § 63. Ex generali infinitivi sensu eius quoque usus ratio repetenda est, quem apud Homerum invenimus, qui saepe infinitivo pro imprativo utitur, nec minos eius ratio conenetudinis, quam in epistolis inacribendis sequimur. sed hac re differunt hi duo usus, quod pro illis Homericis infinitivis, qu imperativi sensum habent, etiam modum imperativum ipsum ponere licet, epistolaris vero consructio repudiat imperativum. sic enim se res hebet.) [*](ARGVM. § 64. In epistularum inscriptionibus, ut demonstravimus, opus est et nominativo et dativo nominum propriorum. hic antem dativus imperativum) [*](ἡ ἀπαρέμφατοϲ ὡϲ ἀρχὴ καὶ ῥίζα οὖϲα τῶν ἄλλων ἐγκλίϲεων ἁπλουϲτέρα ὑπάρχει καὶ ἀποίκιλοϲ.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 3 cfr supra lib. l § 129 cum Adnotatione. Prisc. XVIII 48 228, 6 H. post illa verba, quae in Testim. ad 327, 7—12 huius exscripsimus: itaque apud Graecos quidem pro imperativo ponitur. Choerob. in Theod. II 210, 26 H. 713, 7 G.: πολλάκιϲ εὑρίϲκομεν τὸν ποιητὴν ἀντί τινων ῥημάτων προϲτακτικῶν τοῖϲ ἀπαρεμφάτοιϲ κεχρημένον . . . . Ἔλαβε τὸ γένοϲ, φημὶ δὴ τὸ ἀπαρέμφατον, ἤγουν τὴν ἀρχὴν καὶ τὴν ῥίζαν, ἀντὶ τοῦ εἴδουϲ, λέγω δὴ τοῦ προϲτακτικοῦ. — 3 ἐδείχθη: 231, 7—12. 3—p 333, 5 cfr 40, 27 7— 43, 3. — 5 —7 usus Homericus inclina natura ad imperativum (Homerus si naturam linguae semper secutus esset, usurpavisset imperativum ubicumque imperatur), sed quasi affixus est ad hanc figuram, quae poetae concessa erat, itague saepius in carminibus Homericis in infinitivum invenimus pro imperativo usurpatum. ad καταφέρεϲθαι cfr 134, 25. figura in eo posita est, quod infnitivus pro imperativo ponitur (vids Friedlaenderi schematologiam Aristarcheam ante Aristonici fragmenta 14). ad τοῦ λόγου vide Adn. criticam Kayser hand recte: Die homerische Syntax neigt sic mehr der angegebenen Konstruktion zu, d. h. dem Infinitiv fur dem Imperativ zu zetzen. — 8 τοιοῦτον, i. s. imperativum. — 10 εἴπομεν: 112, 27—113, 14. — 11 δοτικὴ —ϲύνταξιϲ, dativus quem constuctio inscriptionis epistolaris sibi asciscit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 προϲτακτικῆϲ Ab, τῶν προϲτακτικῶν CB || 2 ἔγιλιϲιν om CB || 3 εἰδικὰ CBb | οὕτωϲ] ϲ erasum in A om CBb 6 τε om A1, add A2 | αὐτῆϲ b cum Porto, αὐτοῖϲ ACB || 7 ante προϲῆπται add οὐ CB. Ellebode ci. οὐ προϲείληπται | fortasse ante τοῦ addendum est τὰ, ut τὰ τοῦ λόγου = ὁ λόγοϲ subiectum sit verbi || 8 ante τοιοῦτον add τὸ CBb | ἔχει] ειχει A, sed ab eadem manu supra priorem syllabam sciptum est ε, εἰ ἔχει CB)

330
οὐ δυναμένη τὴν προϲτακτικὴν ἔγκλιϲιν παραδέξαϲθαι, ἀλλ᾿  οὐδ᾿ ἄλλην τινά. ἔϲτι γὰρ τῷ Διονυϲίῳ χαίρειν ἐν ἶϲῳ τὸ Διονύϲιε χαῖρε, ὅπερ οὐ δύναται ἐγχωρῆϲαι, ἐπεὶ ἡ προϲτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ καὶ ἔτι ἡ κλητικὴ πτῶϲιϲ ἐπὶ παροῦϲι τοῖϲ προϲώποιϲ ϲύνεϲτιν, ᾧ δὲ τὰ τοῦ λόγου ἐπιϲτέλλεται, ἄπεϲτι, καὶ αὐτὸϲ δὲ ὁ ἐπιϲτέλλων παρὼν ἀπόντοϲ ϲύνταξιν ποιεῖται. ἡ γὰρ εὐθεῖα τῶν ὀνομάτων δέδεικται ὡϲ τρίτον ἐϲτὶν πρόϲωπον. (ἐδείξαμεν γὰρ ὡϲ οὐ προϲεχώρει ἡ ἐν εὐθείαιϲ ἀντωνυμικὴ [*](232 s) ϲύνταξιϲ, ἐν δείξει οὖϲα τῶν παρόντων προϲώπων. ὃ πάλιν [*](233 b) οὐκ ἐνεχώρει τῷ λόγῳ, εἴγε ἀμφότερα τὰ πρόϲωπα οὐχ ὁρώμενά ἐϲτιν, τό τε τοῦ ἐπιϲτέλλοντοϲ καὶ τὸ τοῦ ἐπιϲτελλομένου.) ϲυνούϲηϲ οὖν [*](assumere non potest neque alium modum [praeter infinitivum]. etenim Διονυϲίῳ χαίρειν idem sane valet quod Διονύϲιε χαῖρε, sed et vocativus et imperativus ex epistolarum titulis exclusi sunt, quia uterque de praesentibus tantum personis dici potest, persona autem, ad quam litterae mittuntur, abest. ac scribentis quoqne persons, quamquam adest, ita de se loquitur nominativo nominis sui usa, tamquam si absit. (pronomine enim personali primae personae uti non licet scribenti, quia hoc pronomen quasi digitis demonstrat personam praesentem, scribentis vero persona non magis ab altera conspicitur, quam eius ad quem scribitur persona a scribente.) ergo cum nomina utriusqne in tertia persona sint, verbum quoque, quod cum eis iungitnr, in tertia persona proferendum esse patet et ita quidem, ut nominativus prioris nominis subiectum verbi sit.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1— 2 οὐδ᾿ ἄλλην τινά, scil τὴν ἀπαρέμφατον. — 6—7 ἡ γὰρ εὐθεῖα —πρόϲωπον. hinc apparet, personam scribentem facere absentis constructionem. nam tertia persona est secundum defnitionem Apollonianam πρόϲωπον περὶ οὖ ὁ λόγοϲ μήτε προϲφωνοῦντοϲ μήτε προϲφωνουμένου. vide Adn. ad Dion. Thr. 51, 4—5 ed. Uhl. — 6 δέδεικται: 113, 15 seqq. — 7 ἐδείξαμεν: 113, 2—14. — 7 —10 ἐδείξαμεν —ἐπιϲτελλομένου. parentheticis signis haec verba inclusimus, quia interrumpunt nexum sententiarum: nomina in inscriptionibus epistolaribus tertiae personae sunt. quocirca etiam verba cum eis coniuncta debent tertiae personae esse. sed aptissime cohaeret cum antecedentibus parenthesis, qus exponitur, cur nominum nominativi usurpentur in titulis epistularum: pronomium nominativi usurpari negueunt, quia demonstrant personas, quae adsunt et conspiciuntur. quibus verbis excludit Ap. ἐγώ ex huiusmodi titulis. hoc superscribi non licere nec magis ϲοί licere exponit etiam scholiasta Londin. in Dion. Thrac. 550, 10 Hilg.: ἴϲωϲ τιϲ λέγει ὅτι κατὰ ϲυνυπακοήν ἐϲτι τὸ ἐγώ καὶ τὸ ϲοί (in inscriptionibus epistularum), οἷον ἐγὼ Γεώργιοϲ ϲοὶ τῷ Ἀριϲτάρχῳ . . . Ἕcτι δὲ πρὸϲ τοῦτο εἰπεῖν, ὅτι οὐ δύναται ϲυνυπακούεϲθαι, ἀλλ᾿ οὐδὲ γράφεϲθαι τὸ ἐγώ τὸ ϲοί, ἐπειδὴ αἱ ἀντωνυμίαι τοῦ πρώτου ⟨καὶ τοῦ δευτέρου⟩ προϲώπου δεικτικαί εἰϲιν, ἡ δὲ δεῖξιϲ παρόντοϲ ἐϲτὶ προϲώπου δεῖξιϲ, ὁ δὲ ἐπιϲτέλλων πρὸϲ τὸν δεχόμενον τὴν ἐπιϲτολὴν ἄπεϲτιν· πῶϲ οὖν δυνατὸν δεικτικὴν παραλαμβάνειν ἀντωνυμίαν ἀπόντα πρὸϲ ἀπόντα;) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ἔγκλιϲιν] ϲόνταξιν B || 2 τῷ] τὸ CBb τὸ] τῷ CBb || 3 ουδυναται A1, ουκ ηδυναται A2, οὐκ ἠδύνατο CBb | ειχωρηϲαι A || 4 κλητικὴ] ἐγιλιτκη A1, corr A 5 ἄπεϲτι] ἀπέϲτειλα A2C | παρον A || 6 —7 τριτον εϲτι// προϲωπον A, τρίτου ἐϲτ προϲώπου CBb. cfr ad nominativum 114, 5 ||  7 ἐδείξαμεν] fol 59 r A | οὐ om CB || 10 τὸ post καὶ in A. erasum om CBb)
331
τῆϲ εὐθείαϲ καὶ ἔτι τῆϲ δοτικῆϲ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον ἀνάγκη πᾶϲα καὶ τὰ ϲυνταϲϲόμενα ῥήματα ἐν τρίτῳ καταγίνεϲθαι, καὶ ϲυντάϲϲεϲθαι οὐκ ἐν ἄλλῃ γε πτώϲει ἢ τῇ εὐθείᾳ.

Τό γ᾿ οὖν προκείμενον ῥῆμα ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν ϲυντείνειεν· Ἀπολλώνιοϲ Διονυϲίῳ χαιρέτω ἢ καὶ ἔτι χαίρει ἢ χαίροι. ἀλλ᾿ ἵνα δῶμεν τὰ τοῦ λόγου κατάλληλα εἶναι, ἐκεῖνο ϲαφέϲτατόν ἐϲτιν, ὅτι τὸ κατὰ τὴν εὐθεῖαν μετέλαβεν τοῦ χαίρειν, οὐχὶ τὸ κατὰ δοτικήν· ἦν γε μὴν τοὐναντίον τὸ προϲχωροῦν τῷ ἐπιϲτελλομένῳ τὸ χαίρειν, ὡϲ εἰ καὶ τοῖϲ ὑπ’ ὄψιν ϲυνοῦϲίν φαμεν τὸ χαῖρε, οὐχ ἑαυτοῖϲ προϲτιθέντεϲ τὸ χαίροιμι ἢ χαίρω. οὐ δυναμένου οὖν τοῦ τοιούτου παραλαμβάνεϲθαι ἀνάγκη πᾶϲα εἰϲ τὸ γενικὸν ἀπαρέμφατον μεταλαμβάνεϲθαι τὴν ϲύνταξιν, ϲυνηθέϲτερον ὑπακουομένηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ λέγει ἢ εὔχεται, Τρύφων Θέωνι λέγει χαίρειν, ϲυνήθωϲ καὶ ἅλλων ὑπακουομένων, ὡϲ

  • κόπτων ἀμφοτέρῃϲιν {ϲ 28 },
    • [*](ARGVM. § 65. lam possit χαίρειν verbum cum nominativo Ἀπολλώνιοϲ ita iungi, ut dicatur Ἀπολλώιοϲ Διουϲίῳ χαιρέτω aut χοίρει aut χαίροι. at ut concedamus haec congrue dicta esse, elucet hoc modo personae seribentis tribui gaudiam, cum revera tribui debeat ei ad quem scribitur. sic igitur qnia dici nequit, verbum verti debet in generalem modum personas non distinguentem, id est infinitivum, ad quem sobanditur ex consuetudine vel λέγει vel εὔχεται, ut aliae quoque voces subaudiri solent, ex.gr.χερϲίν, ubi Homerus ἀμφοτέρῃϲιν dicit, et Ζεύϲ, si dicitur ὕει. ac praecipue verborum modis insunt alis verba et subaudiuntur) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG 4 ad ϲυντείνειν verbnm cfr 40, 17 huius ed. cum Adn. exeg, ad ἄν omissum Adn. ex. ad 64, 4 huius ed. — 5 ἵνα δῶμεν. cfr 269, 19. — 9 ἑαυτοῖϲ ad primam personam referendum, ut 188, 22. 256, 2 vide RSchneideri comm. 104 ad 78, 14. — 11 ϲυνηθέϲτερον. ad comparativi vim a positivo non differentem cfr Adn. ex. ad 88, 8 huius ed.: noli enim verbis, quae 234, 5 sequuntur, induci, ut hic quoque ϲυνηθέϲτερον pro vero comparativo habeas et pro coniunctione comparativa, non disiunctiva.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ἔτι] επι A1, corr A || 3 ἐν delere mavult Bekker in adn.; at vide exempla dativi cum ἐν praepositione pro nudo dativo positi in RSehaederi comm. ad 16, 10 γε om A1 CBb, add A2 γ᾿ οὗν] γοῦν codd. et edd., vide A gum. || 4 ϲυντείνει codd. et edd., εν add Uhlig 5 ἔτ om A1, add A2. χαίρειν pro χαίρει A CBb, corr Ska V 21. ἢ καὶ ἔτι χαίρειν ab hoc loco aliena esse censuit Kayser*. vide quae mox lin. 9 sequuntur χαῖρε, χαίροιμι, χαίρω | χαίροι B et Ska V 21, χαίροιϲ A Cb | ἀλλ᾿ Uhlig, καὶ codd. et edd., vide Argum. | δῶμεν] ἴδωμεν B || 6 ϲαφέϲτατα B τὸ om AC 7 δοψικην A | posterna τὸ] τῷ Ϲ | προϲχωροῦν Ska V 21, προϲχωρεῖν ACBb 8 ὡϲ om A1, add A ϲυνιοῦϲι ci. Egenolff || 9 prius το supra add non A2, ut Bekker putabat, sed A | δυναμένου] ου ex ω fecit A || 11 μεταλαμβάνεϲθαι] παραλαμβάνεϲθαι ACBb, quae corruptela nata est ex antecedenti παραλαμβάνεϲθαι. alia est ratio eius loci, quo Ska V 21 traditam scripturam defendi opinatur, 109, 14 | ὑπακουομένηϲ] prius υ A2 fecit ex ε || 12 poeterins τῆϲ] τιϲ A. an τοῦ? || 13 ἐπακουομένων AC)
    332
    ὕει, βροντᾶ. ἐξαιρέτωϲ γε μὴν καὶ τῶν ῥημάτων αἱ ἐγκλίϲειϲ ἔχουϲιν ἐγκείμενα ῥήματα, καθὼϲ ἐδείξαμεν ὅτι ἐν τῷ χαίροιϲἔγκειται τὸ εὔχεϲθαι, ἐν τῷ χαῖρε τὸ προϲτάξαι, ἅπερ μετὰ τῶν ἀπαρεμφάτων παραλαμβάνεται, [*](234 b) ὁπηνίκα καὶ ἐγκλίϲειϲ εἰϲ αὐτὰ μετατίθενται.

    Τὸ δὲ οὖν Διονυϲίῳ [*](233 s) χαίρειν ἔχει ϲυνυπάρχον ῥῆμά τι τῶν προκειμένων, φέρε εἰπεῖν τὸ εὔχεται ἢ λέγει, ὅπερ ϲυνηθέϲτερον· ἔννοιαν γὰρ προϲτακτικωτέραν ὑπαγορεύει, ᾗ καὶ ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ ϲυγχρώμεθα τὴν εὐκτικὴν παραπεμπόμενοι, οὕτωϲ ἐχόντων καὶ τῶν Ὁμηρικῶν

  • ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦϲα {α 1},
  • χαῖρε, ξεῖνε {θ 461},
  • μῆνιν ἄειδε, θεά {Α 1}
    • ἐνθένδε γὰρ καὶ προειλόμην φάναι ὡϲ ἀντὶ προϲτακτικῶν τὰ ἀπαρέμφατα παρείληπται κατὰ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν. — ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι καὶ τῷ [*](ARGVM. § 66. lta ad Διονυϲίῳ χαίρειν mente suppletur optandi verbum ant dicendi, atque cum usu magis convenit dicendi verbum, quippe quod magis quam εὔχεται habeat imperandi sensum, quem in secunda quoqne persons praefemimus optandi modo (ut iam Homerus praeulit). quocirca malui dicere pro imperativo poni infinitivos in titulis epistularum (non pre optativo). — patet hoc quoque, verbo dicendi snppleto orationem fieri absolutam. nam infnitivus solus sine illo supplemento minime absolvit orationem.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG 1 ὕει, βροντᾃ. cfr 12, 23. 101,16. Schol. ad Dion. Thr. 259, 28 H. in cod. V. —2 ἐδείξαμεν: 231, 7. —7 ϲυγχρώμεθα dicit, quasi antecedat ἔγιλιϲιν προϲτακτικωτέραν. — 11 cfr schol. A ad hunc locam: ἄειδε] ὅτι κατὰ τὴν ποιητικὴν ἄδειαν ἢ ϲυνήθειαν λαμβάνει τὰ προϲτακτικὰ ἀντὶ εὐκτικῶν καὶ γὰρ Ἡϲίοδόϲ φηϲι «δεῦτε δὴ ἐννέπετε» (Opp. 2) κτλ. — 12 ἀντὶ προϲτακτικῶν τὰ ἀπαρέμφατα παρείληπται ita intellegenda sunt, ut Ap. censeat cum suppleto dicendi verbo infinitivum χαίρειν fungi vico imperativi. GAGerhard „Zur Geschichte des griech. Briefs“ p 6—10 hand recte existimat Apollonium modo putare χαίρειν solum pro imperativo usurpari, modo censere λέγει subandiendum esse. pluralis τὰ ἀπαρέμφατα non significat diversos infinitivos, sed idem χαίρειν vexbum in sescentis illis epistulis, quibus praemissum erat. — 13 ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι καὶ = ϲαφὲϲ γὰρ καὶ ὅτι. cfr RSehneideri comm. 69 ad 42, 25.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ὕει] οιει A || 1— 6 ἐξαιρέτωϲ—λέγει] perversa haec comparatio: ut in χαῖρε insit praeter gaudii notionem etiam προϲτάξαι verbi vis, ita in Διονυϲίῳ χαίρειν inesse et subaudiri λέγει verbum. sed noli idcirco ab Apollonio abiudicare, quae ab ἐξαιρέτωϲ usque ad μετατίθενται lin. 4 leguntu || 4 καὶ] aptius καὶ αἱ | δὴ om A1 Bb, add A2C || 5 χαίροιϲ ἔχοι C || 6 ἢ λέγει] Ellebode ci. προϲτάϲϲει. post λεγει in A rasura unius litterae || 6 —11 ὅπερ—θεά AButmann perperam seiunxit ut fragmentum alterius argumentationis. conexum sententiarum perspexit GAGerhard l. supra l. p 9. vide Argum. || 6 προϲτακτικοτεραν A1, corr A πρακτικωτέραν B || 7 ᾖ Ska, V 2, in A inter υπαγορευει et και duae litterae erasae, fortasse ην, ut Guttentagio videbatur. ceteri codd. et edd. nihil habent inter verbnm et coniunotionem. Schoemann aliquid intercidisse adnotat | τγ εὐκτικ || 8 καὶ om A1, add A || 10 χερε A || 12 και προειλομην φαναι in verborum contextu om, sed alteram et tertiam vocem in mg seripsit A1, και add A2 || 13 τοιαύτην] αὐτὴν B)
    333
    ὑπακουομένῳ ῥήματι προϲχωρεῖ τὰ τῆϲ αὐτοτελείαϲ. οὐ γὰρ ἡ ἐξ ἀπαρεμφάτου ϲύνταξιϲ κατακλείει λόγον, εἰ μὴ ἀναπληρωθείη δι᾿ ὧν ἀπαρέμφατόϲ ἐϲτι. τὸ δὴ οὖν Θέων Ἀπολλωνίῳ χαίρειν οὐκ ἂν εἴη αὐτοτελέϲ, εἰ μή, ὡϲ εἴπομεν, τὸ ϲυνυπάρχον ἐγκέοιτο ῥῆμα. Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῆϲ ἐπιϲταλτικῆϲ ϲυτάξεωϲ.

    [*](c. XV.)

    Ἐχομένωϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ ὑπολοίπου ϲυντάξεωϲ τῶν [*](De infinitive ex δεῖ et χρῆ verbis pendente) ἀπαρεμφάτων. Τὸ δεῖ γράφειν, δεῖ ἀναγινώϲκειν, χρὴ φιλολογεῖν καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια ϲαφὲϲ ὅτι τῆϲ ἐπιϲταλτικῆϲ ϲυντάξεωϲ διαφέρει. ἐκείνη μὲν γὰρ ἀπροϲδεὴϲ τῶν προκειμένων μορίων, λέγω [*](235 b) τοῦ χρή καὶ τοῦ δεῖ ἡ δὲ οὐ ϲυγκλείει διάνοιαν χωρὶϲ τούτων, δεῖ ἀναγινώϲκειν Τρύφωνα, δεῖ ἀκούειν ϲου, χρὴ ὁμιλεῖν Τρύφωνι. [*](234 s) καὶ τί ποτε τὸ ποιοῦν ἐϲτιν ἐν μὲν τῇ ἐπιϲταλτικῇ ϲυντάξει τὸ ἀκατάλληλον, ἄξιον διαλαβεῖν, προευκρινηθέντοϲ γε τοῦ τοιούτου, λέγω δὴ τοῦ τίνι μέρει λόγου ὑπαχθήϲεται τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ. περὶ ὧν καὶ ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου ἐξεθέμεθα· καὶ νῦν δὲ ἐπιτομωτέρᾳ χρηϲόμεθα φράϲει ὑπὲρ τοῦ ταὐτὸν ϲυμπαραϲτῆϲαι, εὔλογον ἡγούμενοι ἀνελλειπῆ τὴν πραγματείαν καθίϲταϲθαι.

    [*](ARGVM. § 67. Prorsus autem ab constructione titulorum epistolarium differt ea, qua cum infinitivis iungitur δεῖ vel χρή, quas voces siquis inscriptioni epistulae adiciat, prorsus incongrua fat oratio quod priusquam demonstremus, breviter exponamus, cui orationis parti duo illa tribuenda sint.)[*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 τῷ ὑπακουομένῳ ῥήματι instrumentalia dativus est. ad προϲχωρεῖ subasudi τῷ λόγῳ. — 2 δι᾿ ὧν = διὰ τούτων ὧν, nisi expletur eis, quorum significatione illa constructio caret. ad ἀπαρέμφατοϲ nominis usum adiectivum cfr de pron. 9, 13 32, 11. 61, 9. — 5 Summa igitur argumentationis Apollonianae haec est: Cum nominibus scribentis et eius ad quem scribitur debebat constui verbum finitum tertiae personae; si vero addemus χαιρέτω vel χαίροι, gaudium tribuetur scribenti. idcirco infinitivus verbi gaudendi, qui personarum distinctione caret, ponitur, ac suppletur ad eum verbum tertiae personae, εὔχεται vel λέγει. — 15 ἐξεθέμεθα: de adv. 128, 10—133, 12. — 16 ταὐτὸν ϲυμπαραϲτῆϲαι, (etiam) hoc loco ostendere, probare.)[*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACB b. 1 προϲχωρεῖ] ϲυγχωρεῖ CB, προχωρεῖ ci. Schoemann*, sed προϲ praepositio nihil offensionis habet. vide Adn exeg. 2 καταλύει τὸν λόγον C | δι ον A || 3 οῦν δὴ B || 4 ἐγκέοιτο ῥῆμα] εοιτο ρημα A2, εοιτο in ras, ρημα ultra lineam. ἔγκειται pro optativo CB || 4—5 καὶ τοϲαῦτα] fol 59 v A || 5 περὶ] τὰ CB || 6 εχομενωϲ vocis ultimam et paenultimam syllabam in ras A2 et postea dnae etiam litterae erasse || 8 ante τῆϲ add τὰ B || 10 posterius τοῦ om B | δειν A, sed ν inductum | ϲυγλιει A1, corr A 11 ομιλειν ex ομηλειν rasura factum in A || 12 μὲν om B || 13 προϲευκρινηθεντοϲ A, ac dubitari potest, an hic quoque soli A codici obtemperandum sit γε Uhlig, γὰρ A CB, quod delevit b cum Sophiano et Dudithio. Portus aliquid deesse in tradita scriptura suspicatus est propter γὰρ coniunctionem, sed quid desit, divinare se non posse dicit. Bekker in adn.: cur lacunam suspicarer, causae videbam mih admodum | δὴ Ab, δὲ B, om C 14 ὑπαχθήϲεται τὸ] η et εται et in ras A2 atqne etiam post το perva rasurs | καί ἐν A, κὰν A2CBb || 15 ante ἐπιρρημάτων om περὶ CB, add τῶν B | δὲ om C ¦ 16 ταὐτὸ CB | ἄλογον B 17 ἀνελλιπῆ A Cb, ἐλλιπῆ B cfr Adn. crit. ad 161, 5 et 182, 14 huius ed.)
    334
    [*](Quae proferri Hceai ut oribetur δεῖ es χρὴ adverbiorum classi asorbenda esse.)

    Ἡ μὲν οὖν ϲυνηγορία τοῦ τὰ προκείμενα μόρια ἐπιρρήματα εἶναι γένοιτ᾿ ἂν τοιαύτη. «1. Καθάπερ τῆϲ εὐκτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἐπί τινοϲ ϲυντάξεωϲ προηγεῖται ἐπίρρημα τὸ εἴθε καὶ ἐπὶ τῆϲ προϲτακτικῆϲ τὸ ἄγε, τοῦτον τὸν τρόπον καὶ ἐπὶ τῆϲ ἀπαρεμφάτου ἡγήϲεται τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ ἐπιρρήματα.

    2. Οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνό τιϲ οἰήϲεται, ὡϲ ϲύνδεϲμοί εἰϲιν, καθὸ οὐ ϲυνδέουϲιν ἐπιφορὰν ἑτέρου λόγου, ὅπερ ἴδιον ϲυνδέϲμων, ἐμφαίνουϲίν τε ἐπίταϲιν ὡϲ καὶ τὸ μάλα ἢ ἄγαν, καὶ ἔτι ἐν ϲυνθέϲει τοιαύτῃ καταγίνονται, ἣ οὐ παρακολουθεῖ ϲυνδέϲμοιϲ, ῥήμαϲι δὲ ἢ ἐπιρρήμεϲιν· φαμὲν γὰρ ἀποδίϲ, ἀπεχθέϲ, ἀπῆλθεν, ἄπεϲτιν· εἶχε δὲ οὕτω καὶ τὸ ἀποδεῖ, ἀπόχρη.

    3. Ὁμόλογον δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ τὰ ἐπιρρήματα ϲύνεϲτιν διαφόροιϲ προϲώποιϲ, ϲύνεϲτιν διαφόροιϲ ἀριθμοῖϲ, [*](236 b) καλῶϲ γράφω ἢ καὶ γράφομεν καὶ ἔτι ἐπὶ τῶν ἑξῆϲ προϲώπων· τά [*](ARGVM. § 68. Quae dici possunt, ut δεῖ et χρή in adverbiorum numero habenda esse demonstretur, haec sunt. «1. Ut optativo praemittitur εἴθε, imperativo ἄγε, quae adverbia sunt, ita χρή et δεῖ quoque infinitivis praemissa adverbiis ascribi debent.) [*](ARGVM. § 69. 2. Coniunctionum classi ascribi nequeunt, quia numquam adiungunt alterum enuntiatum, quod faciunt coniunctiones, et quia intentionem significant ut adverbia intentiva μάλα et ἄγαν, et quia componuntur cum praepositionibus, quod observari potest in verbis et adverbiis, non potest in coniunctionibus.) [*](ARGVM. 70. 3. Ne verbis quidem [finitis] tribui possunt, quoniam carent numerorum et personarum flexione, quam habent verba [praeter infinitivos], non habent adverbia.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 — 5 de adv. 128, 13— 22: ἐκ μὲν οὖν ϲυντάξεωϲ γένοιτο ἂν ἐπιρρήματα τῇδε· ὅτι ἐπίκειται τὰ ἐπιρρήματα τοῖϲ ῥήμαϲιν . . . καὶ μερικώτερόν γε, καθότι καὶ τὸ ἄγε ἔπίρρημα τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ καὶ τὸ εἴθε τοῖϲ εὐκτκοῖϲ. — 7 ἐπίταϲιν. cfr de adv. 130, 6: ὅπερ (scil δε γράφειν Ἀπολλώνιον) ὁ βίοϲ ὡϲ ἐπιτατικὸν μᾶλλον ἀνεδέξατο, ὅπερ οὐκ ῆν, ἀλλὰ ἔλλειψιϲ τοῦ πράγματοϲ, ὃ καὶ δέον ῆν ποιεῖν· καὶ ἐντεῦθεν ἡ δόκηϲιϲ τῆϲ ἐπιτάϲεωϲ. et Dion. Thr. 84, 1: τὰ δὲ (scil ἐπιρρήματα) ἐπιτάϲεωϲ, οἶον λίαν ϲφόδρα πάνυ ἄγαν μάλιϲτα. — 9 ἀποδίϲ etiam 304, 16. 336, 24. 339.14 exemplum adverbii compositi est, ἀπεχθέϲ etiam 340, 8. usurpatur ἀπεχθέϲ Anth. Pal. XI 35, 4. — 10—p 335, 5 de adv. 128, 22: ἔτι τὰ ἐν προϲώποιϲ ἀντωνυμικοῖϲ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφερόμενα. κατὰ τὰ τρία πρόϲωπα ἐπιρρήματά ἐϲτιν. ἡ γὰρ ἐν ῥήμαϲι ϲύνταξιϲ μετὰ ἀπαρεμξφάτου ϲυϲχηματζει (Egenolff ϲυϲχηματίζεται, vide RSchneideri comm.) κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ ἔτι τὸ τρίτον.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 τοῦ] που C || 2 εῖναι om B || 3 ἐπ AC, ἔτι Bb. concinnior sane nudus genetivus ex προηγεῖται verbo pendens,. sed ἐπί praepositio et hic et mox ante τῆϲ ἀπαρεμφάτου tolerari potest; ἔτι autem ut omnia, quae B ab AC libris discrepantia exhibet, tribuimus neglegentiae aut corrigendi studio | 4 ἐπὶ om A1 b, praebent A2CB 5 οἰήϲεται] ἡγήϲεται B 6 ἑτέρου om A1, add A2 in mg | ϲυνδέϲμου Βb || 7 ante ἐμφαίνουϲιν add καὶ B | καὶ τὸ] ἐν τῷ C || 8 καταγίνεται CB || 9 post γὰρ add οὕτωϲ B ¦ αποχθεϲ A1, corr A2 | post απεϲτι om ν ειχε δε ουτω και το αποδει απο A1, add in mg A2 | εῖχε] ἔχει B || 9—10 δὲ οὕτω] καὶ οὕ C || 10 καὶ om CBb)

    335
    γε μὴν ῥήματα ϲυμπληθύνεται καὶ ϲυμμεταβαίνει τοῖϲ προϲώποιϲ, ἡμεῖϲ [*](235 s) ιγράφομεν, ὑμεῖϲ γράφετε. οὐ μὴν τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ· χρὴ γὰρ ἡμᾶϲ γράφειν, χρὴ ἐμὲ γράφειν, καὶ δεῖ ϲὲ ἀναγινώϲκειν, δεῖ ὑμᾶϲ διαλέγεϲθαι. καὶ ἕνεκα πάλιν τοῦ τοιούτου μᾶλλον ἐπιρρήματά ἐϲτιν.

    4. Οὐδὲ γὰρ ἐνὸν φάναι ὡϲ ῥήματά ἐϲτιν ἀπαρέμφατα, οἷϲ παρακολουθεῖ τὸ μὴ εἰϲ ἀριθμὸν διάφορον παραλαμβάνεϲθαι, τὸ μὴ προϲδιακρίνειν πρόϲωπον, περὶ ὧν καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐκτεθείμεθα. ἰδοὺ γὰρ οὔτε τὰ τῆϲ φωνῆϲ ὑπακούει ἰδιώματα οὔτε τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ. ποῖον γὰρ ἀπαρέμφατον εἰϲ ει δίφθογγον λήγει ἢ εἰϲ η; ἢ πότε ἀπαρέμφατα δύο μετὰ πτωτικοῦ τινοϲ λόγον παρίϲτηϲιν, φαμὲν δέ γε δεῖ περιπατεῖν Διονύϲιον. καὶ ἕνεκα τούτου ἀποϲτήϲεται τοῦ μεριϲμοῦ τῶν ἀπερεμφάτων. οὐ μὴν πάλιν ὑποϲταλήϲεται τοῖϲ λοιποῖϲ ῥήμαϲι, καθὸ πάλιν ἀντίκειται τὸ ἀδιάκριτον πρόϲωπον καὶ ἔτι ὁ μὴ παρακο λουθῶν ἀριθμόϲ, ὃϲ ἦν κοινὸϲ ἁπάντων ῥημάτων.»

    Ἀλλ᾿ ἔϲτι γε πρὸϲ ταῦτα φάναι· 1. Εἰ ἔϲτιν ἐπιρρήματα αὐτὸ [*](Quibus argumentis confirmotur δεῖ et χρή coces verba esse non adverbia.) [*](ARGVM. § 71. 4 Atque etiam ex infinitivorum numero δε et χρή exclusa sunt et forma sua et construetione: nam infnitivus nullus in ει vel η desinit neque unquam duo infinitivi cum una voce casuali coniuncti enuntiatum efficiunt.») [*](ARGVM. § 72. At haec opponenda sunt, quae demonstrant renera χρή et δε verba esse. 1. Si δεῖ adverbium esset, nihil impediret, quin cum nominativo) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ad ϲυμπληθύνεται cfr Adn. exeg. ad 75, 15 huius ed. — 6 εἰϲ ἀριθμὸν διάφ. παραλαμβάνεϲθαι. cfr 14, 22. 130, 3. 233, 19. — 6 —7 τὸ μὴ προϲδιακρίνειν. vide Adn. cr. —7 ἐκτεθείμεθα: 226, 26. — 11 μεριϲμοῦ. classis, genus vocum (non distributio in classes) hoc nomine significatur etiam 109, 4. 238, 2. de adv. 134, 24. — 12 οὐ μὴν ὑποϲταλήϲεται vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ϲυμπαραλαμβάνει τὰ πρόϲωπα B | 3 ante posterius δεῖ rasura και deletum videtur in A || 4 διαλεγεϲθαι in ras A 5 οὐδὲ] ὡϲ B ἀπαρέμφατα] fol 60r A || 6 prius μὴ om CBb | posteius τὸ] Kayser, ut asyndeton tollatur, vult τῷ. fort. post παραλαμβάνεϲθαι omissum est καὶ || 8 οὔτε—ἰδιώματα om A1, add in mg A || 9 διφθογγον A2 uncis inclusit post η in A erat vox ultra lineam exarata, quae erasa est || 11 μεριϲμοῦ ἀριθμοῦ CB. vide Adn. ex. || 12 ad ὑποϲταλήϲεται, quod omnes codices praebent, in mg Sylburgianae adscriptum est ἴϲωϲ ὑποταγήϲεται, quod b recepit. Porti coniectura videtur, qui interpretatus est subicientur. sed vix credi potest Apollonius dexisse, rursus non ὑποταγήϲεϲθαι δεῖ et χρή ceteris verbis (id est modis finitis, indicativo, optativo, imperativo, coniunctivo) nam de distribuendis in diversa genera vocibus non utitur ὑποτάϲϲειν verbo. quocirca AButtmann καταταγήϲεται maluit conl. de adv. 128, 12. videtur autem depravatio loci posita esse in enuntiati initio. καὶ μὴν si reposueris pro οὐ μὴν, omnia plana fient: praeterea etiam ceteris modis subtrahentur (ex ceterorum modorum numero excipientur) δεῖ et χρὴ (cfr ad ὑποϲτέλλειν verbum cum dativo constructum infra 242, 5). quae conisctura nihilominus in verborum contextum non est recepta, quis hoc quoque cogitari potest, post οὐ μὴν siquid intercidisse 14 πάντων CB. post ἁπάντων desiderabis τῶν λοιπῶν, quoniam ne infinitivi quidem numeros distinguunt; sed Ap. ipse hoc additamento corrigeretur 15 πρὸϲ ταῦτα] οϲταυτ A2 in ras | αὐτὸ b cum Dudithio, αὐτὰ AC, om B)

    336
    μόνον φερόμενα ἐπὶ ἀπαρέμφατα, ὡϲ τὸ εἴθε ἐπὶ εὐκτικὰ καὶ τὸ ἄγε ἐπὶ προϲτακτικά, τί δή ποτε οὐ ϲυμφέρεται τοῖϲ κατ᾿ εὐθεῖαν προϲώποιϲ; [*](237 b) ὡϲ ἔχει τὸ εἴθε ἐγὼ γράφοιμι, εἴθε ἡμεῖϲ γράφοιμεν, ἄγε γράφωμεν ἡμεῖϲ, ἄγε γράφετε ὑμεῖϲ. οὐδὲ γὰρ ἔϲτι φάναι δεῖ ἐγὼ γράφειν οὐδὲ χρὴ ὑμεῖϲ γράφειν, τῆϲ τῶν ἐπιρρημάτων ϲυντάξεωϲ τὸ τοιοῦτον οὐκ ἐμποδιζούϲηϲ, εἴθε ὑμεῖϲ ἀκούοιτε, εἴθε ὑμᾶϲ θεάϲαιτο, εἴθε ὑμῶν ἀκούοι· ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων. —

    2. Ἴδιον ῥημάτων τὸ ἐν παρῳχημένοιϲ χρόνοιϲ καὶ χρόνον ἔξωθεν [*](236 s) προϲλαμβάνειν, οὐ μὴν ἐπιρρημάτων. φαμὲν ϲήμερον γράφω, ϲήμε ρον ἔγραφον, τοῦ μὲν ῥήματοϲ προϲλαμβάνοντοϲ κατ᾿ ἀρχὴν χρόνον, τοῦ δὲ ἐπιρρήματοϲ ϲυναρχομένου. φαμὲν δέ γε δεῖ γράφειν καὶ ἔδει γράφειν, καὶ τὸ μὲν ἔδει χρόνον προϲέλαβεν ὁμοίωϲ τῷ ἔπλει καὶ ἔπνει, τό γε μὴν γράφειν οὐ προϲελάμβανε. καὶ τάχα τὸ παρακινδθνευόμενον εἶναι ἐπίρρημα ἔνδειξιν ἱκανὴν τοῦ εἶναι ῥῆμα παρίϲτηϲιν, τὸ δὲ γράφειν παρεκινδυνεύετο εἰ ῥῆμα ἦν, περὶ οὗ πᾶϲαν ἀκρίβειαν [*](quoque pronominum iungeretur, δεῖ ἔγὼ γράφειν, ut dicitur εἴθε ἐγὼ γράφοιμι. nam adverbia nec nominativum neque alium casum repudiant.) [*](ARGVM. § 73. 2. Verborum proprium est, minime vero adverbiorum, in praetetitis temporibus augmentum assumere. atqui loquimur ἔδει γράφειν, δεῖ vocem augmento instruentes, γράφειν non instruentes. itaque hoc enuntiato δεῖ verbum esse demonstretur. ac fortasse ea quidem vox, quae videbostur adverbium esse (δεῖ), satis ostendit verbalem suam naturam, γράφειν autem [eis, quae modo dixi-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG 8 —13 cfr de adv. 132, 15: ἴδιον ῥημάτων ἐϲτὶ τὸ ἐν παρῳχημένῃ προφορᾷ, εἰ ἀπὸ ϲυμφώνων ἄρχοιτο, τὸ ε προϲλαμβάνειν ἔξωθεν. καὶ οὐκ ἄλλῳ τῳ μέρει λόγου τοῦτο παρεπόμενόν ἐϲτι. πῶϲ οὖν κἂν κατ᾿ ὀλίγον τιϲ διϲτάϲειε τὸ δεῖ, ὅτι ῥῆμά ἐϲτι, καὶ οὕτωϲ ὥϲτε τὸ ϲυγκεχυμένον τῶν χρόνων διαϲτέλλειν; ἐνεϲτῶτοϲ γὰρ χρόνου γενήϲεται τὸ δεῖ γράφειν· . . . παρατατικοῦ δὲ τὸ ἔδει γράφειν, προλαβὸν ἔξωθεν τὸ ε, ὅπερ ἴδιον ῥήματοϲ. — 11 ϲυνάρχεϲθαι verbum etiam 168, 10. 14. 15 sine dativo idem valet quod ὁμοίωϲ ἄρχεϲθαι, pari initio uti. cum dativo iungitur 168, 12 et de pron. 56, 29. — 13 —1 τάχα referendum tantummodo ad τὸ γράφειν παρεκινδυνεύετο εἰ ῥ. ἦν, haec autem verba ad lin. 13 τὸ γράφειν οὐ προϲελάμβανε. quod non esse indicium, quo γράφειν non debere verbis ascribi demonstretur, exponit Ap. lin. 3— pag. subosequentis. — 13 et 15 ad παρακινδυνεύεϲθαι cfr 200, 8. 215, 11.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 μόνον ACb, μόνα B || 1— 2 ευκτικον et προϲτακτικον A1, singularem A2 corr in pluralem, quem habent etiam CBb. ante εὐκτικὰ add τὰ B || γράφωμεν] γραφομεν A, γράφετον B || 4 ἡμεῖϲ] ὑμεῖϲ B || χρὴ] δεῖ CB επιρρηματων A, ῥημάτων CBb || 6 οὐκ om B 6—7 his exemplis verisimile fit post ἐμποδιζούϲηϲ tale quid intercidisse: ἀλλὰ πτώϲειϲ πάϲαϲ προϲιεμένηϲ || 8 χρονοιϲ exhibet A (de cuius scriptura Bekkex erravit), om Cb C etiam καὶ om, Β καὶ χρόνον om || 9 ante ἔπιρρημάτων add ἐπὶ | επιρηματων A1, alterum ρ add A2 || 11 ϲυναρχομένου b cum Sophiano, ϲυναρχομενο A, ϲυναρχόμενον C B. ϲυνερχομένου ci. Schoemann* || 13 337, 3 τό γε μὴν—ὁμοίοιϲ eicienda esse censet AButtmann ut superflua et inepta, qusmquam τὸ μὲν ἔδει et τὸ γε μὴν γράφειν aperte inter se opposita sunt || 15 post δέ add γε C | εἰ ῥῆμα ἦν Ab, εἰ ῥῆμα C, μὴ εἶναι ῥῆμα B)

    337
    εἰϲηνεγκάμεθα ὡϲ ἔϲτι γενικώτατον τῶν ἄλλων ῥημάτων. πρὸϲ οἷϲ καὶ διπλαϲιάζεται, ὅπερ ἴδιον ῥημάτων, ὡϲ ἐν τῷ γεγραφέναι καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ. οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνό φαμεν, ὡϲ τὰ μὴ προϲειληφότα κατὰ τοὺϲ παρῳχημένουϲ τῶν χρόνων οὐχὶ ῥήματά ἐϲτιν, ἐπεὶ καὶ αἱ ἑξῆϲ ἐγκλίϲειϲ [*](238 b) ἅπαϲαι οὐ προϲλαμβάνουϲιν (μόνη γὰρ ἡ ὁριϲτική), ἀλλ᾿ ἐκεῖνο ἦν ἀληθέϲ, ὡϲ τὰ προϲλαβόντα ῥήματοϲ μεριϲμὸν ὑπαγορεύει, ὑπεδείκνυτο δὲ καὶ τὸ ἐχρῆν καὶ τὸ ἔδει προϲειληφότα· οἷϲ καὶ ὡϲ ῥήμαϲι ϲύνεϲτιν ἀπαρέμφατα τὸ χρῆναι καὶ τὸ δεῖϲθαι, καθότι καὶ ϲτῆναι καὶ πνεῖϲθαι.

    3. Ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν τόνων ἔϲτιν αὐτὰ καταλαβέϲθαι. περιϲπᾶται τὸ δεῖ ὁμοίωϲ τῷ πλεῖ. οὐχὶ οὖν καὶ ἐπιρρήματα περιϲπᾶται, ὡϲ τὸ πεῖ, αὐτεῖ, τουτεῖ τὸ πρῶτον Δώρια, ὅπερ οὐ παρείπετο [*](mus, rursus] in dubium vocabatuρ, num revera verbum esset. at infinitivum diligentissime demonstravimus generalissimam omnium formarum verbalium esse. accedit quod reduplicatur, quae flexio verborum propria est. neqne diximus eas tantum formas inter verba numerandas esse, quae augmentum assumunt (id quod solus indicativus temporum praeteritorum facit), sed eas voces, quae habent etiam formas augmento instructas, hac ipsa re ostendere verborum classi se ascribendas esse. in qno numero etiam δεῖ et χρή sunt, quae, ut verbe, infnitivos quoque habent.) [*](ARGVM. § 74. 3. Atque etiam ex affectionibus, quas δεῖ et χρή passa sunt, intelegitur adverbia ea non esse. comparatur quidem δεῖ cum adverbiis πεῖ, αὐτεῖ, quae ipsa quoque circumflexo accentu proferuntur. sed haec Doriensium) [*](TESTIM ET ADN. EXEG. 1 εἰϲην.: § 55— 61. — 4—5 αἱ ἑξῆϲ—προϲλαμβάνουϲιν. poterat sic loqui Ap. de omnibus post indicativum sequentibus modis omnium praeteritorum non solum aoristi), quia veteres grammatici etiam imperfecto et plusquamperfecto illos modos tribuebant: etenim γράφειν, γράφοιμι, γράφε, item coniunctivus γράφω non solum praesentis, sed etiam imperfectitemporis modi illis erant, γεγραφέναι, γεγράφοιμι, γέγραφε, γεγράφω non solum perfecti, sed etiam plusquamperfecti. vide supra 210, 5 et Theodosii canones verbales 61 — 63. 64—66. 68 — 70. 73 —5 Hilg. —9—p 338, 4 de adv. 132, 24: καὶ κατὰ τὸ λῆγον δὲ ῥῆμά ἐϲτι τὸ δεῖ, εἴγε αἱ τοιαῦται προφοραὶ ἐν ϲυναιρέϲει εἰϲί, πνέει πνεῖ, χέει χεῖ, ῥέει ῥεῖ. καὶ οὕτωϲ δέει καὶ δεῖ καὶ ἔδει. οὐδὲ γὰρ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐπίρρημα εἰϲ ει λῆγον ἐν περιϲπαϲμῷ κατὰ τὸ κοινὸν ἔθοϲ, διὰ τὸ παρὰ Δωριεῦϲι «πεῖ γὰρ ἁ ἄϲφαλτοϲ» καὶ «εἶ τὰ τῶν χοιραγχᾶνα» (Sophronis fragmenta 35 et 86 Ahr. inter κατὰ τ. κ. ἔθοϲ et διὰ sobaudiendum: ὃ προϲέθηκα). — 10 —11 οὐχὶ οὖν— τουτεῖ. fingit Ap. quod sibi opponi posse putabat. post ἐπιρρήματα subaudiendam εἰϲ ει λήγοντα.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ὡϲ ἔϲτι Bb, ὡϲ εἰ AC | ῥημάτων] τ in ras A || 2 ὡϲ om A1, add supra A1 || 4 τῷ χρόνῳ] B | οὐχ] fol 60 v A || 5 ἅπαϲι C | post ἀλλ’ add οὐκ B | ἦν] οὖν B || 6 ἐπεδείκνυτο B || 7 — 8 καὶ τὸ ἔδει—ϲτῆναι om A1, add in mg A2 || 7 ῥήμαϲι] ῥῆμα CB || 8 δεῖϲθαι] exspectas δεῖν, sed medium defenditor insequenti πνεῖϲθαι. cfr etiam pag. seq. lin. 6 || 9 πνεῖϲθαι] πν in ras A τόνων] fort. παθῶν legendum conl. pag. seq. lin. 5: synaeresin passum est δεῖ, apocopen χρή, de cuiue accentu nihil infra dictum est nec quicquam dici poterat ad verbalem eius naturam probandam || 10 επιρρηματ A1 in exitu lineae, α add A2 || 11 πεῖ αὐτεῖ τουτεῖ] πη αυτη τουτει A, ποῖ αυτη τοῦ τ Ϲ, πα solum B. Frohne observ. in Ap. synt. 28 poscit πεῖ εῖ αὐτεῖ, sed nec εἶ inserere opus est propter subsequentia nec τουτεῖ eicere (quod legitur Theocr. V 45 et 103) | δώριον B)

    338
    τῷ δεῖ· τὸ δεύτερον ἀντιπαρακειμένου τοῦ ποῦ καὶ ἔτι τοῦ οὗ καὶ αὐτοῦ [*](287 s) ϲύνεϲτι τὸ πεῖ, τὸ εἷ, τὸ αὐτεῖ, ὅπερ οὐ παρείπετο πάλιν τῷ δεῖ· ἦν γὰρ κατὰ ϲυναίρεϲιν ἐκ τοῦ δέει, ϲυνῃρημένον ὁμοίωϲ τῷ πλέει καὶ ῥέει καὶ χέει, πρῶτον δὲ πρόϲωπον ἔχει τὸ δέω ὡϲ πνέω. — ἦν δὲ κἀπὶ τοῦ χρή τι πάθοϲ παρεπόμενον, ὅπερ ἔϲτιν εὑρέϲθαι καὶ ἐπὶ ἑτέρου ῥήματοϲ. τοῦ δέω ϲημαίνοντοϲ τὸ ἐνδέομαι, ϲυνωνυμεῖ τὸ χρῶ καὶ χρέω, ἀφ᾿ ὧν καὶ τὸ δέοϲ καὶ τὸ χρέοϲ. καὶ δὴ παρείπετο τῷ χρῶ παραγωγὴ ἡ τοῦ χρῆμι, ὡϲ φημί, ἀφ᾿ οὗ τρίτον πρόϲωπον χρῆϲι ὡϲ φηϲί, ἐξ οὐ τὸ χρή ἐν ἀποκοπῇ ἀπετελεῖτο ὁμοίωϲ τῷ παρὰ Ἀνακρέοντι [*](propria sunt. neqne habet δεῖ correlativas voces, ut habet πεῖ. contractum emim. est synaeresi ex δέει, ut πλεῖ ex πλέει. — item χρή affectione quadam ortum est. etenim ex χρῶ natum χρῆμι et tertia persona χρῆϲι, hinc autem per apocopen χρή, ut φὴ ex φηϲί.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 —7 ἦν δὲ—χρέω. vide Adn. crit — 4 —p 339, 1 de adv. 132, 32: τὸ δέω καὶ τὸ χρέω ϲυνωνυμεῖ, οὐκ ἀγνοοῦντόϲ μου, ὅτι καὶ τὸ δέω πλείονα ϲημαίνει καὶ τὸ χρέω· ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ ἐνδεῖν ϲημαίνει τὸ χρέω. ϲαφὲϲ ἐκ τοῦ παρακειμένου οὐδετέρου, λέγω τοῦ χρέοϲ, ὡϲ καὶ ἐν τῷ ἔπω ἔποϲ παράκειται. . καὶ ἐξ ὑπομνήϲεωϲ τὸ τοιοῦτον δεῖ παραλαβεῖν, ὅτι παραγωγὴ τίϲ ἔϲτιν ἡ τοῦ χρῆμι, ἧϲ τὸ τρίτον πρόϲωπόν ἐϲτι χρῆϲι, καθότι καὶ παρὰ τὸ φημί φηϲί, καὶ ὃν τρόπον παρὰ Ἀνακρέοντι τὸ φηϲίν ἀποκοπὲν φὴ ἐγένετο, «ϲὲ γάρ φη ταργήλιοϲ», τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ χρῆϲι χρή ἐγένετο ἀποκοπέν. ubi ἐξ ὑπομνήϲεωϲ verba. ad rhematicum referenda videntur. efr Choer. in Theod. ll 24, 32 H. 494, 28 G.: ἔϲτι δὲ καὶ τὸ χρή ὀξυτονούμενον . . . γέγονε δὲ τοῦτον τὸν τρόπον· ἔϲτι χρῆμι χρήϲ χρῆϲι, καὶ κατὰ ἀποκοπὴν γίνεται χρὴ ὀξυτονούμενον. vide Lobeckii Elem. path. II 307 7 ἀφ᾿ ὦν —χρέοϲ. sic etiam κλέοϲ nomen ab κλείω verbo, non κλείω ab κλέοϲ derivatur infra 284, 19. vide alias eiusmodi derivationes in Lobechkii rhemstico 289 seq. ad δέοϲ autem vocis originstionem cfr praeter es) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 — 2 τῷ —παρείπετο om B || 1 ἀντιπαρακειμένου Egger Ap. 177 adn., ἀντὶ παρακειμένου Ab | post αὐτοῦ perperam colon in b || 2 post ϲύνεϲτι exhibet τῷ pro τὸ b cum s, τὸ A C, sed in. A ex ω rasura factum est | πεῖ, τὸ εἶ, τὸ αὐτεῖ] ἐπεὶ τὸ εἷ τοι C | οὐ om C || 3 ϲυνημένον C || 4 καὶ om A. | ὡϲ] καὶ B | πνέω] πλέω B. post πνέω punctum posuit Lehrs qu. ep. 327, comma habet b || 4— 6 ἦν δὲ— παρεπόμενον cum Porto post ἐνδέομαι conlocari voluerunt Egger 177, Schoemann*, Kayser*. at mutata ea interpunctione, quam edd. exhibent, sed Lehre correxit, omnia plana funt. post παρεπόμενον enim colon praebet b, virgulam. posuit Lehrs post ῥήματοϲ virgulam b, punctum Lehrs (ἑτέρου ῥήματοϲ non ad δεῖ, sed ad φηϲί φή referendum) post δέω virgulam b, quam Lehrs delevit post ἐνδέομαι punctum b, virgulam Lehrs (ubi δέω idem significat atque ἐνδέομαι, synonymum ei est χρῶ χρέω) || 5 τι Lehrs, τὸ ACBb || 6 χρῶ] δέω AButmann 7 ὧν A C, oὗ Bb | δέοϲ καὶ τὸ χρέοϲ] χρέοϲ ὡϲ τὸ δέοϲ Kayser* | παρείπετο] supra posterius π A1 scr. χ || 8 ἡ add RSehneider comm. 153* | ὡϲ φῶ φημί B | τριτο A1, ν add A || 8—9 χρῆϲιν ὡϲ φηϲίν CBb || 9 τὸ χρή om CB | ἀπετελεῖτο] π in ras A2, cui etiam το debetur. ab alia manu rec. secundum ε ex factum est et ει ex littera, quae non iam potest 10 ανεκρεοντι A)
    339
  • ϲὲ γάρ φη Τργήλιοϲ ἐμμελέωϲ διϲκεῖν {fr. 40 B.4}.

    • [*](c. XVI.)

    4. Καὶ τὰ μὲν τῆϲ φωνῆϲ οὕτωϲ καταϲτατέον, τά γε μὴν τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀναπληρωθείη. Δοκεῖἑνικῶϲ ϲυντάϲϲεϲθαι διαφόροιϲ προϲώποιϲ [*](239 b) καὶ ἀριθμοῖϲ, ῥῆμα καθεϲτὼϲ ὁριϲτικόν· ὅπερ οὐ παρείπετο, εἰ τὴν ϲύνταξιν ἐλάμβανε τῶν προϲώπων καὶ τῶν ἀριθμῶν. ἔϲτιν γὰρ τὸ δεῖ ἡμᾶϲ γράφειν ἔχον ϲύνταξιν τοῦ δεῖ πρὸϲ τὸ γράφειν, οὐ πρὸϲ τὸ ἡμᾶϲ. καὶ διὰ τοῦτο ἁπάντοτε ἐν τῇ τοιαύτῃ ϲυντάξει οὔτε πρόϲωπον διακρίνει ·οὔτε ἀριθμόν, ἐπεὶ ᾧ ϲυμφέρεται τούτων ἐϲτὶν ἀπαρέμφατον, [*](ARGVM. § 75. 4. Constructio autem vocum, de quibus sermo est, sic se habet. quod δεῖ sine ulla mutatione cum diversis personis et numeris pronominum iungitur, id videtur nonnullis vitium esse, si δεῖ non adverbium, sed indicativus est at non careret motatione δεῖ, si pronomen, quod cum δεῖ et infinitivo iunctum est. esset δεῖ verbi subiectum. nunc autem subiecti vice fungitur infinitivus, qui cum non mutetur, ne δεῖ quidem mutari potest.) [*](quae modo ex l. de adv. exscripsimns EM 250, 39: Δέω ϲημαίνει τέϲϲαρα· τὸ δεϲμεύω· τὸ φοβοῦμαι, ἐξ οὖ δέοϲ, ὁ φόβοϲ· τὸ πρέπω, ἐξ οὗ ἔδεον ἔδεεϲ ἔδεε καὶ κράϲει ἔδει, τὸ ἔπρεπε· τὸ ἱκετεύω, ἐξ οὗ καὶ δέηϲιϲ. et EG 140, 35—42.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 choerob. in Theod. II 25,18 H. 495, 23 G.: ἀπὸ τοῦ φημί γίνεται φῇϲ φηϲί καὶ κατὰ ἀποκοπὴν φὴ, «ϲὲ γάρ φη Ταργήλιοϲ», τὸ δὲ Ταργήλιοϲ ὄνομά ἐϲτι δαίμονοϲ. atque inter ea, quae in scholio ad II. Ε 256 de apocope formarum verbalium traduntur, Townl. et L hoc quoque habent: ὡϲ τὸ «ϲὲ γάρ φη Ταργήλιοϲ« παρὰ Ἀνακρέοντι. — 3 ἀναπληρωθείη. sic suppleatur quod etiam restat ut dicatur de constructione δεῖ et χρή verborum. — ἑνικῶϲ. vide Adn. crit. —5 —p 340, 2 ἔϲτιν γὰρ—ἀπαρεμφάτῳ. cfr de adv. 129, 21: τὰ ῥήματα θέλει ϲυντάϲϲεϲθαι τοῖϲ πτωτικοῖϲ ἢ ὡϲ πτωτικοῖϲ. καὶ δὴ τὰ προκείμενα τῶν μορίων (scil τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ), ῥήματα καθεϲτῶτα, ϲύνταξιν ποιεῖται τὴν εἰϲ τὰ ἀπαρέμφατα ὡϲ πτωτικά, ὅτε λέγομεν οὕτωϲ· δεῖ περιπατεῖν. ϲημαίνει γὰρ τὸ τοιοῦτον· λείπει ὁ περίπατοϲ. et ibid. 131, 5: ἡ γινομένη αὐτοῦ (scii τοῦ δεῖ) ϲύνταξιϲ οὐκ ἐπὶ τὰ πρόϲωπά ἐϲτιν, ἐπὶ δὲ τὸ προϲὸν ἀπαρέμφατον, ὅ ἐϲτι μονοπρόϲωπον, καὶ ἔνθεν μονοϲχημάτιϲτον τὸ ἐμὲ δεῖ γράφειν. τὸ γὰρ δεῖ ἐπὶ τὸ γράφειν φέρεται, ὅπερ οὐ προϲώπου ἐϲτὶ δεκτικόν. καὶ ἔνθεν, ϲυντεῖνον εἰϲ τὸ γράφειν, καὶ αὐτὸ τὸν ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἀναδέχεται. 8 τούτων ex adiectivo ἀπαρέμφατον pendet: cum ea vox, quacum iungitur δεῖ, nec numerum nec personam significare possit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ϲε γαρ in ras A2 | φη om CB Ταργήλιοϲ] η in ras A2 | ἐμμελέωϲ b et Bergk, in A tertium ε erasum, ἐμμελῶϲ CB | διϲκειν bis, sed semel erasum in A || 2 οὕτω CBb | καταϲτατέον b, καταϲτεον A, παριϲτεον Ϲ, κοθιϲτέον B. Bekker conferri iubet de adv 135, 21 3 post τῇδ᾿ add ἂν CBb. sed vide Adn. ex. ad 64, 4 huins ed. | post δοκεῖ desideratur τὸ δεῖ, sed vide pag. seq. lin. 12 | ἑνικῶϲ corrigendum esse videtux in ἐνδεῶϲ conl. lin. 7 pag. seq., ubi structura verborum non minus ἐνδεὴϲ futura esse dieitur, si pro δεῖ ponitu λείπει. accedit qnod δεῖ non solum δοκεῖ ϲυντάϲϲεϲθαι, sed revera construitur ἑνικῶϲ cum diversis personis et numeris. vide Argum. || 4 καθεϲτὸϲ ACBb. sed cfr Adn. crit. ad 290, 7 huius ed. || 6 εχον—γραφειν bis scripta, semel erasa in A || 7 τοῦτο] prius τ ex ϲ factum in A | ἁπάντοτε] οὐ πάντοτε B || 8 ῷ] οὐ CB | τούτων] τούτοιϲ CB | ἀπαρέμφατον] ον in ras A2)

    340
    καὶ διὰ τοῦτο οὐ ϲυμμετατίθεται τῷ οὐ μετατιθεμένῳ, λέγω δὲ τῷ ἀπαρεμφάτῳ.

    5. Ἔϲτιν γὰρ καὶ τὸ δηλούμενον τοιοῦτον. τῶν [*](238 s) οὖν γινομένων πραγμάτων ἐλλειπέϲτερον ἀποτελουμένων ἡ ἐγγινομένη παράθεϲιϲ τῶν προκατειλεγμένων ῥημάτων παρελαμβάνετο εἰϲ ἐντέλειαν τῶν προϲηκόντων. τὸ γὰρ δεῖ φιλολογεῖν τοιοῦτόν ἐϲτιν, ἐπεὶ λείπει τὸ φιλολογεῖν φιλολογῶμεν, ὡϲ εἰ καὶ αὐτῷ τῷ λείπει προϲχρηϲαίμεθα, οὐδὲν ἔλαττον τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐνδεῆ καταϲτήϲεται, λείπει τὸ φιλολογεῖν ἡμᾶϲ, λείπει τὸ φιλολογεῖν ἐμέ, καὶ οὐκ ἔϲτιν ὅϲτιϲ τολμήϲει φάναι τὸ λείπει ἐπίρρημα, κἂν ἀπειράκιϲ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρηται ἕνεκα τῆϲ ϲυνούϲηϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ἀπαρεμφάτου. —

    6. Αὕτη γὰρ καὶ μόνη ἂν εἴη αἰτία τοῦ μὴ ἐν τοῖϲ ἐπιϲταλτικοῖϲ τῶν ἀπαρεμφάτων παραλαμβάνεϲθαι. εἴπομεν γὰρ ὡϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ ἀπαρεμφάτοιϲ ὑπακουόμενόν ἐϲτι τὸ ῥῆμα τὸ λέγει ἢ εὔχεται, Διονυϲίῳ [*](ARGVM. § 76, 5. Vis quoqne δεῖ et χρὴ vocum eiusmodi est [i. e. cum constructione concinit]. usurpantur, ubi actio aliqua deest vel non snfficit ad perfcienda ea, quae agi debent: δεῖ φιλολογεῖν idem valet ac φιλολογῶμεν ἐπεὶ λείπει. τὸ φιλολογεῖν, sicut etiam, si ipso λείπει pro δεῖ voce utemur (λείπει τὸ φιλολογεν ἡμᾶϲ vel ἐμέ), aeqne vitiosa videri debet constructio [illis qui censeat, δεῖ si verbum esset, vitiosum fore cum diversis pronominum personis vel numeris conunctum]. neqne tamen quisquam audebit λείπει dicere adverbium, quamquam sine uls mutatione cum diversis pronominum personis et numeris coniungitur.) [*](ARGVM. § 77, 6. δεῖ et χρή vocum natura verbalis hoc quoqne efficit, ut) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 ὡϲ. pro voce comperativa exspectatnr coniunctio quae significat argumentationem progredi. nam patet Apollonium idcirco δεῖ cum λείπει aequare, ut inde quoqne eluceat δεῖ non adverbium, sed verbum esse. — εἰ καὶ pro καὶ εἰ ut 261, 26. 309, 19. — 7 προϲχρηϲαίμεθα. praepositio sic interpretanda videtur: si utamur etiam λείπει serbo. — 12 ad παραλαμβάνεϲθαι supplendum est τὸ δεῖ. cfr ϲυντάϲϲεϲθαι pag. antec. lin. 3.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 οὐ μετατιθεμένῳ b, ϲυνμετατιθεμενω A, ϲυμμετατιθεμένῳ CΒ, μὴ ante ϲυμμετ. addendum esse ci. Soph., ἴϲ. οὐ in mg S λέγω] λ in ras A || 2 και το] fol 61r A || 3 οὖν A B, fortasse ex antecedenti ων exortum γοῦν Ϲb | γιγνομένων A, γενομένων B | ελλειπεϲτερον A (non ελλειπεϲτερου, ut Bekker ait), ἐλλιπεϲτέρον Cb, ἐλλιπεϲτέρων B. cft Adn. crit. ad 161, 6 hnius ed. | ἀποτελουμένων] τ et λου in ras A2 | ἐγγενομένη B || 5 — 6 ἐπε λείπει] επι λειπει A, sed primum ι in ras ab A2 ἐπιλείπει CB || 6 φιλολογεῖν uncis inclusit A et in mg adscripsit οὐ, quo significavit verba inclusa in eo codice deesse, quem cum A. conferebat φιλολογῶμεν om B || 7 προϲχρηϲόμεθα Ϲ, sed supra scripsit αι. Kayser praepositionem deleri voluit || 10 ἕνεκεν ϲυνούϲηϲ] ϲυν erasum in A, οὔϲηϲ CB || 11 post τοῖϲ add τοιοότοιϲ A2 CB |  12 τῶν ἀπαρεμφάτων Uhlig, τὸ ἀπαρέμφατον A Ϲ, ἀπαρεμφάτοιϲ Bb ante παραλαμβάνεϲθαι add τὸ χρή ἢ δεῖ Bb. vide Adn. exeg. | εἴπομεν] ex ω factum. in A | ωϲ in ras A || 13 ante εὔχεται ab A2 ⋇ additum et hoc signo repetito ab eadem mann in mg scripta sunt, quae 240, 1 — 6 subsequuntur: ευχεται αϲυϲτατον usque ad χαιρειν του λεγειν (sic). verum postea, cum intellectum esset haec in contextu verborum non deesse, in mg erasa sunt nec minus ⋇ in contextu || 13 —p 341, 1 διονυϲω—ευχεται uncis inclusit A2 et in mg adscripsit ου, de cuine voculae vi vide adn. ad lin. 6)

    341
    [*](240 b) Ἀπολλώνιοϲ λέγει χαίρειν ἢ εὔχεται· ἀϲύϲτατον δὲ παραδέξαϲθαι ἀπαρέμφατον δύο ϲυντάξειϲ ὁριϲτικῶν ῥημάτων, ἑνόϲ γε μήν. καὶ διὰ τοῦτό φαμεν θέλει γράφειν, δεῖ γράφειν· ἐγκειμένου γε μὴν ἐν τῷ Διονυϲίῳ χαίρειν τοῦ λέγει ἢ εὔχεται ἀϲύϲτατον τὸ ἐπεντεθῆναι τὸ χρή ἢ δεῖ, εἰ μὴ ἀποϲταίη ἡ ἐπιϲταλτικὴ ϲύνταξιϲ, ἐφ’ ἧϲ ἂν λοιπὸν φαίημεν δεῖ χαίρειν. ἄλλωϲ τε προϲγίνεται τῷ ἐπιϲτελλομένῳ τὸ χαίρειν, οὐχὶ ἀφίϲταται, ὅπερ ἐν τῷ δεῖ χαίρειν ἐγγενήϲεται.

    [*](239 s)

    Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῶν ϲυνταϲϲομένων πτώϲεων τοῖϲ ἀπα [*](De casibus cum infinitivo coniunctis.) ρεμφάτοιϲ. Καὶ πρῶτόν γε ἐξεταϲτέον, εἰ ἀληθεύει τὸ ἐπὶ αἰτιατικὴν αὐτὰ πάντωϲ φέρεϲθαι, ὡϲ ἐν τῷ χρή καὶ δεῖ, χρὴ ἀναγινώϲκειν Διονύϲιον, καὶ τοῖϲ τοιούτοιϲ. ἦν μέντοι τὸ ἀληθεῦον τοῦ λόγου, ὡϲ οὐκ αὐτὰ τὰ ἀπαρέμφατα πάντωϲ αἰτιατικὴν ἀπαιτεῖ, πτῶϲιν δὲ τὴν καὶ ἐν τοῖϲ ὁριϲτικοῖϲ καὶ τῇ ὑπολοίπῳ ἐγκλίϲει ϲυνταϲϲομένην. ἔϲτι γὰρ τὰ τοῦ λόγου οὕτωϲ ἔχοντα.

    τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ αἴτια γίνεται αἰτιατικῆϲ παραθέϲεωϲ, καθὸ ῥήματα ὄντα πλαγίαν ἀπαιτεῖ τὴν [*](in inscriptionibus epistolaribus uti eis non liceat. nam ad χαίρειν infinitivum in illis titulis vidimus subaudiendum esse λέγει vel εὔχεται. atqui duo indicativi cum uno infnitivo construi nequeunt. ergo si adicitur δεῖ, expellitur constructio epistolaris. accedit qnod qni epistulam scribunt, inscriptione ei, ad quem scribunt, tribuunt gaudium, non dicunt deesse. quod dicerent, si seriberent δεῖ χαίρειν.) [*](ARGVM. § 78. lam de casibus cum infinitivo coniunctis disserendum est. ac primum quaerendum, num verum sit, infinitivos semper ad aliquem accusativum pertinere, velut fit in χρὴ ἀναγινώϲκειν Διονύϲιον. verum autem est, non. infinitivos ipsos [id est: quia infinitivi sunt] semper accusativum requirere, sed posci infinitivis ubiqne eos casus, quos indicativi ceterique verborum modi poscunt. ubi enim χρή vel δεῖ cum infnitivo et accusativo iungitur, huius structurae ratio haec est.) [*](ARGVM. § 79, Ibi accusativus ex δεῖ vel χρή pendet et obiecti partes agit [non subiecti, id quod modo reiectum est], sicut] plurima alia quoque verba gene-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 post ἑνόϲ γε μήν mente supplenda sunt: ὁριϲτικοῦ ϲύνταξιν παραδέξαϲθαι ἀπαρέμφατον ἔξεϲτι vel ϲυϲτατόν ἐϲτι. cfr 280, 20. — 5—6 deleretur constrictio inscriptionis epistolaris, si adderemus δεῖ, quippe in qud ita (hoc addito) diceremus δεῖ χαίρειν. cfr ad hunc usum λοιπόν adverboii (= dann) 32, 4. 314, 28. — 8 seqq. De argumento paragraphorum 78 —87 exposuit Ska 19—20. 11 ἦν. imperfecto videtur Ap. legentes ad superioris libri (rhematici) explanationem remittere. —13 τῇ ὑπολοίπῳ ἐγκλίϲει ceteris modis = 241, 22. — 14—p 342, 6 cfr de adv. 130, 3: ἡ διάθεϲιϲ ἡ τοῦ δεῖ ἐλλειπτικὴ μετὰ τοῦ ἀπαρεμφάτου ⟨ἐν⟩ εὐθείᾳ ϲυνταϲϲομένου μέτειϲιν ἐπὶ τὴν αἰτιατικὴν, δεῖ γράφειν Ἀπολλώνιον, ἵνα ᾖ τι τοιοῦτον· λείπει τὸ πρᾶγμα τὸ ἐκ τοῦ γράφειν Ἀπολλώνιον.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 2 δύο] διο A1, corr A || ϲυνταξιϲ A1, corr A2 || 3 ante δεῖ perperam add ὡϲ b cum Porto | δεῖ γράφειν om B || 4 λεγειν A | η om A1, add A || 5 Sehoemann* ante ἂν intercidisse putat οὐκ. vide Adn. exeg. || 6 ἄλωϲ τε] ἀλλ᾿ οὐ B, οὐ C || 7 οὐχ ὑφίϲταται δὲ ὅπερ B || 8 περι των ϲυνταϲϲομενων πτωϲεων τοιϲ απαρεμφατοιϲ Ax in mg | ϲυνταττομένων C || 10 πάντωϲ] πάντα B | ἐν τῷ] τὸ B | καὶ τὸ δεῖ B || 10—14 χρὴ—δεῖ om C || 11 τὸ om B || 12 παντωϲ om A1, add A2 in mg | δὲ om B)

    342
    δέουϲαν, καθὸ καὶ ἄλλοιϲ πλείϲτοιϲ ῥήμαϲι τὸ τοιοῦτο παρηκολούθει, τὸ ἐπὶ γενικὴν φέρεϲθαι ἢ ἐπὶ δοτικὴν ἢ αἰτιατικήν. ᾧ γὰρ λόγῳ καὶ ἡ τοῦ λείπει ϲύνταξιϲ πάλιν ἐπ᾿ αἰτιατικὴν φέρεται, λείπει Δίωνα, [*](241 b) λείπει ἐμέ, τούτῳ τῷ λόγῳ καὶ τὸ δεῖ ἐπ᾿ αἰτιατικὴν φέρεται, δεῖ ἐμέ, δεῖ ϲέ· τοῦτο γάρ ἐϲτιν τὸ κατάλληλον τοῦ λόγου, δεῖ ἐμὲ ἀκούειν. οὐ γάρ, ὡϲ ἔφαμεν, ἡ τῶν ἀπαρεμφάτων χρῆϲιϲ τὸ τοιοῦτον ἀπαιτεῖ· πρόκειται γοῦν ἡ ἐπιϲταλτικὴ ϲύνταξιϲ οὐκ οὔϲηϲ αἰτιατικῆϲ πτώϲεωϲ. ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ, τῷ περιπατεῖν ἥδομαι καὶ περιπατεῖν θέλω ἤπερ γράφειν, ἐθέλει κοιμᾶϲθαι ἢ περιπατεῖν· ὧν εἴ τιϲ ἀφέλοι τὰ ϲυνόντα μόρια καὶ προϲθείη τὸ δεῖ, πάντωϲ ὑπακουϲθήϲεται καὶ ἡ αἰτιατική, δεῖ περιπατεῖν, χρὴ διαλέγεϲθαι.

    [*](De duobus accusativis cum infinitivo coniunctis.)

    Οὐχὶ οὖν καὶ τὰ ἀπαρέμφατα οἶδεν αἰτιατικήν; Οὐ τὴν ἐν τῷ καθόλου, ἀλλὰ τὴν ἐμφερομένην ἐν ταῖϲ ὑπολοίποιϲ ἐγκλίϲεϲιν, φιλεῖ [*](240 s) Θέωνα, φίλει Τρύφωνα, ἐὰν φιλῇ Τρύφωνα, καὶ οὕτωϲ γίνεται φηϲὶ φιλεῖν Τρύφωνα. ἔνθεν γὰρ καὶ δύο αἰτιατικαὶ προϲγίνονται [*](tivum vel dativum vel accusativum ex ipsis pendentem iuxta se habent. qua ratione enim λείπει ἐμέ dicitur, eadem δεῖ ἐμέ. haec est enim iusta verborum conlocatio: δεῖ ἐμὲ ἀκούειν. nam non infinitivo hic, sed δεῖ verbo accusativum requiri, elucet ex inscriptione epistolari, ubi infinitivus accusativum non tolerat, et ex aliis infnitivorum constructionibus, quae accusativum repudiant, velut περιπατεῖν ἐθέλω, κοιμᾶϲθαι ἐθέλει. in quibus si pro eis verbis, ex quibus infinitivus pendet, δεῖ substituetur, statim vel addendus vel subaudiendus erit accusativos.) [*](ARGVM. § 80. Nonne autem etiam infinitivus cum accusativis construitur, qui ex eo pendent? construitur non omnis quidem, sed eorum verborum infinitivus, quorum reliqui quoque modi habent accosativum adiunctum ex ipsis pendentem. unde etiam duo accusativi nonnumquam in uno enuntiato inveniuntur cum infinitivo coniuncti. quod hac ratione fit.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 5 τὸ κατάλληλον τοῦ λόγου de ea verborum coucatione, qua demonstratur qnae ratio inter singulas enuntiati pa tes intercedat, sicut 305, 14 ἐν καταλληλότητι. — 13 ad ἐμφερομένην et ἐν vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 τοιοῦτον CBb || 2 posterius ἐπὶ om CBb γὰρ om CB || 3 πάλιν om CB | περι απαρεμφατων Ax mg || 3— 4 λείπει Δίωνα—φέρεται om B || 5—p 343, 14 τοῦτο —ϲοι om C || 5 ἀκατάλληλον B δεῖ ἐμὲ] fol 61 A || 7 πρόϲκειται B || 8 τῷ] το A || 8 θέλω] ἐθέλω b cum s, sed cfr 30, 27 | ἢ] Bekker in adn.: haud dubitanter reponeadum ἤπερ. composita coniunctio ita usurpatur 30, 27. 32, 17. 162, 2. 170, 20. 311, 19. ac περ facillime praeteriri poterat ante περιπατεῖν. sed de adv. 136, 7 simplex ἢ legitur pro μᾶλλον ἢ. cfr RSehneideri comm. 157 ad 136, 5 et Ϲhoerob. in Theod. I 106, 20—25 H. || 12 οὐχὶ οὖν] ὥϲτε B | οἶδεν] λαμβάνουϲι τὴν B || 13 ἐμφερομένην] ϲυμφερομένην (= ϲυνταϲϲομένην) scribendum videtur, cfr e. g. 27, 27. 152, 17. 272, 16. 327, 25 et ad ἐν 233, 7. 240, 19, ubi praepositio cum casu suo pro nudo dativo iuxta ϲυντάϲϲεϲθαι verbum invenitur. RSehneider mavult ἔπιφερομένην | ἐν ταῖϲ om B || 14 desideratur exemplum optativi ante imperativum | καὶ non om A (errat Bekker) | οὕτω Bb, in A ϲ erasum || 15 φηϲὶ] RSehneider ci. χρή ϲε propter subsequentia. at duorum accusativorum exemplum hic nondum locum habet: sequuntur talis in pag. seq. lin. 18 demum)

    343
    τῇ τοιαύτῃ ϲυντάξει.